Ο Σκληρόκαρδος Γίγαντας του Oscar Wilde 
Μια μικρή παράλειψη του εν λόγω thread, νομίζω πως είναι ο “μικρός πρίγκηπας” 
[SIZE=“4”]: λεφτα ΥΠΑΡΧΟΥΝ…!![/SIZE]
Σταχτοπούτα:)
Το αγαπημενο μου παραμυθι ειναι το Hansel & Gretel.
Kαι εμένα μου αρέσει πολύ αυτό το παραμύθι με τα παιδάκια, που χαθήκανε στο δάσος και κατέληξαν στο ζαχαρωτό σπίτι της κακιάς μάγισσας που ήθελε να τα παχύνει και να τα φάει αλλά τελικά την ‘‘φάγανε’’ εκείνα! :lol:
Επίσης μου αρέσει (είναι το αγαπημένο μου) το [I]κοριτσάκι με τα σπίρτα…[/I] κάθε φορά που διάβαζα την ιστοριούλα αυτή…κλάμαα! Είναι αρκετά στενάχωρη, αλλά πέρα για πέρα αληθινή!
Θέλω να διαβάσω/δω επίσης τα [I]Ο μάγος του Οζ[/I] και [I]Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων[/I]…πόσα χρόνια πίσω με γυρνάνε;;
Από βιντεοκασέτες τις κλασικές φυσικά…[I]Σταχτοπούτα, Χιονάτη, Γκουφοταινία[/I] (αγαπώωω), αν και δεν είναι παραμύθι ε περίπου…
Α, επίσης είναι και άλλα σπουδαία παραμύθια όπως [I]Η Παναγία των Παρισίων[/I] (καμία σχέση με το μυθιστόρημα…πραγματικά…η Εσμεράλδα εκτελείται 8O:cry:), η [I]Ποκαχόντας…[/I] ε, κι άλλα πολλά που έχω ξεχάσει τώρα…μιλάμε για βιντεοκασέτες…
Αχ αξέχαστες εποχές :!:
Έδιτ. Έλενα το παραμύθι αυτό…
…το είχαμε διδαχθεί στο γυμνάσιο;; Εμένα, πάντως ,ο τίτλος κάτι μου θυμίζει…
Είχαμε διδαχθεί κ άλλα παραμύθια, το θυμάμαι καλά αυτό…όπως [I]το κοριτσάκι με τα σπίρτα,[/I] το οποίο ανέφερα παραπάνω, ένα άλλο πάλι με δύο παιδάκια, ένα τουρκόπουλο και ένα ελληνόπουλο, που ήσαν φίλοι…αλλά μία μέρα - δε θυμάμαι το στόρυ ακριβώς - το πρώτο σκοτώθηκε και το ελληνόπουλο προσευχόταν στον Θεό να δεχτεί τον φίλο του στον Παράδεισο (τι όμορφη και συγκινητική ιστορία!). Αν κάποιος ξέρει αυτό το βιβλίο, ας βοηθήσει παρακαλώ! Τέλος , θυμάμαι ένα παραμύθι, στο οποίο περιγραφόταν ένας κήπος και αναφερόταν σε ένα παιδάκι που πέθανε στο τέλος και επειδή ο τίτλος του παραμυθιού σου μου φάνηκε γνωστός…έψαξα και βρήκα ένα απόσπασμα απ’το παραμύθι…
[SPOILER]Τὰ χρόνια κύλησαν. Κι ὁ Γίγαντας γέρασε κι ἀδυνάτισε. Δὲν μποροῦσε νὰ παίξει πιὰ κι ἔτσι κάθονταν σὲ μία πελώρια πολυθρόνα καὶ παρακολουθοῦσε τὰ παιχνίδια τῶν παιδιῶν καὶ θαύμαζε τὸν κῆπο. «Ἔχω πολλὰ ὄμορφα λουλούδια», ἔλεγε- «μὰ τὰ παιδιὰ εἶναι τὰ ὡραιότερα ἀπ᾿ ὅλα».
Ἕνα χειμωνιάτικο πρωινὸ κοίταξε ἔξω ἀπ᾿ τὸ παράθυρο, καθὼς ντυνόταν. Δὲν μισοῦσε τώρα τὸ χειμῶνα, γιατὶ ἤξερε πὼς ἡ ἄνοιξη κοιμόταν μόνο καὶ τὰ λουλούδια ξεκουράζονταν.
Ξάφνου ἔτριψε τὰ μάτια του ἀπὸ ἀπορία καὶ κοίταζε… καὶ κοίταζε… Ἦταν βέβαια κάτι τὸ θαυμάσιο. Στὴν πιὸ ἀπόμερη γωνιὰ τοῦ κήπου ἕνα δέντρο ἦταν σκεπασμένο μ᾿ ὁλόλευκα λουλούδια. Τὰ κλαδιά του ἦταν χρυσαφένια κι ἀσημένια φροῦτα κρέμονταν, ἐνῷ πλάι του στεκόταν τὸ μικρὸ ἀγόρι πού ῾χε τόσο ἀγαπήσει.
Ὅρμησε τρέχοντας στὶς σκάλες ὁ Γίγαντας, γιομάτος χαρά, καὶ τρέχοντας βγῆκε στὸν κῆπο. Ἔτρεξε πάνω στὸ γρασίδι κι ἦρθε κοντὰ στὸ παιδί. Κι ὅταν τὸ ἔφτασε, τὸ πρόσωπό του κοκκίνισε ἀπ᾿ τὴν ὀργὴ κι εἶπε: «Ποιὸς τόλμησε νὰ σὲ πληγώσει;». [B]Γιατί στὶς παλάμες τοῦ ἀγοριοῦ καὶ στὰ μικρά του πόδια διακρίνονταν οἱ πληγὲς ἀπὸ καρφιά.
[/B]
«Ποιὸς τόλμησε νὰ σὲ πληγώσει;» φώναξε ὁ Γίγαντας- «πές μου κι ἐγὼ θὰ πάρω τὸ μεγάλο μου σπαθὶ νὰ τόνε κάνω κομμάτια!».
«Κανένας!» ἀποκρίθηκε τὸ παιδί- [B]«ὅμως αὐτὲς εἶναι οἱ πληγὲς τῆς ἀγάπης!».[/B]
«Ποιὸς εἶσαι;» εἶπε ὁ Γίγαντας, [B]κι ἕνας παράξενος φόβος τὸν κυρίεψε καὶ γονάτισε μπρὸς στὸ παιδί.[/B]
[B]Καὶ τὸ παιδὶ τοῦ χαμογέλασε καὶ τοῦ εἶπε: «Μ᾿ ἄφησες κάποτε νὰ παίξω στὸν κῆπο σου, ἀπόψε ἐσὺ θά ῾ρθεις μαζί μου στὸ δικό μου κῆπο, τὸν Παράδεισο».[/B]
Κι ὅταν τὰ παιδιὰ ἦρθαν τρέχοντας τὸ ἀπόγεμα, βρῆκαν τὸ Γίγαντα νεκρὸ κάτω ἀπ᾿ τὸ δέντρο, σκεπασμένο ὁλάκερο μὲ κάτασπρα λουλούδια.[/SPOILER]
Μάλλον για το ίδιο παραμύθι πρόκειται…είναι πραγματικά πανέμορφο :!:
Έδιτ 2. Κόβω το κεφάλι μου ότι είναι αυτό…σιγουρεύτηκα στο σημείο, που εμφανίζεται μπροστά στον γίγαντα το παιδί με πληγες από καρφιά στα χέρια και στα πόδια (’‘ό,τι θυμάμαι χαίρομαι’’).
ο χανσελ και η γκρετελ:)
βασικα πρεπει να εχω διαβασει απειρα παραμυθια.πραγματικα απειρα.
αυτο που μου εχει μεινει και ειναι πολυαγαπημενο ειναι [B]ο [/B][B]μαγικος [/B][B]αυλος[/B]
ρισπεχτ και σε ουαιλντ που αναφερθηκε παραπανω.
Ναι αυτό ήθελα να πω! :lol:
Εγώ έχω δει πάρα μα πάρα πολλές βιντεοκασέτες με παραμύθια :!:
θυμαμαι και τις κασετες που ακουγα στο μικρο μου κασετοφωνακι.υπηρχαν ολοκληρες σειρες με παραμυθια ενω η φωνη του αφηγητη ηταν χαρακτηριστικη.πω εποχες…
Πολύ όμορφες! :roll:
Ακομα τα εχω <3
…το λεφτά υπάρχουν
και γω τις εχω φυσικα!
:lol::lol:
μαλλον ξεχασα και το αγαπημενο εβερ
τα ταξιδια του γκιουλιβερ του τζοναθαν σουιφτ
απο τοτε με γοητευαν οι θαλασσινες ιστοριες
ναι αυτό είναι νομίζω στο δημοτικό το είχαμε κάνει :-k
λες για κάτι κλασικές κίτρινες κασετούλες? (κάποια στιγμή έπρηζα και τον ellanor με δαύτες :p) τις είχα λιώσει!!μέσα σε αυτές ήταν και ο σκληρόκαρδος γίγαντας!
Ναι το θυμάμαι κ εγώ! Στην πρώτη γυμνασίου νομίζω ήταν…ε καλά δεν έχει σημασία τώρα αυτό…πράγματι είναι φοβερό παραμύθι!
Αχ τις κασετούλες λέτε;; Eγώ δεν είχα…δεν τις θυμάμαι δηλαδή…εκτός κι αν είχα και τους ‘‘έβγαλα τα μάτια’’ 
το συνήθιζα μικρή ότι έπιανα στα χέρια μου…το ‘‘ξεπάστρευα’’ :!:
Εγώ θυμάμαι έντονα τις βιντεοκασέτες από τα παιδικά μου χρόνια και κάτι παραμυθάκια με πιγκουινάκια (τι να απέγιναν κ αυτά;; )…
E, τα “'Αμπρα Κατάμπρα” ήταν η σειρά των παραμυθιών αυτών με τις κίτρινες κασέτες (και ναι χελ-ενα, ποσο με έπρηζες, ντροπή, δηλαδή ακόμα να το ξεπεράσω τόοσο πρήξιμο :P).
Τα έχω αναφέρει πάλι, έχω γράψει και γι’αυτά στο [U][B]blog[/B][/U] μου σ’εκείνη την παραμυθοανάρτηση, και πρόκειται για μια καταπληκτική πραγματικά σειρά, την ακουστική πλευρά της οποίας μπορείτε να την βρείτε και στο youtube, όπου και έχουν ανέβει ουκ ολίγα απο τα παραμύθια αυτά (τα οποία τα αφηγούνταν πολύ σημαντικοί ηθοποιοί της εποχής)…
ούτε το είχα σκεφτεί να ψάξω στο youtube μήπως υπάρχουν εκεί οι ιστορίες! πω ρε συγκίνηση 
αχχχ!Μπράβο Ellanor <3 μου ξύπνησες γλυκές,παιδικές αναμνήσεις που νόμιζα ότι είχαν θαφτεί και ξεχαστεί για πάντα.Παίζει να τις έχω ακόμα τις κασέτες και τα παραμύθια 
“H μαμά αρνάκι και τα εφτά αρνάκια”; Χαχαχ, έχω λιώσει! Προσωπικά το γνωρίζω ως “τα 7 κατσικάκια (κι ο κακός ο λύκος)” και μου φαίνεται πολύ αστείος αυτός ο τίτλος… Τώρα το να διαλέξω [I]ένα[/I] παραμυθάκι δεν παίζει… Όπως δεν έχουμε αγαπημένο και λιγότερο αγαπημένο χέρι -δεξί ή αριστερό- έτσι και με τις ιστοριούλες… Ωραία χρόνιαα! Πάντως πέρα από τα κλασικά παραμυθάκια, δηλώνω ταγμένη οπαδός της Disney (well, των παλιών ταινιών τελοσπάντων- τα σίκουελς και γενικά αυτά που βγάζει τελευταία δε συγκρίνονται). Ποιοτικές, διδακτικές ταινίες και πολλές φορές με soundtrack με πολύ όμορφους στίχους (πχ. [SPOILER]ESMERELDA:
I don’t know if You can hear me
Or if You’re even there
I don’t know if You would listen
To a gypsy’s prayer
Yes, I know I’m just an outcast
I shouldn’t speak to you
Still I see Your face and wonder
Were You once an outcast too?
God help the outcasts
Hungry from birth
Show them the mercy
They don’t find on earth
Please help my people
They look to you still
God help the outcasts
Or nobody will
RICH:
I ask for weath, i ask for fame
I ask for glory to shine on my name
I ask for love, i can posess
I ask for god and his angels to bless me!
ESMERELDA:
I ask for nothing
I can get by
But I know so many
Less lucky than I
Please help my people
The poor and downtrod
I thought we all were all were
The children of God
God help the outcasts,
Children of God…[/SPOILER]) Εννοείται πως σε κάθε ευκαιρία τις βλέπω ξανά και ξανά!
Χαχα, ψήφο σε Χιονάτη & 7 νάνους το αουτσάιντερ βασικά γιατί αυτό είχα λιώσει στη βιντεοκασέτα! Απίστευτο ήταν, με τοπ φρικιαστικές σκηνές για τα παιδικά μου μάτια τη μεταμόρφωση της βασίλισσας σε κακάσχημη γριέντζω και την πτώση της bitch βασίλισσας/κακάσχημης γριέντζως από τον γκρεμό μέσα στην καταιγίδα 8O
Γενικά κι εγώ είμαι ορκισμένη οπαδός του Ντίσνεϋ, τα λοιπά κλασικά παραμύθια ποτέ δε μου πολυάρεσαν, έχουν κάτι το καταθλιπτικό κατά τη γνώμη μου. Και, αν το καλοσκεφτείς…
Ένα παπάκι που το κοροϊδεύουν και το κατατρέχουν όλοι;
Ένας λύκος που τον τουφεκίζουν στο κεφάλι;
Ένας άλλος λύκος (τι τρέχει με τους λύκους γενικά;! Να γιατί είναι υπό εξαφάνιση!) που του ανοίγουν την κοιλιά, τη γεμίζουν πέτρες, την ξαναράβουν και τον πετάνε στο ποτάμι όπου πνίγεται αβοήθητος; Seriously? Τόση διαστροφή;
Και μην ακούσω ότι έφαγε τα μικρά κατσικάκια -ή αρνάκια-!! Λύκος ήταν! Να μην άνοιγαν τα βλαμμένα!