Ναι καλησπέρα.

εγω παντως βρηκα την 1η σχετικα μετρια…μου αρεσε στα 3/4 της διαρκειας της αλλα στο τελος δεν…

Το ΛΑΤΡΕΨΑ το πρωτο. Τωρα ερχομουν να ποσταρω το τρεηλερακι. Θα τιμησουμε σιγουρα. Φαινεται πολυ καλο. Κριμα γιατι στην αρχη νομιζα οτι μπορει να ειναι prequel και να εχουμε και τον Κρασινσκι ξανα, αλλα τι να γινει…

Ψηλοί βαθμοί στο IMDB -σαφώς και είναι ενα βαρόμετρο κοινής γνώμης, αλλα όταν δεν ζητάνε και πολλά στοιχεία, εκαναν λογαριασμους κάργα και ανεβάζανε ταινιές που πατώσαν απο κάθω αποψή πχ Goti, με fake accounts.
Τα ίδια κάνει κι η Napalm με πολλά της group που ένα video εχει μυρια views παραπανω απο μεγαθήρια που είναι στη blast, αλλα κατα περίεργο τρόπο τα “λογικά σχολια” τελειώνουν στην 3ή σελίδα.

Με αφορμή αυτό το post μου (Τι ακούτε τώρα Vol. 666), έψαξα λίγο τα νέα του Arsenio Hall και είδα ότι στα τέλη του 2020 θα βγει το “Coming to America 2” (aka sequel του “Ο Πρίγκιπας της Ζαμούντα”).

Τι λες τώρα; Fun and cult movie από τα λίγα, με τρελές ατάκες και full '80s αισθητική.

Δυστυχώς, όμως, δεν θα συμμετέχει η πιο “γλίτσικη” μορφή που έχει εμφανιστεί ποτέ σε ταινία, με την à la Marty Friedman κουπ στο κοντύτερο… Eriq La Salle bitches!

τυχαια ειδα την πρωτη χθες (για πρωτη φορα) και μονο μου take away ειναι το ποσο ευκολα ηταν τα πραματα στα τελη 80-90ς οταν ο κοσμος δεν ειχε επιλογες και κατι σεναρια γινοντουσαν ταινιες.

Μιλας για μια απο τις καλυτερες κωμωδιες ολων των εποχων τωρα. Δεν ειναι κακο μερικες φορες να εχουμε λιγο perspective για το πως εχει “εξελιχθει” το χιουμορ τα τελευταια 30 χρονια και να εκτιμουμε μια ταινια για αυτο που ηταν οταν βγηκε. Κι εγω θα βαρεσω πρεζα αν δω οποιαδηποτε ασπρομαυρη “κλασικη” ταινια των 50ς και 60ς απο ιστορικους σκηνοθετες αν δεν την εχω ξαναδει ποτε, σε περιπτωση που βαλω το μυαλο μου να την υπεραναλυσει. Αλλα τις περισσοτερες φορες η τεχνη του κινηματογραφου γινεται μεγαλειωδης οταν το εργο αγγιζει κοσμο και βγαζει συναισθημα. Δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως θεωρεις “απλο” στο Coming to America. Δεν ειναι μια ταινια για να σου αλλαξει την κοσμοθεωρια. Παραμενει ταινιαρα, κι αυτο και το Trading Places.

Μεγάλη αλήθεια και για το “Trading Places”.

Γιατι νομιζεις το ανεφερα?

Ωραίος. Φαίνεται ότι έχεις κάνει τη “διατριβή” σου στα '80s.

Εντύπωση, βέβαια, μου προκαλεί η έλλειψη ενδιαφέροντός σου για το “Top Gun”, αλλά γούστα είναι αυτά.

Δεν το έχω δει ποτέ χαχαχ… Απλά δεν έτυχε. Από τις ελάχιστες ταινίες των 100 πιο δημοφιλών ταινιών των 80ς που δεν έχω δει

τι να σου πω, καθε beat της ταινιας ειναι το απολυτως λογικο beat. Δεν λεω οτι δεν ηταν σημαντικο, λεω οτι ηταν εξαιρετικα ευκολο να γραφτει. Ηταν τοσο ευκολα τα πραματα τοτε, που οταν εχεις προβλημα στο σεναριο να λυσεις (πχ, η τυπισσα να τον χειωνει επειδη της ελεγε ψεματα ολο αυτο τον καιρο και να τον παραταει στο τραινο) μπορεις απλα να μην το λυσεις και να κοψεις στο μελλον οπου τελικα παντρευονται. αυτο ειναι γελοιο αλλα τοτε περναγανε. Σαν τον Μαραντονα με τις αμυνες της εποχης του ενα πραμα.

Μακαρι να φτιαχνονταν ακομα πολλες ταινιες που το καθε beat να ειναι το απολυτως λογικο beat. Αντιθετως πλεον γραφονται ενα σωρο ταινιες που δεν υπαρχει και πολλη λογικη και αντι να δινεται εμφαση στο στορυ, δινεται εμφαση στα focus groups και πως θα πιασουμε καθε ηλικια, καθε φυλο, καθε ρατσα να αγορασει το εισιτηριο, δινεται εμφαση στο shock value για το shock και μονο για να δημιουργησει στιγμιαιο buzz, και στο marketing παρα στο σεναριο, την σκηνοθεσια και την καλλιτεχνικη αποψη.

Οσον αφορα τον Μαραντονα, και καλα οτι ας πουμε δεν ειναι ο κορυφαιος ποδοσφαιριστης που εχει περασει απο το ποδοσφαιρο με μονο πιθανο να τον ξεπερασει μεχρι να αποσυρθει τον Μεσσι.

Το θεμα ειναι οτι ειδικα το χιουμορ εξελισσεται πολυ γρηγοροτερα οποτε οι κομωδιες εχουν αυτο το θεμα.

Δειτε τα Friends πχ, εγω αμα πετυχω σε επαναληψη ακομα καλα περναω αλλα ειναι κυριως θεμα νοσταλγιας. Αν εβγαινε σημερα μια sitcom με το χιουμορ των Friends θα την επαιρναν με τις ντοματες.

Καλά και το Trading Places (που μου αρέσει πολύ) θα έτρωγε κράξιμο σήμερα, ειδικά η σκηνή στο τρένο με τον Dan Akroyd να είναι με… blackface

052813-celebs-in-blackface-Dan-Aykroyd-trading-places750×500 51.6 KB

Τα 80s είχαν πολλές και καλές κωμωδίες αλλά ελάχιστες που θα σου μείνουν. Η νοσταλγία και το βλαμμένο χιούμορ σκηνοθετών όπως οι Farelli, Apatow, Feig κτλ σήμερα έχουν κάνεις αρκετές κωμωδίες της εποχής να φαίνονται πολύ καλύτερες από ότι είναι. Το ίδιο ισχύει και για Friends, σειρά που προτιμώ από το σύνολο της Hollywood κωμωδίας των τελευταίων 20 ετών.

Δεν το λεω τοσο πολυ απο αποψη Politicall correctness οσο του γεγονοτος οτι το χιουμορ προχωραει και αν κατι δεν ειναι edgy δεν πιανει, γι’αυτο εφερα παραδειγμα το Friends, εξαιρετικη σειρα για την εποχη της, ακομα περναω πολυ καλα οταν την βλεπω αλλα το χιουμορ της πλεον θεωρειται “συντηρητικο” κατα καποιον τροπο.

Υπαρχουν και εξαιρεσεις φυσικα αλλα αυτο που προσπαθω να πω, προς υποστηριξη της γνωμης σου και του Κουιντομ ειναι οτι η κωμοδιες γενικα καλο ειναι να κρινονται στο context της εποχης που τις παρηγαγε.

Εγώ από αυτήν τη σκηνή θυμάμαι μόνο την Jamie Lee Curtis πάντως.

Άντε και τα αφρικάνικα τραγούδια του Murphy.

Do you want some beef jerky?

Θα σου απαντούσα “Merry New Year”, αλλά σε αυτήν τη χώρα λέμε “Happy New Year”!