Λοιπόν, τώρα που ολοκληρώθηκε η χρονιά, για να τα δούμε λίγο αναλυτικά…
Κατ’ αρχάς, αν θέλαμε να τα πούμε τηλεγραφικά, αυτό που έγινε φέτος είναι μυθιστόρημα, ε; Αν μου/σου/μας/σας έλεγε κάποιος στην αρχή της χρονιάς ότι θα εξελίσσονταν έτσι τα πράγματα, σαν να έχει γράψει το σενάριο ένας δεκάχρονος ονειροπόλος, νομίζω ότι θα γελάγαμε με την ψυχή μας. Έλα, όμως, που υπάρχουν κάποιοι τρελοί που επηρεάζουν τις συνθήκες σε τέτοιον βαθμό που τα πιο τρελά σενάρια να γίνονται πραγματικότητα.
Κατά μείζονα λόγο, η τρέλα αφορά κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) τους κ.κ. DPG, Σλούκα και Αταμάν.
Ο μεν πρώτος, ό,τι κι αν είναι, όσο και να μην τον πάει κανείς, όσο αλλοπρόσαλλος (χρησιμοποιείστε οποιονδήποτε άλλο προσδιορισμό κρίνετε κατάλληλο) κι αν γίνεται, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι φέτος πίστεψε το όραμα, το έχτισε, το υποστήριξε και το πραγματοποίησε μεγαλειωδώς.
Ο δεύτερος αυτό που έκανε ήταν όχι απλά στα όρια του παράτολμου, αλλά πιο πολύ του αυτοκτονικού. Η μετακίνηση Σλούκα σε εμάς (με αυτό το συμβόλαιο, μάλιστα), η οποία είναι το αντίβαρο της αντίστοιχης Σπανούλη στους απέναντι, ήταν μία κίνηση τόσο εκτός λογικής, γιατί -θέλοντας και μη- η σύγκριση με την παρακαταθήκη που άφησε ο V-Span στους άλλους είναι μοιραία. Κι όταν, μάλιστα, βρίσκεσαι στις τελευταίες σου παραστάσεις και δεν έχεις την ηλικία (κι ως εκ τούτου τη χρονική περίοδο) για να αποδείξεις ότι μπορείς κάτι ανάλογο, τα περιθώρια είναι τόσο στενά που η γραμμή του να αποτύχεις οικτρά είναι μία ανάσα. Και πηγαίνοντας σε μία ομάδα η οποία είναι εντελώς νέα, προερχόμενη από απογοητευτικές χρονιές. Και ακούγοντας τα εξ αμάξης από όλους τους απέναντι. Και ξεκινώντας νωθρά. Και χάνοντας δύο τίτλους (από τους απέναντι μάλιστα). Ε, τι σενάριο να γράψεις μετά; Κι όμως… Αυτό/-ά που έκανε ο Σλούκας κάπου από τις αρχές του 2024 και μετά, δεν υπάρχουν. Το πώς τελείωσε τη χρονιά, όμως, στο F4 και στους τελικούς (ιδιαίτερα χθες/στο Α’ ήταν τόσο dominant η εμφάνισή του, που προκαλούσε ένα κράμα απορίας και τρόμου) γίνεται μία φορά στα 100 χρόνια. Ή για να ακριβολογούμε, πλέον, τα όσα έκανε ο V-Span απέναντί μας, αλλά και στην Ευρώπη, έχουν απέναντί τους τη φετινή χρονιά του Σλούκα. Τόσο απλά και ξεκάθαρα και χωρίς “ναι μεν, αλλά…”. Τώρα, προσωπικά, ποτέ δεν τον πήγαινα σαν χαρακτήρα και πάντα ήμουν των πιο “ταπεινών” προσωπικοτήτων (που δεν χρειάζεται να πουν τίποτα περαιτέρω, γιατί μιλάνε μόνο όσα πέτυχαν), αλλά: α) κατανοώ ότι η συσσωρευμένη πικρία και τα όσα έχει ακούσει έχουν ανάγκη από ξέσπασμα, ειδικά όταν έχεις γράψει το τέλειο σενάριο, μ’ εσένα βασικό πρωταγωνιστή, β) κατανοώ ότι ο άνθρωπος ζει και αναπνέει για την επιτυχία και τον ρόλο του καθοδηγητή των πραγμάτων (σας θυμίζει κάποιον;) και γ) αυτοί που κράζουν για τα λεγόμενά του (εναντίον αδερφών και Μπαρτζώκα) ήταν οι ίδιοι που λέγανε “Πες τα” στον Σπανούλη πριν -όχι και τόσα πολλά- χρόνια.
Ο τρίτος είναι απλά τρελός. Δεν ξέρω ποια είναι η φάση του, δεν ξέρω τι κουβαλάει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος, αλλά όσα πέτυχε φέτος, με τις επιμονές, αλλά και τις “εμμονές” του, τον καθιστούν μάγο του αθλήματος. Δεν γίνεται με τόσο κραυγαλέα κενά (αλλά και τραυματισμούς βασικών μελών), με παίκτες που ήρθαν για να πρωταγωνιστήσουν και δεν το έκαναν ποτέ ή ορθότερα άργησαν να το κάνουν και με μία ολότελα νέα ομάδα να παίρνεις Euroleague και να γυρνάς από το 0-2, με τον γαύρο στους τελικούς. Ο τυπάρας (που είναι λίγο γραφικούλης σαν φάτσα και αντιδράσεις -τι φάση οι γροθιές στον αέρα με την κοιλίτσα έξω;-, για να λέμε την αλήθεια) τα είπε όλα, τα πίστεψε, τα προέβλεψε και τα πέτυχε. Σεβασμός και στο πάνθεον όσων τεράστιων έχουν περάσει από τον πάγκο της ομάδας.
Από εκεί και πέρα, για τον Ναν δεν έχω κάτι περαιτέρω να πω. Κάθε Κυριακή έπρηζα τις μπασκετόφατσες σχετικά με το πόσο τεράστιος παίκτης είναι και μόλις προσαρμοστεί θα κάνει μεγαλειώδη πράγματα. Ναι, ακόμη και όταν έψαχνε πατήματα. Μάρτυρές μου τα παιδιά. Επιβεβαίωσή μου τα πεπραγμένα της παικτούρας. Δεν υπάρχουν λόγια. Ψυχρό βλέμμα, μπάλα στα χέρια του, στα @@ του οι δύσκολες καταστάσεις… τι να λέμε τώρα; Ο τύπος δεν ανήκει εδώ (στην Ευρώπη).
Για τον Λεσόρ, ένα άγαλμα, απλά. Τιτάνιος υπερ-παίκτης, κράτησε μία θέση σχεδόν μόνος του όλη τη σεζόν, απέναντι σε θηρία. Καίριος, εύστοχος, μυαλωμένος, χαλκέντερος, παθιασμένος και τυπάρας ολκής, επίσης. Αν συνεχίσει έτσι, πάει για νέος Mike.
Γκραντ, η λίρα εκατό της χρονιάς. Ευτυχώς, που η κοιλίτσα που έκανε δεν κόστισε και κράτησε λίγο. Μεγάλη χρονιά και κράτησε την ομάδα στιβαρά όταν τα βαριά χαρτιά ακόμη ψαχνόντουσαν.
Ντίνος: Μεγάλη χρονιά overall. Είχε τα σκαμπανεβάσματά του, αλλά εν πολλοίς ήταν ο άνθρωπος στον οποίον θα γυρνούσες το βλέμμα για να βασιστείς. Ξεπέρασε εντελώς θεωρώ τον Γολγοθά του με τις φετινές του αποδόσεις.
Juancho: Ηθοποιός, λέει και @@. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ξεχάσει το μπάσκετ που ξέρει, αν και η αλήθεια είναι ότι μας έβαλε σε σκέψεις για ένα σεβαστό μέρος της χρονιάς. Εγώ τον είχα για 15-20 πόντους στο σκοράρισμα όταν ανακοινώθηκε κι αυτός μάς προέκυψε ίσως ο top αμυντικός της σεζόν. Πάντως, για όσους βλέπουν μπάσκετ πέρα από τη Στατιστική, ο άνθρωπος έκανε απίστευτη και αθόρυβη δουλειά στα ματς που έκαιγαν, που δεν περνάει στα νούμερα.
Παπαπέτρου: Μίλησε σε καίρια σημεία, σβήνοντας έτσι μονοκοντυλιά ό,τι προηγήθηκε.
Γκριγκόνις: Έμεινε, έστειλε τις απαντήσεις του στο πρώτο μισό της χρονιάς και θεωρώ ότι το νικητήριό του στο Μονακό άλλαξε το τσιπ της ομάδας. Έπεσε πολύ απότομα προς το photo finish, γεγονός που άφησε ένα μούδιασμα (κυρίως για το μέλλον του στην ομάδα), αλλά το ισοζύγιο είναι σαφώς θετικό.
Κώστας Αντέ & Καλαϊτζάκης: Το step-up τους (για τα κυβικά τους πάντα) το έκαναν κι έδωσαν αυτή την τρέλα και την εμψύχωση που φαίνεται ότι χρειάζεται πλέον (αν κι εγώ δεν δηλώνω και πολύ fan των όλων αντιδράσεων). Καίρια συμβολή αμφότεροι, βοήθησαν πολύ σε σημεία.
Βιλντόζα και Πολωνός: ΟΚ, ποτέ δεν τους εμπιστεύτηκε ο coach (τουλάχιστον για όπου η μπάλα έκαιγε). Δικαίωμά του (ο ίδιος ξέρει καλύτερα), αν και τις έχω τις ενστάσεις μου, ιδιαίτερα για τον πρώτο, ο οποίος νομίζω χωρούσε περισσότερο στο rotation (και το απέδειξε αρκετές φορές). Anyway, νομίζω ότι έχουν ήδη χαιρετήσει και οι δύο, άρα, δεν υπάρχει κάτι περαιτέρω να πούμε.
Μωραΐτης, Σαμοντούροβ και Μαντζούκας: Δεν υπάρχει κάτι να κριθεί. Τελείως επικουρικός ο ρόλος τους. Και αν η ομάδα συνεχίσει όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν υπάρχει χώρος (όπως δεν υπήρξε και στην χρυσή περίοδο του Ομπράντοβιτς) για να χτιστούν project, καθώς οι αγορές θα γίνονται από το top ράφι και η εν λόγω κατηγορία θα παίρνει τον χρόνο που της αναλογεί σε ματς ρουτίνας.
Και φυσικά συγχαρητήρια σε όλους τους υπολοίπους: Μπετσίροβιτς, Αρώνη, Σερέλη και τους άλλους βοηθούς, καθώς και το λοιπό επιτελείο. Όπως και αφιερωμένο το τέλος στον απρόσμενα χαμένο Δερμάνη.
Μυθική χρονιά (Χατζηγεωργίου entered the chat), βγαλμένη από τις πιο τρελές φαντασιώσεις κάθε Παναθηναϊκού.
.
