Μπέντενος ο Φάινς στο φοβερό τίποτα που ήταν το The Return (του βυζματία ανιψιού Βισκόντι) αλλά Arman Asante και τα μυαλά στα κάγκελα + από κοντά Sean Bean και φυσικά Kirk Douglas στο ομότιτλο Ulysses του '54.
Εκτός ανταγωνισμού ο Οδυσσέας του animated Ulysse 31 που τους κατουράει όλους
Δεν ξερω τι λετε και τι σας εκανε ο Αρμαντ Ασαντε, εμενα ολη αυτη η εκδοχη συν τον Ασαντε μου κανει τηλεταινια Κυριακης στο STAR. Μονο Kirk m***fucking Douglas. Καλα ο αποπανω τι ειπε για Ulysse 31, συγκινηση, που το θυμηθηκες(!).
εννοείται αυτό
ξέχασες μόνο το “τηλεταινία ΓΑΜΑΤΗΣ Κυριακής στο Star” 
Εν τω μεταξυ η γυναικα μου την ΛΑΤΡΕΥΕΙ αυτη την ταινια. Σε φαση οι ορχεις μου γινονται βροντοσαυρου. Μπορει να εχει παιξει κι αυτο το ρολο του στην αλλεργια.
μόλις μου έδωσες ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ιδέα για Σάββατο βράδυ 
(@GRACCHUS_BABEUF ίσως να χρειαστεί μετά να κοιμηθώ στον καναπέ σου 
)
Καλά ναι πταίσμα είναι αυτό, άλλα πράγματα με ενδιαφέρουν εμένα να δω πώς θα τα χειριστεί
Στο Troy, παρά τον πάντα συμπαθέστατο Μπόρομιρ που βγάζει μια ζεστασιά την οποία πρέπει πάντα για μένα να έχει ο Δυσσέας, δεν μου έκανε κάποια εντύπωση, σχεδόν κομπάρσος ήτανε. Ίσως βέβαια έχει να κάνει και με το παθιασμένο μίσος μου για την εν λόγω ταινία - ε τα θυμάσαι, μαζί είχαμε πάει.
Γιουλίσες επίσης θυμάμαι λίγο τραγέλαφος ως αίσθηση, εντάξει είναι και φουλ ξεπερασμένη η peplum αισθητική, εννοείται πάντως σεβασμός στον λεβεντοπρωκτοπήγουνο.
Υπάρχει επίσης ένας Τούρκος, κι αυτός τέρμα λεβέντικη φιγούρα, που είχε παίξει τον Οδυσσέα σε μια διεθνή συμπαραγωγή στα 70s, αρκετά πιο σοβαρή και intellectual προσέγγιση σε σχέση με τα συνηθισμένα χολιγουντιανά από κάτι λίγα που θυμάμαι. Και με Ειρήνη Παππά ως Πηνελόπη παρακαλώ.
Και υπάρχει, νομίζω, και μια ιταλική παραγωγή πάλι από 70s που τερματίζει την arthouse ματιά στον Όμηρο (Nostos ο τίτλος αν δεν κάνω λάθος) αλλά ούτε αυτή δεν την έχω δει.
Όλες τις αμερικανοπαπαριές έχω δει, κοινώς.
Πλάκα πλάκα ανάμεσα σε όλες αυτές (με την Επιστροφή να μπαίνει όντως επάξια στο κλαμπ της σαβούρας) η Οδύσσεια του Κοντσαλόφσκι ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Υποφέρει κι αυτή ώρες ώρες, από εμφανείς περιορισμούς στο μπάτζετ, αλλά είχε κάτι πολύ ανθρώπινο και γενικώς στοιχεία από σινεμά δημιουργού - πολύ σπάνιο για το είδος.
μλκ είναι φοβερό - αγνοούσα μέχρι τώρα ΠΑΝΤΕΛΩΣ, πως η Οδύσσεια με τον Αρμάν Ασάντε ήταν του Αντρέι Κοντσαλόφσκι !!!
Έπαθα πλάκα
Τώρα όντως ψήθηκα να την δω το σκ
Με Οδύσσεια πάντως, γενικά (και σοβαρά) είναι καλύτερο (πιο ενδιαφέρον δηλαδή) να ανιχνεύσει κανείς ταινίες που βασίζονται σε εκείνην ή σε μέρη της και δεν είναι adaptations της, σαν λχ το Βλέμμα του Οδυσσέα, το Ώ Αδερφέ… κτλ κτλ
@amazing_journey καλά λέει η σύζυγος ρε μλκ, άκου την, ΟΚ για λατρεία βέβαια δεν ξέρω, ίσως λίγο ακραίο, αλλά έτερον εκάτερον
Υπαρχει ο Θοδωρης Παπακωστας, γνωστος στο ινστα ως archaestoryteller αν τον εχετε ακουσει, ο οποιος ανεφερε ακριβως σε χθεσινο του στορι. Καλα, ο τυπος ειναι στο αντιθετο ακρο απο το “διαδοσται”, μιλαει με την εξειδικευση του αρχαιολογου και επεσημανε οτι η ενδυμασια θυμιζει κλασικη εποχη αρχαιοτητας, ενω στην πραγματικοτητα τα ομηρικα επη γραφτηκαν στην γεωμετρικη εποχη (χωρις ξεκαθαρο ενδυματολογικο προσδιορισμο) και απλως απηχει μνημες μυκηναϊκης (απο την οποια υπαρχουν ενδυματολογικες αναφορες). Αλλα επισης εγραψε ενα τεραστιο “κλαιν” (οχι ετσι) γιατι ειναι παντα στανταρκι οτι το Χολιγουντ θα κανει κατι πιο γκραντε.
οριακά είμαι να ανοίξω (πολύ γενικό) topic για Αγαπημένες Ταινίες και Αρχαία Ελλάδα ε
Η Οδυσσεια με τον Αρμαν Ασαντε μπορει να ηταν τηλεοπτικη mini-series αλλα ηταν πολυ καλοφτιαγμενη. Και εν τελει δεν χρειαζεται να ειναι μια ταινια τεραστια παραγωγη για να νιωσει κανεις μαζι της.
Βεβαια μπορει να ειναι αστεια και τα δυο… και οι ρατσιστες πατριωτες που τριγκαρουν επειδη μια ΜΑΥΡΗ θα παιζει την θεα Αθηνα, αλλα και το οτι την εκαναν casting για αυτον τον ρολο ενω θα μπορουσαν να της δωσουν τον ρολο της Κιρκης ή της Καλυψους ας πουμε, στον οποιο θα κενταγε και παραπανω.
Σαν τρελοί το βλέπαμε, τι μου θυμισες
Όσο υπάρχουν ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες του 54 ποτέ ήταν, δεν σηκώνει καν συζήτηση το τοπικ. Απόλυτο έπος επών από πολλές ψυχεδελικές απόψεις.
Μια χαρά ήταν η Οδύσσεια του Φινές, δεν ενοχλούσε κανέναν, watchable, εκεί έλεγε τη φασουλα και το ανθρώπινο δράμα της, δεν προσποιήθηκε πως θα είναι κάτι πιο Γκράντε.
Edit: θυμάμαι μικρός είχα ένα κόμικ της Ιλιάδας που προσπαθούσε να είναι ακριβές οπτικά και είχε κάτι χάλκινες πανοπλίες επειδή εποχή, εντελώς όχι φαμπιουλους, ανακριβής ο Νόλαν τς τς
Μια αψυχολόγητη παπαριά ήταν η Επιστροφή
Να έχεις τώρα π.χ. τον Τηλέμαχο να βρίσκει τον πατέρα του, που δεν τον έχει δει ποτέ στη ζωή του, και να φέρεται σαν γαμημένο brat, “μακάρι να είχες πεθάνει”, wtf
(ένα από τα πολλά παραδείγματα ασέλγειας πάνω στο ομηρικό κείμενο - και σόρι αλλά εγώ θέλω σεβασμό σ’ αυτό, τουλάχιστον στο πνεύμα του)
Εξαιρετικο το Ulysses 31 πρεπει να με πηγε πισω πανω απο 30 χρονια…
Πολυ καλη και η Οδυσσεια του 1954, απο την χρυση εποχη του ιταλικου κινηματογραφου. Με αυτην την εκδοση μεγαλωσαμε αλλωστε. Βεβαια ειναι πλεον τοσο παλια που βλεπεται με μεγαλη δυσκολια, κι αυτο λογω νοσταλγιας. Δεν περιμενω απο καποιον που ειναι 20 χρονων να κατσει να δει αυτην την ταινια και να αντεξει πανω απο μιση ωρα.
Ε είχαν δηλωσει εξαρχής προθέσεις να το κάνουν πιο ωμά ρεαλιστικό, και εγώ ήμουν οκ που το ήξερα εκ των προτέρων. Αλλά ναι, τίποτα το ιδιαίτερο.
Και ήταν τώρα αυτό ρεαλιστικό ας πούμε;
Ειδικά στο δεύτερο μισό τα περισσότερα που γίνονταν ή λέγονταν βγάζανε μηδέν νόημα
Ο Τηλέμαχος εκτελεί στο τέλος τον γαμημένο τον Αντίνοο (ή τον Ευρύμαχο; Τα μπερδεύω αυτά τα δύο τα μουνιά) - από τις fuck yeah moments στην Οδύσσεια ως γνωστόν - και η βασιλομήτωρ σπαράζει και όχι μηηηηη άστοοοοον όχι άλλο αίμα κλπ κλπ
Σοβαρά τώρα μωρέ;
Δεν θα υπερασπιστώ τώρα μια ταινία που θεωρώ απλώς watchable, αλλά το θέμα μου δεν είναι το ποσό αποκλίνει, όσο ότι ήταν όλοι εξουθενωμένοι και ήμουν οκ με αυτή τη μιρλα και παραίτηση για δύο ώρες. Όπως και με το ότι όλοι ήταν πλέον άγνωστοι μεταξύ τους.
Προχωράμε, πολύ το ανέλυσα, ψηθηκα να ξαναδώ τα ανιματρονικς των Αργοναυτών τώρα
