Πάντως, ο Συρίγος και στο δεύτερο άρθρο του σωστός βγήκε. Οι βασικοί μας βρήκαν ρυθμό παίρνοντας περισσότερα λεπτά συμμετοχής, αλλά στο τέλος κλάταραν…
Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται η ουσία του φετινού Ευρωμπάσκετ. Κατά τη γνώμη μου είναι μεγάλη παπάρα αυτά που λέγονται ότι η εθνική δεν παίζει καλό μπάσκετ. Η εθνική παίζει ολοκληρωτικό μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση, αλλά έχει ένα μειονέκτημα. Δεν έχει αξιόπιστο μακρινό σουτ. Έχει κάποιους καλούς σουτέρ, αλλά γνωρίζει καλά, είναι μέσα στην ψυχοσύνθεσή της ότι δεν μπορεί να πάρει ματς με σουτ, όχι μόνο τρίποντα, αλλά ούτε καν από τα 4-5 μέτρα. Αυτό τους κάνει πολύ διστακτικούς και ψείρες στην επίθεση, δηλαδή ψάχνουν να βρούν την ιδανική φάση και στο τέλος του χρόνου αγχώνονται και κάνουν λάθη και ηλίθιες επιθέσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ολόκληρο το 1ο ημίχρονο με Σλοβενία δεν είχαμε σκοράρει μακρύτερα από τα 3 μέτρα!!! Όταν μας έφευγε αυτή η διστακτικότητα κάναμε θαύματα (βλ. Ισπανία).
Σε αυτό προσθέστε ότι φέτος παίζαμε στην ουσία χωρίς σέντερ. Σόφο έξω, Παπ τραγικός, Μπορούσης ανέτοιμος και στο τέλος άρρωστος. Ο Ντικούδης δεν μπορεί να παίξει με πλάτη, και δεν έχει αξιόπιστο σουτ.Ο Τσαρτσαρής έχει σουτ αλλά δεν μπορεί να παίξει μέσα. Ο μόνος παίχτης που παίζει κοντά στο καλάθι και έχει και σουτ είναι ο Φώτσης. Oλοι οι περιφερειακοί μας κάναν φοβερή προσπάθεια σε άμυνα και επίθεση, και είναι μακράν οι καλύτεροι(αθροιστικά) στην Ευρώπη.
Η 4η θέση είναι επιτυχία με όλα αυτά τα προβλήματα. Ο Cozy έχει δίκιο. Δύο ομάδες στη 4αδα παίζαν αδελφίστικο μπάσκετ (Λιθουανία-Ισπανία) και δύο αντρίκιο (Ελλάδα-Ρωσία). Η Ελλάδα βγήκε 4η επειδή οι αντίπαλοί της ξεκωλώθηκαν και η Ρωσία 1η επειδή τις πέτυχε και τις δύο σε μέτρια μέρα.
ΥΓ1. Η Ισπανία ξεπέρασε το ταβάνι της με την εθνική μας + κωλοφαρδεία+διαιτησία+έδρα.
Η δικιά μας έπιασε το ταβάνι των περιφερειακών της που σε αυτό το Ευρωμπάσκετ ήταν και το 95% της ομάδας και έιχε σε ανεκτή μέρα τους ψηλούς. Και παρόλα τους βγάλαμε την ψυχή. Και από πίσω έρχονται Σόφο, Φωτσης, Κουφός.
ΥΓ2.Σε κάποιο φίλο μου είχα πει ότι προτιμώ να βγούμε 4οι, και να το πάρουν οι Ρώσοι, απ’ το να δω τους Έλληνες στο βάθρο και τις Σπανιόλες δίπλα να το σηκώνουν. Ο Μοργκούνοφ του Μακεδονικού σας το πήρε μωρη λούγκρες.:yahoo:
Όπως τα λες. Η Ρωσία άξιζε να το πάρει γιατί έπαιξε το πιο ολοκληρωμένο μπάσκετ. Είχε το σουτ όποτε χρειαζόταν, είχε λίγη τρέλα λόγω Χόλντεν / Κιριλένκο και έπαιζε και αντρίκια μέσα στη ρακέτα. Άξιοι.
Η 4η θέση είναι τεράστια επιτυχία. Το '04 βγήκαμε 5οι, το '05 1οι, πέρυσι 2οι, και φέτος 4οι. Καμία από τις ομάδες που ήταν φέτος στην τετράδα δεν έχει κάνει τέτοια πορεία. Μόνο η Ισπανία ήταν από το '05 και μετά σταθερά στον τελικό.
Αν μη τι άλλο η ομάδα δείχνει σταθερότητα και το σημαντικότερο είναι ότι οι βασικοί παίκτες είναι ακόμα μικροί. Δηλαδή υπάρχει μέλλον.
Από το in.gr.
Kατι ακούγεται για τέλος και του Λάζαρου από την Εθνική…
Ο επόμενος σέντερ της εθνικής
Πολλά τα ερωτηματικά για τον Παπαδόπουλο στην εθνική
Η θέση του σέντερ της εθνικής για τη μετά-Φασούλα εποχή πάντα δημιουργούσε ερωτηματικά και διαφορές απόψεων. Στην περίπτωση του Λάζαρου Παπαδόπουλου, μάλλον στην Ισπανία γράφτηκαν τα τελευταία επεισόδια της προσφοράς του, καθώς το κλίμα είναι βαρύ για τον ίδιο.
Η στάση του στον μικρό τελικό κόντρα στην Λιθουανία με την τεχνική ποινή που δέχτηκε και τον εκνευρισμό που σκόρπισε στην ομάδα, μάλλον αποτέλεσε το αποκορύφωμα της δυσαρέσκειας προς το πρόσωπό του, καθώς είχαν προηγηθεί η ανοιχτή ρίξη με την ομοσπονδία αλλά και κάποιες κινήσεις του, μετά το αίτημα απομάκρυνσης του Φίλιππα Συρίγου από το γραφείο Τύπου της ΕΟΚ.
Έτσι με τη δεδομένη προσθήκη του Κώστα Κουφού το επόμενο καλοκαίρι, αλλά και τις ελπίδες επιστροφής του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, μάλλον ο Λάζος θα αργήσει να ξαναδει προσκλητήριο στην επίσημη αγαπημένη
Ο Λεντ αυτη τη στιγμη ειμαι σιγουρος οτι χοροπηδαει χαρουμενος μπροστα στο πισι.
Μπορεί να μην γουστάρω τους Ισπανούς,αλλά τι πάει να πεί αδελφίστικο μπασκετ?:roll: 'Ελεος,τι άλλο θα ακούσω.Αφού έχουνε καλούς σουτέρ λογικό είναι να εκμεταλευτούν τα τρίποντακαι τα σούτ.Και η Ελλάδα αν είχε το ίδιο θα έκανε.Άλλους παίκτες έχει η μία ομάδα άλλους η άλλη.Λογικό να στηρίζονται σε άλλα πράγματα.Αυτό δεν κάνει τη μία αδελφίστικη,εκτός αν πιστεύετε ότι είναι εύκολο να βάζεις τρίποντα από τα 7 μέτρα υπό πίεση,οπότε αν είναι να σας καλέσουμε εσάς στην εθνική:p :lol: Άλλο δεν μου αρέσει ο τρόπος παιχνιδιού τους,άλλο είναι αδελφίστικο.
Όσο για Παπαδόπουλο,μάλλον είναι η ώρα του όπως και να 'χει.Αν και έχω περιέργεια να δώ ποιον θα διαλέξουν.
Kαλά κάνουν και παίζουν έτσι εφ’ όσον αυτό τους βολευει. Εγώ απλά υπερασπίστηκα το μπάσκετ της εθνικής μας που το βγάλαμε για τα θηρία, σε σχέση με των Ισπανών που το κάναμε διαστημικό. Αν δεν βγουν τα σουτ απομυθοποιούνται πλήρως.
Και βέβαια φταίει το ότι είναι και πρωταγωνιστές και αλαζόνες. Αν έβγαιναν 6οι θα λέγαμε ότι παίζουν ελκυστικό και τίμιο μπάσκετ:p
Η χαρά του δε, θα ολοκληρωθεί όταν θα συμβεί το ίδιο με τον Χαριστέα!
περί αδελφίστικου παιχνιδιού:
διαφωνώ,αλλά οι Ισπανοί ξεπέρασαν κάθε όριο θεατρινισμού και ήταν τέρμα καραγκιώζηδες.Αυτό και μόνο δεν τους τιμάει.Μην τα μπερδεύουμε όπως ε,άλλο να πέσεις να πάρεις ένα επιθετικό,ή να κάνεις λίγο θεαματική μια “κανονική” αγκωνιά,κι άλλο αυτό το χάλι που είδαμε.
Όσο για τους Λιθουανούς,ακολουθούν τη φιλοσοφία της ρώσικης σχολής (που πλέον εγκατέλειψε η Ρωσία),το run an gun δηλαδή…με κάνα pick an roll λόγω Σάρας…
Μη λέμε και ό,τι θέλουμε. H Λιθουανική σχολή εδώ και πολλά χρόνια πάντα ήταν αυτή-> σουτ έξω από τα 6,25…
Όπως και να το κάνουμε οι Λιθουανοί έχουν βγάλει και συνεχίζουν να βγάζουν μεγάλους σουτερ.
Αυτο μπορει να επαναδιατυπωθει ως “Οταν φυγει ο Ρεχαγκελ”. Βεβαια για την ωρα τον θελω τον Γερμανο αλλα αν μου τεθει διλημμα “εθνικη με Ρεχαγκελ και Χαριστεα” ή “εθνικη με κανεναν απο τους δυο” δεν θα το σκεφτω ιδιαιτερα.
Χαχα!Εισαι θεος!Τελλος.
…οπου να ναι ποσταρω. Μεταφερθηκε.
Mε Ισπανία, προσωπικά εξεπλάγην θετικά και πιστεύω ότι χάσαμε το ματς όχι λόγω χαμηλότερης απόδοσης, αλλά για άλλους λόγους, πάντως δεν περίμενα να τους κοντράρουμε στα ίσια. Με Λιθουανία ήταν έτσι κι`αλλιώς
ένα ντερμπι που δεν μπορούσες να προβλέψεις νικητή.
Πάντως συνεχίζω να πιστεύω ότι αυτή η ομάδα το έχει μέσα τις και μπορεί να πετύχει και νέες διακρίσεις.
Μούτσας γράθιας, σενιόρ Κιριλένκο (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)
«Γράψε για την αλαζονεία των Ισπανών. Οσοι τη ζήσαμε από κοντά, περιμένουμε ένα άρθρο-ξεμπρόστιασμα», διάβασα σε ένα από τα (δεκάδες) e-mail που έλαβα αυτές τις μέρες. Και να τους ξεμπροστιάσω, μήπως θα το διαβάσει κανένας από δαύτους; Αρκεί, ίσως, να γράψω ότι το πατατράκ του τελικού πανηγυρίστηκε από όλους ανεξαιρέτως τους ουδέτερους στη Μαδρίτη. Ακόμα και οι Λιθουανοί, που τρέφουν μίσος θανάσιμο για τη «μαμά» Ρωσία, γελούσαν μέσα από τα λερωμένα με μπίρα μουστάκια τους.
Οι Ισπανοί κατέρριψαν όλα τα ρεκόρ (των Γιουγκοσλάβων) σε υπεροψία και αλαζονεία. Επιτρέψτε μου, αρχικά, να τους συστήσω. Τα χρόνια της υποχρεωτικής απομόνωσης λόγω της στυγνής δικτατορίας του Φράνκο δημιούργησαν ένα λαό εσωστρεφή, αργόστροφο, δυσκίνητο στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο (ακόμα και σήμερα μιλούν ελάχιστοι αγγλικά), δύσθυμο και γκρινιάρη. Διψασμένο, συνεπώς, για μεγαλεία.
Τη στιγμή που έφτασαν να κατακτήσουν τον πλανήτη μπάσκετ, νόμισαν ότι άρπαξαν τον ταύρο από τα αμελέτητα. Και άφησαν κάθε λογής συμπλέγματά να γίνουν modus vivendi, στα γήπεδα της πορτοκαλί μπάλας.
Τους ζήσαμε στο πετσί μας τις μέρες του φάιναλ φορ, το οποίο διοργανώθηκε από την ξεδιάντροπα αισχροκερδή και αλαζονική ULEB. Υποψιαστήκαμε τι μας περίμενε στη Μαδρίτη, όταν μελετήσαμε το πρόγραμμα του Ευρωμπάσκετ, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των οικοδεσποτών. Και νιώσαμε να διαλύονται οι τελευταίες αμφιβολίες, όταν παρακολουθήσαμε τον προημιτελικό με τη Γερμανία.
Σε αυτό το ματς, η Ισπανία εξασφάλισε τη νίκη από την 3η περίοδο, για να μη πω νωρίτερα. Αλλά δεν έφτανε αυτή για να ικανοποιήσει την πρωταθλήτρια Κόσμου. Στα τελευταία δέκα λεπτά, οι γηπεδούχοι προσπάθησαν να ταπεινώσουν την παρέα του Νοβίτσκι, με ανελέητη πίεση σε ολόκληρο το γήπεδο και διαδοχικά καρφώματα.
Το «fair play» του μπάσκετ λέει ότι τέτοιους αγώνες τους μετατρέπει ο ισχυρός σε φιλικά, χρησιμοποιώντας ρεζέρβες και τραβώντας το πόδι από το γκάζι. Οι Ισπανοί, όμως, ήθελαν ρεβάνς, επειδή είχαν χάσει από τους Γερμανούς στον ημιτελικό του Βελιγραδίου. Καθαρά και ξάστερα τους νίκησε τότε ο Ντιρκ. Οι ίδιοι, βέβαια, είχαν φτάσει εκεί καταληστεύοντας την Κροατία στα προημιτελικά.
Ακολούθησαν οι γελοιότητες του ημιτελικού με την Ελλάδα. Ωραίο μπάσκετ, μα την αλήθεια. Οποιος είχε την μπάλα έπαιρνε φόρα και τράκαρε στον πλησιέστερο Ελληνα. Χέρια δεξιά, χέρια αριστερά, πόδια στον αέρα, «ηλεκτροπληξία» που λέμε στο μπάσκετ, και υστερική κραυγή: «Εεεε! Φάουλ!». Αλήτη, άρμπιτρο!
Οι διαιτητές ξεγελάστηκαν 4-5 φορές, αρκετές για να χαντακώσουν την Εθνική μας. Οταν απηύδησαν και χρέωσαν με τεχνική ποινή τον Ρούντι (η πρώτη στην ιστορία του αθλήματος για θέατρο…), ήταν ήδη αργά. Οι δικοί μας είχαν εκνευρισθεί και το τρένο έφευγε. Την επόμενη μέρα μας βάφτισαν… προβοκάτορες. Παίζαμε, λέει, σκληρά.
Τη μέρα του τελικού, επικρατούσε στο γήπεδο εθνικιστική υστερία. Ή πρώτοι ή τίποτα. Τους επίδοξους πρωταθλητές Ισπανούς περίμενε έξω από το «Παλάθιο» ανοιχτό πούλμαν στολισμένο με γιγάντια πορτρέτα τους, ώστε να γίνει μεταμεσονύκτια παρέλαση στον πόλη. Οι προσκλήσεις για το επινίκιο πάρτι τους μοιράστηκαν πριν καν αρχίσει ο αγώνας. Ντόπιοι δημοσιογράφοι, διαρκώς όρθιοι, μας έκαναν άσεμνες χειρονομίες όταν τους ζητούσαμε να παλουκωθούν για να κάνουμε κι εμείς μετάδοση. Η προσπάθεια της αστυνομίας να διαλύσει το ελληνορωσικό μέτωπο στην εξέδρα έπεσε στο ίδιο κενό όπου γκρεμοτσακίστηκαν οι προσπάθειες των Ισπανών να αφήσουν τους «Πελαργούς» δίχως εισιτήρια.
Ωσπου, ήλθε ο… έρως. Να αγιάσουν τα χέρια του Κιριλένκο και του Χόλντεν, λέγαμε την ώρα της απονομής. Tότε στρέψαμε το βλέμμα στις εξέδρες και είδαμε θέαμα απίστευτο. Τουλάχιστον 5.000 Ισπανοί έφυγαν από το γήπεδο χωρίς να χειροκροτήσουν τα καμάρια τους. Για παλαμάκια στους Ρώσους, δεν συζητάμε καν.
«Εχουμε την καλύτερη ομάδα στην ιστορία του μπάσκετ», δήλωσε όταν έσβηναν τα φώτα ο προπονητής της Ισπανίας. Καληνύχτα και άστα λα βίστα.
Έτσι χώσε κι άλλα.:x
Παιδιά δεν πιστεύω αυτά που διαβάζω ! Αλήθεια ! Κ να φανταστείς ότι πέρα του μπάσκετ, συμπαθώ πολύ τους ισπανούς ! Ε καλά να πάθουν ! Κ οι Ισπανίδες δεν πιάνουν μια μπροστά στις Ρωσίδες…
Μονο που εμεις χασαμε (οπως κι αν χασαμε) οποτε το να καθομαστε να σχολουμαστε υποτιμητικα με καποιους που βγηκαν 2 θεσεις πανω απο μας (και μας κερδισαν δικαιοτατα περσι) δεν μας τιμα και πολυ. Οντως οι Ισπανοι ηταν υπεροπτες αλλα το να ασχολουμαστε μαζι τους και οχι με την ομαδα μας μας κανει γραφικους…
Μα έχουν γραφτεί ουκ ολίγα για εμάς…Όλοι ασχολούνται με αυτό το θέμα των Ισπανών φέτος,όχι μόνο εμείς (απ’ό,τι αναφέρει ο Παπαδογιάννης).
Καλά κάνει κι έγραψε ένα άρθρο για αυτό…πού γίνεται γραφικός?:-k
Δεν ειπα οτι γινεται γραφικος ο Παπαδογιαννης, απλα λεω οτι αν ασχολουμαστε με τους Ισπανους θα χασουμε το νοημα. Γιατι, ναι, οντως παιξαμε καλα στον ημιτελικο, οντως αδικηθηκαμε, οντως οι Ισπανοι ηταν γραφικοι και αστειοι εντος και εκτος παρκε αλλα για να λεμε του στραβου το δικιο καναμε κακο τουρνουα…
Το καλο ηταν οτι στο κακο μας τουρνουα βγηκαμε 4οι…
Το κακο θα ειναι να μην συνειδητοποιησουμε τα λαθη μας…
Ναι,συμφωνώ σε αυτά που λες.Νόμιζα έλεγες για το άρθρο.Σωστός:wink: