Εχω την εντυπωση οτι στ’αγαλματακια εκεινος που τα φυλαγε ρωταγε '‘αγαλματακια ακουνητα αμιλητα κι αγελαστα μερα ‘η νυχτα?’’ και τα παιδια επρεπε να πουνε αναλογως.Μερα αν ειχαν βρει καποιο επαγγελμα και ειχαν παρει ποζα και νυχτα αν δεν ειχαν σκεφτει κατι ακομα.Οταν λεγανε ολα μερα εκεινο το παιδακι που τα φυλαγε πηγαινε και παταγε πχ στον ωμο ενα ενα τα παιδακια σε στιλ κουμπιου (μπιπ) κι εκεινο προσπαθουσε να κανει σα παντομιμα ενα επαγγελμα.Στο κοκκινο φως εκεινο το παιδακι που τα φυλαγε ελεγε ‘‘ενα δυο τρια κοκκινο φως’’ και γυριζε αποτομα προς τα αλλα παιδακια ενω εκεινα οταν γυριζε επρεπε να ειναι ακινητα και οταν τους ξαναεδειχνε τη πλατη του και μετραγε επρεπε να τρεχουν προς το μερος του για να τον χτυπησουν στη πλατη.Και οποιος εφτανε πολυ κοντα και τον χτυπαγε, μετα το παιδι που τα φυλαγε επρεπε να τους κυνηγησει ολους και να πιασει καποιον πρωτου πανε πισω απο την προστατευτικη τους γραμμη.
Εμενα μ’αρεσε πολυ κρυφτο κ σκοτεινο δωματιο.Α!και το θαρρος 'η αληθεια αν και δε ξερω αν πιανεται για κλασικο παιδικο παιχνιδι.Μαλλον οχι.Οχι ε?Ε??
να φευγουν στρωματα,καρεκλες,παιχνιδια,μπαλες,μπουκαλια,κουβερτες και τετοια.Και φυσικα αν πιανοταν καποιος μεχρι να τον ψηλαφισει αυτος που εψαχνε,ετρωγε το ξυλο της ζωης του μπας και του ξεφυγει:lol:
Κυνηγητο θυμαμαι δεν ημουν γρηγορος αλλα τους ξεφευγα επειδη χωνομουν στη “φυλακη” με δυναμη και δε μπορουσαν να με συγκρατησουν(στη δικια μας βερσιον επρεπε να τον πιασεις,οχι απλα να τον ακουμπησεις).Καθε φορα ετσι νικουσαμε:lol:
Γι’αυτο και καθε φορα που αποφασιζαμε να παιξουμε σκοτεινο δωματιο, το καναμε κρυφα γιατι οι μαμαμπαμπαδες φωναζανε, καθοτι μετα το δωματιο ηταν πουτανα και εμεις με μελανιες και ισως αιματα :oops:
καλα κυνηγητο ΟΥΤΕ ΚΑΝ.ημουν τοσο αργη(ω θεε μου,ποσο)καθολου δεν το χα,καθολου.στα μηλα με πετυχαιναν απ τους πρωτους,στο κρυφτο δεν προλαβαινα να φτυσω.μπανανα ξεμπανανα θα πω.αυτο ηταν παιχνιδι,μαλιστα.
αγαπημενο μου παιδικο παιχνιδι,πρεπει να ταν ο χαμος που εστεινα στο δωματιο μου και επαιζα με τις ωρες,απο καστρα ρομπεν των δασων,ιπποτες,πειρατες απο φισερ πραισ κτλπ,μεχρι στρατιωτες,γιου γκι ο φιγουρες και χοτ γουιλσ πιστες…πωροσις.
Σκοτεινο δωματιο γαμουσε. Αλλα το σπιτι μου ηταν μικρο και δεν ηταν για πολλα πολλα.
Θα συμφωνησω οτι το κρυφτο ειναι ευκολα το πιο διαχρονικο παιχνιδι, αλλα καμια σχεση με τη μακρυα γαιδουρα σε γελιιο. Ειδικα οταν εσκαγε το γομαρι πανω στους φουκαραδες τσιλιβιθρες που ειχανε βαλει στη γαιδουρα, και σπαγανε ολοι και κανανε σαντουιτς, εκλανα στα γελια.
ααχ, τι ωραιο τοπικ. χουμ, ολα τα επαιζα γω, μονο βαριομουν το κυνηγητο γιατι ειχε μονο τρεξιμο και τιποτα αλλο.
οι ψειρες μου αρεσαν πολυ που κακως δεν ειναι στο πολλ, σκοτεινο δωματιο (εχω φαει επικη σαβουρα-πατησα μια μπαλα μεσα στο σκοταδι και πεταξα για λιγο) αγαλματακια ακουνητα αμιλητα αγελαστα!!!, μηλα και λεμονια, σκοινακι… Παλι θελω.
το 1,2,3 κοκκινο φως ποιο ειναι ρε παιδια? δε θυμαμαι… ειναι διαφορετικο απο τα αγαλματακια?
Τις προάλλες, στις διακοπές, είχαμε βρεθεί βράδυ στην παραλία μια παρέα 15-20 ατόμων και παίζαμε μες στη χαρά 1-2-3 ΣΤΟΠ (ή “κόκκινο φως”). Παιδικό ξε-παιδικό, this game is made out of STEEL!
Είναι αυτό ρε που ένας φυλάει και λέει “1-2-3 στοπ” και οι άλλοι απο πίσω τον πλησιάζουν συνεχώς. Και όταν λέει αυτός “στοπ”, ανοίγει τα μάτια και όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να είναι τελείως ακίνητοι, αλλιώς βγαίνουν απο το παιχνίδι.
κι εκεινο προσπαθουσε να κανει σα παντομιμα ενα επαγγελμα.Στο κοκκινο φως εκεινο το παιδακι που τα φυλαγε ελεγε ‘‘ενα δυο τρια κοκκινο φως’’ και γυριζε αποτομα προς τα αλλα παιδακια ενω εκεινα οταν γυριζε επρεπε να ειναι ακινητα και οταν τους ξαναεδειχνε τη πλατη του και μετραγε επρεπε να τρεχουν προς το μερος του για να τον χτυπησουν στη πλατη.Και οποιος εφτανε πολυ κοντα και τον χτυπαγε, μετα το παιδι που τα φυλαγε επρεπε να τους κυνηγησει ολους και να πιασει καποιον πρωτου πανε πισω απο την προστατευτικη τους γραμμη. 
