Πάντα οι φίλοι είναι λιγότεροι από τους γνωστούς και ακόμα λιγότεροι αυτοί που πραγματικά θα σε βοηθήσουν όταν χρειαστεί.
Χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί έτσι και παραγνωριστείς με τον άλλον, τότε πολύ εύκολα μπορεί να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και να καβαλήσει την κατάσταση γιατί εσύ ντρέπεσαι -λόγω της πολύχρονης φιλίας- να τον βάλεις στη θέση του.
Λέμε ΝΑΙ στην αληθινή φιλία, αλλά να είμαστε και σωστοί απέναντι στον εαυτό μας, στεκόμενοι στο ύψος μας.
Έλενα, έχεις μεγάλο δίκιο… Αυτό συνειδητοποιώ και εγώ τώρα καθώς μεγαλώνω… Όταν είμαστε μικροί εκτός του ότι μπορούμε να κάνουμε πιο εύκολα φίλους και το ίδιο εύκολα να τους χάσουμε, είναι και ότι το βιώνουμε κάπως πιο εξεζητημένα, κάπως πιο ρομαντικά αλλιώς. Και έτσι λοιπόν όσο μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις τον κόσμο τριγύρω σου βλέπεις πως δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά κάτι πιο βαθύ που ειλικρινά ριζώνει μέσα σου όπως η σχέση με τους γονείς σου…
Έχω αρκετούς φίλους ως παρέα που βγαίνουμε έξω και περνάμε καλά, αλλά μία φίλη μου αγαπάω πολύ και την εμπιστεύομαι όσο κανέναν άλλον! Είναι ο άνθρωπος που νιώθω άνετα να του πω τα πάντα!
Και βέβαια έχω 3-4 άλλα άτομα που τα νιώθω εξίσου κοντά μου, αλλά σε καμιά περίπτωση να νιώσω άνετα να τους πω τα πάντα.
Είναι πολύ ωραίο να έχεις έναν άνθρωπο δικό σου, που περνάτε καλά μαζί και έχετε πάνω-κάτω τα ίδια γούστα-απόψεις αλλά και κυρίως επικοινωνία! Σ’ αγαπάω Λίζα!
Απλα μου φανηκε παραξενο που ειπες στο τελος αυτο το “Σ’αγαπαω Λιζα!”. Ξερεις, μου θυμησε κατι τυπους που σχολιαζουν σε μπαλαντες στο youtube και λενε πραγματα τυπου “Ντινα μου σε αγαπαω ακομα!” αλλα ειναι σαν να μιλανε στον τοιχο επειδη η Ντινα ενας θεος ξερει που ειναι
Έχω δόξα το θεό και φίλους και γνωστούς. Φίλους καλούς έχω 4-5, που ότι θέλω θα μπορέσω να τους το πω, χωρίς να φοβηθώ μην διαρρεύσει, και γενικά να κουβεντιάσω μαζί τους, και χαίρομαι πολύ γιαυτό . Γνωστοί πάρα πολλοί, είμαι και σχετικά κοινωνικό άτομο ><