Σωστα. Τετοια σωματαρα μη χαραμιζεται μονο σε μια…
Ον τοπικ τωρα. Ο γαμος αλλαζει και πολυ την ζωη του ζευγαριου
Πριν τον γαμο:
[ul]
[li]Γλυκες
[/li][li]Δωρα
[/li][li]Εκπληξεις
[/li][li]Ερωτας/Σεξ (πολυ κ παθιασμενο)
[/li][li]Ενδιαφερον για τον εαυτο μας
[/li][li]Ελευθερια
[/li][li]κτλ…[/ul]
[/li] Μετα τον γαμο (οχι αμεσως μετα, σε μερικα χρονια):
[ul]
[li]Μουτρα
[/li][li]Κρεβατομουρμουρα
[/li][li]Αδιαφορια - “Δεσαμε τον γαιδαρο μας”
[/li][li]Παχος/Αδιαφορια για τον εαυτο μας
[/li][li]Σεξ (λιγο και βαριεστημενο)
[/li][li]Υποχρεωσεις
[/li][/ul]
Ειμαι υπερβολικος και συνειδητα, το ξερω. Απλα θελω να δειξω οτι η “σιγουρια” του γαμου μας κανει αδιαφορους. Αλλα, ειναι το οικονομικο θεμα στη μεση…
τι θα πει κατάλληλη στιγμή?
άνθρωποι είμαστε,βγαίνεις όξω και βλέπεις μια/εναν και ερωτεύεσαι…
γιατί να βάλεις σε μια διαδικασία αφοσίωσης και αιώνιας πίστης και εσένα και τον άλλον?
και γιατί να βάλεις “ξένους” να δέσουν τα δεσμά σας?
Όταν λέω κατάλληλη στιγμή εννοώ όταν πια δε θες από μόνος σου να ερωτευτείς κάποιον άλλο και θέλεις να περάσεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου μόνο με ένα συγκεκριμένο άτομο.Οκ, καταλαβαίνω ότι ακούγομαι ελεεινά ρομαντική αλλά αυτό πιστεύω!
Δε πηγαινε για εσενα μωρεεεεεεεεεε
Ηταν γενικο για το κλιμα αγαπης που επικρατει στο τοπικ
Αν εχεις παρει χαμπαρι εχω παψει να σε πειραζω οποτε μη τα παιρνεις προσωπικα
Δε ξέρω κατά πόσο το γράφεις για πλάκα αυτό για τις γυναίκες, αλλά πίστεψε με, σε καμία γυναίκα δε της αρέσει να χωρίζει… (αν και απο το να κάτσει σε ένα γάμο ανούσιο, 1000 φορές να χωρίσει και να παντρευτεί, ξανά και ξανά και ξανά!)
Σοβαρά τώρα, όταν μιλάμε για γάμους σε μικρότερες ηλικίες τουλάχιστον, δεν είναι έτσι τα πράγματα… Συνήθως παντρεύεται κάποιος και μετά χωρίζει γιατί είδε πως τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελε… Και γενικά, δεν είναι κάτι ευχάριστο αυτό, απλά αναγκαίο. Αρκετές γυναίκες, στη χώρα μας τουλάχιστον, αισθάνονται ίσως και την “πίεση” του να κάνουν παιδιά, γι’ αυτό και αναζητούν κάτι άλλο μετά… Πάντως, επιμένω, καλύτερα να χωρίσουν 2 παρά να είναι σε έναν γάμο που δε βγάζει πουθενά…
Ο άντρας ρουφάει την κοιλιά για να φανεί πιο όμορφος και να προσελκύσει θηλυκά. Το ρούφηγμα της κοιλιάς συμβολίζει την αρχέγονη τάση του αρσενικού να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του θηλυκού. Αυτό οι άντρες το κάνουν για μία μεγάλη περίοδο της ζωής τους, ώσπου φτάνουν σε ένα σημείο όπου το βαριούνται. Έχουν περάσει από την ανεμελιά των μη μόνιμων σχέσεων με γυναίκες που κατάφεραν να προσελκύσουν με διάφορες από τις μεθόδους που εφαρμόζουμε, αλλά οι οποίες απαιτούν τη συνεχή προσοχή μας για να λειτουργήσουν, στη συνειδητοποίηση ότι η μπογιά τους περνάει και δε θα μπορούν να έχουν την εργένικη ζωή που είχαν τόσο καιρό.
Από ένα σημείο και μετά, η επιθυμία για κάτι νέο που θα ξεκινήσει από το μηδέν και εμπεριέχει την προσπάθεια του να προβάλλεις τον εαυτό σου καλύτερο από ότι είναι δεν υπερνικά την ευχαρίστηση που σου δίνει ένας σταθερός ερωτικός σύντροφος. Τότε αρχίζουν οι πρώτες σκέψεις για γάμο. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο φθίνει και η ικανότητα του αρσενικού να δημιουργεί έλξη στο άλλο φύλο, με αποτέλεσμα να απαιτείται όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια για την εύρεση νέου συντρόφου. Κάποια στιγμή ο κόμπος φτάνει στο χτένι και συμβιβάζεται σε έναν ερωτικό σύντροφο, με τη διαδικασία του γάμου.
Ο άντρας έχει βαρεθεί να ρουφάει την κοιλιά του, να κρατάει τις κλανιές του και να πληρώνει για κοσμήματα και γούνες ώστε να έχει σεξ. Αποτέλεσμα? Γάμος
Από την άλλη οι γυναίκες, από τότε που βρίσκονται σε μικρές ηλικίες μεγαλώνουν με τα πρότυπα της σωστής νοικοκυράς. Αν βοηθήσει τη μάνα της στο να στρώσουν τραπέζι θα της πούν “άχου το καλέ! μα κοίτα τι καλή νοικοκυρα που θα γίνει”. Στο γιο αυτό δε θα συμβεί. Τα παιχνίδια των κοριτσιών επίσης είναι σχετικά με το γάμο. Πόσα κοριτσάκια δεν είχαν κούκλες με νυφικά? Κούκλες με κουκλόσπιτα? Κούκλες που είχαν και τον Κεν Κεν ντυμένο με σμόκιν να φέρνει κατευθείαν στο νου τους την κλασική εικόνα του γαμπρού?
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά ε? Βάλε επιπλέον τα παιχνίδια που προωθούνται στα παιδιά. Στα αγοράκια τους αγοράζεις μία μπάλα και κάθεσαι ήσυχος γιατί δε σε πρήζουν. Τι συμβολίζει όμως η μπάλα στη ψυχή του παιδιού? Τι αποτέλεσμα έχει? Του δίνει το αίσθημα της ελευθερίας. Μίας ελευθερίας που είναι έξω από το σπίτι. Το ντύνεις με φόρμες και αν γυρίσει μέσα στις λάσπες είναι αγοράκι και δεν πειράζει. Στα κοριτσάκια αγοράζεις κουζινικά, κούκλες να τους αλλάζουν ρούχα, τα παιχνίδια τους είναι συνήθως για μέσα στο σπίτι δίχως πολύ τρέξιμο, τα ντύνεις με φουστίτσες και τους ζητάς να μη τα λερώσουν.
Όπως θα έγραφε και η Λένα Διβάνη στα κείμενα της, τα κοριτσάκια η ίδια η κοινωνία μας τα μαθαίνει σε μία ζωή που στηρίζεται στη σταθερότητα και στο θεσμό της νοικοκυράς. Ο φόβος για μια ζωή γεμάτη ρίσκο και αβεβαιότητα προκαλεί αργά ή γρήγορα την επιθυμία για το γάμο… Το ότι όμως αυτός που παντρεύεται αποδεικνύεται κοιλαράς κλανιάρης, την οδηγεί σε διαζύγιο και σε επανάληψη των ίδιων λαθών…
Όλα όσα λες εδώ ισχύουν και είναι πολύ σωστά… Και καλά κάνεις και τονίζεις τον παράγοντα της ανατροφής, γιατί έτσι ερχόμαστε στον πυρήνα του θέματος, που δεν είναι άλλος απο τις κοινωνικές αξίες και τα πρότυπα που ήδη απο την παιδική ηλικία προωθούνται…
Απλά δε παύουν να είναι κάπως γενικά και δεν αφορούν τους πάντες. Υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύονται απλά γιατί απο τη μία θεωρούν σωστή μια τέτοια εξέλιξη για τη ζωή τους, και απο την άλλη πιστεύουν πως έχουν βρει “τον άνθρωπο τους”. Αφελές ίσως, αλλά γίνεται. Αυτό αφορά κατά πολύ τους νεότερους. Η παρακμή (σωματική και μη) ξεκινάει μετά…
Το διαζύγιο εμπεριέχει πολλές αιτίες, θα λεγα πιο σοβαρές απο το οτι απλά ο άλλος είναι κοιλαράς και κλανιάρης… Οικονομικά, καυγάδες, βαθιές ασυμφωνίες, κέρατα… Εκτός αν το “κοιλαράς και κλανιάρης” το πάρουμε συμβολικά, εννοώντας οτι η συμβίωση με τον άντρα δεν ήταν όπως την περίμενε πριν παντρευτούν, όπου τότε ισχύει…
