Από μικρός θυμάμαι να με έχει εντυπωσιάσει ένας πίνακας που μάλλον θα είδα σε κάποιο βιβλίο, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα πολύ μαζί του για να τον δω, διότι έχω πει πολλές φορές ότι δεν ασχολούμουν με τη ζωγραφική.
Από τύχη αυτό έγινε πραγματικότητα σήμερα, αφού είδα τον πύργο της Βαβέλ του Πίτερ Μπριγκελ (όχι του Γερμανού μπακ, του άλλου με τα πινέλα) στο Μουσείο ιστορίας της Τέχνης της Βιέννης.
Σήμερα είδα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά για μια ακόμη φορά υποκλίθηκα στο μεγαλείο του Καραβάτζιο, αλλά και σε εντυπωσιακά έργα του Κλιμτ στο Μπελβεντερε.
Είδα επίσης Βελασκεθ, Ραφαήλ, φαν Νταικ (όχι τον μπακ, τον άλλο με τα πινέλα), φαν Αικ, Τιζιαν και έπεται συνέχεια.
Όμως περισσότερο σκάλωσα με τα σύγχρονης τέχνης στον τρίτο όροφο του Μπελβεντερε, μικρή απλά υπέροχη συλλογή. Περιμένω πως και πως να πάω στο mumok μεθαύριο.
Μπόνους η απίστευτη διαρρύθμιση και το κτίριο του ιστορίας της Τέχνης, εκπληκτικό για φωτογραφίες.
Νόμιζα ότι είχα δει το καλύτερο χθες, αλλά το albertina σήμερα ήταν τι κάτι άλλο. Όλη η μαγεία του ιμπρεσιονισμου και οι κορυφαίοι του σουρεαλισμό και της αφηρημένης ήταν εκεί! Απίθανη συλλογή, έμεινα σχεδόν 3 ώρες μέσα και δεν τα απήλαυσα όλα όπως τους αξίζουν.
Μερικές φώτο, σε συνεχόμενα ποστ γιατί είναι μεγάλες, αν τυχόν κάνεις ενδιαφέρεται.
Στον ισόγειο είχε μια εξαιρετική φωτογραφική έκθεση μιας Τσέχος που δεν συγκράτησα το όνομα (δεν μπορώ να το ψάξω τώρα) που ήταν πολύ εντυπωσιακή. Σε κάποιες στιγμές της καριέρας της μάλιστα ακολούθησε αντισυμβατικές τεχνικές με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Στον πρώτο όροφο υπήρχε μία εξίσου ενδιαφέρουσα έκθεση με ζωγράφους του 18ου και 19ου αιώνα, οι οποίοι ταξίδευαν με τα μέσα της εποχής σε ευρωπαϊκές, αλλά όχι μόνο, χώρες και κατέγραψαν στον καμβά τα εκάστοτε τοπία με καταπληκτική λεπτομέρεια.
Το σπίτι μας είναι γυμνό από πίνακες, με εξαίρεση έναν (ρεπλικα φυσικά) που μας έκαναν δώρο. Σκέφτομαι καιρό να αγοράσω μερικές ακόμη και να το ανανεώσω.
Είναι λατρεία η συγκεκριμένη, άπειρες φορές έχω σκεφτεί ότι μπορεί να την πετύχω άρα πρέπει να έχω έτοιμη μια καλή ψαγμένη αλλά και άνετη απάντηση του στυλ ότι το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, και να μην είναι “ΤΟ ΜΠΑΣΟ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΧΑΡΡΙΣ”
Χεσε με, αν την πετύχω θα πάμε για μπύρες μέχρι να σκεφτώ
Στο έφτιαξα. Νταξ, κι εγώ κάτι με Neil Peart σκέφτομαι, άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι τέχνη δλδ; Αλλά εντάξει, δεν μετράει…
Μετράει όμως η Ιουδίθ της Αρτεμισιας Τζεντιλεσκι που λατρευω όσο δεν πάει. Ο Καραβάτζιο είναι η πρώτη μου σκέψη όμως, το the taking of Jesus με εχει μπλοκάρει από τοτε που το είδα στη Ρώμη πριν δύο μήνες.
Κι ας είχε τον “δικό σου” μέσα στα μάτια μου. Πήγαινα μπρος πίσω στα δύο έργα, δεν ήξερα τι να θαυμάσω περισσότερο.
Αλλά τι να λέω τώρα, δεκάδες έργα σύγχρονης τέχνης θα μπορούσα να ζητήσω… Η τύπισσα είναι σαν να ρωτάει “ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι”. Εμένα βρήκες κυρά μου; Παράτα μας…
Ναι, θα συμφωνήσω πως Albertina > Belvedere, αλλά το Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας(άσχετο με το topic οκ) λίγο πιο κάτω από το Belvedere για’μενα ήταν το πιο αξιομνημόνευτο.
Καιρος να κλεισω αυτο το πολιτιστικο κεφαλαιο του trip στη Βιεννη, με ενα last post.
Δεν νομιζω, εκθεματα ειναι και αυτα. Απλως μην ζητησεις αεροπλανο για το σπιτι αν σε πετυχει η φιλεναδα απο το instagram σε κανενα μουσειο…
Εξι μουσεια και η εθνικη βιβλιοθηκη σε 2,5 μερες ηταν ηδη overdose. Ειχα σημειωσει το ΜΑΚ επειδη μου φανηκε πολυ ενδιαφερον, αλλα δεν τα προλαβαινω κι ολα. Εκτος αν δεν εκανα καθολου βολτα, το οποιο δεν επαιζε… Ετσι, απο contemporary art επελεξα Mumok + KHW και εντυπωσιαστηκα.
Στο πρωτο ειχε εξαιρετικα εκθεματα στους μισους οροφους και αδιαφορα στους αλλους μισους. Ξεχωρισα ομως τα εργα του Kandinsky, του De Chirico και του Klee, μαζι με μερικα πολυ ενδιαφεροντα mid scale installations. Στο υπογειο ειχε εργα νεορεαλισμου, με εργα που ειχα δει στο Γουλανδρη σε περιοδικη εκθεση πριν μερικα χρονια και με εβαλε σε αυτον τον κοσμο. Ηταν ευχαριστη εκπληξη να βλεπω παλι τις δουλειες του Yves Klein, αλλα και εργα του Warhol, του Hockney, του Deyneka και αλλων, που επηρεασαν το pop art κινημα, τα οποια δεν ειχα δει ποτε.
Τελος, στο διπλανο KHW νομιζα οτι θα περασω 15 λεπτα, αφου σε δυο οροφους ήταν ουσιαστικα δυο εκθεσεις. Ποσο λαθος! Στον πανω οροφο ο Ibrahima Mahama ειχε κανει ενα εντυπωσιακο installation, απεικονιζοντας τον τροπο που η αποικιοκρατικη Γκανα απο την οποια καταγεται επηρεαστηκε απο την αγγλικη κυριαρχια, πριν αφεθει στην τυχη της. Ενα κουφιο τρενο, καταλοιπο της αποχωρησης των Αγγλων, στηριγμενο πανω στις μεταλικες “λεκανες” που χρησιμοποιουν οι ντοπιες γυναικες για να μεταφερουν τα παντα. Τα παιδια τους, τα ρουχα τους, τα ξυλα για το σπιτι, τα πραγματα που πουλανε για να βγαλουν λιγα σεντς. Ο Mahama ζητησε και πηρε απο τις γυναικες τα σκουριασμενα σκευη, για να δωσει νεα, που θα αντεξουν καμια δεκαετια ακομη μεχρι να καταστραφουν κι αυτα. Στις δυο αιθουσες με βιντεο ηταν τρομερο να βλεπεις τις περιγραφες των γυναικων οταν εδιναν τα παλια τους σκευη.
Στο ισογειο η Nicola L (Nicole Jeannine Suzanne Leuthe) χωρις να δηλωνει φεμινιστρια, ειχε εκθεσει τα εργα ετων απο διαφορα ειδη υφασματων, για να αναδειξει την αναγκη των γυναικων να απελευθερωθουν. Ηταν συγκλονιστικο το “Fur Room” στο κεντρο της αιθουσας, οπου απεξω φαινοταν ουδετερα αδειο, αλλα οταν εμπαινες μεσα ενιωθες σαν να σε παρατηρουσαν οι ιδιαιτερες στολες σαν σε τελετουργικο κυκλο, παρατηρωντας σε οπως τις παρατηρεις εσυ.
Ναι μωρε, αφου καταλαβες τωρα… Την αγγλοκρατουμενη Γκανα ως αποικια εννοουσα, αλλα εγραφα απο μνημης και καπου εκει μπερδευτηκαν οι λεξεις (μου). Ξεκολλα, κοιτα καλυτερα το μπλε του Yves Klein να δεις την ουσια της τεχνης.
Με πετυχαίνεις και σε καλό timing, αύριο θα παω στην έκθεση του πρώιμου Μπασκιά στον Πειραιά, όφειλα, better late than never μιας και ζω σκληρό summer in Athens, ευελπιστώ να μεταφέρω εντυπώσεις φορουμικά.
Λοιπόν, προηγούμενο Σάββατο κατάφερα, έπειτα απο 1μιση μηνα, να παω στο Art Gallery - The Intermission δίπλα στο μετρό Πειραιά για την έκθεση με τα πρώιμα, “Untitled”, έργα του περιβόητου Jean-Michel Basquiat, πρώτη με δικά του στη χώρα μας και δωρεάν, η οποία τελειώνει αύριο, 2 Αυγούστου.
Το ΔΤ βοηθάει αρκετά για να δώσει στίγμα, γιατί καλό θα ήταν αν θέλει να πάει κανένα να είναι κάπως προετοιμασμένο, κυρίως επειδή δεν είναι έκθεση με τους “κλασικούς” και αναγνωρίσιμους πίνακες της μετέπειτα πορείας του, που περα από την καινοτομία και του σοκ που επέφερε στα μέσα των '80ς στο χώρο του (καλά δεν είμαι ειδικός, έτσι έχω διαβάσει τουλάχιστον), είχε και επιρροή εκτός της τέχνης του πάνω στην γενικότερη “μαύρη εμπειρία και τέχνη” για να το πω έτσι μετέπειτα για δεκαετίες (ποίηση, hip-hop), αλλά αντιθέτως αποτελείται από σχέδια σε χαρτί (ή χαρτόνια) της διετίας 1980-81, έχοντας περάσει δηλαδή από την εποχή του street art, της αστεγίας εν πολλοίς, των μπαντών που συμμετείχε, της σκηνοθεσίας και του γκραφίτι, στα πρώτα του βήματα με συμμετοχές σε εκθέσεις.
Οπότε, τα σχέδια είναι στο μεταίχμιο. Από αυτή την άποψη, είχε ενδιαφέρον να εντοπίζεις εμβρυακές ιδέες όπως η κριτική της λευκής μεσοαστικής ματιάς στους μαύρους λαϊκούς ήρωες, ταξική κριτική, βία, θάνατος, περιθωριοποίηση, ειρωνικός σουρρεαλισμός, το street art και η επιρροή της μουσικής (κυρίως του του punk/new wave και του κολλάζ του dj-ing) φυσικά, αλληλένδετη με το έργο του.
Σε κάθε περίπτωση, είχε ενδιαφέρον, δεν παω συχνα σε τέτοια (περαν της Πινακοθηκης που ειναι διπλα μου), κυρίως όμως γιατί είμαι τετ-α-τετ με ένα όνομα που τα τελευταία χρόνια συναντώ πολύ συχνά μπροστά μου.
Να μερικές κακές φωτό (η κορώνα είναι η υπογραφή του):
