Ήταν πιασάρικο ποπ χιτ μειτ! Αν δεν ήταν αυτό τότε ποιό ήταν;
Αυτό εννοείτε. Θα μιλήσω με μερικά παραδείγματα για εμένα:
[U]Μουσική οριμότητα: [/U]Την συγκεκριμένη εποχή που ακούς κάτι για πρώτη φορά και δεν μπορείς να καταλάβεις(δεν είναι κακό, όλοι έχουμε μουσική ευφυία και την εξελίσουμε) σε έμενα έγινε πχ. με ακούσματα όπως virus, ved buens ende, TKDE
[U]Διάθεση: [/U] Την συγκεκριμένη στιγμή που βάζεις τον δίσκο για πρώτη φορά. Ένας black metal δίσκος αλλιώς ακούγεται από έναν ακροατή που πχ εκέινη την στιγμή νιώθει καψούρα για κάποια… Μετά από μερικές ώρες ή μέρες θα μπορέσει να τον εκτιμήσει κλύτερα.
[U]Γενική “φάση”: [/U] Porcupine Tree, Tool, Pink Floyd. Πρέπει να έισαι λιιιίγο σε φάση π/2. Πώς να το κάνουμε. Να έχεις καέι και λίγο. Και μετά τους λατρέυεις και όποτε και να τους ξανακούσεις είναι εκέι για εσένα, να σε ταξιδευουν!
[U]Έμπνευση: [/U] Και στο κάτω κάτω είναι τι σε εμπνέει περισσότερο. Όλες οι μπάντες έχουν επιλέξει ένα theme, οι άλλοι είναι vikings οι άλλοι είναι κρυπτογραφείς και ξερώ γώ καποιοι άλλοι τρώνε νυχτερίδες. Δεν μας εμπνέυουν όλα το ίδιο, και για αυτό το λόγο τα κοινά αποδεκτά τα must, μπορεί να μην σου κινούν καν το ενδιαφέρον.
Προφανώς υπάρχουν και άλλοι λόγοι απλά αυτοί έιναι [B]για μένα[/B] οι ποιό σημαντικοί για το πως αντιλαμβάνομαι την μουσική την δεδομένη στιγμή.
Στην εποχή που μπορείς να κατεβάσεις 10 άλμπουμ την ώρα και να τα ακούσεις,πιστεύω πως γίνεται το όλο πράγμα ένας αχταρμάς.
Γεγονός είναι πως όσο πάει χάνουμε την πραγματική επαφή με την μουσική.Χάνουμε την επαφή με τον δίσκο.Δεν δενόμαστε με αυτούς.Ίσως αν εξαιρέσουμε αυτά που έτυχε να είναι τα πρώτα μας ακούσματα.Σίγουρα όχι να πιέζουμε τον εαυτό μας προκειμένου να ακούσουμε κάτι αλλά τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να έχουμε μία ουδέτερη στάση απέναντί του.Και αν χρειαστεί να το ακούσουμε και πάνω από μία φορά.
Δεν λέω να φτάσουμε στο σημείο στα άκρα.Για παράδειγμα εμένα που δεν μ’αρέσουν όλα αυτά τα black,death κτλ αν κάτσω και τα ακούω επί 5 μήνες συνέχεια,ε μπορεί να πιστέψω ότι μ’αρέσουν κιόλας.
Ένα συγκρότημα που δεν μπορούσα να ακούσω με τίποτα,σε πολύ πιο μικρή ηλικία,και με ξαναβρήκε αργότερα ήταν οι Πινκ Φλόυντ.Και γενικά πιο μικρός ότι ακούω τώρα το έβριζα.Και blues κτλ.Αλλά κατά κάποιο τρόπο “συναντηθήκαμε”.Κανείς από την παρέα μου δεν άκουγε τέτοια για παράδειγμα.Όλοι κάτι θρασάδες σαν εσάς εδώ μέσα είναι:pΔεν είπα “Τώρα πρέπει να κάτσω να τα ακούσω όλα αυτά”.
Σε εμένα ότι μου έρχεται αβίαστα και ικανοποιεί το προσωπικό μου γούστο αυτό είναι και που μ’αρέσει.Θεωρώ πωος πλέον τ έχω βρει αυτό και δεν πιέζω τον εαυτό μου πλέον.
Μόνο για αυτούς τους Ντορς δεν άλλαξα γνώμη από μικρός.[-X
Εμένα προσωπικά μου αρέσουν…ομολογώ βέβαια ότι δεν έχω ακούσει τα άπαντα, αλλά κάποια τραγούδια τους είναι πολύ ευχάριστα…Κατά τα άλλα γούστα είναι αυτά…
η εγω τα εχω πιει και δεν καταλαβαινω τι εννοεις η εσυ ειπες κατι… ακατανοητο οποτε εξηγησε αν μπορεις ακριβως πως το εννοεις αυτο!
@Floydized: πιστευω οτι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ειναι αδυνατο και αφυσικο να υπαρχει extreme μεταλας που να μην μπορει να ζησει χωρις ο θρας/ντεθ/μπλακ.
τι εννοω? οτι εγω και οι αλοι 58 που ακουμε τα πιο εξτριμ δεν ειναι οτι τα ειχαμε στο αιμα μας (προφανως και ειναι πολυ του γουστου μας και ηταν ψιλογραφτο για μερικους). ειναι οτι καταπιαστηκαμε να ασχοληθουμε παραπανω, να κουρασουμε το αυτι μας και τελικα βρηκαμε κατι που το γουσταρουμε παρα πολυ. κατι που ειναι πιο απαιτητικο και δυσκολο οταν το ακους. ας πουμε μπορω να διαβασω με κλασσικη μουσικη η με μια μπαλαντα αλλα δεν μπορω ευκολα με τη μουσικη που ακουω (βεβαια σιγα, δεν την ακουω για το διαβασμα! :lol). πολυ απλα θελω να καταληξω στο οτι τις πολλες φορες, οποιος “κουραζει” λιγο το αυτακι του ανταμειβεται!
Εγώ θυμάμαι που ήμουν μεσα στην τρελή χαρα τη μέρα που πήγαινα να πάρω το leviathan των mastodon με τον κολλητό μου, και το πήρα στη deluxe έκδοση, γύρισα σχεδόν τρέχοντας σπίτι, το έβαλα να παίξει, και… σκάλωσα. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να ναι τόσο σκατα λέω, κάτι θα κάνω λάθος, τόσα ανώμαλα μαρέσουν δεν θα μαρέσει αυτό που το λατρεύουν όλοι? το άκουγα… το άκουγα… προσεκτικά… μέχρι που τα παράτησα. τό δωσα στον κολλητό μου με τη λογική “άκου το και συ μήπως λέω μαλακίες” και όταν ούτε αυτού δεν του άρεσε, ησύχασα.
Μετά από μερικές ώρες ή μέρες θα μπορέσει να τον εκτιμήσει κλύτερα.