Κλαίω. Κλαίω σιωπηλά και αφήνω τα υγρά μου δάκρυα να πλημμυρίσουν το παλόμενο, τρεμάμενο μου πρόσωπο.
Γενικά είμαι πολύ εύθραστο αγόρι… Μια καρδιά ενός μαρουλιού αν φέρεις δίπλα μου, πιο δύσκολα θα τη λυγίσεις… Δε μπορώ να αντεπεξέλθω στις καταστάσεις που μου προκαλούν θυμό, γι’ αυτό απλά παραδίνομαι, παραδίνομαι στον γλυκό λυγμό, και παράλληλα ελπίζω, ελπίζω να προσδοκώ. Προσδοκώ τη στιγμή σαν το αντικείμενο του θυμού μου υποχωρήσει και η κακή οργή μετουσιωθεί σε γλυκιά θλίψη…
Και ναι, με λένε αδερφή, αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι. Δε φταίω εγώ που είμαι ευαίσθητο παιδί… Αν με λένε έτσι, δε μπορώ παρά να αντιδράσω πάλι με κλάμα. Τόσο πολύ μέχρι να μου ζητήσουν συγγνώμη… μέχρι να το πάρουν πίσω…
Μια φορά μόνο θύμωσα και τρόμαξα απο τον εαυτό μου, σχεδόν έπιασα να λέω άσχημες κουβέντες. Όχι, όχι, δεν είναι σωστό αυτό, δεν το αντέχω.
Αυτό το μπρουτάλ ψήφισα…
Είμαι νευρικός και ευερέθιστος αλλά στο 80% των περιπτώσεων με βγάζει από τα ρούχα μου γκόμενα(μεταφορικά)!
10% η μάνα μου και άλλο ένα 10% όλοι οι άλλοι
Έχω σπάσει πολλά πράγματα λόγω νεύρων και έκλεγα τα λεφτά τους μετά!
Γενικά είμαι άτομο που συγκρατεί τα νεύρα του- είτε προσπαθώ να πάρω τα πράγματα στην πλάκα είτε τα παραβλέπω. Μπορώ να μαζεύω, να μαζεύω… άπαξ και ξεσπάσω όμως από εκεί που με έχουν συνηθίσει ήρεμη, θα με δουν να φωνάζω και να γίνομαι έξαλλη. Κατ’ ουσίαν δε βρίζω, άντε τα κλασικά τύπου “στο διάολο” ξέρω γω:p, είναι κυρίως ότι [I]θα ακουστώ[/I] σε ολόκληρο το μέρος, όπου θα λάβει χώρα το εκάστοτε ξέσπασμα. Κι επίσης, λόγω του ότι είμαι από τα “περήφανα” άτομα, ανάλογα με τη σοβαρότητα του θέματος, μπορεί ύστερα να το κρατήσω μανιάτικο, μέχρι να υποχωρήσει ο άλλος και να μου ζητήσει συγγνώμη. Αν το κάνει, τότε όλα μέλι-γάλα. Συγχωρώ εύκολα, ξεχνάω δύσκολα.
Πάντως, θα πρέπει ο άλλος να με έχει φέρει στο αμήν και να με έχει προκαλέσει, αλλιώς αποφεύγω τις αντιπαραθέσεις και σε γενικές γραμμές είμαι φιλήσυχο άτομο. Αναφορικά με κάτι μικρονεύρα που μπορεί όλοι να έχουμε κατά διαστήματα χωρίς προφανή λόγο, τα ελέγχω και δεν τα ξεσπάω στους άλλους, αλλά κι αν το κάνω σε φάση “snap at sb”, το αντιλαμβάνομαι κι απολογούμαι αμέσως, καθιστώντας σαφές πως απλά δεν είναι η μέρα μου. Συνήθως όμως ξεσπάω γράφοντας ή στο πιάνο
φλωρος βασικα… κατεβαζω κατι χριστοπαναγιες και αντε να πεταξω κανενα μικροαντικειμενο(τηλεκοντρολ κλπ) ή να κλωτσησω καμια καρεκλα! αλλα γινομαι κατακοκκινος!!
Αχ νεύρα. Έχω πολλά νεύρα. Αγαπώ τα νεύρα. Είμαι νευρόσπαστο και πάντα έτοιμη για μάχη. Απ’τον ηλίθιο που μου κλείνει τον δρόμο όταν πάω να κατέβω απ’το λεωφορείο μέχρι την μάνα μου που μου μετακίνησε ένα αντικείμενο. Αχχχ.
Νεύρα. Έχω αρκετά. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που ηρεμεί. Δεν γουστάρω να ηρεμώ. Όποτε δεν έχω κάτι να κάνω βαριέμαι…πολύ και η βαρεμάρα μου φέρνει νεύρα. Ντάξ, μεγάλωσα σε περιβάλλον που τα νεύρα του σπιτιού μας έφταναν για όλη τη γειτονιά, οπότε να έχω νεύρα μου είναι κάτι παραπάνω από συνήθεια. Και το αποτέλεσμα όλων αυτών; Ας κάνω copy-paste εδώ το τελευταίο πόστ του έλανορ. Ίσως είναι και η απάντηση της ερώτησης που είχα κάνει πριν ένα χρόνο ακριβώς σε αυτό το θρέντ.
Α μιας κι αναφερθηκαν απο τη γαλοπουλα ΕΚΕΙΝΕΣ οι μερες, αμα λετε σε κοπελα με νευρα “Πως κανεις ετσι, καλα περιοδο εχεις;” δεν βοηθαει. Αληθεια. Ιτ γκετς γουορς.
Εγώ ρε παιδιά “εκείνες” τις μέρες και πάλι δεν έχω ιδιαίτερα νεύρα, απλά δεν έχω τα συνηθισμένα μου κέφια λόγω του πονόκοιλου, που άλλοτε είναι έντονος άλλοτε όχι (αν πονάω πολύ δε δείχνω την ανοχή που θα έδειχνα απέναντι σε teasing_wannabe_αστειάκια ή πολλές αγκαλίτσες υπό κανονικές συνθήκες). Αλλά αυτό μόνο, αλλιώς και χαβαλέ θα κάνω και θα γελάσω
