Γενικά έχω την αίσθηση ότι απ’ αυτό το θρεντ ψιλο-λείπουν νηφάλιες τοποθετήσεις, οι οποίες να χαρακτηρίζονται από ευαισθησία, όπως αυτή από πάνω του nikatapi.
Βέβαια κατανοούνται -και δικαιολογούνται- όσοι πόσταραν/ποστάρουν κάτω από την ψυχική επίδραση μιας άρτι φαγωθείσας χυλόπιτας… αν και προσωπικά δε βλέπω γιατί κάποιος με το που του κάθεται μια προσωπική, συναισθηματικής φύσης στεναχώρια, να τρέχει κατ’ ευθείαν στο ρόκιν να βρίσει όλο το γυναικείο πληθυσμό, αλλά τέλος πάντων - είπαμε, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν τελείς υπό καθεστώς ψυχραιμίας οπότε χαλάλι.
Γενικά σε όλους μας αρέσει να βγάζουμε πολλές φορές έναν κάφρικο χαρακτήρα, ειδικά σε τέτοιου είδους συζητήσεις, και να αρχίζουμε τα “πουτάνες”, “καριόλες”, “σάπιες”, “άκαρδες” κτλ., αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι το κάνουμε λίγο πολύ στο όνομα της καφρίλας της ίδιας κι όχι επειδή πιστεύουμε ότι αυτά ισχύουν για όλες τις γυναίκες.
Εν ολίγοις συμφωνώ με τη φράση του nikatapi ότι οι γυναίκες είναι σαφώς πιο πολύπλοκα όντα από τους άνδρες και θεωρώ ότι πρέπει να το λαμβάνουμε συνεχώς υπ’ όψη.
Όσο για την κουβέντα που ξεκίνησε ο Floydized και συμφώνησαν οι περισσότεροι, για εκείνες που θεωρούν τα κάλλη τους σύμβαση προκειμένου να “τυλίξουν” κάποιον και μετά δε γαμιέται… δε νομίζω ότι είναι τόσο απλό. Από τη μία πρόκειται σίγουρα για “ρηχή”, ίσως ακόμα και φτηνή συμπεριφορά/λογική, και εννοείται ότι δεν είμαι υπέρ του να μην έχει μια γκόμενα καμία έγνοια για τον εαυτό της απ’ τη στιγμή που ο άνδρας/“λάφυρο” έχει κατακτηθεί. Απ’ την άλλη όμως δεν ξέρω, μου φαίνεται λίγο υποκριτικό εκ μέρους ημών των ανδρών να ρίχνουμε τις γυναίκες στο πυρ το εξώτερον. Αφ’ ενός εμείς ήμασταν οι πρώτοι που δημιουργήσαμε αυτή την κοινωνία που αντιμετωπίζει τη γυναίκα σαν κρέας, που τη φορτώνει με ενοχές και συμπλέγματα κατωτερότητας αν δεν είναι καλλίγραμμη κτλ. κτλ., αφ’ ετέρου μήπως οι περισσότεροι άντρες δεν τα ρίχνουν κι εκείνοι όλα στον κόκκορα όταν παντρεύονται ή (λιγότερο σύνηθες βέβαια) όταν “δένουν το γάιδαρό τους” με την “μία”; Ο άντρας σ’ αυτό δε διαφέρει από τη γυναίκα. Στο πρώτο ραντεβού και γενικά τον πρώτο καιρό της σχέσης προσπαθεί κι εκείνος να παρουσιάζει στη γυναίκα τον καλύτερο ή μάλλον τον πιο ελκυστικό του εαυτό, αποφεύγει να ντύνεται σαν λέτσος ή να μένει πολλές μέρες χωρίς μπάνιο ή αξύριστος, μιλάει γλυκά και όμορφα και όλα τα υπόλοιπα, αλλά μετά από λίγα χρόνια συνήθως κι αυτός δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το πώς φαίνεται στη γυναίκα του, δεν προσέχει πώς της συμπεριφέρεται κτλ. Εδώ βέβαια μπαίνουν δύο ερωτήματα: πρώτον, στη δική μας περίπτωση - θα παρατηρούσαν πολλοί - δεν είναι πιο συνηθισμένο ακόμα και τον πρώτο καιρό της σχέσης να μη δίνουμε δεκάρα για την εμφάνισή μας ή για τη συμπεριφορά μας; Και δεύτερον, στην τελική, μήπως δεν είναι και τόσο κακό να αλλάζουμε όσο μια σχέση γίνεται μακροχρόνια, από την άποψη ότι πλέον κοιτάμε περισσότερο την ουσία αντί της επιφάνειας στη σχέση;
Οι δικές μου απαντήσεις:
- Σαφώς, αλλά -παραδεχτείτε το- αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Το πρότυπο του ατημέλητου και σταρχιδιστή άντρα, κακά τα ψέματα, είναι πολύ πιο διαδεδομένο και αποδεκτό από το αντίστοιχο στη γυναίκα.
- Αν ισχύει κάτι τέτοιο, το δίκαιο είναι να ισχύει και για τις δύο πλευρές.
Αυτά.
Σημείωση: το παρόν ποστ, για όσους το επιλέξουν, μπορεί ελεύθερα να χαρακτηριστεί “gay” - κανένα πρόβλημα.