η κοπέλα στον Ιανό μου πρότεινε κ διάβασα το “μαπούτσε” του caryl ferey και πραγματικά ήταν πολύ καλό !
στην Αργεντινή του σήμερα μια μαπούτε (φυλή ανάλογη των ινκας) παλεύει να βρει τον δολοφόνο του τραβεστί κολλητού της, ενώ ένας ντετέκτιβ παλεύει να βρει μια χαμένη κόρη μεγαλοεπιχειρηματία.
σκληρές σκηνές, κυνηγητά, κ ένα background στόρυ για την Αργετινή του κράχ κ τα σημάδια που άφησε στην χώρα η δικτατορία κ οι διώξεις της. πολύ ωραίο φόντο για μια καλή αστυνομική ιστορία
Καταπληκτικό.
Ο Kerr έχει φτιάξει εξαιρετική noir ατμόσφαιρα συνδυασμένη με πολύ καλή ιστορική έρευνα για που προσδίδει στην αληθοφάνεια και, το κυριότερο, γερά δομημένους χαρακτήρες (είτε είναι ιστορικά πρόσωπα είτε όχι).
Στην ίδια σειρά με τον Bernie Gunther, έχουν μεταφραστεί επίσης το “Μοιραία Πράγα” (του 2011, πολύ καλό και αυτό) και το “Άνθρωπος Χωρίς Ανάσα” (του 2013, αξιοπρεπέστατο αλλά ένα κλικ κάτω κατ’ εμέ. Τώρα μάλλον πρέπει να έχει κυκλοφορήσει μεταφρασμένο και το “Lady From Zagreb”.
Τα ενδιάμεσα, μεταξύ των παραπάνω και της τριλογίας δεν ξέρω τι λένε.
εχει κανεις να προτεινει συγγραφεα αστυνομικων στο στυλ των Ταιμπο και Μονταλμπαν, να συνδυαζει δηλαδη και κοινωνικοπολιτικες αναφορες
[B]http://www.biblionet.gr/book/78204/Μάρκαρης,%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82/%CE%9F%CE%A4%CF%83%CE%B5_%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5[/B]
Τελικά αυτό που έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα είναι το Quiet Flame του 2008, μεταφρασμένο ως “Φλόγα που Σιγοκαίει” και είναι τοποθετημένο στο Μπουένος Άιρες του 1950.
The Girl in the Spider’s Web (original title in Swedish: Det som inte dφdar oss, “That Which Does Not Kill Us”) is the fourth installment in the Millennium series of novels, focusing on the characters of Lisbeth Salander and Mikael Blomkvist. Written by David Lagercrantz, it is the first in the series not to be authored by creator Stieg Larsson
Μόλις κυκλοφόρησε “Η Δίψα” του Nesbo. Για όσους έλειψε ο Harry…
το διαβασα εγω.μας ειχε λειψει ο χολε
Δεν υπάρχει ο άνθρωπος.
Τι λέει το βιβλίο; Άντε καιρός ήταν!
Το διάβασα σε 3-4 μέρες και μετά με ξανάπιασε σύνδρομο στέρησης…
Συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η “Αστυνομία” και κλασσικά δε σε αφήνει να πας ούτε για κατούρημα.
150 σελίδες του “ΜΑΚΒΕΘ” και μια απογοήτευση υπάρχει. Μεγάλη. Γλυκανάλατο κι επιτηδευμένο. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποδώσει τον σεξπηρικό ήρωα, αλλά δεν…Λογικά θα το παρατήσω και θα ξεκινήσω την τριλογία της “Βικτώριας Μπέργμαν”.
Και εγώ στις ίδιες σελίδες είμαι και μέχρι στιγμής δεν έχω τρελαθεί… Σίγουρα φταίει και το γεγονός ότι ξέρω πάνω κάτω και τι θα παιχτεί, οπότε ίσως δε με τραβάει όπως τα άλλα του βιβλία.
