Hard Eight 7,5
Boogie Nights 9
Magnolia 8,5
Punch-Drunk Love 8
There Will Be Blood 10
The Master 10
Inherent Vice 10
Phantom Thread 8,5
Licorice Pizza 8
Το ειδα το One Battle After Another πρεμιερα.
Ο αγαπημενος μου σκηνοθετης διασκευαζει ελευθερα εναν απο τους αγαπημενους μου συγγραφεις και συμφωνα με τις κριτικες παραδιδει την ταινια της χρονιας; It doesnt get any better than this.
Για οσους φοβουνται για τη διαρκεια, please dont. Δεν μπορω να θυμηθω ποτε 160 λεπτα εχουν περασει τοσο νερακι που ουτε το καταλαβα. Συγκλονιστικες ερμηνειες, συγκλονιστικη ροη, μονταζ, σκηνοθεσια, τα παντα ολα. Υπαρχουν στοιχεια απο παλιες ταινιες του, αυτο ομως που εκπλησσει ολους και ακομη και τον ιδιο φανταζομαι ειναι οτι μπορει να γυρισει κατι action και με μπολικο suspense. Σκηνη καταδιωξης προς το τελος της ταινιας, θα με θυμηθειτε. Φοβερα επικαιρη, φοβερη μεταφορα του Vineland (που τοτε ηταν hippies στα χρονια του Νιξον) στο σημερα και σε αυτα που συμβαινουν στην Αμερικη και στον κοσμο. Α και αστεια, πολυ αστεια! Αν και οσα περιγραφει κατα βαθος μονο αστεια δεν ειναι. Δεν ξερω αν θα το αποκαλουσα το Dr. Strangelove του σημερα, θα μπορουσε να ειναι κ ενα συγχρονο Catch 22 ισως. Δειτε το! PTA στα καλυτερα του, τοσα χρονια φιλμογραφιας και ακομη δινει πονο.
Ταινιάρα από τις ελάχιστες! Και ναι, η διάρκειά της είναι σα να βλέπεις μικρού μήκους.
Και εγω πηγα χθες,μ αρεσε πολυ.ειδικα η σκηνη καταδιωξης που αναφερθηκε κ πιο πανω.τιγκα η αίθουσα,ειχα καιρο να την δω ετσι.
Modern day America in a nutshell με μια φράση, αυτό που είδα χτες εγώ - αναλυτικά από αύριο στο αντίστοιχο topic, γιατί σηκώνει καλό σεντόνι η ταινία(ρα)
Επίσης, αν αυτή η ταινία δεν ιδωθεί σε μεγάλη οθόνη είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας (imax χτες, καρφίτσα δεν έπεφτε + ο κόσμος πραγματικά -και κάπως απροσδόκητα, ελέω village κ σαββατόβραδο- μπήκε 110% στο mood και το καταλάβαινες διαρκώς από τις όποιες αντιδράσεις)
Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης είναι;
Διάβασα στο ΦΒ το εξής:
Ο Σμαραγδής, μετά τη μια ταινια/πατατα μετά την άλλη, αποφάσισε επιτέλους να ασχοληθεί με τον ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΑΤΑΣ.
well played, well played ![]()
@Lupin πες για Monkey , ρε μαϊμου του Φαραώ
στυλιζαρισμένο Final Destination με έξτρα κωμωδία - not a fan των ταινιών του Perkins, αλλά στο Monkey πέρασα πιο καλά από τις περισσότερες
Είναι αρκετά πιθανό με αυτό το ΕΠΟΣ ο Γιάννης ο Σμαραγδής, να ξεπεράσει τον Tommy Weisau και το αξέχαστο The Room.
Μακάρι (γιατί οκ - ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΠΟΘΩ) αλλά προσωπικά το θεωρώ πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο:
Οι βιογραφικές ταινίες αυτές του Σμαραγδή, για εμένα αλλά και όσο ψιλό-αντικειμενικά μπορώ να το εξετάσω (“εξετάσω” τώρα, τεσπά
) δε βλέπονται ούτε σε φάση χαβαλέ…
Έχω ξανακάνει την ίδια κουβέντα (για κάποιο λόγο πολλές φορές
) με πολλούς φίλους που είναι είτε σε φάση buffering (ακόμα
) είτε απλά βλέπουν μαλακίες γιατί έτσι και πάντα καταλήγουμε στο πως δεν είναι καν (και ούτε εν την αγνοία τους) αστείες - είναι απλά κακές plain and simple, unwatchable υπό κάθε πιθανό πρίσμα…
Να το πω διαφορετικά δηλαδή → με παρέα σινεμά μπορώ να πάω Χαλβάη 5-0
γιατί ναι, θα ματώσουν τα μάτια μου, αλλά 60 μαλακίες θα τις πω
.
Σμαραγδή δεν πάω, γιατί θα κοιμηθώ στο τέταρτο… μακάρι να αλλάξει αυτό με ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ (και να είμαι ειλικρινής, το trailer δείχνει δυνατό
) αλλά κρατάω μια επιφύλαξη ΚΑΙ για αυτή τη ταινία…
(επίσης τι The Room τώρα… αυτό πλέον, οριακά το λες και διαμάντι
καθώς είναι κάτι που τεσπά έχει “σπάσει” τόσο πολύ την pop κουλτούρα, που βρίσκεις περισσότερες αρετές -στα πλαίσια του αγνού cult- σε αυτό, παρά οτιδήποτε άλλο)
ΘΑ ΠΩ ΕΔΩ ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ (γιατί θέλω να κωλοβαρέσω λίγο στη δουλειά και κάνω πως γράφω ένα σημαντικό mail) ένα ανέλπιστο και μικρό “κρίμα” για τον Σμαραγδή και στο πως μετατράπηκε με τα χρόνια - από έναν… μάλλον επαρκή αλλά και ελπιδοφόρο νέο σκηνοθέτη (αυθεντικών αριστερών φρονημάτων) στις πρώτες του δεκαετίες ως δημιουργός, σε κάποιον που λέει μαντινάδες στον Μητσοτάκη και να γυρίζει την μια εθνικιστική μαλακιάρα μετά την άλλη:
Το Το τραγούδι της επιστροφής του '83 και το Κελί μηδέν του '75 δεν είναι επουδενί κακές (ή απλά μέτριες) ταινίες, αλλά τουναντίον πολύ ενδιαφέρουσες και σημαντικές στο μεταπολιτευτικό Ελληνικό σινεμά (ιδίως η δεύτερη).
Το “Τραγούδι…” δεν το θυμάμαι τόσο καλά όσο θα ήθελα (αμφιβάλλω όμως αν πέφτω και τόσο έξω για την όποια του ποιότητα) όμως το “Κελί” το θυμάμαι σίγουρα καλύτερα και έχω μια πιο στέρεη άποψη για εκείνο: βασίζεται στο “Ανθρωποφύλακες” του Περικλή Κοροβέση (συ-γκλο-νι-στι-κό βιβλίο από κάθε άποψη, για βασανιστήρια των πολιτικών αντιφρονούντων από τους χουντικούς συνταγματάρχες) και εν μέρει στο “111 μέρες στην ΕΣΑ”, ένα επίσης φοβερά σκληρό βιβλίο του Αναστάση Μήνη (που αν θυμάμαι καλά είναι και άτυπα ο πρωταγωνιστής της ταινίας) έχει Πουλικάκο σε μικρό ρόλο και μετά Καζάκους και σια στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και συνολικά προσφέρει μια πολύ δυνατή (και ελαφρώς πρωτόγνωρη σε αυτό το πλαίσιο, για το ελληνικό σινεμά της εποχής) εμπειρία πάνω στη θεματική του ενότητα - ενώ και τεχνικά (για όσους ενδιαφέρονται για φωτογραφία κτλ) είναι επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία…
Επίσης, μετά από τα 2 αυτά παραπάνω έκανε το Αλαλούμ του Χάρρυ Κλυνν (στου οποίου συμμετέχει στη σκηνοθεσία μαζί με τους Τυπάλδο και Αποστολίδη, όπως φαίνεται στα credits, αλλά γνωρίζω πως πιστώνεται σε εκείνον το μεγαλύτερο μέρος της σκηνοθεσίας). Που οκ… είναι το Αλαλούμ
, τι άλλο να πω - όποιος ξέρει ξέρει ![]()

Από την άλλη, η τηλεοπτική του πορεία στα 80s (με αποκορύφωμα τα Χατζη Μανουήλ, Χαίρε Τάσο Καρατάσο και το Σιγά η πατρίδα κοιμάται ) δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν - φοβερές και οι 3 προαναφερθείσες σειρές και πολύ σημαντικές για την Ελληνική tv του '80.
(το “Χαίρε Τάσο…” ειδικά το έχω δει και πολλές φορές ανά τα χρόνια και το προτείνω με κλειστά μάτια)
Γενικά, δεν έχει δυστυχώς καμία σχέση ο Σμαραγδής του '70 και '80 με αυτόν που μεταλλάχθηκε στην μετέπειτα πορεία του στο χώρο…
αυτά

Έχουμε Jeremy Irons στο σπίτι…
το τρεηλερ κινειται στα όρια του μυθικου.

