+1
Πραγματικά φανταστικό ποστ.
Πολύ όμορφοι στοχασμοί, που προκαλούν τον άλλον να ΣΚΕΦΤΕΙ σοβαρά τις θέσεις του…
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου με την αρχή του ποστ σου.
“Μη δεσμεύεσαι με καμία δέσμευση”. Αυτό είναι ελευθερία.
Τη στιγμή που λαχταράς να γίνεις κάτι… παύεις να είσαι ελεύθερος.
Το καθήκον σου είναι να ΕΙΣΑΙ!.. και όχι να είσαι ΑΥΤΟ ή ΤΟ ΑΛΛΟ.
Δεν είναι ανάγκη δηλαδή να προσπαθείς καν-> απλά να είσαι.
Η πραγματικότητα είναι μόνο μια σύμβαση- το σήμερα είναι πάντα σήμερα.
-“Που βρίσκομαι?”
-“Εδώ.”
-“Τι ώρα είναι?”
-“Τώρα.”
Είσαι εδώ-τώρα-απολύτως ζωντανός.
Αν δεν είσαι ευτυχισμένος εδώ και τώρα, δε θα γίνεις ποτέ.
Ούτε σε μια 2η ούτε σε μία 3η ζωή (αν υπάρχει μεταθανάτια… )
Οτιδήποτε κι αν έχεις στην κατοχή σου, θα το χάσεις με τον θάνατό σου.
Είτε πεθάνεις καθιστός, είτε πεθάνεις όρθιος, και στις δύο περιπτώσεις…
κανένα πρόβλημα… αφού ούτως η άλλως το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ μου:
Θάνατος σημαίνει μετάβαση στο “τίποτα”.
Χρειάζεται χρόνος για να κατανοήσεις το “τίποτα”.
Απο την άλλη… Προσωρινότητα… μμμ…
Πώς είναι δυνατόν οι σταγόνες του νερού να γνωρίζουν ότι αποτελούν ένα ποτάμι?..
το ψάρι κολυμπάει-> το νερό δεν έχει τέλος…
Το πουλί πετάει-> ο ουρανός δεν έχει τέλος.
Εμείς ζούμε… και μετά πεθαίνουμε… Αλλά ο κόσμος δεν έχει τέλος.
Η γεννησή μας δεν είναι η αρχή του κόσμου. Και ο θάνατος μας δεν είναι το τέλος του.
Άρα, εδώ έρχομαι στο ποστ του φίλτατου που με έβαλλε σε σκέψεις:
ΠΩΣ γίνεται να είναι προσωρινός ο κόσμος? πεθαίνει δηλαδή? Αν ναι, πώς?
Αυτό ακριβώς! Τελείως ρήση yoga αυτό που γράφεις (τυχαία ή όχι).
Είχα κάνει κάποια σχετικά ποστ στο “Πιστεύετε στο θεό ή οχι” θρεντ, γράφω και έκει κάποιες παρόμοιες σκέψεις περι υπαρξης - κόσμου κλπ.
Θάνατος σημαίνει μετάβαση στο “τίποτα”.
Χρειάζεται χρόνος για να κατανοήσεις το “τίποτα”.
H εμπειρία είναι πάντα πιο σημαντική από τη γνώση. Μπορεί να μην μπορούμε να αντιληφθούμε νοητικά το κενό (το τίποτα) ωστόσο μπορούμε να το βιώσουμε. Και αυτό συμβαίνει στον θάνατο.
Άρα, εδώ έρχομαι στο ποστ του φίλτατου που με έβαλλε σε σκέψεις:
ΠΩΣ γίνεται να είναι προσωρινός ο κόσμος? πεθαίνει δηλαδή? Αν ναι, πώς?
Διάφορες φιλοσοφίες υπονοούν τα εξής: H ύπαρξη χωρίζεται σε συνείδηση και ατομικότητα (το “εγώ”). Η ταύτιση της συνείδησης με την μορφή της είναι αυτή που δημιουργεί την ατομικότητα. Κατά κάποιον τρόπο το “εγώ” εμποδίζει την ελέυθερη ροή της ενέργειας/συνείδησης. Αυτο δημιουργέι και την αίσθηση του χρόνου από την πλευρά του “εγώ”. Aρα χρόνος (υποκειμενικός) είναι το διάστημα που χρειάζεται μέχρι η ατομικότητα να “πέσει / κυλήσει/ εξαφανιστεί” μέσα στην ίδια την συνείδηση από την οποία μορφοποιείται. Η έκφραση της ατομικότητας είναι ο νους (όπου νους εννοείται το μυαλό και το σώμα σαν σύνολο). Ο φαινομενικός κόσμος είναι η όπτική της ατομικότητας απέναντι στο όλον. Το φιλτράρισμα του άχρονού τώρα από το παρωδικό “εγώ”. Άρα νους - ύλη - χώρος -χρόνος είναι αλληλένδετα. Αυτός ο κόσμος φτάνει στο τέλος του με τον θάνατο της ατομικότητας.
Μιας και με αυτά που γράφεις νομίζω πιάνεις το νόημα του “εδώ και τώρα” σου προτείνω να διαβάσεις το βιβλίο “Η δύναμη του Τώρα” από τον Εchart Tolle, o οποίος και καλύτερα από εμένα τα γράφει, αλλά και είχε και τις εμπειρίες που απαιτούνται για να σου μεταδώσει το πως έφτασε αυτός στην αλήθεια του.
Cheers! 8)
Δεν ξερω αν υπαρχει μεταθανατια ζωη και πραγματικα εχει σημασια? για να πω την αληθεια κ μονο η εκφραση “μεταθανατια ζωη" μου φαινεται λαθος. Θανατος ειναι το τελος της ζωης, οποτε :-sσκεφτομαι:-k πως αν υπηρχε ζωη μετα απο αυτο δεν θα το λεγαμε θανατο. Νομιζω ειναι μια ανθρωπινη καταπραιντικη εφευρεση. Ξερεις "μπορει η ζωη σου να ειναι μαυρα σκατα τωρα, αλλα μετα το θανατο σε περιμενει ο παραδεισος!!” Μπουρδες!!Το “τωρα” ειναι σημαντικο να ζουμε κ να ειμαστε πληρεις απο αυτο. Ολα εδω συμβαινουν ο “παραδεισος” και η “κολαση” ειναι στην ψυχη μας κατα τη γνωμη μου. Δεν μ’αρεσουν τα πρεπει και δεν πιστευω στο : “ο θεος βλεπει και θα σε τιμωρησει” που λεει η γιαγια μου. Ολα εδω πληρωνονται! Χτιζω μια ομορφη ζωη τωρα ετσι ωστε ακομα και αν υπαρχει ζωη μετα τον θανατο, να ξερω τον τροπο να την κανω κ επειτα ομορφη πολυ πιο γρηγορα!!! :p:roll:8O
Ναι. Νους σημαίνει μυαλό και σώμα, και επίσης γράφω “εξάρτηση” και όχι “σχέση” για προφανής λόγους. Η εξάρτηση προυποθέτει την ψευδαίσθηση του υποκείμενου πως κάποιο στοιχείο του εξωτερικού περιβάλλοντος του δίνει την ευτυχία του. Το υποκείμενο νοιώθει πως δεν είναι πλεον ο ίδιος η πήγη της ευτυχίας του, αλλά κάτι “άλλο” κρατάει το κλειδί αυτό.
Παράδειγμα: Σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων. Δυο ερωτευμένοι, κατά κάποιον τρόπο “ξυπνάνε” ο ένας τον άλλο. Ο ένας βοηθάει τον άλλο να ανακαλύψει τον εαυτό του και το γεγονός αυτής της ανακάλυψης είναι που φέρνει ευτυχία στο υποκείμενο. Δεν έρχεται από τον άλλο η ευτυχία, έρχεται απο τον καθένα μέσα του! Εδώ η πλάνη είναι το υποκείμενο να ταυτίσει τα μέρη του που ήρθαν στο φώς με τη βοήθεια του άλλου, με τα εξωτερικά ερεθίσματα που οδήγησαν στην ανακάλυψη τους και φυσικά να αρχίσει να “εξαρτάται” από τα εξωτερικά ερεθίσματα για να ξαναβιώσει παρόμοιες καταστάσεις.
Aν δεν βλέπεις τα πράγματα ως έχουν, αλλά αντιληφθείς τον άλλο ως πάροχο της ευτυχίας σου, ξεκινάνε όλα τα κακά, διοτί τότε αρχίζεις και απαιτείς από τον άλλο, αρχίζεις να “φτιάχνεις” νοητικά τον άλλο όπως θες, αρχίζεις να φοβάσαι τον άλλο γιατί εξαρτάται η προσωπική σου ευτυχία από αυτόν, κατά καποιον τρόπο αρχίζεις να τον μισείς. Και καταλήγεις να μισείς τον εαυτό σου, διότι αυτή η νοητική εικόνα του άλλου είναι πλαστή, δικία σου, δεν υπάρχει. Η σχέση για να είναι υγιείς θα πρέπει να είναι μια αμοιβαία έκφραση ελευθερίας. Αγάπη προς τον άλλο είναι η ευγνωμοσύνη για την αίσθηση εσωτερικής ελευθερίας που έχεις μαζί του. Με κορύφωση την σεξουαλική πράξη όπου γιορτάζεται η αυθονία της εσωτερικής ελευθερίας της ύπαρξης που παράγει την ενεργειακή κορύφωση της μορφής. Οτιδήποτε άλλο που δημιουργεί εξάρτηση σκοτωνει την σχέση.
Και κάτι τελευταίο: όλες οι σχέσεις εξάρτησης στην πραγματικότητα είναι εξάρτηση του υποκειμένου από το νου του (μυαλό και σώμα)…
Τελείως ρήση yoga αυτό που γράφεις (τυχαία ή όχι).
