η αστυνομια εχει φοβερες κριτικες κ απο λιγο ψαξιμο ειδα πως ακολουθει ο φαντομας…
θενκς παντως.
Η αλήθεια είναι ότι είναι καλύτερο να τα πιάσεις με τη σειρά, λόγω των γεγονότων με τους χαρακτήρες στην αστυνομία και στη ζωή του Χάρι. Μου φαίνεται επίσης ότι δεν υπάρχουν ξεκάθαρα κάποια καλύτερα που να συμφωνούν όλοι.
Και τώρα που το θυμήθηκα διάβασα τη [B]Λεοπάρδαλη[/B] τον προηγούμενο μήνα και όντως κάπου χάνει λίγο, ίσως έπρεπε να λείπουν κάποια κεφάλαια. Επίσης [SPOILER]Πόσες φορές σώζεται ο Χάρι κάτω από υπερβολικά δύσκολες συνθήκες (ειδικά στο τέλος) συν του ότι αυτή την Κάγια Σούλνες δε τη συμπάθησα έστω και λίγο σε όλη τη διάρκεια της υπόθεσης. Χίλιες φορές Κατρίνε.[/SPOILER]
Χωρίς δεύτερη σκέψη, Redbreast.
Τρομερά καλογραμμένο, με ιδιαίτερη θεματολογία και πραγματικά υπέροχη δομή. Έχοντας διαβάσει τα πάντα από αυτό και μετά, και με όσο φανμποισμό μπορεί να έχει η γνώμη μου, είναι άνετα στα καλύτερά του.
Θεωρητικά είναι το τρίτο της σειράς του Hole, αλλά πρακτικά είναι το πρώτο που μεταφράστηκε σε αγγλικά και ελληνικά, και κατά γενική ομολογία αν σου αρέσουν οι χαρακτήρες και σε ενδιαφέρει η εξέλιξή τους, πιάνεις το όλο κονσεπτ από ένα αρκετά καλό σημείο. Σε αυτή την περίπτωση συνεχίζεις με τα Nemesis/ Devil’s Star που κλείνουν μια άτυπη τριλογία και τα υπόλοιπα με τη σειρά για να γουστάρεις.
Αν απ’ την άλλη -κακώς για τα γούστα μου- προτιμάς μόνο το καθαρά αστυνομικό κομμάτι, υπάρχουν και οι επιλογές των Redeemer και Phantom, που παίζουν σε εξίσου ψηλά επίπεδα, λίγο πάνω από Nemesis, Devil’s Star και πολύ πάνω από Leopard*. Το Police εξαιρετικό κι αυτό, αλλά είναι ξεκάθαρα συνέχεια του Phantom, οπότε δε ξέρω πόσο εύκολο είναι να το καταλάβεις σα σύνολο χωρίς να γνωρίζεις ακριβώς τα γεγονότα που έχουν προηγηθεί.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, δαγκωτό Redbreast.
- Το οποίο Leopard, προσωπικά το θεωρώ με διαφορά το λιγότερο δυνατό της σειράς. Αχρείαστα μεγάλο σε μέγεθος, με το στόρυ από ένα σημείο και μετά να γίνεται προβλέψιμο και με έναν συνδυασμό του λιγότερο ενδιαφέροντα “κακού” και της πιο μεχ θηλυκής παρουσίας (Σούλνες) της σειράς. Προφανώς βέβαια έχει τις στιγμές του, με την προσθήκη του Μπέλλμαν, τα περάσματα της Μπρατ και το μινι-side-story του Ματιας να ξεχωρίζουν, αλλά και πάλι σε σχέση με τα στάνταρ του Nesbo δεν.
ολα του νεσμπο στη σειρα
Διαβάστηκε και το [B]Gone Girl[/B]. Κατά τη γνώμη μου είναι πιο δουλεμένο από αιχμηρά αντικείμενα, σε επίπεδο χαρακτήρων, ανατροπών κτλ. Αν και εξακολουθώ να αγαπώ περισσότερο την πιο αρρωστημένη ατμόσφαιρα του Sharp Objects.
Σειρά έχει το [B]This sweet sickness[/B] της Patricia Highsmith, δεν το έχω τελειώσει αλλά προς το παρόν φαίνεται γοητευτικότατο με την εσανς της Αμερικής του '60.
thanks για το σχόλιο. ημουν διακοπες, διαβασα μονορουφι τον φαντομα κ τωρα τρεχω τον κοκκινολαίμη, αν κ στις πρώτες 100 σελίδες μου φαίνεται… αργό.
ο φαντομας απο την αλλη ηταν επισης εξαισιο - νομιζω λογω της πιο προσωπικης εμπλοκης του χάρι, ίσως κ καλύτερο του χιονανθρώπου
και εμένα ο κοκκινολαίμης μου είχε φανεί πιο αργός από τα υπόλοιπα (τα έχω διαβάσει όλα με πρώτο το Νέμεσις και μετά , αφού τότε ο Κοκκινολαίμης ήταν σε άλλη εκδοτική και σε έλλειψη).
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις που έχω γενικά από τα Harry Hole series (spoiler ε !) :
[SPOILER]O κοκκινολαίμης είναι ενδιαφέρων γιατί ξεκινάει το βασικό καστ της σειράς σε αυτό και στο Νέμεσις.
Το πιο αδύναμο ever είναι για μένα η Λεοπάρδαλη . Σαν αχταρμάς μου έκανε.
Ενώ στο Φαντομά το συμμαζεύει αρκετά το concept (αν και τον κάνει λίγο υπεράνθρωπο τον Χαρι) .
Νομίζω ότι τα πιο καταλυτικά είναι το Νέμεσις (ήρωες, αστυνομικό μυστήριο, ανατροπές) ,ένα μοτιβό που κρατάει μέχρι τον Χιονάνθρωπο .Και σε αυτόν είναι, που εμπλουτίζει τα υπάρχοντα χαρακτηριστικά με στοιχεία από thriller . Σαν να γίνεται πιο σκοτεινός .
Πάντως μειονέκτημα του Nesbo είναι το πως “αδειάζει” χαρακτήρες (βασικά τους συναδέλφους τους Χαρι). Ενώ κάποιοι φαίνονται σημαντικοί σε ορισμένες υποθέσεις στο επόμενο τους “εξαφανίζει” .[/SPOILER]
Όντως, το ξεκίνημα του Redbreast είναι συγκριτικά αργό και σε συνδυασμό με τη δομή και τους χρόνους, μπορεί να ξενίσει αρχικά, αλλά αξίζει και με το παραπάνω.
Για τα του σπόιλερ συμφωνώ στο μεγαλύτερο μέρος
[spoiler]…αν και προσωπικά αυτές τις εναλλαγές των χαρακτήρων από βιβλίο σε βιβλίο τις βρίσκω πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες. Δηλαδή -προφανώς- μεγάλες λατρείες ο Άουνε και η Λεν, αλλά σε κάποια στόρυ δε θα κολλούσαν, οπότε από το να υπάρχουν απλά για να υπάρχουν, χίλιες φορές να γίνεται μια μικρή αναφορά ή να εμφανίζονται σε μισή σκηνή έτσι για το ροκ. Και επίσης λατρεύω το γεγονός ότι γενικά ο κόσμος που παρουσιάζει έχει τεράστια συνοχή και οι χαρακτήρες δεν εξαφανίζονται εντελώς. Στο κλείσιμο του Phantom πχ με το πέρασμα της Μαρτίνε, ένα δάκρυ έφυγε.
Αν έπρεπε να βρω παράπονο από το Nesbo, νομίζω θα έλεγα για τις action sequences που από κάποιο σημείο και μετά το παρακάνει -στο Leopard άγγιξε ολικό μέγιστο-, αλλά όσο κρατάει το υπόλοιπο κομμάτι σε ψηλά επίπεδα, λεπτομέρειες.[/spoiler]
Σήμερα στις 21:00 λέει στo public στο Σύνταγμα θα είναι ο Ίαν Ράνκιν
ρεμπους <3
Αυτό ήτανε …μόλις τελείωσα την “Αστυνομία” του Nesbo . Τέλος ο Χαρι, η Ρακελ, η Μπετε, ο Μπελμαν και όλοι (παλιοί και νέοι) χαρακτήρες του Harry Hole universe .
Σαν βιβλίο είναι πολύ καλό. Το comeback (τα γράφουμε κάποια post πριν) που έκανε ο Nesbo με τον “Φαντομά” , το συνεχίζει και το ολοκληρώνει εδώ.
Γρήγορη πλοκή , πραγματικά όσο τεράστιο φαίνεται το βιβλίο οπτικά , τόσο σε απορροφάει όταν το ξεκινήσεις , με τις σελίδες να φεύγουν γρήγορα.
Ανατροπές-twist plots-αγωνία, τα οποία υπάρχουν σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου και βοηθούν στην ταχύτητα ανάγνωσης.
Τα εγκλήματα είναι ειδεχθή και brutal (όπως μας έχει μάθει από τον “Χιονάνθρωπο” και μετά , αλλά υπάρχει στο παρών, τρομερή ισορροπία με την αστυνομική έρευνα και το σασπένς. Είναι η κατάλληλη αναλογία.
Αν και δηλώνω λάτρης της βιβλιογραφίας που έχει προηγηθεί του Χιονάνθρωπου , θα πρέπει να ομολογήσω ότι τα 2 τελευταία είναι πολύ καλά και η “Αστυνομία” ,αν δεν είναι το ιδανικότερο τελείωμα (spoiler) , σίγουρα είναι χορταστικό και απολαυστικό.
[SPOILER] Σκόρπιες σκέψεις :
Καταρχήν επιστρέφουν η Μπετε και ο Αουνε, σημαντικοί χαρακτήρες τους οποίους είχε ξεχάσει/αφήσει στα προηγούμενα. Αν και είναι οι πλέον δραματικοί χαρακτήρες, ειδικά με αυτό που αφήνει ως υπόνοια στην προτελευταία σελίδα.
Θα έλεγα και τον Χαρυ δραματικό, αλλά παραείναι ηρωικός . Α, και επανέρχεται σε μια τελικά subplot, όπως εξελίχθηκε o Κρον , από τον "Κοκκινολαίμη"
Επίσης όλοι οι χαρακτήρες του φαντομά είναι παρόντες κάνοντας τη σύνδεση των 2 βιβλίων άμεση και ευχάριστη ως ανάγνωσμα , όπως ήταν στα “Νέμεσις” και το “Αστέρι του Διαβόλου” (με ολίγη από “Κοκκινολαίμη”).
Εεε, ο Χαρυ μετά από αμφίβιος (βλέπε φαντομά), ρομποκοπ (με μεταλλικό δάχτυλο), κομμένο πρόσωπο , τώρα αντέχει και στις εκρήξεις βομβών στα 3 μέτρα.
Επίσης θα ήθελα να συνδέσει τον Βαλεντιν με τον Αρνολ. Δλδ είχαμε δυο διαφορετικές υποθέσεις , όπου συμπτωματικά η πρώτη εξυπηρετούσε και τη δεύτερη? Υπάρχει κάποιο κενό ή έστω ευκολία , εδώ. Ας έκανε πιο ραδιούργο τον Αρνολ και ας άφηνε την τελευταία σκηνή όπως την έγραψε.
Καλά όσον αφορά την παρουσία της Μπετε σε αυτό το βιβλίο, μπορώ να πω ότι ήταν το πιο σκληρό (ειδικά με την ιστορία, αλλά και την προσφορά του χαρακτήρα) έχει γράψει ποτέ ο Νορβηγός.
[/SPOILER]
Jo Nesbo κατάφερες και δημιούργησες ένα περιβάλλον , που τουλάχιστον εμένα με συνεπήρε . Παρόλο που πολλές φορές σε θεωρώ περισσότερο σκηνοθέτη παρά συγγραφέα, θα πω ότι είναι ταλέντο να δημιουργείς κάτι από το πουθενά .
και μια ιδιαίτερη αναφορά :
“Μιτς Μπιουκάναν” του αστυνομικού τμήματος του Όσλο ήσουν και θα είσαι ο μεγαλύτερος κακός της σειράς . Η Νέμεσις του Χαρυ Χολε.
Πήρα τον Λυτρωτή του Jo Nesbo και σκοπεύω αν το ξεκινήσω άμεσα. Γνώμες;
λυτρωτης απ τα καλυτερα για μενα
Συμφωνώ απόλυτα, στην 3άδα των αγαπημένων. Έχει και ενδιαφέρον κεντρικό κοινωνικο-θρησκευτικό θέμα!
Ο Nesbo δεν έχει κακό βιβλίο. Η ιστορίες με τον Harry Hole βέβαια είναι πολύ ιδιαίτερες, γιατί εκτός από πολύ καλογραμμένες, έχουν να κάνουν και με έναν πρωταγωνιστή ο οποίος άνετα θα μπορούσε να είναι αληθινός. Προτείνω τα βιβλία με τον Harry (10 στον αριθμό), να διαβαστούν με τη σειρά, γιατί ουσιαστικά περιγράφουν τη ζωή του από 30 χρονών που είναι στο πρώτο, μέχρι 40κάτι που είναι στο τελευταίο. Οπότε μιλάμε για μια φυσική συνέχεια και γεγονότων, αλλά και ανθρώπων μέσα στις ιστορίες. Ξεκινάμε από τη “Νυχτερίδα” και τελειώνουμε με στην “Αστυνομία”. Για παράδειγμα, θεωρώ ότι το να διαβάσει κάποιος πρώτα την “Αστυνομία” (10ο βιβλίο, και τελευταίο μέχρι στιγμής) χωρίς να έχει διαβάσει τον “Φαντομά” (9ο βιβλίο), θα χάσει πάρα πολλά από την αγωνία που σου προσφέρει απλόχερα ο Nesbo.
Ευτυχώς είχα την τύχη να τα πάρω από την αρχή, οπότε “έζησα” όλη την ιστορία με τη φυσική της συνέχεια.
Ο άνθρωπος γράφει κινηματογραφικά, σε κάνει να δένεσαι με τους χαρακτήρες του (η αγάπη όλων για τον Harry Hole δεν είναι τυχαία) και σε αναγκάζει να τελειώσεις 400 (τουλάχιστον) σελίδες σε 2 μέρες και να ψάχνεις εναγωνίως για το επόμενο βιβλίο…
εντωμεταξύ 18 Σεπτέμβρη στο μεγαρο μουσικης Αθηνων έχουμε εκδήλωση με Nesbo
αν κανεις απο εδω μεσα παει ας πει εντυπωσεις
(την ελληνικη επαρχια μου μεσα 
)
Πρόσεχε τα λόγια σου.
δε στην προσβαλαμε την πολη σου μαγκα
αλλα να θες να δεις και να ακουσεις τον αγαπημενο σου συγγραφεα και να μη μπορεις? [-X
αποχωρώ ταπεινωμένος…
[SPOILER]έχεις δίκιο.[/SPOILER]
καμια γνώμη για την τριλογια του βερολινου?
Μολις φθινοπωριασει θελω να ξεκινησα καποιο noir και το συγκεκριμενο noir στη ναζιστικη γερμανία είναι ιντριγκαδόρικο.