Ontopic μιας και το πιασαμε: γενικα οσο μπορω, διαβαζω σε οριτζιναλ γλωσσα. Περι Nesbo να πω ότι τα πρώτα του ειναι οκ, και μετα τον Χιονανθρωπο εκτινασσεται , με τα τελευταια του να ειναι λιγο “συνταγη” αλλα και παλι διασκεδαστικά.
Offtopic - εισαι Νορβηγος ;
Πως το εννοείς? Γιατί δεν είχα κάποια σχέση με Νορβηγία, απλά μετανάστευσα εκεί το 2016 με την σύντροφό μου.
οχι απλα εντυπωσιαστηκα που διαβαζεις Νορβηγικα - wow
Κοίτα, σαν δάσκαλος οδήγησης ήταν απαίτηση να μπορώ να μιλάω κ να γράφω.
Αν θες να μείνεις Νορβηγία για δουλειά, θα πρέπει να μάθεις τη γλώσσα εκεί, είναι κανόνας. Το ίδιο ισχύει για όλες τις σκανδιναβικές δηλαδή, ειδικά τα παιδιά θα μάθουν την τοπική γλώσσα σίγουρα.
Μόλις τελείωσα το μυθιστόρημα Nullpunkt (Σημείο μηδέν) του Γιορν Λιερ Χορστ, που αναφερθήκαμε παραπάνω, ειναι το πρώτο βιβλίο σε συνεργασία με τον Τομας Ενγκερ κ ήρωας είναι ο αστυνομικός Αλεξαντερ Μπλιξ. Από ότι βλέπω έχουν βγει 5 βιβλία με αυτη τη συνεργασία, το τελευταίο ειναι το 2023. Ακόμα ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα από τον Χορστ, εκπληκτικά γραμμένο, με σασπένς και με την αγωνία να παρατείνεται μέχρι το τέλος. Υπαρχει βλέπω στην Πολιτεία οπότε μπορείτε να γνωρίσετε τον συγγραφέα απο αυτό.
Ξέχασα να απαντήσω, δεν είναι απαραίτητο, είχα πολλούς μαθητές, ειδικά από Ινδία που μιλούσαν μόνο αγγλικά λόγω της δουλειάς τους. Καλό βέβαια είναι να μιλάς την εκάστοτε γλώσσα αλλα δεν είναι υποχρεωτικό.
ένα μικρό review για το
Στα θετικά -
έχοντας διαβάσει πολύ Nesbo, που έχει μέσα πολλή αμερικανίλα (αίμα, καταδιώξεις, και δολοφόνους παράλογα παρανοϊκους, σχεδόν καρικατούρες), ο Horst γράφει λίγο παλιακά - διαβασα μια αστυνομική ιστορία, με πολλή έρευνα, στοιχεία, ανακρίσεις κτλ. Στην αρχή με ξένισε κάπως, αλλά όπως προχωράει το βιβλίο, με παρέσυρε.
Δεν ακολουθεί τη συνθήκη Νέσμπο όπου ο κακός ειναι αυτος που μοιαζει πολύ καλός για να ειναι αληθινος.. Οι χαρακτήρες του ειναι πιο κανονικοί άνθρωποι, νιώθεις οτι θα ζουσαν διπλα σου.
Οπως λεει και στη σύνοψη, το βιβλιο καταπιάνεται με δύο μυστήρια παράλληλα - τα οποία επιλύονται από τους ίδιους ανθρώπους, με διαφορετικούς ρυθμούς όμως. Ενδαφέρον εύρημα.
Μικρότερο σε σελίδες από τα τούβλα του Νέσμπο και to the point, δεν το ξεφτυλίζει με εσωτερικούς μονολόγους στο μυαλό των πρωταγωνιστών.
Στα αρνητικά -
Το τέλος προδικάζεται κάπως νωρίς, την υποψιάζεσαι τη δουλειά.
Του πήρε 70 σελίδες να μπει στο θέμα, και σιχτίρησα λίγο.
Κάνει έλαχιστο focus στον ντετέκτιβ, σε σημείο που απορείς αν ειναι ο πρωταγωνιστής. Ο Νεσμπο περιγράφει μέχρι και τα τρίτα ξαδέρφια του Χόλε, αυτός εδώ, οριακά λέει πως έχει οικογένεια.
Το τέλος ειναι hit or miss, και δεν λεω περισσοτερα. Κάνει κάτι πρωτοτυπο μεν για αστυνομικη λογοτεχνία, που μπορεί όμως να μην σε πιάσει (το ξαναδιάβασα για να βεβαιωθώ ότι δεν έχασα κάτι και έψαξα και στον ιντερνετ για να διπλοβεβαιωθώ - πρώτη φορά με βιβλίο).
Ετυμηγορία
ϊσως του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Χωρις να ειναι κακός, ήταν λίγο meh, ενω παρ’αλληλα η ιστορία με κέρδισε και το διάβασα γρήγορα. Νομιζω αξίζει μια προσπάθεια αν είστε φίλοι - οι γήινοι χαρακτήρες του με κέρδισαν και η λογικη ιστορία, ειχε συνάφεια και αγωνία, χωρίς να υπερβάλλει.
Το Key Witness το βρίσκουμε κάπου ελληνικά ή αγγλικά και έντυπα ή ηλεκτρονική μορφή;
Ωραίος ο montecristo, δεν είχα πάρει χαμπάρι το topic, μιας και λίγα πράματα είχα διαβάσει από αυτό το είδος. Τα βιβλία του Nesbo (όχι όλα, 6-7) κάθονταν στη βιβλιοθήκη εδώ και χρόνια και δεν τα έδινα σημασία, γιατί τα θεωρούσα αυτό που λέμε “βιβλία παραλίας” -ε, και κάπως έτσι τα έπιασα βασικά φέτος. 
Αρχή με “Νυχτερίδα” που δεν τρελάθηκα ΟΚ, αλλά τα επόμενα τρία (“Νέμεσις”, “Το αστέρι του διαβόλου” και “Ο χιονάνθρωπος” -δηλαδή έχασα κάποια ενδιάμεσα επεισόδια) ήταν καθηλωτικά όσον αφορά πλοκή και ατμόσφαιρα -κι ας έχουν μία “χολυγουντιανή” εσάνς που τα κάνει λίγο “όχι τόσο αληθοφανή”, να το πω έτσι. Είναι αλήθεια ότι κολλάς με τις συνεχόμενες ανατροπές και μετά από το 2ο-3ο βιβλίο νομίζω μπαίνεις σ’ ενα ωραίο trip το οποίο “σε προκαλεί” να προλάβεις τον Χόλε με τις δικές σου εξηγήσεις/αναλύσεις/υποθέσεις, δηλαδή είναι ένα δυνατό του στοιχείο ότι η λύση δεν είναι έτοιμη στο πιάτο, αλλά ζορίζεσαι για να τη βρεις. Ε, και όσον αφορά τη δημιουργία χαρακτήρων, το βάθος τους κλπ., χωρίς να περιμένω κάτι ιδιαίτερο, η όλη σκατοψυχία και εξέλιξη ενός κλασικού “αντι-ήρωα” ντετέκτιβ που κυνηγάει τους προσωπικούς του δαίμονες, διαμορφώνει τον δικό του κώδικα ηθικής κόντρα στο κατεστημένο κλπ., όσο κλισέ και να είναι, λειτουργεί θεωρώ για το ύφος των βιβλίων και την εξέλιξη της σειράς. Όπως είπα, δεν μπορώ να συγκρίνω με άλλους συγγραφείς του είδους για να διαπιστώσω σε ποιο επίπεδο κινείται ο Nesbo (ιδίως σκανδιναβικό crime noir δεν έχω διαβάσει καθόλου), αλλά για κάτι “χαλαρό” που ήθελα ώστε κυριολεκτικά να αδειάσει και να ξεφορτίσει λίγο το μυαλο, ήταν ό,τι έπρεπε και πιθανώς να πάρω και τα 3-4 της σειράς που μου λείπουν.
Και εγώ είχα φάει κόλλημα με Nesbo , όπως είναι το φυσιολογικό άλλωστε. Έχει ιδιαίτερο στιλ ο τύπος. Διάβασα στη σειρά Νέμεσις, Αστέρι και Λυτρωτη. Επιστροφή με Κοκκινολαίμη και καπάκι Χιονάνθρωπο, όλα κορυφές. Μετά Λεοπάρδαλη -ψιλομαλακια, Φαντομας και Αστυνομία και κάπου εκεί τερμάτισα γιατί άρχισε να με κουράζει ο Χολε , που από αστυνομικός εξελίχθηκε σε συνδυασμό μεθύστακα γκαντεμοσαυρου James Βοnd . Φαντάζομαι και τα επόμενα είναι σε υψηλό επίπεδο. Ίσως κάνω comeback.
Να πω εδώ πως δεν χρειάζεται καμιά “ενοχή” στο τι θα διαβάζουμε και πως ένα δυνατό, page turner αστυνομικό (ή μη) δεν χρειάζεται να το κοιτάμε με μισό μάτι απαραίτητα. Όλα χρειάζονται και όλα θέλουν τη μαστοριά τους για να πετύχουν.
Από Νέσμπο μόνο τη Νυχτερίδα έχω διαβάσει, συμπαθές ήταν μα δεν προχώρησα. Ίσως γίνει κάποια στιγμή.
Περί Nesbo - δικαίως ξεπουλάει τόσο. θεωρώ πως σε σύγκριση με άλλους συγγραφείς, έβαλε μια πιο κινηματογραφική οπτική στα βιβλία του - νιώθεις ότι ειναι γραμμενα για να γινουν σειρα ή ταινία. επισης γενικα ειναι πιο βίαιος από πολλούς άλλους.
Νομίζω το σημείο καμπής του ειναι ο Χιονάνθρωπος - πριν ειναι πιο δυσκολος σαν αναγνωσμα (και πιο μετριος κατα τη γνωμη μου) αλλα μετα έχει ένα εξαιρετικό σερί. Πολλοι λενε οτι ο Χιονάνθρωπος ειναι και το καλυτερο βιβλιο του (που εγινε μια κακη ταινια), αλλα προσωπικά βάζω τον Φαντομά ένα κλικ παραπάνω.
Φυσικά, όπως σε όλους τους συγγραφείς, όσο περνάνε τα χρόνια του Χολε, τοσο λιγοτερες δυνατοτητες εχουν με τον χαρακτήρα που χρησιμοποιουν και ετσι και ο Νεσμπο, τελικα χτυπησε τοιχο στα τελευταία του. Ο Γιος ειναι επισης πολυ καλό, χωρίς Χόλε, αν θελετε να διαβάσετε.
Σε εντελως διαφορετικό στυλ, και στο προσωπικό μου τοπ 3 για να μην πω τοπ 1, ειναι η υποθεση Χαρυ Κεμπερτ.. Μακάρι να μπορούσα να το ξεχάσω και να το ξαναδιαβάσω.
This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
Χε, αυτό διαβάζω τώρα, γιατί αυτό υπήρχε στη βιβλιοθήκη.
Όχι φορώντας τις μπότες σου;
Εγω τα εχω διαβασει ολα του.ποτε ετσι ποτε αλλιως ειναι πια,εχει βγαλει κ αρκετα ο ατιμος.σιγουρα παντως δε τα διαβαζω με την ιδια λαχταρα που διαβαζα τα πρωτα του
Γενικά υπάρχει η άποψη ότι η σειρά του Χάρι Χόλε ανεβάζει στροφές από τον Κοκκινολαίμη (τρίτο βιβλίο) και μετά.
Και άλλοι μου το έχουν προτείνει αυτό. Μπαίνει και αυτό στα υπόψιν.
Αυτό μου συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις σειρές αστυνομικών που έχω ξεκινήσει, πχ από John Connolly, Michael Connelly κλπ
Εγω πρωτα διαβασα το νεμεσις,αστερι διαβολου,λυτρωτή κλπ κ μετα γυρισα στα πρωτα που δεν με τρελαναν.