Πάντως οι Αδερφοί Καραμαζοφ (καραμάζοφ ή καραμαζόφ τονίζεται τελικά??) ήταν πολύ βαρετό βιβλίο στα πρώτα του κεφάλαια. Και μιλάμε για ένα απο τα απόλυτα (αν όχι το απόλυτο) αριστουργηματα του Ντοστογιέφσκυ.
Εχε χαρη που ηταν μικρος ο παλιατσος και παρ’οτι μου φανηκε βαρετο,το διαβασα ολο.Ας ηταν καμια κουμουτσα οπως οι αδερφοι Καραμαζοφ που λες οτι τα πρωτα κεφαλαια ηταν βαρετα και θα το χα σουταρει,δε νομιζω ν’αντεχα 
Εμένα το ‘‘Υπόγειο’’ μου φάνηκε κάπως περίεργο με αυτό το τελευταίο ξεκάρφωτο κεφάλαιο με τον κροκόδειλο. ΟΚ, πολλά μηνύματα σε σχέση με πολιτική/κοινωνία, αλλά εντελώς off με την ατμόσφαιρα των προηγουμένων 2 κεφαλαίων. :?
Διαβασα το μια αξιοθρηνητη ιστορια. Ηξερα οτι ο Ντοστογιεφσκι ειναι λιγο love or hate, οποτε επελεξα αυτο για πρωτη επαφη, που ειναι μικρο :Ρ Στην αρχη μου φανηκε καπως αργο, και λεω, μαλλον στους hate θα ανηκω, αλλα στη συνεχεια ηταν απλα φα-ντα-στι-κο. Απιστευτη διεισδυση στη ματαιοδοξια και την υποταγη. Check it out οσοι δεν το χετε διαβασει.
Μετά από έναν χρόνο…Λοιπόν, απαντάω εδώ γιατί θέλω την γνώμη σας. Πριν λίγες μέρες, τελείωσα ε-πι-τέ-λους τον “παίκτη” - γενικά, έχω μία πολύ κακή συνήθεια, να αφήνω, χωρίς λόγο, ό,τι διαβάζω στη μέση και να το ξαναπιάνω μετά από κανά εξάμηνο - και σκέφτομαι να αγοράσω το “λευκές νύχτες”. Δεν ξέρω μου έκανε το “κλικ” ο τίτλος - δε θυμάμαι καλά την υπόθεση, αλλά δεν πειράζει…πάνω από μισό χρόνο έχει μπει στη λίστα με τα βιβλία, που με ενδιαφέρουν - και μετά σκέφτομαι να διαβάσω το κλασσικό …“έγκλημα και τιμωρία”. Ή να αρχίσω πρώτα μ’ αυτό; Ο “παίκτης” πάντως μου άρεσε πάρα πολύ, αν και στο τέλος νευρίασα λίγο, να…που τελειώνοντας ο παίκτης συνειδητοποίησε το λάθος του, αλλά ήθελε να ξαναπαίξει - ωχ, μου φαίνεται ότι θα χρειαστεί να το ξαναδιαβάσω τελικά :Ρ… [SPOILER]Μου άρεσε και το ειδύλλιο με την Πολίνα, που ήταν μεσά στην κόντρα, αν και στο τέλος το άφησε έτσι…και τσαντίστηκα και σκεφτόμουν: “ρε άσε τη ρουλέτα και πήγαινε στο κορίτσι, βλάκα”… λοοολ[/SPOILER]Κάποιο άλλο βιβλίο έχετε να προτείνετε εκτός από αυτά; Κάτι όσο το δυνάτον πιο “ελαφρύ” αν γίνεται για αρχή;
Διάβασε τους “ταπεινούς και καταφρονεμένους”.
Επίσης οι “Λευκές Νύχτες” είναι καλή επιλογή.
Παρεπιπτόντως μόλις ξεκίνησα τους “Δαιμονισμένους”!
Το έγκλημα και τιμωρία είναι κλασικό, οι λευκές νύχτες είναι διήγημα λίγων σελίδων και πολύ, πολύ όμορφο. Μπορείς να διαβάσεις πρώτα αυτό για να “ξεμπερδεύεις” και ν’ αφιερώσεις χρόνο μετά στο έγκλημα και τιμωρία. Στο στορι είναι ένας τύπος ο οποίος είναι ο κλασικός ονειροπόλος, μοναχικός πρωταγωνιστής που γνωρίζει κι ερωτεύεται μια κοπέλα που την συναντάει κάθε βράδυ, η οποία όμως περιμένει τον αγαπημένο της και η σχέση τους καταλήγει να είναι πλατωνική. Περίεργο πάντως, χθες έπεσα πάνω σε μεταφορά του διηγήματος από τον Visconti με τον Mastroianni.
Υπόγειο με διαφορά,γιατί απλά καθηλώθηκα από την πρώτη σελίδα και περιγράφει με τόση παραστατικότητα την ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου που απλά έχει τις χειρότερες σκέψεις που κάνουμε όλοι μας ανεπτυγμένες στο ύψιστο βαθμό.
Με λίγα λόγια το λατρεψα αν και δεν έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του poll.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Σας ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ, θα τα διαβάσω και τα τρία οπωσδήποτε…Σήμερα, αγόρασα και το “Λευκές Νύχτες”, με το οποίο σκοπεύω να αρχίσω, όταν τελειώσει η εξεταστική…και το “Έγκλημα και Τιμωρία”, που θα διαβάσω αργότερα, ώστε να του αφιερώσω περισσότερο χρόνο, όπως με συμβούλεψες Wretch! Α, και για το “Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι” έχω ακούσει καλά λόγια…θα το κοιτάξω…
Ειρήνη, επίσης, ωραίο βιβλίο και σχετικά μικρό είναι και ο “παίκτης”…αφού σου άρεσε το “υπόγειο” (για το οποίο έχω ακούσει τόσα και τόσα εδώ μέσα) λογικά θα σου αρέσει και αυτό…
already done στρατηγέ 
Χτες το βράδυ διάβασα την ‘‘Μειλίχια’’ [SPOILER]μειλίχιος<που χαρακτηρίζεται από γλυκύτητα στους τρόπους[/SPOILER]
Ακόμα και αν κάποιος δεν ξέρει τον συγγραφέα, εάν έχει ξαναδιαβάσει Ντοστογιέφσκι, μπορεί να τον μαντέψει από την πρώτη κιόλας σελίδα,από την πρώτη κιόλας πρόταση. Είναι κάτι που μου αρέσει, που με καθησυχάζει, που με κάνει να νιώθω οικεία σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον του, πάντα γεμάτο μισανθρωπισμό, αλλά που κατά βάθος υπάρχει αγάπη. Πάντα αγάπη, υπό το πέπλο της απομόνωσης και της σκληρότητας. Η ‘‘μειλίχια’’ είναι μία νουβέλα, ένας μονόλογος-ουρλιαχτό ενός ενεχυροδανειστή πάνω από το ζεστό-ακόμα-πτώμα της γυναίκας του, μιας νεαρής, αγνής, μειλίχιας κοπέλας. Ένας σπαραγμός ενός ανθρώπου που στην προσπάθειά του να εκδικηθεί την κοινωνία, καταστρέφει τη ζωή του μοναδικού πλάσματος που κατάφερε να αγαπήσει και να αγαπηθεί από αυτό. Μία εκ βαθέων εξομολόγηση, με την οποία ικετεύει να εξιλεωθεί, μετανιωμένος και τσακισμένος, μόνος και πάλι, μίζερος, δυστυχισμένος, όπως πάντα ήταν. Μία σύναξη σκιών, ανθρώπων που πούλησαν την ψυχή τους στην αλαζονεία, θυσιάζοντας την ανθρωπιά τους. Πάντα ψυχογραφικός ο Ντοστογιέφσκι, μας ξεναγεί στα άδυτα της ίδιας μας της ψυχής, στη πιο βρωμερή και αληθινή μορφή των συναισθημάτων μας, αυτών που αρνιόμαστε να παραδεχτούμε, τυφλωμένοι από την αυταρέσκεια και τον εγωισμό μας.
Ο πρώτος συγγραφέας με του οποίου το έργο ήρθα σε επαφή και δεν το μετάνιωσα ποτέ μου, καθώς ήταν σαν να βρήκα μεμιάς αυτό που ήθελα. Δεν ξέρω κατά πόσο μου είναι δυνατό να ψηφίσω, η αλήθεια είναι ότι δύο βιβλία του poll δεν έχουν φτάσει ακόμα στα χέρια μου. Για τον Ηλίθιο, ακόμα, δεν μπορώ να πω και πολλά, καθώς πάνε χρόνια από τότε που το διάβασα, όπως και το «Ταπεινομένοι και Καταφρονεμένοι» και δεν θυμάμαι κι εγώ ποια ακόμα.
Νομίζω ότι στο θρεντ δεν έχει αναφερθεί το κατ’ εμέ καθηλωτικό «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων» και το καταλαβαίνω, καθώς περιγράφει τη ζωή ενός φυλακισμένου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας στον 19ο αιώνα, από τη σκοπιά του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος καταδικάστηκε σε αυτήν την ποινή όταν τελευταία στιγμή ακύρωσαν την εκτέλεσή του. Έτσι, πέρα από λογοτεχνικό είναι και ένα βιβλίο που καταφέρνει και σε βάζει στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που η ζωή του έχει μετατραπεί σε καταναγκαστικά έργα. Σου δείχνει πώς παρ’ όλα αυτά, παραμένει άνθρωπος, με ευαισθησίες, με αδυναμίες, με δίψα για επικοινωνία. Και μιλάμε για ανθρώπους που για να φτάσουν εκεί μέσα χρειάστηκε να κάνουν φρικτά εγκλήματα.
Στα του poll τώρα, από αυτά που διάβασα εδώ μέσα κατάλαβα ότι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω είναι το «Υπόγειο». Το είχα παραλείψει, ήταν ένα διάστημα που διάβαζα ό,τι βιβλίο είχε το όνομά του, αλλά το «Υπόγειο» δεν το διάβασα ποτέ. Επίσης δεν έχω διαβάσει το «Οι Δαιμονισμένοι». Παράλειψη και αυτό, βασική μάλιστα, δεν πειράζει, μικρός είμαι ακόμα.
Τα τρία που έμειναν αποτελεούν για εμένα τα αγαπημένα μου δημιουργήματά του. Είπα για το «Ο Ηλίθιος» ότι μετά από τόσα χρόνια δεν μπορώ να το κρίνω. Θυμάμαι την αίσθηση που μου είχε αφήσει, με είχα πράγματι αγγίξει, αλλά ήταν σε μια περίοδο που διάβαζα πολύ Ντοστογιέφσκι και μέσα μου όπως τα είχα ζυγίσει δεν ήταν το αγαπημένο μου. Δεν θυμάμαι πώς και γιατί. Αλλά θυμάμαι αυτό.
Σχετικά με το «Αδελφοί Καραμάζοβ» (σύμφωνα με την έκδοση που έχω), πρέπει να είναι το δυσκολότερό του για τον αναγνώστη βιβλίο. Είναι το μόνο που διάβασα δεύτερη φορά και μάλιστα πρόσφατα, μόλις το καλοκαίρι. Μεγάλος προβληματισμός το αν είναι ημιτελές ή ολοκληρωμένο έργο, καθώς διάφορα έχω ακούσει. Μακάρι να μπορούσα να πιάσω το νόημα κάθε λέξης που υπάρχει σε αυτό το βιβλίο. Έχει τόσα να σου δώσει που ό,τι και να πάρεις θα είσαι κερδισμένος. Ο μύθος του Μέγα Ιεροεξεταστή είναι σύμφωνα με τον ίδιο τον Ντοστογιέφσκι το αποκορύφωμα της συγγραφικής του καριέρας. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Για εμένα μεγάλη αξία είχε η παρουσία ενός ήρωα - προτύπου, του Αλεξέι Φιοντόροβιτς Καραμάζοφ (δεν μπόρεσα ποτέ στην πραγματικότητα το Καραμάζοβ). Δεν χρειάζεται να πω κάτι για αυτόν. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ και δεν γίνεται να μην προβληματίστηκε και να μην σκέφτηκε έστω και μια στιγμή «Γιατί να μην είμαι κι εγώ έτσι».
Το «Έγκλημα και Τιμωρία», το άφησα τελευταίο. Είναι το βιβλίο που θα ψηφίσω άλλωστε. Το πρώτο ουσιαστικά βιβλίο που διάβασα, μου προκάλεσε ένα απίστευτο σοκ και νιώθω ακόμα τυχερός που ξεκίνησα με αυτό και όχι με κάποιο άλλο που πιθανόν να μην με ενθουσιάζε τόσο και να μην μου άνοιγε την όρεξη για περισσότερο διάβασμα. Εδώ μιλάμε για το γενικά αποδεκτό ως καλύτερο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι, όπως επίσης δεν είναι τυχαίο πως ενώ διάβασα το βιβλίο αυτό λίγο πριν τον Ηλίθιο, θυμάμαι τα πάντα από «Το Έγκλημα και Τιμωρία», σε αντίθεση με το δεύτερο. Θυμάμαι ακόμα πώς επιζητούσα με τόσο πάθος την ατιμωρησία ενός εγκληματία. Πόσο διαφορετική γίνεται η ζωή όταν αντιμετωπίζεις τον άλλο πρώτα ως άνθρωπο και μετά ως οτιδήποτε άλλο; Και γιατί να τιμωρηθεί επιπλέον ένας άνθρωπος που έχει καταδικάσει τον ίδιο του τον εαυτό στην πιο βαριά τιμωρία που έχει επιβάλει η συνείδηση; Δεν θα συγχωρέσω ποτέ τη θεία μου που το δανείστηκε από εμένα και μου επέστρεψε μόνο το δεύτερο τόμο.
Ευχαριστώ για «Το Υπόγειο», εύχομαι να μην αργήσω να επιστρέψω.
Μη δω σχόλιο στα θρεντ των Ρώσων συγγραφέων, εκεί να κάνω κι εγώ το άκυρο σχόλιό μου…
Θα ήθελα να σας ρωτήσω τί παίζει με τις μεταφράσεις της Μπακοπούλου -έχω ξαναγράψει ότι έχω αγοράσει τις μεταφράσεις της- στα έργα του Ντοστογιέφσκι, απ’ τις εκδόσεις ίνδικτος! Δεν αγόρασα στην τύχη, φυσικά, τα συγκεκριμένα βιβλία -μεταφράσεις δηλαδή-, αλλά πρώτα μπήκα σε διάφορα σάιτ κι αφού διάβασα ‘διθυραμβικές
κριτικές’, μπήκα στο “τριπάκι” να τα αγόρασω! Εσείς έχετε κανένα υπόψιν σας;
Τέλος πάντων… εκτός αυτού… Θέλω να διαβάσω- έχοντας διαβάσει τα “λευκές νύχτες” και “ο παίκτης”, κι έχοντας αρχίσει και το "ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι- και τα υπόλοιπα έργα, αλλά διαρκώς στα λόγια μένω.
Έχω τα “αδερφοί Καραμαζόφ”, “ο ηλίθιος”, “το υπόγειο” και “ο σωσίας”… Α, και το “έγκλημα και τιμωρία” (θα ήθελα να διαβάσω, όμως, πρώτα τη μετάφραση του Αλεξάνδρου -τί λέτε;) και αν τελειώσω αυτά, να πιάσω και τους “δαιμονισμένους”! Προς το παρόν βέβαια, θα μείνω στα λόγια και θα καταπιαστώ με τα διηγήματα του Τολστόι - ενώ στη λίστα μου δεν παραλείπω να αναφέρω τον Τσέχωφ και λοιπούς!
Γενικώς, οι Ρώσοι συγγραφείς βγάζουν έναν πόνο, μιζέρια, ρεαλισμό… πολύ τους γουστάρω! 
Αν θέλει κανείς
Να μάθει
Τι εστί [B]ΡΩΣΙΚΗ ΨΥΧΗ[/B]
Είτε σφηνάκι βότκα θα πιει
Είτε θα πιάσει τους ρώσους κλασσικούς
Συγγραφείς…
Μετά από καμιά δεκαριά χρόνια ξαναδιάβασα το ‘‘Δαιμονισμένοι’’. Ο.Κ., θυμόμουν αμυδρά κάποια πράγματα, αλλά γενικά '‘άλλη φάση’'που λένε. Τόσοι χαρακτήρες, ραδιουργίες, ανατροπές, σε σημεία δεν ξέρεις τι σου γίνεται και όλα εξηγούνται σιγά-σιγά. Επίσης πόσο γαμάτες οι παρακάτω σκηνές:
[SPOILER]στην αρχή που σχεδόν όλοι οι κεντρικοί χαρακτήρες συναντώνται και γίνεται της πουτάνας (χαστούκι Σάτοβ σε Σταυρόγκιν κλπ.)[/SPOILER]
και
[SPOILER]ο θάνατος του Σάτοβ τη στιγμή ακριβώς που πρώτη φορά νιώθει τόσο ευτυχία. Δηλαδή εκεί ΠΟΣΟ το λυπάσαι;[/SPOILER]
Και το χαρακτήρα του Νετσάγεφ, το Βερχοβένσκη, τον έχει κάνει τόσο γαμάτο. Πραγματικά όπως το φαντάζεσαι από τις ιστορικές πηγές κλπ.
Πάντως τελικά κατέληξα τι είναι αυτό που με ‘‘ξενίζει’’ (δεν είναι και πολύ πετυχημένη έκφραση, αλλά δεν βρίσκω κάποια άλλη) στα έργα του Ντοστογιέφκσι: το ότι πολλές φορές μου φαίνονται ακατανόητοι οι διάλογοι και οι συμπεριφορές των χαρακτήρων. Ίσως επειδή είναι μία εντελώς διαφορετική εποχή, άλλοι κώδικοι συμπεριφοράς κλπ. (π.χ. αριστοκρατία), πάντως κάποια πράγματα είναι ‘‘περίεργα’’ δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.
Έχεις δίκιο γι’ αυτό που λες για τους κώδικες συμπεριφοράς (εξάλλου μιλάμε για μια ουσιαστικά φεουδαρχική κοινωνία) και φυσικά η εποχή και το μέρος παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο.
Σε αντίθεση στο “Μυστικό πράκτορα” του Κόνραντ (που εξελίσσεται στην Αγγλία) παρόλο που πάλι υπάρχει αρκετά μεγάλη χρονική απόσταση με το σήμερα, η διαφορά δεν είναι τόσο χαώδης, αν και πάλι φαίνεται η πάροδος του χρόνου.
Επιστρέφοντας στους Δαιμονισμένους, είναι καταπληκτικό πως ο συγγραφέας καταφέρνει να “ενώσει” τα κομμάτια του παζλ προς το τέλος του βιβλίου και να φτάσει στην κορύφωση!
Ενδιαφέρουσα αυτή η ανταλλαγή απόψεων σχετικά με την επίδραση της εποχής στη γλώσσα του Ντογιοστέφσκι, αν και εγώ έχω την αίσθηση ότι η εποχή του Ντοστογιέφσκι έχει άλλο στίγμα, ιστορικά: είναι η εποχή που η Ρωσία αρχίζει επιτέλους να αφήνει πίσω της τους απαρχαιωμένους κώδικες, τα σύμβολα και τα πρότυπα της φεουδαρχίας και να κάνει δειλά-δειλά τα πρώτα βήματα προς έναν αστικό εκσυγχρονισμό/εκδημοκρατισμό δυτικού τύπου, αλλά όχι χωρίς αντιφάσεις, ιδιαιτερότητες, ακόμα και αντιστάσεις/επιβιώσεις του παρελθόντος. Είναι σίγουρα μια μπερδεμένη εποχή που νομίζω ότι αντανακλά συνολικά στο έργο του Ντοστογιέφσκι. Η Ρωσία του Ντοστογιέφσκι είναι μια κοινωνία σε σύγχυση, λίγο πριν τις μεγάλες καταιγίδες του επόμενου αιώνα.
σήμερα αγόρασα τομ παίκτη
να ρωτησω λιγο, εχω τους δαιμονισμενους σε δυο τομους και το πετυχα στην εκθεση βιβλιου σε εκδοση η οποια ηταν μικροτερη και απο εναν τομο απο αυτους που εχω…
τι παιζει?
πηρα το υπογειο, τη σπιτονοικοκυρα και το ονειρο ενος γελοιου το οποιο ηταν το πρωτο δικο του που διαβαζω… σιγουρα θα διαβασω οτι εγραψε
Μήπως έχεις του Γκοβόστη (βέβαια αυτή είναι τρίτομη); Νομίζω πάντως ότι του Ζαχαρόπουλου είναι ένας τόμος καθώς επίσης και η καινούργια κυκλοφορία από τις εκδόσεις Ίνδικτος. Εξάρτάται από την ποιότητα χαρτιού (τα βιβλία των εκδόσεων Ίνδικτος έχουν πολύ λεπτές σελίδες), από το πόσο πυκνογραμμένα είναι, κ.λπ.
Όσον αφορά το περιεχόμενο, μόνο η μετάφραση αλλάζει (δηλαδή ο μεταφραστής), πάντως γενικότερα αν θες να διαβάσεις Ντοστογιέφσκι προτίμησε τις μεταφράσεις του Γκοβόστη, θεωρούνται πιο κλασικές και προτιμούνται από πολύ κόσμο… (μεταφραστές στα ρωσικά του Γκοβόστη είναι ο Αλεξάνδρου-ο καλύτερος- και η Μακρή, κυρίως).
Επίσης, αν και δεν έχω διαβάσει πολλά έργα του ακόμα, αλλά προτίθεμαι να το κάνω, θα σου πρότεινα να διαβάσεις τον [B]Παίκτη[/B] και τις [B]Λευκές Νύχτες[/B]. Από μεγάλα δεν έχω διαβάσει ακόμα κάτι, κάποια στιγμή όμως σκοπεύω να ξαναρχίσω το [B]Ταπεινωμένοι και Καταφρονεμένοι[/B], γιατί την πρώτη φορά τεμπέλιασα, και κατόπιν τα [B]Έφηβος[/B] και [B]Έγκλημα και Τιμωρία[/B]. Αυτά. Γενικά, τα μικρά διηγήματα του Ντοστογιέφσκι είναι μικρά αριστουργήματα, δεν υπάρχει περίπτωση να σε απογοητεύσουν!