To σκέφτηκες πολύ να το γράψεις αυτό για τους Μuse ή έτσι πάτησες το submit??8O
Ενταξει και μενα δεν μαρεσουν οι Muse.Αλλα ο νικος_φ3ν ειναι λιγο υπερβολικος πιστευω.
Καλα ρε παιδια ισως εγραψα μαλακια για τους muse… Εμενα παντως δεν μου αρεσουν. Δεν μου αρεσει το στυλακι τους. [-X
αυτό μου θύμησε το εξής από Γιώργο Τσίγκο κ Μαύρους Κύκλους, από τον δίσκο Οι Χαμένοι Ποιητές του 92:
[CENTER]Υποκρινόμενος επαναστάτης
Δως μου την καρδιά σου
χάρισέ μου τα όνειρά σου
να σου μιλήσω για επανάσταση
των χαμένων ρόκερ την ανάσταση
δως μου το χρήμα σου
δως μου το ποίημα σου
να σου μιλήσω για φιλοσοφίες
αιώνια γαλήνη που θα βρείς στις θρησκείες
Πλησιάζει το κτήνος
την ψυχή μου θέλει το κτήνος
Υποκρινόμενος επαναστάτης
της ζωής μας αφέντης κι επιστάτης
Γίνε μαριονέτα το θύμα
ανδροκρατούμενο κτήμα
να σου μιλήσω στην τρυφερή ματιά σου
πως καταστρέφω την δύναμη της γεννιάς σου
[/CENTER]
Δεν το ήξερα το κομμάτι, σε συχαριστώ που το πόσταρες.
Η αλήθεια είναι πως δεν ακούω Ελληνόφωνο ροκ, είμαι της θεωρίας του Τουρκογιώργη: " To ροκ πρέπει από την φύση του να τραγουδιέται στα Αγγλικά όπως η όπερα στα Ιταλικά" 8)
Η κεντρική ιδέα είναι πάνω-κάτω η ίδια με αυτό των Anthrax απλά οι Anthrax επιμένουν λίγο περισσότερο στο κομμάτι “εξέγερση εκ του ασφαλούς” (“It’s anarchy with a friendly face” κλπ.) Αν θυμάμαι καλά μάλιστα ο Scott Ian το είχε αφιερώσει στους Green Day σε μία φάση, όταν οι Green Day έβγαλαν τον 1ο δίσκο τους και το MTV τους έπαιζε όλη μέρα.
Κατά τα λεγόμενα του ίδιου του στιχουργου:
Το “ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΤΗΣ” είναι ένας αυτοσαρκασμός και μια καταγγελία για τους γνωστούς ροκοπατέρες που τόσο εύκολα ξεπουλήθηκαν ληστεύοντας τους πόθους και τις ελπίδες των παιδιών.
Kαι εμένα μου έκαναν αρκετή εντύπωση οι στίχοι του κομματιού των Anthrax, που ομολογώ ότι αν και το ήξερα, δεν είχα ποτέ προσέξει τους στίχους του. :thumbup: :thumbup: :thumbup:
Τώρα όσον αφορά στο ελληνόφωνο ροκ, νομίζω ότι είναι θέμα συνήθειας κατά ένα μεγάλο ποσοστό, και μετά όλα τα άλλα. Συγκεκριμένα έχω παρατηρήσει ότι πολλοί που έρχονται σε επαφή από μικροί με το ελληνόφωνο ροκ/πανκ/μεταλ/hardcore, σπάνια ισχυρίζονται ότι τους χαλάει ο ελληνικός στίχος. Εγώ ίσα ίσα που νομίζω κιόλας ότι είναι πιο άμεσος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο αγαπημένος μου στιχουργός είναι ο Θ. Ηλιακόπουλος των Γενιά Του Χάους. Από την άλλη, αν γνωρίσεις τις συγκεκριμένες σκηνές μετά την ενασχόληση με την αντίστοιχές αγγλόφωνες, τότε μπορώ να φανταστώ ότι όντως μπορεί να χτυπάει άσχημα ο ελληνικός στίχος.
Σίγουρα, επειδή κάτι το λέω εγώ (και ο Τουρκογιώργης 8) ) δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα το σωστό 
Αλλά υπάρχει και ένας αντικειμενικός παράγοντας που βοηθά ή όχι να γράψεις τραγούδια συγκεκριμένου μουσικού στυλ σε μία γλώσσα:
Η “φωνητική αξία” των λέξεων που έχει να κάνει με την προφορά, το πόσα φωνήεντα έχουν συνήθως οι λέξεις κλπ. και -ακόμα σημαντικότερο- ο αριθμός των συλλαβών. Τα αγγλικά γενικά έχουν λέξεις με λιγότερες συλλαβές από τα Ελληνικά. Αυτό σε οδηγεί όταν γράφεις στα Ελληνικά να προσαρμόσεις τα ρυθμικά μέρη της μουσικής για να “χωρέσεις” τις μεγαλύτερες, πολυσύλλαβες λέξεις άρα στο τέλος σου επηρεάζει την σύνθεση. Ή καταλήγεις σε περίεργες συντομέυσεις ή αλλαγή τονισμού Ελληνικών λέξεων. Αυτό συμβαίνει πολύ και στα Ελληνικά Hip-Hop με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα…:-k
Ε υποθέτω ότι έχεις δίκιο σε αυτό μιας και από μουσική δεν σκαμπάζω τπτ…χαχα. Αυτό θα μπορούσε ίσως και να εξηγήσει και το γεγονός ότι η ελληνόφωνη πανκ/hardcore είναι ποιοτικά καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη σκηνή του ευρύτερου ελληνόφωνου ροκ χώρου.
Συμφωνώ ως προς το γεγονός της σημασίας του αισθήματος του κοινού! Το τί είναι ροκ, το αισθάνεται ο ροκάς. Τώρα οι κατηγορίες και οι ταμπέλες κρύβουν μεγάλο συντηρητισμο. Προσπαθούμε κατά κάποιο τρόπο να υπερασπίσουμε τα ακούσματα που αγαπάμε λέγοντας ότι δεν είναι «ροκ» το ένα ή το άλλο.
Για μένα η χρυσή σελίδα του «ροκ» είναι το Woodstock, το οποίο μας έχουν μοσχοπουλήσει για σύμβολο επαναστατικότητας κλπ Γνωρίζουν άπαντες ότι το Woodstock έγινε από διοργανωτές που αποσκοπούσαν το κέρδος και πως το κοινό ήρθε μαζικά για τη μουσική και για να περάσει καλά, και όχι για κάποιο «ανώτερο» σκοπό. Για “μένα και για σένα” όμως θα έχει άλλη σημασία, τη σημασία που είχε για μας. Το ροκ είναι μέσο έκφρασης. Το πως εκφράζεται ο καθένας μέσω του ροκ είναι προσωπική υπόθεση. [Η οποία μπορεί να γίνει και επικύνδυνη (ίσως επαναστατική), ανάλογα με τις εποχές. Τώρα το πόσο “επικίνδυνο” ήταν το ελληνικό ροκ σε εποχές που η ελληνική κοινωνία χρειαζόταν επανάσταση, αυτό ας το σκεφτεί καθένας μόνος του!)
Τώρα, η συζήτηση περί απομάκρυνσης σήμερα από κάποιο ροκ ιδεώδες θα μπορούσε να γίνει και σε κάθε άλλη δεκαετία που το ροκ εξελισσόταν και να κατακρίνει συγκροτήματα και καλλιτέχνες που του έδωσαν το φιλί της ζωής. Θα μπορούσαμε να είχαμε ας πούμε κατακρίνει το post punk, το new wave, το gothic, το grunge, το industrial. Αλλά όχι! Αυτά τα είδη έχουν περάσει στην πλευρά της «ροκ αγιότητας» και δεν τα αγγίζουμε. Μας μοιάζουν φτηνοί και ανούσιοι οι σημερινοί καλλιτέχνες, απλά και μόνο επειδή α) δεν πέθαναν από υπερβολική δόση το 70, ή β) τους παίζουν τα ραδιόφωνα και καταφέρνουν να πλάθουν εύπεπτες μελωδίες που παρασύρουν το κοινό (μα καλά, αυτό δεν έκαναν και οι πρωτομάστορες Elvis, Beatles, Kinks, Stones, Berry, Jerry Lee Lewis, Kingsmen κλπ;).
Πιστεύω πως από το 2000 και μετά τα περισσότερα παρακλάδια του ροκ γνωρίζουν ξανά άνθιση και γίνονται της μόδας, και πως αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να γκρινιάζουμε. Αλλά βέβαια μας κρατά δέσμιους μια κάποια «ροκ θρησκοληψία»/ μια αηδιαστική τεστοστερόνη/ ένας συντηρητισμός κάστας και διαολοστέλνουμε τα δώρα της εποχής μας. Οι Arctic Monkeys ας πούμε αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια παρά την εκπληκτική τους επίδοση για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τη μουσική τους. Αλλά μια μέρα, όλοι αυτοί οι κατάπτυστοι του σήμερα θα αντιμετωπίζονται σαν θρύλοι από την επόμενη και τη μεθεπόμενη γενιά ροκάδων. Ποιός θα βρίζει τους Green Day, τους Offspring, τους White Stripes, τους Coldplay, τους Muse, τους RHCP, τους SOAD, τους Strokes, το 2027; Τόσο αχάριστοι και τόσο εθελοτυφλούντες είμαστε!
Πόσο δίκιο έχεις! Και πόσο αδύνατο είναι να το αντιληφθούν πολλοί αυτό το πράγμα!
Καλα ολα αυτα που λες αλλα εδω διαφωνω. Ειδικα punk, post-punk και grunge κατακρινονται ακομα επειδη -λεει- “σκοτωσαν” το δεινοσαυρικο ροκ και το μεταλ αντιστοιχα. Παντα το καινουριο τεινει να αποδοκιμαζεται αφενος γιατι δεν ειμαστε δεκτικοι σε αλλαγες αφετερου γιατι βλεπουμε τη μουσικη οπαδικα…
Ασε που πολλοι κρινουν χωρις να εχουν ακουσει…
“Α, new rock, προβαλλεται και απο το mad, αρα φλωρια θα ειναι…”
Κατι τετοιο ελεγα κι εγω πριν μερικα χρονια, τωρα καταλαβαινω ποσο λαθος ημουνα…
Τεράστιο θέμα…
Δεν ασχολούμαι με τις γελοιότητες περί Coldplay και Muse ["άκουσα το Starlight (κι αν) και εκφέρω άποψη], αλλά το κόλλημα με το παρελθόν είναι όντως φαινόμενο. Ντάξει, είπαμε, Led Zep, Sabbath, Cooper κλπ κλπ θεοί, τρισμέγιστοι, φανταστικοί και χίλια δυο άλλα επίθετα. Αλλά το να προσκολλάσαι στις “χρυσές” δεκαετίες του 70, 80 κλπ, αφορίζοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε βγήκε σχετικά πρόσφατα, συγγνώμη, αλλά εγώ μόνο γραφικό μπορώ να το χαρακτηρίσω. Η μαγκιά δεν είναι να αναμασάς χιλιοειπωμένες κουβέντες και να αποθεώνεις κάτι που έχει αναγνωριστεί άπειρες φορές. Για μένα είναι να προσπαθείς να δεις τί απ’ όσα βγαίνουν καθημερινά -και είναι άπειρα- αξίζει προσοχής.
Γι ακόμα μια φορά, η λέξη-κλειδί είναι “παρωπίδες”. Οποιαδήποτε απόρριψη που στηρίζεται αποκλειστικά σε είδος μουσικής ή χρονική στιγμή κυκλοφορίας στερούνται οποιασδήποτε βάσης.
Ακριβως! Ακομα εχω να το λεω οτι ενας απο τους καλυτερους ροκ δισκους των 00’ς (My Chemical Romance - The Black Parade) χλευαστηκε απο πολλους -χωρις φυσικα να τον εχουν ακουσει- επειδη λεει ειναι emo…
Τρεχα γυρευε…
Αφού είναι emo…Πως να το κάνουμε δηλαδή?
:lol:
Ρε φατσικα και στυλιστικα ειναι! Δεν αντιλεγω…
Αλλα πες οτι ακουγες το Teenagers χωρις να ξερεις ποιοι το λενε. Τεσπα, την χουμε κανει ξανα κ ξανα αυτην την κουβεντα…
Bασικά πλάκα εκανα…
:lol:
πέραν από την πλάκα αυτό το κομμάτι είναι είναι σαν να το έχουν γράψει οι Offspring του Americana. Έτσι μου ακούγεται δλδ.
Σωστό! Αν και για να μήν είμαστε εντελώς υπερβολικοί, θα μπορούσα να πώ ότι πρόκειτε για ένα απο τους κορυφαίους δίσκους τουλάχιστον της χρονιάς που κυκλοφόρησε…
Γενικά πιστευω οτι η κάθε γενιά και η κάθε εποχή θα πρέπει να έχει τους δικούς της ήρωες, αυτούς με τους οποίους μεγάλωσε μεταξύ 12 και 20-22 χρονών, αυτούς τους οποίους θα έχει πάντα μαζί του ανεξάρτητα του τι ακούει στα 35 ξερω γω. Η γνώση και ο σεβασμός του παρελθόντος πάντα μας δείχνει το δρόμο και το πως δημιουργήθηκε αυτό που αγαπούμε, αλλά το να μην ζούμε το σήμερα διαγράφοντας το έτσι και αλλιώς απο την πρώτη στιγμή, ειναι κάτι απο το οποίο χάνουμε μόνο εμείς αφού μας ξεφευγουν πολλά και μερικές φορές καλά…
λοιπον εγω το μονο που εχω να συμνπληρωσω ειναι οτι δεν καταδικαζω οτι βγαινει τωρα επειδη ακριβως βγαινει τωρα…(πχ καραγουσταρω mastodon…). Απλα με απογοητευει το γεγονος οτι βαφτιζουμε ροκ οτιδηποτε εχει κιθαριτσα μεσα…και επιμενω σε αυτο…δεν λεω οτι ειναι απαραιτητα κακη μουσικη(πχ μου αρεσουν καπως οι radiohead αλλα απο την αλλη δεν γουσταρω muse και placebo…)…δεν διαφωνω επισης στο οτι μερικες σημερινες μπαντες θα δοξαζονται στο πμελλον…οκ…ναι αλλα ως τι!!!
να πω ακομα οτι διαφωνω στην μανια ταμπελοποιησης της μουσικης αλλα απο την αλλη…ρε παιδι μου το rock ειναι rock!!..ξερω σας φαινεται στενομυαλο ισως αλλα δεν μπορω να βαλω στο ιδιο τσουβαλι τους purple η τους zeppelin με τους placebo…sorry…[-X