Επιστολή Κατσιμίχα προς Χατζηγιάννη!

Επικαιρότητα
#1

Eπιστολή του Πάνου Κατσιμίχα έτσι όπως τη δημοσίευσε το 7 της
Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Η επιστολή απευθύνεται στον Μιχάλη
Χατζηγιάννη με τον οποίο τα έχει πάρει ο Π. Κατσιμίχας διοτί βγήκε
και
δήλωσε ότι "η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε! Και ιδού η
απάντηση:

"Αγαπητό Επτά,
Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη
Χατζηγιάννη
και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια,
την
αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο -

τρεις

επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι και επαίρεται
ασύστολα.
Θύμα των μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και
επικίνδυνο
παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον
παρακολουθούν.
Και τι δεν είπε το παιδί: “Δεν έχω ανάγκη κανέναν”, δεν με
> βοήθησε
κανείς, “τα κάνω όλα μόνος μου”, “δε με ενδιαφέρει τίποτα”
κ.λ.π.
Και
σαν να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του
έμπειρου
δημοσιογράφου περί “ανυπόταχτων οπαδών του εντέχνου” που
απέρριψαν
το
Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά
θανατική
του καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου “έντεχνου τραγουδιού” και
συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της “σκεπτόμενης
ποπ”.
Καινούργιο είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη.
Επειδή όλο αυτό το “κόλπο” είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και
εντελώς

επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω: Ξέρεις που βρίσκεσαι
Μιχάλη; Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς ακριβώς; Ξέρεις ποιοι
χύσανε
ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να δημιουργήσουν από το
τίποτα
αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζει τα καλοκαιρινά
γήπεδα
και θέατρα; Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και
παριστάνεις τον κούκλο και θησαυρίζεις;
Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ
σου,
αλλά

κι αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality
shows
και είναι έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των
πιτσιρικάδων: Οι “έντεχνοι” και το “έντεχνο” που με τέτοιο
θράσος
βγαίνεις και φτύνεις, αυτοί οι ίδιοι είναι που άνοιξαν το δρόμο
της
συναυλίας και των μεγάλων ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ
> και
είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό τραγούδι και την αξιοπρέπεια του
δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι.
Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το “έντεχνο” (όπως το ονομάζουν οι
διάφοροι αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το
> αποκαλείς
“μαγαζί” και “αντιπροσωπεία”; Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά
> που
δουλεύεις;
Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου
> πει,
ότι, θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς
> πιτσιρικάδες,
>> >>>>> οπότε πρέπει να σκέφτεσαι πριν να μιλήσεις.
>> >>>>> Παρεπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη
> στη
>> >>>>> Λευκωσία το 1996; Τη διοργάνωσε ο Προσφυγικός σύλλογος ΠΑΕΚ
> Κερύνεια
>> >>>>> και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ.
> Ένα
>> >>>>> παιδάκι 17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο
> και
>> >>>>> κουρεμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε
> μ’
>>ένα
>> >>>>> δίσκο demo και παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν
>> >>>>> μπορούμε το Μιχάλη.
>> >>>>> Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη από κανέναν και
> ότι
>>τα
>>
>> >>>>> ξέρεις όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία “έντεχνο
>>τραγούδι”
>> >>>>> γιατί το παρέλαβες στα Αρίων, αφού η “αντιπροσωπεία έκλεισε”;
> Επειδή
>> >>>>> σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι;
>> >>>>> ¶κουσε λοιπόν φιλαράκο δυο πράγματα και τελειώνω:
>> >>>>> Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου
> τα
>> >>>>> παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και
> χρήσιμα.
>> >>>>> Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες
> της;
>> >>>>> Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει
>> >>>>> κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις
> σοβαρό
>> >>>>> πρόβλημα. Έχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου.
>> >>>>> “Ήσουνα μικρός για τέτοια ανοίγματα”. Μάθε να σέβεσαι την
> πνευματική
>> >>>>> ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα
>>μίσησε
>> >>>>> με ελεύθερα ή κάτσε και σκέψου."
>> >>>>>
>> >>>>>
>> >>>>> Πάνος Κατσιμίχας "

#2

πολυ ενδιαφερον. θελω βασικα να διαβασω τι ακριβως ειπε ο χατζηγιαννης. το εντεχνο οντως εχει ψιλοπεθανει (κακα τα ψεματα), αλλα για να πει τετοια πραγματα ειδικα στο τελος της επιστολης πρεπει και ο αλλος να το χε παρακανει…

#3

Αυτό το θέμα δεν πρεπει να έγινε τώρα. Το είδα σε άλλο φόρουμ ημερομηνία 13-4-04. Δεν ξέρω πως έχει ανακινηθεί σήμερα. Πάντως έχει απόσπασμα από τη συνέντευξη:

«Η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε»

Διαψεύδοντας όσους με επιμονή προέβλεπαν ότι θα εκταμίευε την μέχρι τώρα επιτυχία του με έναν «λαϊκό» («λαϊκο-πόπ» ή «μοντέρνο λαϊκό», που θα έλεγαν και τα βραβεία Αρίων) δίσκο, ο Μ. Χατζηγιάννης απαντά με μια δουλειά σαφέστατα ποπ, πιο ηλεκτρική από τις προηγούμενες, με αγριεμένες κιθάρες και ήχο που επιβεβαιώνει απόλυτα την εικόνα του ως «Ρουβά του σκεπτόμενου ακροατή». Ο ίδιος γελάει μ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς, και στην κουβέντα αποδεικνύει την αρχική εντύπωση του ανθρώπου-ορχήστρα, που στα 25 του πατά γερά στα πόδια του, είναι απολύτως σίγουρος για τον εαυτό του και τη δουλειά του και δεν χαρίζεται πια εύκολα σε κανέναν. «Δεν έχω καμία ανασφάλεια με τη δουλειά μου», τονίζει χαρακτηριστικά. «Δουλεύω μεθοδικά. Αν ξεκινήσω τώρα, ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα σε έξι μήνες. Υπάρχει μια εντελώς προσωπική στρατηγική που με βάση αυτή δουλεύω».

Αυτή ακριβώς είναι η εικόνα που επικρατεί για τον Μ. Χατζηγιάννη, ενός μικρού mastermind της μουσικής βιομηχανίας, που κινείται με σαφώς προδιαγεγραμμένη στρατηγική, επιδιώκοντας τον απόλυτο έλεγχο του τελικού προϊόντος -γι’ αυτό και κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του ερμηνευτή, του συνθέτη και του παραγωγού: «Αυτό δεν είναι απαραίτητα ταλέντο», αντιτείνει. «Είναι διάθεση. Το κάνω επειδή είμαι δημιουργός. Κατ’ αρχήν έχω μια αγάπη για το στούντιο, έχω τρέλα, θέλω να είμαι συνέχεια εκεί, μου αρέσει να ακούω τραγούδια, να φτιάχνω τραγούδια, να ακούω ξένα cd, να κοπιάρω ήχους… Πιστεύω ότι ο κόσμος πιστεύει στην καλαισθησία και στο γούστο μου και ευελπιστώ πως ό,τι αρέσει σε μένα αρέσει και στον ακροατή».

Ποια είναι λοιπόν η δική του μουσική ιδεολογία; «Εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης που παίζει σε όλα τα επίπεδα», παραδέχεται. «Οχι εκ του ασφαλούς, για να μη χάσω την εμπορικότητα, δεν θέλω να πάρω λίγο απ’ όλα για να είμαι πάντα μέσα. Είμαι λαίμαργος σ’ αυτό που κάνω, θέλω να είμαι για όλους. Δεν επιζητώ την επιβράβευση από όλους, αλλά μ’ αρέσει να απευθύνομαι σε όλους».

Σε όλους; Οχι. Υπάρχει ένα μικρό χωριό ανυπότακτων οπαδών του εντέχνου, που απέρριψαν τον Μιχάλη, ειδικά μετά το «Κρυφό Φιλί», όταν το έντεχνο στοιχείο στη μουσική του υποχώρησε εμφανώς υπέρ του ποπ ήχου. Γι’ αυτήν την πλευρά του τραγουδιού, ο Χατζηγιάννης είναι ένα σπαταλημένο ταλέντο, ένας παραδόπιστος καλλιτέχνης που σπαταλά το ταλέντο του σε ένα είδος που δεν έχει ουσία. «Δεν ήμουν ποτέ προστατευόμενος κανενός» διαμαρτύρεται, εμφανώς ενοχλημένος. «Στην Ελλάδα ή θα είσαι με τους μεν ή με τους δε. Δεν κομματικοποιούμαι στη μουσική, δεν ανήκω σε κανένα λόμπι, σε κανένα κύκλωμα, δεν προστατεύομαι από κανέναν και νιώθω τόσο ωραία και ελεύθερα που δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Οι του εμπορικού ρεπερτορίου είναι πιο αφελείς, αλλά καλόπιστοι. Οι του εντέχνου είναι πιο κλειστοί. Το έντεχνο, όπως το μάθαμε την περασμένη δεκαετία, δεν υπάρχει. Η αντιπροσωπεία έκλεισε. Αυτό το εσωστρεφές τραγούδι, το απλό, το απέριττο, μια κιθαρούλα, ένα λαούτο, ένα βιολί να τσιμπάει πού και πού, με δυσνόητο στίχο που δεν καταλαβαίνεις αν είσαι κάτω από δεκαοκτώ δεν με καλύπτει αισθητικά. Ηταν ουσιαστικά εγκλωβισμός και η εποχή το κατάργησε από μόνη της». Φωτεινή εξαίρεση σ’ αυτήν την γλαφυρή περιγραφή θεωρεί τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που «έχει μια φρεσκάδα ως άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο ότι τον ακούνε πάρα πολλοί. Ο Αλκίνοος είναι απολύτως mainstream».

«Δεν είμαι δημιούργημα κανενός»

Η σύγκριση έχει ενδιαφέρον: αν μη τι άλλο, γιατί ο Μ. Χατζηγιάννης μοιάζει να είναι απόλυτα συμφιλιωμένος με όλο το παιχνίδι της ποπ αισθητικής, που επιμένει ιδιαίτερα στο θέμα της εικόνας. Ακόμα και στις φωτογραφίσεις και τα video-clip του, φαίνεται να παίζει διάφορους ρόλους, πότε ενός unisex Μικρού Πρίγκιπα, πότε να προτείνει τη νεανική του αρρενωπότητα και να μεταμορφώνεται σε φαντασίωση για τα κοριτσάκια. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν θέλουμε να εξοργίσουμε περισσότερο τον καλλιτέχνη: «Οσοι με κατηγορούν γι’ αυτό το λόγο, είναι κομπλεξικοί και οι κομπλεξικοί άνθρωποι φαντασιώνονται, το μυαλό τους είναι γεμάτο μύθους και τέρατα. Δεν υπάρχει κανένα παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία στρατηγική, δεν υπάρχει τιμ που να δουλεύει για μένα. Κανένας. Δεν είμαι δημιούργημα κανενός στιλίστα και κανενός μακιγιέρ. Ντύνομαι μόνος μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου μόνος μου, κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να κουρεύομαι και μόνος μου», γελάει, πριν συμπληρώσει ότι τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. «Η εικόνα δεν παίζει κανέναν ρόλο. Εγώ πιστεύω ότι κατ’ αρχήν κάνω καλή μουσική. Ποτέ στη ζωή μου δεν έκανα κάτι άλλο εκτός από μουσική. Επαιζα κιθάρα, πιάνο, τραγουδούσα, μεγάλωσα μέσα στη μουσική. Η ζωή μου έγινε όμορφη μέσα από τα τραγούδια που άκουγα. Οταν άρχισα να ακούω μουσική, την Αλεξίου ή τον Νταλάρα, δεν έβλεπα εικόνα, άκουγα μόνο μουσική. Η εικόνα είναι μια επιπλέον ανάγκη που δημιουργείται λόγω εποχής και λόγω τηλεόρασης. Πήγαμε στην εικόνα γιατί χάσαμε την ουσία. Δεν υπάρχουν ερμηνευτές, δεν υπάρχουν συνθέτες και όλοι ασχολούνται με την εικόνα. Πού είναι ο Χατζιδάκις, πού είναι ο επόμενος Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Χατζηνάσιος;»

#4

Ημαρτον και με τον Χατζηγιαννη και με τους “εντεχνους”. Ο μεν επωφεληθηκε απο το χωρο αλλα μετα την ειδε σταρ, οι δε εχουν ενα τοσο ψευτικο διανοουμενιστικο υφακι που μου γυριζουν τ’ αντερα. Οι “εντεχνοι” και οσοι τους ακουν νομιζουν οτι μονο αυτοι ξερουν απο καλη μουσικη. Οσο κοροϊδευουν τους σκυλαδες αλλο τοσο χλευαζουν κι τους ροκαδες/μεταλλαδες (βαβουρα μας λενε)…

Βασικα αν το “εντεχνο” ειναι οι Κατσιμιχαιοι και οι Πυξ Λαξ να καει στην πυρα! Αν ειναι οι Επισκεπτες και ο Θανασης τοτε να προσκυνησω. Ομως αυτοι ποτε δεν αυτοαποκαλεστηκαν “εντεχνοι”. Δεν τους χρειαζεται αλλωστε…

#5

Οι “εντεχνοι” που αυτοαποκαλούνται “εντεχνοι” έιναι εκείνοι οι ίδιοι που τραγουδάνε στα μποζούκια με 150 -200 γιουρο το μπουκάλι.

#6

Κατι μου θυμιζει αυτο, να δεις τι μου θυμιζει τι μου θυμιζει

#7

Είναι μεγάλη ιστορία η περί “έντεχνου”-λαικο-ποπ και η περιβόητη κόντρα τους που κρατάει χρόνια τώρα. Και ο Χατζηγιάννης, ακροβατώντας ανάμεσα σ’ αυτά τα 2 είδη, ήταν λογικό κάποια στιγμή (όταν η πολλή επιτυχία τον ψώνισε αρκετά για να το κάνει) να διαλέξει στρατόπεδο. Αν και η λέξη στρατόπεδο ίσως είναι λάθος, ο ίδιος θέλησε να ξεφύγει απο την όποια κατηγοριοποίηση (και τι μένει τότε για να χαρακτηρίσουμε τη μουσική του? απλά η λέξη “εμπορική”… εξάλλου είναι μια λέξη που χρησιμοποιεί πολλές φορές ο ίδιος στο κείμενο του).

Σίγουρα, όσο ο Χατζηγιάννης και ο όποιος σαν αυτόν στέκεται πάνω στις πλάτες απο τη μία του έντεχνου παρελθόντος (έχει δίκιο ο Κατσιμίχας σ’αυτό) και απο την άλλη σε κείνες του εμπορίου και της διαφήμισης, πως να μη την έχει δει και να νομίζει οτι αυτός είναι και κανένας άλλος. Όσο και αν λέει ξανά και ξανά, σα να θέλει να μας πείσει, πως “μόνος του” αποφασίζει κλπ.

Δε συμφωνώ πως οι έντεχνοι σνομπάρουν τους ροκάδες/μεταλλάδες, κάθε άλλο. Τουλάχιστον οι καλλιτέχνες. Γι’ αυτούς που ακούνε μόνο τέτοια, είναι άλλο θέμα. Θυμάμαι απο παλιά απο συνεντεύξεις των Πυξ Λαξ που διάβαζα στο Ποκ & Ροκ που έλεγαν πόσο θαυμάζουν Floyd και Hendrix, ή τον Μαχαιρίτσα με τον Τσακνή, που έβγαινε στην εκπομπή του Στάθη Παναγιωτόπουλου (αν θυμάμαι καλά, εκεί ήταν) και έλεγε πως θα ήθελε να έχει κάνει και κανένα heavy metal άλμπουμ. Και αυτά απλά μου ήρθαν τώρα στη μνήμη, ως παραδείγματα.

Επίσης, προσωπικά γουστάρω πολύ τους Κατσιμιχαίους, έχουν πολύ ψαγμένα τραγούδια θεωρώ με τρομερούς στίχους (όχι, δεν είναι μόνο οι “ανόητες αγάπες” δικό τους), και έχουν γράψει τη δική τους ιδιαίτερη σελίδα στον χώρο της ελληνικής μουσικής. Εντάξει, οι Πυξ Λαξ είναι άλλο θέμα, είναι γεγονός πως μου τη σπάνε και μένα, για διάφορους λόγους…

Ο όρος “εντεχνο” βασικά δημιουργήθηκε, αν δε κάνω λάθος, κατά τη δεκαετία του '80, ως αντίποδας στην περισσότερο εμπορική λαική μουσική της εποχής, που είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω της. Και όντως, είναι ένα είδος που τελικά περιχαρακώθηκε στον εαυτό του, κλείστηκε στον “διανοουμενισμό” του, στην κάστα του, αποφεύγοντας τους πειραματισμούς, την προσέγγιση με άλλες μουσικές ίσως (δε μιλάω για λαικοσκυλάδικα προφανώς…), και τελικά, κάποια στιγμή άρχισε πια να γίνεται γραφικό… Το έντεχνο παραμένει η μια όψη του νομίσματος, με την άλλη όψη να είναι τα εμπορικά σκυλοποπ τελικά. Το νόμισμα είναι ένα και το αυτό.

Συμφωνώ με το τελευταίο… εκείνοι που κάνουν τη διαφορά δεν έχουν ανάγκη να μπουν στο “λόμπι” και να υιοθετήσουν την ταμπέλα, είτε είναι έντεχνο, είτε οτιδήποτε.

#8

οι κατσιμιχαιοι για μενα ειναι κορυφη… οτι καλυτερο εχει βγαλει η ελληνικη μουσικη τα τελευταια 20 χρονια…και ο πρωτος δισκος τους (ζεστα ποτα) εγραψε ιστορια στο ελληνικο τραγουδι…τη γνωμη τους τη σεβομαι απεριοριστα…

#9

Βασικα πιο πολυ εννοουσα αυτους που ακουνε “τα εντεχνα”. Νταξ εχω τυχει σε παρεες να συζηταμε για μουσικη και να λενε καποιοι για τα σκυλαδικα και τι καταντια που ειναι. Και να εξυμνουν κλασικα Αρβανιτακη, Νταλαρα (ουστ!), Πυξ Λαξ, Κατσιμιχαιους κτλ. Και να λεω εγω “οκ ακουγονται κι αυτοι και εχουν πολλα να πουν αλλα ειναι κι αλλες μουσικες που αξιζουν, πχ. μεταλ ας πουμε” και να με κοιτανε σαν εξωγηινο! “Ελα μωρε, με τη βαβουρα, δεν ξεχωριζουν οι νοτες” και τετοια…

Για τους καλλιτεχνες καθαυτους της “εντεχνης” σκηνης (επιμενω με τα εισαγωγικα για ο ορος “εντεχνο” μου ακουγεται τουλαχιστον αστειος) εχεις καποιο δικιο αν και το να πει κανεις οτι θαυμαζει floyd και hendrix δεν ειναι δα και καμια πρωτοτυπια. Για Μαχαιριτσα/Τσακνη και τους εχω ακουσει να λενε για Zeppelin/Sabbath κτλ., αλλα ΟΚ το μεταλ προχωρησε, αντε βαλε σε καναν εντεχνο Kill Em All να δεις θα κατσει να το ακουσει η θα σου πει αμεσως “τι θορυβος ειναι αυτος?”…

#10

Έχει δημοσιευτεί καιρό.
Αν και δεν ακούω ελληνόφωνο “ροκ”, έχει δίκιο που τα χώνει στο μαλακσμένο.

#11

Έχεις δίκιο σ’αυτό με τις παρέες. Και γω έχω βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις, είναι τόσο εκνευριστικό… Αλλά τόσα ξέρουν, τόσα λένε, τι να πει κανείς… Όσο σπαστικοί είναι οι “έντεχνοι” που λένε βαβούρα το μέταλ, άλλο τόσο για μένα είναι οι καφρομεταλλάδες που οτιδήποτε ξεφεύγει απο τα ακούσματα τους το σνομπάρουν (death to false metal, anyone?? :stuck_out_tongue: )

Ίσως κάποτε μάθουμε να ακούμε μουσική με τα αυτιά και όχι με ταμπέλες.

ΥΓ: Ο “Φάνης” των Κατσιμιχαίων είναι απο τους ελληνικούς ύμνους της δεκαετίας του '80!

#12

Ετσι ακριβως.

ChrisP τι ψαχνεις? ολοι οι οπαδοι το ιδιο ειναι, ειτε ειναι του μεταλ, ειτε του εντεχνου, ειτε του ροκ.
Σαν το παραδειγμα που ανεφερες υπαρχουν αλλα τοσα. Οπως οταν πας να πεις σε μεταλλα “ακου και αυτο” και να σου λεει “μαλακα αυτο δεν ειναι μουσικη, δεν βαραει”. Τωρα αν ειναι καθαρα θεμα γουστου so what? Αν καποιος θεωρει θορυβο το thrash δικαιωμα του ειναι και τι θα πει πρωτοτυπια? Πρεπει να χεις πρωτοτυπο γουστο? Μ’αυτα μεγαλωσαν λογικο ειναι αυτα να γουσταρουν. Τωρα το “Εντεχνο” ακουγεται οντως αστειο αλλα τι να πουμε και για το μεταλ με τα δεκαδες παρακλαδια και υποπαρκλαδια που για καθε τι διαφορετικο που βγαινει πρεπει αν εφευρισκει καινουρια ταμπελα και να το κανει και αυτο υπο-ειδος?

Αυτα δεν τα λεω για να υπερασπιστω το εντεχνο (1 cd εχω στη δισκοθηκη μου), αλλα καλο ειναι να κοιταζουμε πρωτα τα δικα μας σκατα γιατι οι μεταλλαδες δεν εχουμε μαθει να το κανουμε ποτε.

#13

+1

εβγαλε κ η μυγα κολο κ εχεσε τον κοσμο ολο!

#14

Η κόντρα αυτή κρατεί καιρό παιδιά . Τι θα πεί έντεχνο - ποπ - ροκ ? Εχουμε γεμίσει ταμπέλες . Κάπου πρέπει να ανήκεις για να ξέχωρίζεις . Μου θυμίζει το σκηνικό οταν το αγαπημένο μου metal group για παράδειγμα βγάζει ενα καινούριο δίσκο και αλλάζει στύλ . Αμα ειναι τότε να παίζουν ολοι ενα είδος μουσικής και να ειμαστε ολοι εντάξει . Καλά τα ειπε ο Κατσιμίχας του μικρού γιατι μάλον πήραν τα μυαλά του αέρα .

#15

Αν ημασταν στα 80’ς θα ειχες δικιο σε αυτα που λες για τους μεταλλαδες, γιατι τοτε με 5 best-of κασσετες ενα πετσινο παντελονι και 20 ραφτα στο μπουφαν ησουν ο σκληρος ο μεταλλας που το παιζει μουρη και οτι δεν εχει ηλεκτρικη κιθαρα στο φουλ το εβριζε ως φλωρικο…

Τωρα ειναι διαφορετικα. και το διαπιστωνει κανεις διαβαζοντας αυτο το φορουμ. Ποσοι απο δω μεσα (που στην πλειοψηφια ειμαστε του hard rock/metal) δεν εχουμε εκφραστει με τα καλυτερα λογια για ακουσματα εκτος του χωρου μας? Τσεκαρε τα τοπικ για “καλλιτεχνες εκτος ροκ”, “soundtracks”, “κλασικη μουσικη” κτλ. Για τον Χατζιδακι, τον Θεοδωρακη, τον Λοϊζο, τον Θ. Παπακωνσταντινου οι περισσοτεροι εχουν εκφραστει με τα καλυτερα λογια εδω μεσα. Ακομα και στο τοπικ του Καρβου για τα σκυλαδικα ολοι σχεδον δειχνουν απεριοριστο σεβασμο στα ρεμπετικα και πολλοι απ αυτους (κι εγω μεσα) τα γουσταρουν καργα…

Αρα αυτο που λες δεν ισχυει ακριβως για τους (σημερινους) μεταλλαδες. Πλεον η εποχη της ασυζητητι απορριψης αλλων μουσικων ειδων εχει περασει πιστευω…

#16

Εγω για την δικια μου εποχη μιλαω και για τις βλακειες που εχω ακουσει, για τα 80’ς δεν εχω ιδεα. Και ενα φορουμ δεν ξερω αν αποτελει σωστο παραδειγμα, αλλα αν πουμε οτι αποτελει θα μπορουσες να πεις οτι απο τα εκατονταδες μελη που εχει (εστω τα ενεργα) πολυ λιγα εχουν ανταποκριθει σε τοπικ εκτος ροκ/μεταλ. Αν και βεβαια αυτο ειναι σχετικο, απλα στο φερνω ως παραδειγμα για το πως μπορεις αν δεις μια κατασταση. Το θεμα ειναι ομως οτι στην αρχη του ποστ εγραψα για οπαδους και για μενα οι οπαδοι εχουν περιορισμενη αντιληψη της μουσικης, οπου και αν ανηκουν. Γιατι οπως εγραψες και συ “αυτοι που ακουνε τα εντεχνα” μαλλον για οπαδους μιλας. Γιατι αλλιως οπως υπαρχουν ατομα που ακουν μεταλ και ενα σωρο αλλα πραγματα το ιδιο συμβαινει και με αυτους που ακουν και εντεχνο. Αλλα η ουσια δεν ειναι το ποσα διαφορετικα πραγματα ακους (μπορει να σε εκφραζουν 1-2 στυλ μουσικης και αυτο ειναι σεβαστο, δεν σε κανει κολλημενο) αλλα η αντιληψη που εγραψα παραπανω. Για παραδειγμα ειναι ευκολο να πεις μια καλη κουβεντα για καποιον ηδη αναγνωρισμενο μουσικο οπως τον Χατζιδακι, τον Hendrix, η τον Βαμβακαρη, αλλα οπως ο φαν του εντεχνου θα ακουσει μια thrashια και θα πει “τι θορυβος ειναι αυτος” το ιδιο και ο μεταλλας μπορει να ακουσει ενα κομματι Ηλεκτρονικης μουσικης και να το καταταξει αυτοματα στα “μπιτια” η ενα κομματι της ποπ και να το χαρακτηρισει αυτοματα “εμπορευματοποιημενο” η ανουσιο. Τετοια παραδειγματα μπορω να σου φερω πολλα. O τυπος του ακροατη που περιγραφεις δεν νομιζω οτι ειναι η πλειοψηφια ουτε και σημερα στο μεταλ.

#17

Βασικα, νομιζω ξεφυγαμε λιγακι. Εχεις δικια σ’ αυτα που λες και γω μαλλον δεν το εθεσα σωστα…

Απλα, σχετικα κιολας με την κοντρα Κατσιμιχα-Χατζηγιαννη σκεφτηκα οτι οσο κι αν αντιπαθω τον δευτερο, θεωρω μαλακια την αντιδραση του Κατσιμιχα και αμα δεις την επιστολη του εκφραζει ολο αυτο το αφ υψηλου και (ψευτο)διανοουμενιστικο στυλακι που χαρακτηριζει την εντεχνη σκηνη. Υποστηριζει οτι οι εντεχνοι και καλα χυσανε ιδρωτα για να αναπτυχθει η μουσικη στην Ελλαδα. Αμα δεις, καπου προς το τελος ουσιαστικα εξισωνει την εντεχνη σκηνη με την πνευματικη ζωη της Ελλαδας. Απο κει πιαστηκα και γω και περιεγραψα πως βλεπουν οι κουλτουριαρηδες εντεχνοι αλλες εναλλακτικες μουσικες οπως το μεταλ…

#18

Καλα ναι μια πολυ μεγαλη μεριδα των ακροατων του εντεχνου (και μιλαμε και για μεγαλες ηλικιες) νομιζουν οτι η μουσικη τελειωνει εκει και οτι τιποτα αλλο καλο δεν βγαινει (περα απο το εντεχνο υπαρχει μονο το σκυλαδικο/λαικο και η ξενη ποπ ας πουμε). Δεν ειπα οτι εχεις αδικο απλα λεω οτι αυτα παντου υπαρχουν.

#19

Ποιός παίζει πιο δυνατή μουσική? Το επικό μέταλ συγκρότημα, με το εμβατηριακό ρεφραίν για δράκους και πολεμιστές? Ή ο “έντεχνος” (σε εισαγωγικά) Φοίβος Δεληβοριάς? Ήμουν στο Σύνταγμα και άκουσα ζωντανά την “υβρεοπομπή”. Ένα τραγούδι που όποιος δε το έχει ακούσει ως τώρα, του συνιστώ να το ψάξει. Ειδικά για όσους έχουν περάσει ή περνάνε τη φάση του στρατού, τα λέει όλα… :wink:

Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω πως κάποιοι κάφροι θεωρούν πιο “σκληρό και δυνατό” ένα τραγούδι που έχει δυνατές μέταλ κιθάρες και καταιγισμό απο τύμπανα, σε σχέση με ένα εντελώς διαφορετικό, που όμως τα χώνει κανονικά με τους στίχους του. Το έχω συναντήσει αυτό, γι’ αυτό το λέω…

Η μουσική και η έκφραση δε ξέρουν απο ταμπέλες και σύνορα (όπως φυσικά δε ξέρουν απο εμπόριο και χρήματα, κύριε Χατζηπωσελενε). Αυτά είναι για τον πολύ τον κόσμο που αγωνιούμε να τα βάζουμε όλα σε κατηγορίες, μη τυχόν και μας ξεφύγει τίποτα, για τους οπαδούς (οι οπαδοί της μουσικής μοιάζουν πολύ με τους οπαδούς στο ποδόσφαιρο), ή για τις εταιρίες, για να μπορούν να διαφημίζουν καλύτερα το προιόν τους (η διαφήμιση είναι πιο εύκολη κάτω απο μια ταμπελα, γιατί έτσι προσεγγίζεται και το ανάλογο κοινό).

Α, για να μη παρεξηγηθώ…δεν έχω τίποτα με το επικό μέταλ, τους δράκους και τα σπαθιά! :stuck_out_tongue: Ένα μεγάλο μέρος της εφηβείας μου είναι συνδεδεμένο με αυτά…

#20

Με καθαρά μουσικά κριτήρια αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θέση σε ένα forum που ασχολείται με το rock ακόμα και με την πολύ ευρεία έννοια…
Αλλά η ιστορία έχει πλάκα, οπότε αν φιλοξενούνται οι δηλώσεις και των δύο για την ψυχαγωγία των φορουμιτών, πάω πάσο.:smiley:
Από την μία έχεις το poster boy των τσουτσεκιών, τον τροβαδούρο που έχει “εμπνευστεί” μια ντουζίνα τραγούδια από μία ΔΕΚΟ (σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, έστω…) να τα σπάει με κάποιους που λένε πως τον στήριξαν όταν ήταν στο ξεκίνημα.
Από την άλλη έχεις έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους μίας παρέας που 25 χρόνια τώρα πουλάει λαϊκισμό έχοντας άποψη ως “ευαισθητοποιημένοι καλλιτέχνες” για τα πάντα: Aπό τις καταλήψεις και το άρθρο 16 τον χειμώνα που πέρασε, το Ιράκ και το Κόσσοβο παλαιότερα, οτιδήποτε άλλο μαζεύει κόσμο σε διαδήλωση και πορεία ήταν πάντα η καλύτερη τους για δωρεάν promotion. Και μετά όταν παίζουν σε νυχτερινό κέντρο, υπάρχει στήσιμο μπουζουξίδικου (τραπέζι με φιάλη και “παρελκόμενα”) μόνο ο τιμοκατάλογος είναι πιό φτηνός. Και φυσικά όταν ο κόσμος σε συμπαθεί γιατί -και καλά- υποστηρίζεις αυτά που και ο ίδιος θέλει να ακούσει, κανείς δεν ασχολείται με το αν η μουσική είναι ανέμπνευστη και χάλια. Αρκεί που είναι “για καλό σκοπό”
To συζητούσα με μία φίλη με αφορμή την συναυλία που έπαιξε ο γνωστός συρφετός “για την δημόσια και δωρεάν παιδεία” πριν κάποιους μήνες. Η φίλη υποστήριζε πως είναι λογικό οι “καλλιτέχνες” να είναι πιο ευαισθητοποιημένα άτομα και να θέλουν να τοποθετηθούν πάνω σε οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία. Δεν διαφωνώ απαραίτητα, αλλά εδώ έχουμε το περίεργο όλοι αυτοί συμπτωματικά να υποστηρίζουν αυτό που πιστεύει και θέλει να ακούσει η πλειονότητα της κοινωνίας ή έστω η πλειονότητα που τους είναι ελκυστική δημογραφικά ως εμπορικό κοινό (π.χ. φοιτητές, νέοι). Δεν είναι περίεργο που ένας τους μία φορά δεν έχει ΅οδηγηθεί από τις ευαισθησίες του΅ να υποστηρίξει μία άποψη που δεν είναι δημοφιλής στην κοινωνία;