Οφειλόμενη απάντηση στους παίκτες της Εθνικής (SportDay / Φίλιππος Συρίγος)
Και τώρα, μετά την απώλεια του μεταλλίου και του απευθείας εισιτηρίου για το Πεκίνο, τι να πω σε σχέση με τη συμμετοχή της Εθνικής μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό της Ισπανίας; Οτι δικαιώθηκα για όσα πολύ έγκαιρα είχα επισημάνει από αυτές τις στήλες; Και πόσο άδικο είχαν οι παίκτες της Εθνικής, που πρωτοστατούντος του Λάζαρου Παπαδόπουλου μου επιτέθηκαν δημόσια επειδή ως εκπρόσωπος Τύπου της «επίσημης αγαπημένης» τάχα δεν είχα δικαίωμα να τους κρίνω;
Είναι μια πολύ πικρή δικαίωση, την οποία ειλικρινά θα ήθελα να μην είχα γευθεί. Αλλωστε, εκείνες οι προφητικές επισημάνσεις μου μετά το τουρνουά του Στρασβούργου είχαν κύριο στόχο να κρούσουν το καμπανάκι του κινδύνου και όχι, όπως κακώς κατάλαβαν οι παίκτες της Εθνικής, να τους προσβάλουν και να τους μειώσουν.
Δυστυχώς, όμως, τα παιδιά δεν κατάλαβαν τίποτα. Ισως διότι έχουν κακοσυνηθίσει σε κανακέματα και χάδια, που δεν τους επιτρέπουν να κατανοήσουν την αξία και τη χρησιμότητα της κριτικής. Ή ίσως διότι εκείνοι που τους συμβούλευαν εκ του μακρόθεν θεώρησαν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να τελειώσουν με έναν ενοχλητικό…
Απαίτησαν την απομάκρυνσή μου από τη θέση του εκπροσώπου Τύπου της ομάδας και τους την προσέφερα εντός 24 ωρών. Πρώτον, διότι δεν είχα πια καμία διάθεση να εκπροσωπώ παίκτες με τέτοια μυαλά και, δεύτερον, διότι δεν ήμουν ούτε στο ελάχιστο διατεθειμένος να γίνω μέρος ενός προβλήματος το οποίο ήταν φανερό πού θα οδηγούσε.
Μετά τη δική μου παραίτηση απαίτησαν δήλωση… νομιμοφροσύνης και από τον προπονητή τους, τον οποίο είχαν κατηγορήσει εντελώς αυθαίρετα ότι μαζί με την ομοσπονδία ετοίμαζε προγραφές παικτών. Ο ίδιος ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο παίκτης που έχει ευεργετηθεί από τον Γιαννάκη όσο κανένας άλλος, είχε το θράσος να ζητήσει από τον προπονητή του τη δήλωση αυτή. Και (οποία θλίψη…) ο Γιαννάκης του την προσέφερε. «Εχω εμπιστοσύνη στους παίκτες μου», είπε, λες και θα μπορούσε ποτέ να ισχύει το αντίθετο. Και από εκείνη τη στιγμή ήταν πια αιχμάλωτος του Λάζαρου. Και των όποιων διαθέσεών του…
Η αποθέωση της αγνωμοσύνης και της παλιανθρωπιάς ήρθε αμέσως μετά το Ευρωμπάσκετ, όταν ο Λάζαρος, που με την αγωνιστική ανυπαρξία του και την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του είχε καταδικάσει την ομάδα, έβγαλε (κατά τη γνώμη του…) τον προπονητή του στη σέντρα. «Ο Γιαννάκης δεν ήταν μαζί μας, αλλά ουδέτερος», είπε. Δηλαδή Πόντιος Πιλάτος ο άνθρωπος που (κακώς, πολύ κακώς…) στάθηκε από την πρώτη στιγμή αλληλέγγυος στα συνδικαλιστικά τους αιτήματα, αλλά αυτοί δεν δίστασαν να του πετάξουν λάσπη όταν φοβήθηκαν ότι υπήρχε κίνδυνος να βάλει τον νεαρό Κουφό στην ομάδα!
Ας επανέλθουμε, όμως, στα όσα είχα γράψει μετά το Στρασβούργο, τα οποία προκάλεσαν την έκρηξη των παικτών. Θεώρησαν, λοιπόν, με πρώτο πρώτο τον Παπαδόπουλο, ότι στράφηκα κατά των συνδικαλιστικών αιτημάτων τους. Λάθος. Με τα περισσότερα απ’ όσα ζητούν είμαι σύμφωνος και αλληλέγγυος. Απλώς θεωρώ ότι τα θέματα μπήκαν σε λάθος στιγμή (προετοιμασία για το Ευρωμπάσκετ), από λάθος πρόσωπα (παίκτες της Εθνικής) και με λάθος τρόπο (υπό τη σκέπη της Εθνικής ομάδας, την οποία κάποιοι θέλησαν να μετατρέψουν σε άτυπο συνδικαλιστικό φορέα).
Θα μιλήσω ανοιχτά: δεν γίνεται να προπονείται η ομάδα στο Καρπενήσι και το κυρίαρχο θέμα να είναι ο συνδικαλισμός. Δεν μπορούν οι παίκτες να καλούν τον υφυπουργό Αθλητισμού να τους επισκεφθεί στον τόπο προετοιμασίας για να του εκθέσουν τα αιτήματά τους και επί μέρες να κάνουν διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων για το τι ακριβώς θα του πουν. Και, το χειρότερο, δεν μπορεί ο υφυπουργός να πηγαίνει ισχυριζόμενος ότι ήθελε απλώς να τους εμψυχώσει, αλλά τελικά να συζητάει το θέμα και να τους κλείνει ραντεβού στο γραφείο του… Τέλος, δεν γίνεται η ομάδα να παίζει ματς προετοιμασίας στο Στρασβούργο και οι συνδικαλιστές μέλη της να αναλώνονται στο πόσες διαφημιστικές πινακίδες θα παραχωρούσε η ΕΟΚ στον ΠΣΑΚ προς εκμετάλλευση στο τουρνουά «Ακρόπολις»!
Ολα αυτά θα μπορούσαν να τα χειριστούν οι σύμβουλοι του ΠΣΑΚ που δεν ήταν μέλη της Εθνικής. Ομως χρησιμοποιήθηκε συνειδητά η Εθνική ομάδα, αφενός μεν διότι οι συνδικαλιστές αντλούσαν δύναμη από αυτή, αφετέρου δε διότι τα «κοράκια» που επί της ουσίας έκαναν παιχνίδι απ’ έξω δεν είχαν άλλο στόχο από τη σύγκρουση των παικτών με την ομοσπονδία και την αποτυχία της Εθνικής. Με την ελπίδα ότι έτσι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ρόλο στον χώρο του μπάσκετ, που, κατά τα λεγόμενά τους, έχει και μεγάλη προβολή και πολλά λεφτά.
Στην περίφημη ανακοίνωση-επαναστατικό μανιφέστο των παικτών, που συνέταξε και ανάρτησε σε διαδικτυακό τόπο δημοσιογράφος ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια πλέει με «σημαία ευκαιρίας» στον χώρο του μπάσκετ, οι παίκτες της Εθνικής υποστήριζαν μεταξύ άλλων ότι ως εκπρόσωπος Τύπου της ομάδας δεν είχα δικαίωμα να τους κρίνω δημοσίως.
Οποία υποκρισία, όμως! Διότι εκπρόσωπος Τύπου ήμουν και το 2005 και το 2006, όταν και πάλι έκρινα τις αγωνιστικές επιδόσεις τους, τη συνέπεια και τη συμπεριφορά τους, χωρίς όμως να έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Γιατί, λοιπόν, τώρα και όχι τότε; Μα, πολύ απλά, διότι τότε τα όσα έγραφα δεν τους ενοχλούσαν, ενώ τώρα τους φάνηκαν βαριά κι ασήκωτα…
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι μία: δεν τους άρεσαν αυτά που έγραφα και επειδή δεν μπορούσαν να με φιμώσουν θέλησαν να με… τιμωρήσουν! «Μεγάλε (ήταν το πνεύμα τους), δεν μπορείς να είσαι ανάμεσά μας και να έχεις δικές σου απόψεις. Πόσω μάλλον όταν αυτές δεν μας βολεύουν…».
Απολύτως κατανοητή η θέση τους. Μόνο που από το πόστο του εκπροσώπου Τύπου τους προσέφερα (και μάλιστα ανιδιοτελώς), δεν μου προσέφεραν, οπότε θα έπρεπε να χειριστούν τουλάχιστον με μεγαλύτερη ευγένεια το όλο θέμα. Αντ’ αυτού αμφισβήτησαν ακόμα και την εθελοντική προσφορά μου. Δεν πειράζει, τα παιδιά (και οι τρελοί) έχουν πάντα δίκιο!
Ως επίλογο όλης αυτής της ιστορίας έχω να πω τα εξής:
- Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) παίκτες της Εθνικής έπεσαν θύματα του Παπαδόπουλου, αλλά αυτό δεν μειώνει τις ευθύνες τους. Υποτάχθηκαν στις διανθισμένες με βρισιές και απειλές απαιτήσεις του, χάριν μιας ενότητας που τελικά μόνο κατ’ όνομα παρέμεινε ζωντανή ανάμεσά τους. Διότι (για παράδειγμα) όταν όλοι οι άλλοι αγωνίζονταν για το χάλκινο μετάλλιο εναντίον της Λιθουανίας αυτός σαμποτάρισε με πολλούς τρόπους την προσπάθειά τους. Οταν, όμως, επιτέλους, κατάλαβαν τι ακριβώς παιζόταν από τον «επαναστατημένο Λάζαρο» ήταν πολύ αργά…
- Ο Γιαννάκης είχε ιερή υποχρέωση να προστατεύσει την ένδοξη ομάδα που ο ίδιος δημιούργησε. Απέτυχε διότι αυτή τη φορά λειτούργησε κάτω από την ομάδα, πιστεύοντας ότι έτσι θα διέσωζε ό,τι ήταν δυνατόν να διασωθεί. Εκανε λάθος. Διότι, εκτός των άλλων, από την ομοσπονδία και την κοινή γνώμη είχε λευκή επιταγή για ό,τι ήθελε να αποφασίσει.
- Η ομοσπονδία μπάσκετ στο όλο ζήτημα είχε αντανακλαστικά μηδέν. Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι είτε ζούσαν στον κόσμο τους είτε προσπαθούσαν να εξισορροπήσουν καταστάσεις που εκ του ασφαλούς οδηγούσαν στην καταστροφή.
Ενδιαφεροντα στοιχεια που εγω προσωπικα δεν τα ηξερα.
