ενταξει, εντάξει, είσαι πιο Παναθηναϊκός από εμένα, αν το θέλεις.
Ξέρω γιατί τον αποκαλώ έτσι. Αλλά μάλλον ζούσα σε διαφορετική χώρα όλα αυτά τα χρόνια και έβλεπα άλλη ομάδα με πράσινα να παίζει μπάσκετ. Και αυτός που φορούσε τη φανέλα με το νούμερο 13, ήταν κάποιος που έμοιαζε αμυδρά στο Διαμαντίδη. Και ναι, τώρα που το σκέφτομαι, με τη μυωπία που έχω, πώς θα μπορούσα ποτέ να διακρίνω καθαρά; Την καθαρή ματιά και την οξυδέρκεια να αποθέωσω τους ήρωες δεν την διαθέτω.
Επομένως δεν δικαιούμαι να ομιλώ.
Σοβαρά τώρα περίμενες ότι θα έγραφες τέτοια πράγματα για το Διαμαντίδη (που εντάξει χέσε το ότι είναι ο Διαμαντίδης, η μεγαλύτερη σημαία της ομάδας κτλ., πάνω απ’ όλα λόγια του αέρα είναι, που αντί να προσπαθήσεις να τα στηρίξεις πότε παραπέμπεις σε “αρχεία και μνήμες” και πότε απλά ειρωνεύεσαι) και δε θα τρωγες κράξιμο;
Σημαία είναι. Δεν αντιλέγω. Και ο έτερος κωλοπαιδαράς Σπανούλης, υπό συνθήκες, σημαία της ομάδας μας θα μπορούσε να είναι. Οι σημαίες, ξέρεις, δεν είναι μόνον οι παίκτες που τραβάνε πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και τα κολακευτικά σχόλια των δημοσιοκάφρων. Ο Τσαρτσαρής π.χ. είναι περισσότερο καιρό στην ομάδα από το Διαμαντίδη αλλά “σημαία” δε θα γίνει ποτέ.
Και μια και είπα για δημοσιοκάφρους, πάρτε και ένα άρθρο που γράφτηκε μετά το πρώτο ματς με τη Μπαρτσελόνα και δείχνει πόσο λίγο σκέφτεται ο γράφων που προσπαθεί να “σαλαγήσει” τα πλήθη και να πατάξει τους “αντιφρονούντες”. Το δημοσίευμα είναι σα να μην το έχει γράψει μπασκετάνθρωπος. Το παραθέτω και δηλώνω ότι για το Διαμαντίδη ως παίκτη έχω να πω τα [I]καλύτερα[/I]. Και μόνον το γεγονός ότι χωρίς να είναι από τη φύση του ο ηγέτης είχε τα κότσια με το πέρασμα του χρόνου να γίνει τέτοιος και να παίρνει αγώνες με δικά του σουτ (εκπαιδεύτηκε, αναγκάστηκε, ποιος ξέρει) ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ για την αξία του.
Ο Παναθηναϊκός είναι αυτό που αγαπάμε. Σήμερα φοράει τη φανέλα με το 13 ο Διαμαντίδης, αύριο κάποιος άλλος. Μου θυμίζει λίγο ειδωλολατρία αυτό το κόλλημα με τα πρόσωπα, τις σημαίες.
Το να λέμε δημοσιοκάφρο τον Παπαδογιάννη, είναι μάλλον άτοπο.
Είχα διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο και το λάθος που κάνει ο Παπαδογιάννης είναι κυρίως εκφραστικό. Γράφει “το μεγάλο σουτ” και αυτόματα το μυαλό του αναγνώστη πάει στο ένα και κρίσιμο τελευταίο σουτ του αγώνα. Εκεί (στο clutch shot δηλαδή) ο ΔΔ παίζει να μην έχει ταίρι σε όλη την Ευρώπη.
Όμως ο Παπαδογιάννης δεν ήθελε να πει αυτό κατά πάσα πιθανότητα. Είναι αλήθεια ότι ο Διαμαντίδης στα κλειστά ματς αποφεύγει να πάρει αυτός τις τελευταίες επιθέσεις (είπαμε, πριν την τελευταία και καθοριστική, αν υπάρξει τέτοια) και αρκείται να μοιράζει τη μπάλα στους υπόλοιπους. Αυτό δεν είναι λάθος να το υποστηρίξει κανείς ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Όντως στο πρώτο ματς με την Μπαρτσελόνα στο τελευταίο πεντάλεπτο πήρε μόλις ένα σουτ (3ποντο) στο τέλος του χρόνου και 2 βολές από φάουλ στο κέντρο του γηπέδου. Ακόμα και στα άλλα 2 παιχνίδια, πλην του τελευταίου σουτ, άλλη προσπάθεια δε νομίζω να πήρε. Γενικά αν δει κανείς τα στατιστικά του, οι προσπάθειες για δίποντο είναι ελάχιστες (2,5 ανά αγώνα ή κάτι τέτοιο), κρίμα για παίκτη με την δική του τεχνική κατάρτιση.
Βεβαίως κάνει άπειρα άλλα πράγματα στο γήπεδο, άμυνα, κλεψίματα, ασίστ στο τέλος του χρόνου επίθεσης και πάντα θα είναι ο πιο ικανός clutch σουτέρ για το ένα και τελευταίο τρίποντο.
Νταξει ουδεμια σχεση ο Σπανουλης με Διαμαντιδη ε, μην τα ισοπεδωνουμε ολα
Ωραια το εθεσες με την προσωπολατρεια. Εχει φερει πολλα ασχημα πραγματα οσον αφορα την ομαδα - θα χρειαστει τεραστια κουβεντα κι οχι τοσο ευκολη απο ενα φορουμ.
ΑΛΛΑ, υπαρχουν καποιοι ανθρωποι που το ονομα τους εχει γραφτει με χρυσα γραμματα στην ιστορια του συλλογου. Στο κατω κατω της γραφης ωραια, ακολουθαμε την ομαδα, αλλα αυτη απαρτιζεται απο προσωπα. πχ οι περισσοτεροι ΠΑναθηναικοι 35+ με Σαραβακο μεγαλωσαν. ΕΙναι δυνατον να μην τον λατρευαν. Εγω που ειμαι στα 22 ειναι δυνατον να μη θεωρω τοτεμ του συλλογου τον Ομπραντοβιτς πχ.
Θα γυρισεις και θα μου πεις τωρα και οι 50-60αρηδες με αντωνιαδη και Δομαζο μεγαλωσαν και κοιτα πως ξεφτυλιζουν το ονομα τους τωρα…
Αυτο που λεω ειναι γενικοτερο, οχι σε σχεση με το Διαμαντιδη.
Προσωπικα πιστευω, οτι ειναι καποιοι ανθρωποι (μετρημενοι στα δακτυλα του ενος χριου, πιθανως) που αξιζουν αυτη την προσωπολατρεια - το εχει επιβαλει η ιδια η Ιστορια…
Ο Καλαφατης ειναι πχ ενας απο αυτους. -
[SPOILER]Εντάξει, ο Σπανούλης είναι μεγαλύτερο κωλόπαιδο από το Διαμαντίδη. Εντωμεταξύ, είναι δύσκολο να χωρέσουν δύο κωλόπαιδα στην ίδια ομάδα (Διαμαντίδης-Σπανούλης, Σπανούλης-Τεόντοσιτς, Ντόρσει-Σπανούλης και πάει λέγοντας). Στο τέλος πρέπει να μείνει μόνον ένας 8)[/SPOILER]
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς αποδεικνύουν τα γραφόμενα του Παπαδογιάννη. Ο άνθρωπος μπορεί να ξέρει περισσότερο μπάσκετ από μας αλλά πουλάει τρέλα. Μετά το πρώτο ματς στη Βαρκελώνη έγραψε ότι ο Διαμαντίδης δεν είναι ηγέτης, και μετά το δεύτερο ανακήρυξε εαυτόν δικαιωμένο επειδή ο Διαμαντίδης… απέδειξε ότι τελικά είναι ηγέτης! Κάτι τέτοια κείμενα μπορούν να επικαλούνται την “ψύχραιμη ματιά του μπασκετικού” όσο θέλουν, αλλά στην πραγματικότητα απλά υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου.
Ούτε τα περί “ειδωλολοτρίας” καταλαβαίνω. Τα χετε μπλέξει τα μπούτια σας με τους όρους. Ειδωλολατρία σημαίνει να προσκυνάς την απεικόνιση της φαντασίας σου, να αποδίδεις ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε κάτι που δεν υπάρχει, που δεν έχεις δει ποτέ. Όταν κάποιος έχει ΚΕΡΔΙΣΕΙ με τα έργα του την εκτίμηση και το θαυμασμό όσων τον παρακολουθούν, μήπως να λέγαμε για δικαίωση, καλύτερα; (για να γίνουμε και λίγο… Παπαδογιάννηδες;)
ΠΑΟ υπήρξε και πριν τον Διαμαντίδη και προφανώς θα υπάρξει και μετά τον Διαμαντίδη. Εδώ αποδεικνύεται ότι τελικά δεν έχει ανάγκη ούτε ακόμα τον Ζοτς και κλείνουν τα στόματα εκείνων που προέβλεπαν κατάρρευση και είσοδο της ομάδας σε εποχή παρακμής μετά την αποχώρηση του Ζοτς. Αλλού είναι το θέμα. Ότι κάποιες μορφές, σε οποιαδήποτε άθλημα, όπως και να το κάνουμε, στέκουν πιο ψηλά απ’ τους υπόλοιπους. Με την προσφορά τους και με τη φυσιογνωμία τους. Θα το κέρδιζαν αυτό ακόμα κι αν αποδεικνύονταν τα μεγαλύτερα τσογλάνια στον κόσμο. Αλλά το να αμφισβητούνται χωρίς να έχουν δώσει δικαιώματα με τη δικαιολογία ότι “κάποιο λάκκο θα χει η φάβα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ”, ε, αυτό είναι γελοίο. Πώς να το κάνουμε.
Ακριβώς! Πιάσ’ το αυγό και κούρευτο! Το παρέθεσα απλώς για να πω ότι διαφωνώ με τη λογική του και να τονίσω πόσο τον πιστεύω τον [B]αθλητή Διαμαντίδη[/B]. Μέγας κωλοτούμπας δηλαδή ο Παπαδό.
Για τα bold συμφωνώ.Όμως εσύ λες ότι δεν έχει δώσει δικαιώματα ο άγιος Διαμαντίδης;
Μα εγώ δε λέω ότι είναι άγιος - στην τελική, δε μ’ ενδιαφέρει καν να είναι άγιος ή το “καλό παιδί” που έλεγες εσύ προηγουμένως κτλ. Λέω ότι δεν έχει δώσει αφορμές για να τον θεωρείς εσύ κωλόπαιδο! Ελπίζω να μη μου ζητάς να αποδείξω εγώ ότι είναι οκ τύπος αντί να κάνεις εσύ το ίδιο για τον υποτιθέμενο κωλοπαιδισμό του, έτσι; Γιατί την τελευταία φορά που τσέκαρα, το κριτήριό μας ήταν το τεκμήριο της αθωότητας και ΟΧΙ το τεκμήριο της ενοχής.
Κι επειδή έχουμε πέσει σε ατέρμονη βερμπαλιστική λούπα, φαντάζομαι ότι θα μπορέσουμε να πούμε κάτι ουσιαστικό επί του θέματος αν δεήσεις κάποια στιγμή να αναφερθείς σε συγκεκριμένους και χειροπιαστούς λόγους για τους οποίους θεωρείς τον Διαμαντίδη κωλόπαιδο.
Διαμαντίδης έφτυσε Μίλος -> Μίλος θύμωσε -> Μίλος έφυγε από Ελλάδα -> Μίλος πήγε ΤΣΣΚΑ -> Μίλος κέρδισε Διαμαντίδη -> Μίλος έχασε μόνος του τελικό -> Μίλος έδωσε ευρωκούπα σε Θρύλο
…ή, ανοιχτοχέρης. Στο κάτω-κάτω, πέρυσι δεν ήταν η σειρά μας. Φέτος είναι (είπαμε, χρόνο παρά χρόνο το πάμε). Αφού δε θα το παίρναμε εμείς, γιατί να μην το παίρνατε εσείς; Όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία.
Όταν έχεις απέναντί σου έναν κωλοπαιδαρά που σε βρίζει, σε σπρώχνει, σου τραβάει τη φανέλα και οι διαιτητές δεν κάνουν τίποτα (δεν σε προστατεύουν, ως οφείλουν), αν είσαι μάγκας και θες να φερθείς αντρίκια, έχεις δύο επιλογές: ή απαντάς με το παιχνίδι σου και ο άλλος βγάζει καπνούς από τα αυτιά ή τον ξαπλώνεις κάτω με αριστερό κροσε/δεξί ντιρέκτ* και όλη η φίλαθλος χώρα σου φωνάζει “να αγιάσει το χέρι σου άνθρωπέ μου”. Όταν όμως έχεις μάθει να ενεργείς υπόγεια και με σχέδιο - για να μην πω τίποτα χειρότερο - τον φτύνεις με την ελπίδα α) να μην το δει κανείς και β) να τον θυμώσεις τόσο ώστε να σου κάνει κάποιο αντιαθλητικό ή να σου ρίξει εκείνος αριστερό κροσε/δεξί ντιρέκτ και να αποβληθεί με ντισκαλιφιέ, παίρνοντας και την ταμπέλα του “κακού παιδιού” σπίτι του.
κι εσύ απλά εξισώνεσαι με τον παραπάνω κωλοπαιδαρά…
*όπως θα έπρατταν αρχιδάτοι καλαθοσφαιρισταί και άνθρωποι επιπέδου Ντέγιαν, Ντίνο & Φάνη
O αθλητής Arijan Komazec που θυμάμαι εγώ από την περίοδο 1992-93 στην ομάδα μου ήταν ένας θεοοοοοότρελος παίκτης με μια γυναικάρα δίπλα του που του έπαιρνε και τα λίγα μυαλά που είχε (νέος τότε, μόλις 22 ήταν όταν ήρθε Ελλάδα). Καλός σουτέρ, θυμάμαι ένα κορυφαίο ματς που είχε κάνει στον τελικό του κυπέλλου με τον Άρη (Γκάλης εναντίον Γιαννάκη, επικό ματς σε όλα του, σκορ 96-89, ήμουν μέσα), 30 ποντάκια είχε ρίξει.
Ωραίες εποχές μου θύμησες. Τότε είχαμε σημαίες στην ομάδα, όχι μαλακίες. Και ανθρώπους που ακόμη και τώρα, 20 χρόνια μετά, το όνομά τους δεν έχει ξεφτίσει στις καρδιές μας…
Μais, mon fils, μόνον εσείς το αντιληφθήκατε το χιουμοριστικόν του πράγματος διερωτώμαι;:D:D:D:D:D Είπα βέβαια να το βάλω σε bold & italics, αλλά φοβήθηκα τον Γράκχον!!!:lol:
