Ναι, είναι σαφές αυτό από τα σημειώματα συγγραφέα στο βιβλία, έτσι και αλλιώς.
Εγώ δεν αναφερόμουν όμως στο Σαλεμς Λοτ(που είναι σαφής η αναφορά του), αλλά περισσότερα στον Τσαρλυ το τρενάκι ή στον μάγο του Οζ. Δεν ξέρω, δεν μου άρεσε η σύνδεση, όχι στην ουσία την ιστορίας (που την συνδέει ωραία), αλλά στο πλέξιμο του πραγματικού με τον φανταστικό κόσμο, από την άποψη ότι είναι σαν (προσοχή, σαν, δεν το λεω κυριολεκτικά) να έχει ξεμείνει από έμπνευση και αν έχει αυτό το τέχνασμα για να προχωρήσει. Σε κάθε περίπτωση, αν και έχει μεγάλη σημασία μέσα στα βιβλία, δεν χαλάει τόσο πολύ την ατμοσφαιρα (για μένα), αλλά ένα τσακ.
Το 8ο βιβλίο, δεν πρόκειται να το διαβάσω, είμαι υπερπλήρης με αυτή την ιστορία που διάβασα.
Τώρα για το Stand, θα μπεί στα προσεχώς, γιατί όχι
Χαιρομαι που σ αρεσε. Ειναι απο τις αγαπημενες μου σειρες. Ο τροπος που φτιαχνει μια τοσο επικη, βιβλικη, σκοτεινη ιστορια συνδιαζοντας τοσα ειδη κ διαφορετικες ατμοσφαιρες ειναι μοναδικος. Δεν ξενερωσα ποτε με τις αλλαγες αυτες. Ειναι κ απο τις σειρες που με εχουν συγκινησει περισσοτερο. Εκει στο 4ο, στο weird west. Το τελος το βρηκα υπεροχο κ πολυ ταιριαστο. Ο Ρολαντ ειναι απο τους αγαπημενους μου χαρακτηρες.
Με αργους ρυθμους κ οποτε εχω ορεξη εχω αρχισει κ το ξαναδιαβαζω.
Θα σου λεγα κ εγω να διαβασεις το Stand κ γιατι εχει μια συνδεση, αλλα κ γιατι πλησιαζει αρκετα σε τονο κ ατμοσφαιρα.
Γενικα με τα χρονια ο Κινγκ εχει γινει απο τους αγαπημενους μου. Πολυ comfort reading το οποιο περιεχει πολλα στοιχεια που με τραβανε, ειτε ευχαριστα, ειτε πιο σκοτεινα. Εχω διαβασει καμια 15αρια βιβλια του κ ολα μου αρεσαν.
λαθος εδω, σαν το Wizard and Glass εννοουσα, οποτε σου το προτεινω (το Keyhole) γιατι μπορει να μην προχωραει την πλοκη (δεν χανεις κατι που θα το διαβασεις τελευταιο δηλαδη) αλλα περισσοτερο βαθος στον κοσμο που εχει στησει.
αυτο μαζι με το Wastelands ειναι μαλλον τα αγαπημενα μου απο την σειρα, το Wastelands γιατι ισως ειναι το πιο κλασσικα post-apocalyptic και το λατρευω και το Wizard ok, ναι. Πραγματικα με γονατισε.
Το φοβερο με το Wizard and Glass ειναι οτι ειχα πρωτα διαβασει τα κομικ της Μαρβελ που ξεκινανε απο το Wizard and Glass. Το πανε χρονολογικα. Κ επειδη λοιπον ηξερα τι θα γινει με ειχαν ζωσει τα μαυρα φιδια. Η αποχη του παραγοντα σοκ βοηθησε να δουλευει υποσυνειδητα η στεναχωρια μεσα μου οσο πλησιαζε κ το αποτελεσμα ηταν απο τα πλεον στεναχωρα που χω νιωσει σε αναγνωση.
Τωρα που τα ξαναδιαβαζω βαζω κ το πρωτο στα αγαπημενα μου. Εχει αυτη την βιβλικη ατμοσφαιρα που με τραβαει πολυ. Μπραβο στον Κινγκ που το γραψε τοσο μικρος
Δεν ξερω πως το κανει αυτο γενικα, εχω πολλα παραδειγματα (δεν λεω λογω σποιλερς) που το βλεπεις απο μιλια μακρια οτι το βιβλιο δεν θα εχει καλο τελος, και παρολαυτα σε βαραει παρα πολυ ασχημα.
Ξεκίνησα Το Δέντρο του Καλοκαιριού, είμαι ακόμα στις πρώτες σελίδες, αλλά είναι από τις λίγες φορές που βλέπω διαλόγους και μου φαίνονται αφυσικοι και ελαφρώς παιδικοί. Σκέφτομαι να του δώσω άλλη μια ευκαιρία αύριο.
Ο Kay, επειδη ειναι και η πρωτη του νομιζω κυκλοφορια και ηταν πολυ επηρεασμενος απο τον Τολκιν, προσπαθει να δωσει μια αισθηση αρχαιζουσα, μια βαρυτητα κτλ που στην αρχη φαινεται καπως awkward. Νομιζω οτι οσο προχωραει η σειρα και οι χαρακτηρες μπλεκονται με την ιστορια και τον κοσμο, αυτο γινεται πιο ομαλα και οργανικα. Αν σε κραταει εστω και λιγο συνεχισε. Θεωρω οτι ειναι μια πολυ ομορφη ιστορια επικης φαντασιας με μεγαλες δοσεις επους, τραγωδιας, συγκινησης κτλ.
