Θα σας άρεσε να βλέπατε το αγαπημένο σας συγκρότημα να πειραματίζεται με ήχους και μουσικές που ως τώρα δεν είχαν καν αγγίξει? Και αν ενδεχομένως ο πειραματισμός τραβούσε λιιιιιγο παραπάνω, όσο πατάει η γάτα βρε αδερφέ (μια γάτα με μεγάλες πατούσες), και ξέφευγαν εντελώς από τον ήχο που τους χαρακτήριζε ως τώρα? Αν αυτό ήταν εμπνευσμένο και ωραίο σαν άκουσμα, θα γουστάρατε? Ή θα λέγατε «πάει, ξεπουλήθηκαν»? Προσοχή, μιλάμε για οποιοδήποτε είδος μουσικής εδώ, χωρίς όρια.
Πόσοι από σας εύχεστε οι Metallica να κυκλοφορήσουν ένα δεύτερο Master of Puppets, εν έτει 2008? Πόσοι από σας θα προτιμούσαν κατά βάθος οι Paradise Lost να είχαν μείνει στον ήχο του Draconian Times? Πόσοι χαρήκατε επειδή το “In Requiem” θύμιζε “παλιούς Lost”? Θα χαιρόσασταν το ίδιο αν οι Lost κυκλοφορούσαν πάλι κάτι εντελώς διαφορετικό, αν αυτό ήταν καλό? Πόσοι χαρήκατε με το άκουσμα της κυκλοφορίας άλμπουμ όπως “Operation Mindcrime, part 2” (Queensryche), ή “Keeper of the Seven Keys, part 3” (Helloween).
Ποιοι ορίζουν το “progressive” ως «αυτό που παίζουν συγκροτήματα όπως οι Theater», και πόσοι το αντιλαμβάνεστε ως μια γενικότερη αντίληψη περί μουσικής, που δεν γνωρίζει όρια όσο αφορά τον πειραματισμό? Από αυτή την οπτική, οι Ulver π,χ είναι progressive (και ασφαλώς οι όροι “avant-garde” και “progressive” δε διαφέρουν και τόσο).
Ποιοι νομίζετε πως “ο πειραματισμός είναι καλός, αλλά οι υπερβολές καλό είναι να αφήνονται σε side-projects”? Ασφαλώς μπαίνει και η μουσική βιομηχανία από τη μία στο παιχνίδι, και η δημιουργία «οπαδών» από την άλλη, οι οποίοι περιμένουν να ακούσουν συγκεκριμένα πράγματα από τον άλλο.
Η δημιουργηκοτητα δεν πρεπεινα εχει ορια.Ο καθε καλλιτεχνης πρεπει να κανει αυτο που αισθανεται οτι πρεπει να κανει.Αρκει να το αισθανεται.Αμα μενει στο ιδιο στυλ ενω πλεον δεν γουσταρει διοτι εχει αλλαξει ως ανθρωπος και ακουσματα,μλκια.Αμα απο την αλλη αλλαζει λογο μοδας ενω δεν το αισθανεται παλι μλκια.Το κυριοτερο ειναι ομως να μην βγαζει δισκο επειδη πρεπει να βγαλει,αλλα μονο οταν εχει κατι να πει με αυτον
Αλλαγή θα έλεγα και εγώ…Ένα ύφος που επαναλαμβάνεται για μένα είναι στασιμοτητα και όχι σταθερότητα…Η σταθερότητα έχει να κάνει αποκλειστικά με την ποιότητα…Αν και θα ευχόμουν οι Metallica να ξαναβγάλουν ένα Master of puppet:p Παρόλαυτα νομίζω οτι τα συγκροτήματα που κολλάνε σε έναν ήχο και σε μια μανιέρα δεν προχωρούν…Και στο κάτω-κάτω αν έχειςτελματώσει τόσο κ πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις τέχνη ,κάτσε ζωγράφισε…
αν πχ εν εποχης draconian times μας λεγανε “θελετε οι paradise lost να πειραματιστουνε με ηλεκτρονικα στοιχεια και λιγοτερο metal ηχο” δεν πιστευω κανενας οπαδος της μεταλ μουσικης να λεγε ναι!
τωρα βεβαια που χουμε ακουσει τις επομενες δουλειες τους και ειδαμε οτι και με αυτο το στυλ μας εχουν δωσει καλη μουσικη, το βλεπουμε αλλιως!
απλα οπως και να χει, μιλωντας μεσα απο την μεταλ νοοτροπια αντιμετωπισης της μουσικης, θελεις τις αγαπημενες σου μπαντες, να παιζουν τη μουσικη που τις εκανε κορυφαιες στα μεταλ ακροατηρια.
δηλαδη οι paradise lost γινανε μεγαλοι με αλμπουμς οπως icon και draconian times.αυτα θεωρουνται και τα καλυτερα τους.οπωτε λογικο ειναι να θελουμε να ακουσουμε τους paradise lost στον ηχο που πιασανε κορυφη!
το ιδιο ισχυει και για τις αλλες μπαντες!
τωρα για τις μπαντες που παραμενουν σταθερες.
δεν μπορουν να κανουν και αλλιως. δηλ τι θα βαλουν blastbeats ή samples οι ac dc???
δεν γινεται!
απλα αυτο που μπορουν να κανουν ειναι να μην βγαζουν συνεχεια δισκους,οπου υπαρχουν λιγα καλα κομματια και πολλα μετρια και αδιαφορα!
πχ αν οι maiden βγαζανε ενα δισκο τωρα με τα καλυτερα κομματια απο τα brave new world,dance of death και amolad, πιστευω δεν θα υπηρχε κανενα παραπονο.
γιατι οπως και να το κανουμε,οταν εισαι τοσο καιρο στη μουσικη,και γραφεις συνεχεια δσκους,ε λογικο ειναι να μην υπαρχει η ιδια εμπνευση με αυτη που υπηρχε οταν ξεκινησες!
Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Στη φυσική μας έμαθαν ότι στην πραγματική ζωή καμία μεταβολή δεν είναι αντιστρεπτή. Όσο και να το θέλει ο Ulrich, ποτέ δε θα ξαναείναι 18 χρονών. Οι εμπειρίες μας αλλάζουν, μας αναπλάθουν και βαραίνουν την πλάτη μας.
Γι’ αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους θεωρώ ότι η στασιμότητα μπορεί να είναι δύο ειδών:
-Να είναι επιτηδευμένη. Δηλαδή να ξεκινάει ο μουσικός έχοντας σκοπό εξαρχής να βγάλει κάτι μουσικά παρόμοιο. Αυτό μπορεί να το κάνει είτε για τους οπαδούς του -άρα και τις πωλήσεις, είτε επειδή θεωρεί ότι δεν είναι συνετό να κάνει πειραματισμούς στο συγκεκριμένο στάδιο της καριέρας του.
-Να οφείλεται στην έλλειψη ταλέντου ή στην απουσία έμπνευσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο εν λόγω μουσικός δεν είχε έμπνευση στο παρελθόν.
Γι’ αυτούς τους λόγους εγώ πάντα θα θαυμάζω μια μπάντα που προοδεύει. Πάντα θα έχει μια ειδκή αγαπημένη θέση στη δισκοθήκη μου.
Δε θα κράξω όμως μια μπάντα που έχει προοδεύσει τόσο πολύ στο παρελθόν και αποφάσισε να μείνει στάσιμη όταν πέρασαν τα χρόνια. Θα ήταν άδικο εκ μέρους μου.
Εdit: Όσον αφορά το poll, σαφώς και η δημιουργηκότητα δεν πρέπει να γνωρίζει όρια… Κάθε άλλη απάντηση είναι απόλυτα κατακριτέα για μένα
[SIZE=“4”]η δημιουργικότητα δεν πρέπει να γνωρίζει όρια[/SIZE]
κ αυτο μπορουν να το δεχτουν μονο οσοι παιζουν μουσικοι! γιατι απλα εαν δεν παιζεις μουσικη δεν μπορεις να νιωσεις το τι συμαινει να παιζεις συνεχεια τα ιδια!
Eπίσης καλό είναι να τονιστεί ότι η αλλαγή στο ύφος μιας μπάντας δεν πρέπει να συνδέεται απαραίτητα και με πιο πολύπλοκες δομές στον τρόπο γραφής της μουσικής. Ενα πολύ καλό παράδειγμα αυτού που λέω είναι το Time To Turn των Εloy, που προσωπικά το θεωρώ πολύ καλό δισκάκι. Ξέρω, σε γενικές γραμμές δεν συγκρίνονται οι Eloy των 80’ς με αυτούς των 70’s αλλά το συγκεκριμένο άλμπουμ το ξεχωρίζω. Παρά την απλοποίση του τρόπου σύνθεσης κομματιών, είναι πολύ ωραίο.
αλλαγή. βαριέμαι εύκολα με γκρουπς που βγάζουν τον ίδιο δίσκο πολλές φορές. 2-3 αλμπουμς στο ίδιο ύφος είναι αρκετά για μένα, από 'κει και πέρα, σταδιακά χάνω το ενδιαφέρον μου μέχρι που τα παρατάω τελείως. προτιμώ να τους ξεγράψω μονομιάς, γιατί πήγαν σε πεδία που δεν ευχαριστιέμαι, παρά το να ψάχνω μερικά καλά τραγούδια σε δίσκους κόπιες των προηγούμενων. αλλά και πάλι δεν είμαι απόλυτος… ας πούμε, για τους παραντάις λοστ που αναφέρατε, τη δεδομένη χρονική στιγμή, το πισωγύρισμα είναι μια καλοδεχούμενη αλλαγή, ακόμη κι ας μην είμαι μεγάλος φαν. το ιδανικό, βέβαια, για μένα θα ήταν, να μην αποτελούν οι 2-3 τελευταίοι δίσκοι μικρά βηματάκια προς το παρελθόν, έστω και αρκετά καλά, αλλά ένας δίσκος παλαιού ύφους που χωρίς περιστροφές να χτυπάει ποιοτικά ένα ντρακόνιαν τάιμς. πράγμα δύσκολο βέβαια, που ελάχιστοι έχουν καταφέρει. ένιγουει, πάντα οι διαφοροποίηση μού τραβάει την προσοχή, απλά δεν είναι πάντα πετυχημένη.
Δε με ενδιαφερει καθολου. Δηλαδη, το βασικο ειναι να γουσταρω. Νταξ, καμια μπαντα δε βγαζει συνεχεια ιδιους δισκους. Απο κει και περα, το θεμα ειναι αν θα μου αρεσει η μουσική, οι μελωδιες και το υφος. Ειναι καθαρα θεμα προσωπικου γουστου.
Υπαρχουν μπαντες που αλλαξαν υφος και γουσταρα (π.χ. Theatre Of Tragedy στο Assembly) και άλλες που ξενερωσα (π.χ. Guardian).
Ενα πρόσφατο παράδειγμα αλλαγής ήχου είναι το War Of The Eight Saints των Steel Assassin. Ενώ μου αρέσει το From the Vaults αυτό το προτιμώ περισσότερο.
Πχ. η αλλαγη στον ηχο των Metallica στο Load για μενα ειναι γαματη, ενω η αλλαγη στον ηχο των Nightwish με ξενερωσε. Η αλλαγη στον ηχο των Paradise Lost και των Anathema με ενθουσιασε ενω η αλλαγη στον ηχο των Cradle Of Filth με απογοητευσε…
Γενικα οταν η αλλαγη γινεται με σκοπο την εξερευνηση νεων μουσικων μονοπατιων και ειναι επιτυχημενη μου αρεσει, ενω οταν κρινω οτι γινεται με εμπορικα κριτηρια με ξενερωνει. Με απογοητευει επισης οταν βλεπω οτι ο καλλιτεχνης στην προσπαθεια του γι αλλαγη εδωσε μουσικη χωρις καποια ταυτοτητα αλλα εκει δινω τη 2η ευκαιρια ωστε με τον επομενο δισκο να τα καταφερει…
Οσον αφορα σε στασιμες μπαντες, δεν ειμαι και τοσο αρνητικος. Αν παμε στο χιλιοειπωμενο παραδειγμα των Maiden θα δουμε οτι στασιμοι ηταν και οταν εβγαζαν τη μαγικη τριαδα Number/Piece/Powerslave. Μας πειραζει δλδ που αυτοι οι 3 δισκοι ειναι παρομοιοι? Δε νομιζω. Βεβαιως μικροαλλαγες στον ηχο τους οπως στα 7th Son/Brave New World ειναι παντα καλοδεχουμενες. Απλα ο Harris και η παρεα του δεν γουσταρουν ν’ αλλαξουν. Αυτα θελουν να παιζουν και το κανουν. Δεν ειναι θεμα ατολμιας. Δεν ξυπνησε μια μερα ο Harris να πει “λες να παιξω thrash στον επομενο δισκο?” και μετα το μετανιωσε. Απλα, ο χρονος περναει και οι Maiden εχουν καπως λιγοτερη εμπνευση οποτε ειτε παιζουν τα ιδια ειτε αλλαξουν το ενα και το αυτο ειναι…
Το ιδιο πιστευω οτι ισχυει και για τις περισσοτερες μπαντες που μενουν στασιμες…
Τωρα για το τι προτιμω εγω θα συμφωνησω με Angmar, αμα μου καθεται καλα στο αυτι δεν εχω προβλημα…
η μουσική εξελίσσεται και προχωράει οπως και κάθε φυσιολογικό πραγμα και εννοειται οτι αυτο το γουσταρουμε. διαφορετικά καταντάει μονότονη και ίσως κουραστική. Το σημαντικό είναι η αλλαγή να εκφράζει πραγματικά μια μπάντα οταν την κάνει. Αυτο
8)