Τι έχουμε δει έως τώρα από την ομάδα στο χορτάρι, λοιπόν.
Πρώτο και κύριο: πλάνο. Ορθολογικό πλάνο, ασχέτως του αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με αυτό ή του αρέσει ή το απεχθάνεται. Και αυτό το πλάνο, αν και είναι ξεκάθαρα το πλάνο του Βιτόρια (φαίνεται σαν να έχει πέσει πολλή δουλειά στην προετοιμασία), προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν έχει προκύψει από το μηδέν. Δεν είναι η ομάδα μια ομάδα που στήθηκε μέσα στο καλοκαίρι από το πουθενά. Απλά (και με τις προσθαφαιρέσεις που έγιναν, φυσικά) μοιάζει σαν να μπήκε μία λογική σε καλές μονάδες, που έμοιαζαν ουκ ολίγες φορές πέρσι σαν μεθυσμένοι σε πανηγύρι ξημερώματα, όταν λειτουργούσαν σαν σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι είναι όλα καλώς καμωμένα; Σαφώς και όχι.
Η ομάδα έχει χτυπητές αδυναμίες αυτή τη στιγμή. Πάσχει (βασικά, όχι απλώς πάσχει, αλλά μοιάζει καταδικασμένη) στο ζήτημα γκολ. Δεν λέω απαραιτήτως ότι πάσχει από παίκτη που το έχει το γκολ στο τσεπάκι, καθότι με τους Rangers (αυτή τη μέτρια ομάδα που είναι ένα βήμα από το να μπει ομίλους ChL, ντε) π.χ. δημιούργησε ένα τσουβάλι καθαρές ευκαιρίες για γκολ, το οποίο δεν ερχόταν ούτε με αίτηση. Ακόμη και με τη Σαχτάρ, τις έκανε τις ευκαιρίες του ο ΠΑΟ και στα 2 παιχνίδια, δεδομένου μάλιστα του ξεκάθαρου πλάνου με το οποίο κατέβηκε ο Βιτόρια. Άρα, εδώ είναι ένας τομέας που κάτι πρέπει να γίνει: δούλεμα στα τελειώματα, καλύτερη αξιοποίηση του Φώτη, αγορά killer φορ; Δεν ξέρω τι, αλλά η λύση πρέπει να βρεθεί σύντομα.
Στον άξονα, εφόσον ο Μαξίμοβιτς χαιρετάει, πρέπει άμεσα να καλυφθεί το κενό. Κάπου πήρε το μάτι μου ότι πάει για οριστική συμφωνία με Ουναΐ. Προσωπικά, είμαι εντελώς ΟΚ με αυτή τη λύση, καθότι τον πάω με 1.000 τον παίκτη, παρά την (όποια) μουρμούρα εδώ κι εκεί.
Δεξί μπακ, λέει πως έκλεισε ο Καλάμπρια, μεταγραφή η οποία σαν ποιος, από πού και πότε (ηλικία) θυμίζει μεγαλειώδεις εποχές. Διατηρώ ένα «αλλά» στο κεφάλι μου, ωστόσο, όλα θα τα δούμε μέσα στο γήπεδο και σίγουρα αυτή η υπόθεση δεν σηκώνει «Μα» και «Μου» σε πρώτη ανάγνωση. Για τον Κώτσιρα έχω εκφραστεί πολλάκις, αλλά τού δίνω ότι με τη Σαχτάρ ήταν παραπάνω από καλός, παρά κάποια (από τα γνωστά) σκόρπια λάθη του.
Χρειάζονται και 2-3 ακόμη μεταγραφές για πληρότητα; Πιθανόν.
Στα έως τώρα καλά, φαίνεται ότι -επιτέλους- βρίσκουμε ένα αμυντικό δίδυμο που δεν κάνουμε τον σταυρό μας κάθε φορά που έχει την μπάλα στα πόδια. Ο Κυριακόπουλος δείχνει άριστα στοιχεία κι εγώ αρχίζω και αποκτώ αδυναμία. Ο Τσιριβέγια καλός, ενώ ο Ζαρουρί είναι λίγο νωρίς να κριθεί. Επίσης, ας ελπίσουμε ότι με το σημερινό ο Ντράγκο γίνεται ο παλιός Ντράγκο και σβήνει την τρελή κατηφόρα που πήρε μετά τις Σέρρες. Επίσης, σημειώνεται η διάθεση του Πελίστρι και οι κινήσεις του μέχρι το τελείωμα. Πολύ γεμάτος φαίνεται και ο Τζούρισιτς έως τώρα.
Στα «προβληματικά», σίγουρα ο Τετέ. Δεν ξέρω αν του φταίει κάτι αγωνιστικό ή είναι ξενερωμένος, πάντως κάτι δεν πάει πολύ καλά. Ας ελπίσουμε ότι είναι παροδικό ή ότι διορθώνεται. Ο Φώτης, ο οποίος «καίγεται» από το στήσιμο της ομάδας κι έχει έναν τόσο άχαρο ρόλο που έχει οδηγήσει κόσμο και κοσμάκη να ισχυρίζεται ότι έχει ξεχάσει την μπάλα που ξέρει ή (άκουσον, άκουσον) ότι δεν την ήξερε ποτέ πραγματικά. Επίσης, μέγα ζήτημα που πρέπει να βρεθεί λύση. Ο Πελίστρι στα τελειώματα. Και γενικά το ζήτημα του γκολ, όπως προαναφέρθηκε. Τέλος, μέγα ερωτηματικό ο Μπακασέτας. Η ομάδα τον χρειάζεται στα καλά του και υγιή. Αν διεκδικούμε σοβαρά στόχους, είναι κομβική η παρουσία του.
Όσον αφορά, τώρα, το στήσιμο με τη Σαχτάρ, κατ’ εμέ, η προσέγγιση του Βιτόρια ήταν αριστοτεχνική και τον δικαίωσε και το αποτέλεσμα (μια πρόκριση που όπου κι αν μιλούσα δεξιά κι αριστερά με οπαδούς μας, οι 9 στους 10 έλεγαν ότι είναι τελειωμένη υπόθεση υπέρ των Ουκρανών και άνετα, μάλιστα). Ομάδα στημένη για επίπεδο ChL οι αντίπαλοι, με σχεδόν διπλάσια αξία, δηλαδή let’s face it: να ξέρουμε ποιοι είναι οι στόχοι μας. Να περάσουμε ή να μπούμε μέσα τουρλουμπούκι και ό,τι αρπάξουμε; Εύλογα, λοιπόν, καταλήγουμε ότι το πλάνο του Βιτόρια ήταν άριστο και χωρίς η ομάδα να κλειστεί σαν πούλμαν, χάλασε το παιχνίδι και τον ρυθμό των αντιπάλων και σε μεγάλο μέρος (ειδικά στο ΟΑΚΑ) διεκδίκησε πολύ τίμια το κάτι παραπάνω, το οποίο το πήρε εντέλει και το άξιζε θαρρώ. Ακούω για «φοβική» προσέγγιση και κάτι αρλούμπες και γελάω, απλά. Εμένα, αυτός ο Παναθηναϊκός που είδα με τη Σαχτάρ, τολμώ να πω ότι μου έφερε στον νου κάτι από εποχές Μαρκαριάν (τακτικά εννοώ και σαν φιλοσοφία), χωρίς, βέβαια, να διαθέτει στην εμπροσθοφυλακή τα οπλοπολυβόλα της τότε εποχής, τα οποία θα χρειάζονταν μισή φάση για το γκολ, ενώ τώρα χρειαζόμαστε 20 τελικές μπας και δούμε έστω ένα.
Καλή πρόκριση, λοιπόν, και μάλιστα (και πάλι) απέναντι σ’ έναν μεγάλο αντίπαλο μέσα στον Αύγουστο (ας αφήσουμε το θέμα των κληρώσεων κατά μέρος). Η ομάδα, αν κι εφόσον γίνουν όσα πρέπει και είναι ολοφάνερα, μια χαρά χτυπάει όλους τους στόχους της, αρκεί να αφήσει στην άκρη τα ψυχολογικά της και οι γνωστοί-άγνωστοι να παραμερίσουν από τη γωνία στην οποία είναι στημένοι δεκαετίες τώρα, έτοιμοι να πυροβολήσουν και να χορτάσουν την όρεξη τους για φαγωμάρα και διχασμό.
Εντάξει, μαν.