Τις προάλλες τελείωσα την τριλογία του Drizzt do urden.
Γνώμη μου πως δεν ήταν κάτι σπουδαίο. Τα κλισέ έδιναν και έπαιρναν (όχι τόσο αρνητικό για μένα), ενώ έντονο χαρακτηριστικό του όσο προχώραγε το στόρυ, γίνονταν ολοένα και πιο βαρετό.
Στο πρώτο της σειράς μάθαινες για την περιοχή του underdark, διάβαζες για τις φυλές, και φυσικά τα πάντα γύρω απο τους dark elf με έναν ήρωα τον drizzt να ξεχωρίζει απο αυτούς (κλισέ αλλά ωραίο). Το δεύτερο της σειράς ήταν ένα ατελείωτο περπάτημα στα μονοπάτια του underdark. Τόσο βαρετό ώπου μετά απο λίγο “μαύριζε” η ψυχή σου! Τέλος το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας, το θεωρώ χαλαρά το πιο βαρετό και ανούσιο της σειράς. Σε κάποια φάση νόμιζα κιόλας πως διάβαζα sci fi λογοτεχνεία.
Ήταν νομίζω φανερό πως ο Σαλβαντόρε προσπάθησε να τραβήξει απο τα μαλλιά την ιστορία του drizzt-με σκοπό φυσικά να την κάνει τριλογία-με αποτέλεσμα να βγεί σε μεγάλο βαθμό ένα κουραστικό μυθιστόρημα. Μεγάλο + για μένα ήταν οι μάχες, οι οποίες παρουσιάζονταν με ενδιαφέρον και με μεγάλη ένταση. Μεγάλο μείον (ένα δηλαδή απο τα μείον του) το γεγονός ότι ο Σαλβατόρε προσπάθησε να το κάνει-ανεπιτυχώς-και ενήλικο μυθιστόρημα (γι΄αυτό και σε κάποιες φάσεις είναι κάπως “adult”) σε ένα σκηνικό που αρχής εξαρχής όμως είναι κάπως "παιδικό.
Άποψή μου πως χαλαρά θα έπρεπε να είναι ένα βιβλίο. Τον Drizzt σαν ήρωα τον λάτρεψα. Κλισέ μεν τύπος αλλά εμένα μου άρεσε. Δεν ήταν όμως δα και [B]το[/B] μυθιστόρημα. Τώρα έχω αρχίσει την τριλογία του άρχοντα (το “Χόμπιτ” μου άρεσε αρκετά) ενώ σύντομα θα αρχίσω και τη σειρά “Dragonlance” ύστερα απο θετικά σχόλια που βρίσκω απο άτομα (που δέιχνουν ότι γνωρίζουν περι της σειράς) του φόρουμ.
Κάτι τελευταίο να πώ πως στην τριλογία του Drizzt με χάλασε και η “ελληνικοποίηση” κάποιων όρων. Το καταλαβαίνω βέβαια πως είναι ένα “πονεμένο” θέμα αλλά το “elf” προτιμώ να το βλέπω σε Ελληνική μετάφραση ώς “ξωτικό” (κάτι που ισχύει στον άρχοντα) και όχι ώς “ελφ” (κάτι που ισχύει στην τριλογία του drizzt). Φαινομενικά μπορεί οι μεταφράσεις να φαίνονται “ξενέρωτες” αλλα πιστεύω πως είναι πολύ καλύτερο απο το να διαβάζουμε ένα κικεώνα απο λέξεις όπως άντερνταρκ/ντουόρφ/ελφ κτλ κτλ που πραγματικά απο ένα σημείο και μετά είναι δύσκολο να αναγνωστούν.
Περίεργο που δεν σου άρεσε. Έχω διαβάσει τα 10 πρώτα βιβλία της σειράς Drizzt και νομίζω το Dark Elf trilogy ήταν η αγαπημένη μου τριλογία. Ίσως το Icewind Dale trilogy να σου αρέσει περισσότερο, έχει πιό πολλή δράση και πιό έντονη πλοκή. Βέβαια, κατά την γνώμη μου, καλύτερη όλων είναι η The Sellswords trilogy με ήρωες τον θανάσιμο εχθρό του Drizzt, Edreri και τον dark elf Jarlaxle. Αυτό δεν το συμπεριλαμβάνω στην Drizzt series καθώς δεν εμφανίζεται καθόλου ο μαυρούλης.Το φινάλε ειδικά στο τρίτο βιβλίο είναι εκπληκτικό, η απόλυτη εκδίκηση και κάθαρση.
Πάντως η ελληνική μετάφραση είναι όντως μέτρια, κυρίως για τον λόγο που αναφέρεις. Έχω διαβάσει 2-3 βιβλία στα αγγλικά και είναι απείρως πιο απολαυστικά.
Μία πάντως κριτική που μου είχε κάνει ένας φίλος, που είχε διαβάσει τα βιβλία αυτά (εγώ δεν τα έχω διαβάσει), ήταν πως η δύναμη του Drizzt γινόταν εντελώς εξωπραγματική και μη-ρεαλιστική, πως εν τέλει σαν ήρωας παραήταν “τέλειος” ρε παιδί μου.
Μα έτσι είναι τα Forgoten Realms και κατ επέκταση to Dungeons and Dragons… Οι δυνάμεις και οι ικανότητες των χαρακτήρων γίνονται αφύσικα πολλές και ισχυρές. You 'll have to live with that… Άσε που αυτό είναι ένα aspect που τους κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντες.
Έχεις διαβάσει τόσα βιβλία και σου άρεσαν; Σε φόρα πάντως που έχω διαβάσει, η βαρεμάρα που διαπίστωσα μόνο στα τρία πρώτα, εντείνονται σε εγληματικό βαθμό στα επόμενα. Τα βιβλία είναι πααρα πολλά (πάνω απο 20 αν δεν κάνω λάθος) και ο drizzt δεν πεθαίνει ποτέ!
Nαι και εγώ το πιστεύω αυτό. Νομίζω πως η icewind dale trilogy έχει πιο “ζωντανό” κόσμο και πλοκή και το στηρίζω αυτό σε δύο παράγοντες:
Είναι η πρώτη τριλογία που έγραψε ο σαλβαντόρε. Η τριλογία του drizzt είναι μεν prequel αλλά μεταγενέστερη της ID Trilogy. Βλέποντας την επιτυχία της ID, νομίζω έκανε ένα πιο "εμπορικό| prequel.
Έχουν δημιουργηθεί πάνω στην ID Trilogy, δύο φανταστικές σειρές video games
Εξάλλου πάντα με μάγευε ο χιονισμένος βορράς των Forgotten Realms, οπότε λέω να του δώσω μια ευκαιρία.
[B]Αstaldo[/B] σίγουρα θα κοιτάξω-ύστερα και απο τις προτροπές σας-την επόμενη τριλογία και σίγουρα αυτή θα είναι στην αυθεντική της γλώσσα στα αγγλικά. Κάπου είχε πάρει το μάτι μου στο Public του Συντάγματος, έναν τεράστιο τόμο (ξενόγλωσσο φυσικά) με όλη την πρώτη τριλογία του Drizzt. Μου φάνηκε ελκυστικότατη. Άν κάποιος ξέρει παραπάνω ας ποστάρει.
Όπως είχα πεί και πρίν το όλο μυθιστόρημα είναι αρχής εξαρχής “παιδικό” γι΄αυτό αρχής εξαρχής απορρέουν και τα κλισέ (όπως η παντοδυναμία του ήρωα όπως σωστά αναφέρεις).
[SPOILER]Αλλά αυτό δεν ίσχυε τόσο στο πρώτο μέρος-γι΄αυτό κατ εμέ είναι το καλύτερο της τριλογίας-όπου βλέπουμε το μικρό drizzt να μαθαίνει, να πληγώνεται και να εκπαιδεύεται σιγά σιγά χωρίς όμως να τους “σκίζει” όλους. Κάτι που απο το δεύτερο ήταν πλέον εμφανές, ύστερα απο τα ατελειώτα χρόνια μέσα στα λαγούμια του underdark, όπου ο drizzt αναγκάστηκε να επιβιώσει και να θερίζει ό,τι βρίσκει στο πέρασμά του. Στο τρίτο μέρος της σειράς βέβαια, ήταν πλέον “φτασμένος” και νίκαγε με σχεδόν περισσή άνεση ότι πλάσματα έρχονταν απο οποιαδήποτε διάσταση #-o
Τέλος για να κλείσω με το θέμα των “κλισέ”, εμένα μου άρεσε που ήταν και δυνατός μαχητής, αλλά και παρουσιάζε άλλα συνηθισμένα χαρακτηριστικά όπως ανάγκη για φιλία και υπέρμετρη καλοσύνη. Με top συγκινητικές στιγμές, ότι είχε να κάνει με τη σχέση του με τον λατρευτό του πατέρα ζακναφέιν[/SPOILER]
Βασικά δεν ισχύει αυτό για τον Drizzt ότι είναι τέλειος και ανίκητος και πετάει φωτιές από τον κώλο ξέρω γω
Πολλές φορές βρέθηκε όχι απλά με την πλάτη στον τοίχο αλλά φαίνονταν όλα τελειωμένα και σώθηκε καθαρά και μόνο από τύχη, ή λόγω συγκυριών ή απλά επείδη τον βοήθησαν οι υπόλοιποι. Δεν είναι φάση Chuck Norris, Seagal!
Αργότερα όταν οι “κακοί” γίνονται πολύ ανώτεροι θα το καταλάβεις. Εγώ πραγματικά δεν βαρέθηκα σε ΚΑΝΕΝΑ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ σημείο. Ίσα ίσα. Μια τετραλογία ολόκληρη (Legacy Of The Drow) την διάβασα μέσα σε 4 μέρες.
Κοίτα να δεις, σίγουρα ο ντριτζτ είναι χαλαρό ανάγνωσμα. Ηλεκτρικός, διάλειμμα στη σχολή, χέσιμο, κρεβάτι κτλ. Ε δεν είναι και κανένα ανυπέρβλητο έπος. Μου αρέσει όμως πολύ και ομολογώ ότι σε όσα έχω διαβάσει δεν βαρέθηκα καθόλου σχεδόν. Και πως να βαρεθείς εδώ που τα λέμε όταν ώρες ώρες η δράση είναι τόσο γρήγορη που σου θυμίζει video game. Εντάξει εγώ έτσι το βλέπω.
Πάντως αν πέθαινε ο Ντριτζτ και τον σκότωνε οποιοσδήποτε άλλος πέραν του Αρτέμιου, θα ξενέρωνα άσχημα