:bow2::bow2:
(ΠΑΤΩΜΑ!!!)
[SPOILER]Εύστοχη παρατήρηση!
Πάντως ενώ δεν μπορώ να απαξιώσω τα κλασικά παραμύθια (θυμάμαι νοσταλγικά τις bed-time-stories της μαμάκας, καθώς και κάτι παραμύθια δικής της επινόησης από τη λεγόμενη φανταστική της σειρά “Η Μαριγούλα κι ο Ντράγκον”:roll:) συμφωνώ πως ΣΑΦΩΣ δε συγκρίνονται με Disney! (L)[/SPOILER]
Να την πάλι! 
Ναι, Ντίσνεϊ FOR THE WIN! Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως έπρεπε να 'χα ψηφίσει Πεντάμορφη και το Τέρας… Too late.
[SPOILER]Α! Και σόρρυ θα ξεφύγω λίγο τώρα… αλλά Wilson! (Μου επιτρέπεις να σε λέω Wilson έτσι? Νιώθω σαν τον House και μου αρέσει:p) Έμαθες ότι θα βγει νέα ταινία με τον αγαπημένο Άλεξ Πέττυφερ σε φάση Beauty & the Beast?? 
Δυστυχώς είναι φρικιό στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αλλά και πάλι…![/SPOILER]
Επανέρχομαι στην τάξη. Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά μπορώ να υποστηρίξω και περαιτέρω την άποψή μου ότι τα παραμύθια είναι actually πολύ dark. Ακούστε (" ") ένα -νομίζω του Άντερσεν: Είναι ένα κοριτσάκι που φοράει κάτι καινούρια κόκκινα παπούτσια στην εκκλησία την Κυριακή, παρόλο που της είπαν να μην τα βάλει, γιατί της άρεσαν πάρα πολύ και ως συνέπεια αυτά κάνουν τα πόδια της να χορεύουν χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει, να τα σταματήσει ή να βγάλει τα παπούτσια. Έτσι φεύγει απ’ το χωριό και μπαίνει στο δάσος χορεύοντας ασταμάτητα με τα δαιμονισμένα παπούτσια. Αρχίζει να εξαντλείται και να κλαίει όταν συναντά έναν ξυλοκόπο και τον ικετεύει να τη γλιτώσει. Περιττό να πω ότι ο ξυλοκόπος την γλιτώνει… της κόβει τα πόδια (έχει και χειρότερο…)
… τα οποία φεύγουν στο δάσος συνεχίζοντας να χορεύουν μέσα στα κόκκινα παπούτσια.
Και μη νομίζετε ότι το κοριτσάκι έζησε οκ έστω και χωρίς πόδια. Όταν γύρισε στο χωριό, προσευχήθηκε στο Θεό να την πάει κοντά στους γονείς της (ήταν και ορφανή) και πέθανε.
Πάρε παραμύθι να πεις στο παιδί σου πριν κοιμηθεί! Εδώ εγώ να το βλεπα σε θρίλερ θα 'χα πεθάνει! 8O Ποιο το νόημα όλης αυτής της μακάβριας διήγησης; Να φοράτε ό,τι σας λένε οι γονείς σας παιδιά στην εκκλησία;! Δηλαδή αυτή που παντρεύτηκε με το κόκκινο νυφικό τι έπρεπε να πάθει…;
Παράφρονες όλοι… Άντε μη θυμηθώ κι άλλα!
Domino, αυτό που λες για τα σκοτεινά παραμύθια ισχύει πέρα ως πέρα, ειδικά αν καλοσκεφτούμε οτι πρόκειται ουσιαστικά για αφηγήσεις και μύθους που πέρασαν σε διάστημα αιώνων μέσα απο τις λαικές παραδόσεις, σε εποχές πολύ διαφορετικές απο τις δικές μας. Βασικά ανέλυα το ίδιο ακριβώς πράγμα στο blog μου σε μια σχετική ανάρτηση, απο την οποία παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα
Ας πάρω για παράδειγμα το παραμύθι των Αδερφών Γκριμ που λέγεται “ο Πιστός Ιωάννης”. Αναφέρεται σε έναν υπηρέτη, τον Ιωάννη, ο οποίος είχε αναλάβει τη φύλαξη και την προστασία με κάθε τρόπο ενός βασιλιά, ακόμα και αν χρειαζόταν να δώσει τη ζωή του. Σε κάποια φάση ο πιστός Ιωάννης γίνεται θύμα μιας κατάρας, και μετατρέπεται σε πέτρα. Ο βασιλιάς οδύρεται για τον χαμό του και φωνάζει πως θα έκανε τα πάντα για να τον έφερνε ξανά πίσω.
Και τότε η πέτρα λέει στον βασιλιά: “μπορείς αν θέλεις, αρκεί να θυσιάσεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις”. Ο βασιλιάς δέχεται, και η πέτρα του λέει πως πρέπει να κόψει με τα ίδια του τα χέρια τα κεφάλια των παιδιών του και να αλείψει την πέτρα με το αίμα τους. Και έτσι κάνει ο βασιλιάς, αποκεφαλίζει τα παιδιά του και πασαλείβει με το αίμα τους την πέτρα, η οποία ζωντανεύει και μετατρέπεται ξανά στον πιστό Ιωάννη! Τελικά τα παιδιά ζωντανεύουν ξανά κι αυτά με τη σειρά τους, και έζησαν αυτοί καλά, ενώ εμείς έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό ύστερα απο τέτοιο λουτρό αίματος!
Όσο και αν δηλώνω και γω φαν των (παλιών) ντίσνει, έχουν παίξει κι αυτά (αλλά όχι μόνο αυτά) έναν ρόλο στο να “εξευγενιστούν” πολύ αυτά τα παραμύθια και να τα αντιμετωπίζουμε για πολύ πιο “παδικά” σε σχέση με αυτό που είναι, διδακτικές ηθικοπλαστικές λαικές αφηγήσεις με άλλα λόγια, που εν μέρει αντανακλούν τους καιρούς τους, εν μέρει όμως τους υπερβαίνουν, αγγίζοντας σύμβολα του συλλογικού ανθρώπινου ασυνείδητου…
Αχ… ας είναι, θα φανώ μεγαλόκαρδη! Σου επιτρέπω να μες λες έτσι!
Και ΝΑΙΙΙΙΙ, ξέρω γι’ αυτήν την ταινία από την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι πήρε το ρόλο κι άρχισαν τα γυρίσματα. Θα παίζει κι η μία από τις δίδυμες Όλσεν και θα κάνει τη μάγισσα- ύποπτα πράγματα, σε κάνουν να απορείς για το τι πρόκειται να δεις! Αλλά και πάλι, δείχνει Πέττυφερ, οπότε στη χειρότερη περίπτωση που η ταινία θα 'ναι μάπα, τουλάχιστον θα 'χεις κάνει οφθαλμόλουτρα! (Τα ίδια ισχύουν με το “I’m number 4” που παίζεται τώρα στο σινεμά και πρωταγωνιστεί το μοντέλο μας! Η αδερφή μου λέει πως το μόνο που αξίζει από την ταινία είναι ο πρωταγωνιστής… κρίμα, γιατί από την υπόθεση του βιβλίου είχα μεγαλύτερες προσδοκίες…)
Οκ, νομίζω πως τώρα είμαστε επισήμως οφφ τόπικ. Ντέλος!
Καλά, έχω ανατριχιάσει! :? Άσε που δεν πιστεύω να το έκανε αυτό κανένας βασιλιάς για τον πιστό του υπηρέτη ΠΟΤΕ! (Απάτες της φεουδαρχίας για να κρατάει το λαό υποταγμένο… :p)
Σχετικά με τους διάφορους σκοτεινούς συμβολισμούς στα παραμύθια πάντως, ενίοτε και σεξουαλικούς, θυμάμαι μια καθηγήτρια ([B]Wilson[/B], η Μαρία στο φροντιστήριο! ^^) είχε αναφέρει ένα βιβλίο με τέτοιου είδους ερμηνείες. Αν θυμάμαι καλά, η Κοκκινοσκουφίτσα για παράδειγμα κάτι είχε να κάνει με εραστή (λύκος) και σύζυγο (κυνηγός) --:naughty:
Ενδιαφέρον μου είχε φανεί, αλλά αυτή η γυναίκα για κάποιο λόγο ποτέ δεν θυμάται τίτλους! :roll:
Also, Wilson, (you chose it, you deal with it και πάλι καλά να λες που δεν είναι Ουάτσον :p)
[SPOILER]Κρίμα γι’ αυτό που μου λες σχετικά με το # 4… Αλλά κράταγα μικρό καλάθι ήδη! Εκεί τουλάχιστον πραγματικά θα φωτιστεί η μεγάλη οθόνη σε όλο της το μεγαλείο!![/SPOILER]
Ολες οι μαλακιες στους Γιαννηδες τυχαινουν. Ολο τα θυματα ειμαστε. Και μετα με λενε παρανοικο.
Εγω παντως απο της λιστας ψηφισα Πενταμορφη και το Τερας. (Ισως γιατι συμπασχω με το τερας? :lol:)
Απο αυτα που δεν ειναι στη λιστα και ειναι και λιγο διαφορετικο αλλα παντα μου αρεσε σαν ιστοριουλα/παραμυθι και σαν ταινια αργοτερα, ειναι το Πνευμα των Χριστουγεννων με τον Σκρουτζ (προφανως οχι για λογους που εχουν να κανουν με τη θρησκεια…)
Ας ξεθάψω και αυτό το θρεντ, να γράψουν οι μικροί μας φίλοι. :):)
Στην ορίτζιναλ κοκκινοσκουφίτσα, ο “λύκος” σφάζει τη γιαγιά, φοράει τη ρόμπα της, και όταν έρχεται η κοκκινοσκουφίτσα της λέει να φάει από το κρέας, να πιεί από το κρασί, και μετά να βγάλει τα ρούχα της και να ξαπλώσει στο κρεβάτι δίπλα του να κοιμηθεί
Την αναφορά την έχω βρει σε ψυχαναλυτικό κείμενο (:p) αλλά δεν θυμάμαι κανένα στοιχείο…
[SPOILER](εμένα η μαμά μου έτσι μου τα’λεγε, όχι την κοκκινοσοκουφίτσα, άλλα κανιβαλιστικά/ δολοφονικά :roll:)[/SPOILER]
Διάβαζα τα προηγούμενα πόστ - γελάω με τις γενιές και τη διαφορά στα φορμάτ των παραμυθιών! Εγώ, εκτός από αυτά που μου διάβαζαν δηλαδή, τα είχα σε [I]κλασσικά εικονογραφημένα[/I] και αυτό που θυμάμαι τώρα ως ένα από τα αγαπημένα μου λεγόταν “οι 12 πριγκίπισσες”
Ισχύει το πάνω. Και γενικά, όχι μόνο με την Κοκκινοσκουφίτσα. Με πάρα πολλά παραμύθια, οι αρχικές τους εκδοχές ήταν απίστευτα σκοτεινές, ως και φρικτές.
Για παράδειγμα ο μύθος της [B]Μικρής Γοργόνας[/B] - καμία σχέση με την ντιζνεική εκδοχή. Στον αυθεντικό μύθο η γοργόνα δεν παντρεύεται τον πρίγκιπα, αντίθετα, τον βλέπει να αποχωρεί και απελπίζεται. Πάει να τον σκοτώσει μάλιστα με ένα μαχαίρι, αλλά τελικά βουτάει στην θάλασσα και πνίγεται, γίνεται ένα με τον αφρό…
Όσο αφορά τον μύθο της [B]Ωραίας Κοιμωμένης[/B], ο πρίγκιπας ενώ την βρίσκει να κοιμάται, δε πηγαίνει να την ξυπνήσει με ένα φιλί: αντίθεται, την βιάζει στον ύπνο της! Και 9 μήνες μετά γεννάει (ενώ κοιμάται ακόμα!) 2 παιδιά, εκ των οποίων το ένα τελικά την ξυπνάει βυζαίνοντας το δάχτυλο της…
Θέλετε κι άλλα? Κάντε κλικ [B][U]εδώ[/U][/B], είχα πάρει πολλές όμορφες ιδέες πέρυσι, κάνοντας μια εκπομπή με θέμα της τα παραμύθια, από την σκοτεινή τους πλευρά, και γενικά τις ιστορίες τρόμου.
Την οποία εκπομπή την είχα ανεβάσει και όποιος θέλει να την κατεβάσει και να την ακούσει, μπορεί να το κάνει από [B][U]εδώ[/U][/B].
πειτε και για την παναγια των παρισιων
και για τον Μάικ τον Φασολάκη
Nice!
Ναι, στη Σταχτοπούτα η μάνα κόβει στη μία αδερφή τα δάχτυλα και στην άλλη τις φτέρνες, αλλά εγώ ήξερα ότι ο πρίγκιπας το καταλάβαινε από το αίμα στο γοβάκι
Πάντως, οι εφιάλτες που είχα με το Μαγεμένο Αυλό δεν νομίζω να ξεπεραστούν ποτέ από τίποτα…
Τρελά στοιχειωμένο παραμύθι ο Μαγεμένος Αυλός ε. Και στην αυθεντική του εκδοχή ΔΕΝ σώζονται τα παιδιά στο τέλος.
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ είχα φρικάρει με το Χανσελ & Γκρέτελ. Άκαρδοι γονείς, παραμελημένα λαίμαργα παιδιά και ειδικά[B] αυτή η αλλόκοτη γρια καννίβαλος[/B]…
Κανείς αυτό;
είναι στο 3ο λεπτό και ακούω ακόμα 
Καλύτερο παραμύθι έβερ.
συγκίνηση.
το είχα διαβάσει στο δημοτικό που ανταλλάζαμε βιβλία μεταξύ μας. πρέπει να έχω ακόμα το τετράδιο που έγραφα τις κριτικές μου μετά8)
Και μια που το ξεθάψατε έχω να πρσθέσω πολλά (μικρή δεν κοιμόμουνα προτού μου διαβάσουν σχεδόν όλα μου τα παραμύθια).
Βρήκα ένα παιδικό βιβλίο που έχω με τα παραμύθια των Γκριμ και αυτό με τον πιστό υπηρέτη τελειώνει με τον υπηρέτη που πετρώνουν μόνο τα πόδια του. Τα άλλα δε τα αναφέρει. Αγαπημένο των Γκριμ για μένα η Χιονούλα και η Ροδούλα (γιατί και οι δύο αδερφές καλοπαντρεύονται και είναι η μοναδική περίπτωση που αρκούδα μετατρέπεται σε βασιλόπουλο).
επίσης η Χηναρού http://mirsini99.blogspot.gr/2011/10/blog-post_9461.html γιατί πολύ θάρρος πήρε η υπηρέτρια αλλά στο τέλος ήρθε η δικαίωση.
Και κάθε χρόνο για τα Χριστούγεννα έχω ένα άλλο βιβλίο με Χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι κατά το ηλιοβασίλεμα ο ουρανός γίνεται κόκκινος γιατί τα αγγελάκια καίνε τα μπισκότα που φουρνίζουν:p
αν θυμηθώ κι άλλα θα παλιμπαιδίσω πάλι:oops:
Ξέχασα το μολυβένιο στρατιώτη που περνά ωραία μυνήματα για τη διαφορετικότητα και τα τυχόν “ελαττώματα” κάποιου ανθρώπου. Μόνο που χαλαεί στο τέλος που η μπαλαρίνα και ο στρατιώτης καίγονται στο τζάκι.
Μικρός διάβαζα πολλά παραμύθια και ιστορίες, και είχα την τύχη πέρα απ’ τα κλασικά να διαβάζω και πολλές ιστορίες αρκετά πιο σκοτεινές από τα “τυπικά” παραμύθια τύπου κοκκινοσκουφίτσα, ωραία κοιμωμένη κλπ. Θυμάμαι ειδικά μια συλλογή, σαν χαρτονένιο φάκελο, με αρκετά βιβλία μέσα, με σχέδιο τέρμα σκοτεινό για παιδικά(ή και όχι τόσο) παραμύθια-δεν το έχω σπίτι ρε γαμώτο, θέλω να το ξεθάψω να τα ξαναδώ μετά από τόσα χρόνια!
Από εκεί μέσα ακόμα και αυτή την στιγμή θυμάμαι [U]αυτή[/U] την ιστορία(και μάλιστα με το στυλ του σχεδίου που περιγράφω να μην απέχει υπερβολικά από αυτό της ζωγραφιάς πάνω δεξιά στο λινκ).
Υπέροχη (και βαθιά “αληθινή”) ιστορία, το τέλος πραγματικά στενάχωρο, αλλά αυτό την καθιστά ακόμα πιο όμορφη. Πολλά παραμύθια (ειδικά του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) είχαν πολύ άσχημο τέλος γενικά…
Λες τα Παραμύθια του Perrault, με εικονογράφηση Gustave Dore, ο Μπλαβογένης ήταν ένα από τα αγαπημένα μου
Και, η μαμά μου με έπαιρνε στο κρεβάτι και μου διάβαζε από το ίδιο βιβλίο την εκδόχή του Κοντορεβυθούλη/ Δαχτυλάκη (και όταν έρχονταν παιδάκια στο σπίτι το κάναμε αυτό και βάζανε τα κλάμματα) όπου υπάρχει αυτή η σκηνή την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ
Και από την κοκκινοσκουφίτσα
http://www.angelfire.com/nb/classillus/images/perrault/perra.html
Οι τεχνόφιλοι ψαχτείτε και για τον Dore 
