Καλο ταξιδι θειε. Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο μου λειπεις ηδη αλλα ειμαι σιγουρος πως εκει που πας θα σε λατρεψουν ολοι γιατι θα εισαι το ιδιο ευθης, σωστος, ανεξαρτητος, αληθινος, μεγαλοψυχος, περηφανος μα πανω απ’ολα ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ολους, ακομα και με αυτους που σε μισουσαν γιατι ησουν τοσο ΑΨΟΓΟΣ και ξερεις, αυτη ειναι η αληθινη μαγκια… Και τετοιοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν υπαρχουν, το ξερεις. Και τωρα που μας αφησες και συ το κενο φανταζει πια τεραστιο…
Συγγνωμη που δεν αντεξα ουτε χθες ουτε σημερα και λυγισα. Το ξερω πως τωρα πρεπει να προσπαθησω παρα πολυ να γινω ακομα καλυτερος ως ανθρωπος, οπως ησουνα εσυ, γιατι δεν θα ηθελα να σε απογοητευσω ποτε απο κει ψηλα που θα με βλεπεις πλεον.
Οι τυψεις με πνιγουν γιατι δεν προλαβα να σου πω ποτε ποσο πολυ σε αγαπω αλλα δεν περιμενα να μας αφησεις ετσι ξαφνικα, διχως ουτε ενα αντιο… Το ξερω ποσο μ’αγαπουσες και συ και ξερω οτι δεν υπαρχουν παρα ελαχιστοι ανθρωποι που να νιωθουν ετσι για μενα. Ομως εγω ειμαι περηφανος που ησουνα ΕΣΥ και οχι οποιοσδηποτε αλλος. Οταν θα τα ξαναπουμε απο κοντα ελπιζω να καταφερω να σου πω ποσο σ’αγαπω. Αλλα μεχρι τοτε να προσεχεις εκει περα ε.
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με χτυπάς με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ’ οδηγάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με χτυπάς με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς
Παιδια ενταξει, δεν ξερω αν κανει να πω “ευχαριστω” λογω της περιστασης αλλα να’στε ολοι καλα, ειλικρινα.
Αν κατι μου εμεινε απο ολο αυτο (ηταν το πιο αγαπητο μου προσωπο που εχω χασει εως τωρα) ειναι πως ειναι πραγματικα υπανθρωπο να πικραινουμε τους ελαχιστους ανθρωπους που μπορει να αγαπαμε για οποιονδηποτε λογο. Ειμαστε τοσο αδυναμοι και ανυπαρκτοι, απλοι περαστικοι, και ομως επιλεγουμε πολλες φορες να ζουμε μεσ’τη μιζερια και να καταστρεφουμε για λογους εγωϊσμου τις λιγες αληθινες (φιλικες, αδελφικες, συγγενικες, ερωτικες) σχεσεις που θα εχουμε την ευκαιρια να κανουμε στη ζωη μας…
ΟΚ, τερμα οι ηλιθιες φιλοσοφιες μου, με συγχωρειτε. Απλως ειμαι “καπως”…
@Thorgal: Τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά, κι όσο θα γυρίζεις στα μέρη που τον έβλεπες τόσο περισσότερο θα το συνηδειτοποιείς. Και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα σου κόβεται η ανάσα όταν καταλαβαίνεις οτι πέρασε τόσος καιρός και είναι ακόμη τόσο νωπό μέσα σου. Και όταν θα συμβαίνει αυτό θα νιώθεις ένα κενό λες και κάποιος σου έκλεψε τους θησαυρούς που είχες θάψει μέσα σου και που τώρα θυμάσαι και σε παρηγορούν για όσα στάθηκες άξιος να ζήσεις μαζί του. Τότε λοιπόν θα παίρνεις δύναμη και θα ζεις την κάθε στιγμή με τους αγαπημένους σου, ουσιαστικά. Δυστυχώς τίποτα δεν είναι δεδομένο εδώ που είμαστε και όλα μπορούν να ανατραπούν σε ένα λεπτό. Λυπάμαι αν δε σε βοήθησα ή δεν στάθηκαν αρκετά παρηγορητικά, μπορώ να σου πω όμως οτι σε καταλαβαίνω.
Κουράγιο.
Είναι πραγματικά πολύ άσχημο…το έχω ζήσει κι εγώ και φοβάμαι μην το ξαναζήσω σύντομα λόγω κάποιων προβλημάτων…όπως και να έχει,τα θερμά μου συλληπητήρια και καλό κουράγιο.
Τι θελεις πια απο μας?