εβαλα ξανα να το ακουσω μετα απο 5ετια…
απαλευτο…
Άσε ρεεεεε
το αφησα…ΗΔΗ!
Φοβεροί μουσικοί οι Watchtower αλλά πάντα είχα πρόβλημα με τον τρόπο που χρησιμοποιούσαν τους τραγουδιστές… Ειδικά ο Alan Tecchio παρόλο που είναι φωνάρα δεν μπορούσε να αποδώσει σωστά γιατί δεν τον αξιοποιούσαν όπως πρέπει.
Κανένας τραγουδιστής δεν μπορεί να ακολουθήσει τόσο πολλές εναλλαγές ρυθμού… και στους Watchtower η μουσική δεν έχει πολλές παύσεις!
Το πρώτο αλμπουμ Spastic Ink αλλά και τα προσωπικά αλμπουμ του Jarzombek είναι απίστευτα (και πιο τεχνικά απο watchtower!)… και το πιο βασικό είναι οτι δεν έχουν φωνητικά 8)
όχι ρε συ αυτοι ειναι καλοί… 
ρε και εγώ πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να να μην αντεχει τα φωνητικά των Watchtowa. αλλά κατά τα αλλά αγαπάμε.
Koψτο μαχαίρι επιτέλους!
Βάλε κ τη μεταλχαμερική λογική του “είσαι βλαξ αν δεν ακούς κουηνσάηχ” ε κάπου πιεζόμουν.
χαχααχαχα :lol:
Ωραίο θρετν, και περιέργως δεν έχω γράψει τίποτα. Πάμε τώρα λοιπόν.
Πιο παλιά το έκανα πολύ συχνά αυτό. Ν’ ακούω δηλαδή κάτι, να μην το πιάνω, αλλά να λέω “ρε δε μπορεί, δε γίνεται να είναι τόσο απλό το θέμα, κάτσε να το ξανακούσω” και ξαναντούκ. Δεν ξέρω, ίσως υποσυνείδητα να λειτουργούσε ένα είδος αντίληψης ότι λυπάμαι το χρόνο που έχω αφιερώσει σ’ ένα άκουσμα και δε θέλω να πάει χαράμι. Ίσως να ήμουν κι εγώ επηρρεασμένος από τις χαμμερικές προλήψεις επίσης, κι αυτό πολύ πιθανό. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο παρατηρώ ότι τα πράγματα που μου “μένουν” είναι αυτά που με γραπώνουν με τη μία.
Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχω καταδικάσει το παλιότερο στυλ που άκουγα μουσική. Για μένα δεν είναι τόσο θέμα αυτοκαταπίεσης όσο προσπάθειας να καταλάβω όσο γίνεται καλύτερα αυτό που ακούω. Για παράδειγμα. Όταν πρωτάκουσα Tool, το Lateralus για την ακρίβεια, είχα μείνει :|. Τί σκατά είν τώρα τούτο, έλεγα, ήταν κάτι εντελώς ξένο στ’ αυτιά μου, λογικό βέβαια γιατί κι εγώ μόνο Priest και Maiden άκουγα μέχρι τότε, και βούτηξα στα βαθιά περισσότερο επηρρεασμένος από το γενικότερο κλίμα αποθέωσης κι όχι από επιθυμία ν’ ακούσω κάτι που πίστευα ότι θα μ’ αρέσει βάσει των ακουσμάτων μου. Αυτό όμως δεν αλλάζει ότι τελικά πολύ έκανα που υπέβαλα τον εαυτό μου στη διαδικασία να τους ακούσει ξανά και ξανά, μέχρι που είδα το Φως το Αληθινό. Παρά το αλλόκοτο των πρώτων ακροάσεων, την παντελή έλλειψη κατανόησης του τί άκουγα, υπήρχε κάτι μέσα μου που μου έλεγε “εδώ έχει πολύ ψωμί, απλά δεν το ξέρεις ακόμα. Μάθε το”. Με τράβαγε και το ίδιο να τ’ ακούσω ξανά και ξανά δηλαδή, πώς το λένε. Κάτι τέτοιο συνέβη και μ’ άλλα συγκροτήματα και δίσκους που ήταν πρωτόγνωρα πράγματα για μένα, δεν τα πιασα με τη μία, αλλά εν τέλει η υπομονή μου ανταμείφθηκε. Queensryche - Rage for Order (μετά το Operation ήταν πολύ πιο βατή υπόθεση ομολογώ), Opeth - Blackwater Park, Dream Theater - Scenes from a Memory κτλ.
Φυσικά, υπήρχαν και πράγματα που άκουσα πολλές φορές στην προσπάθεια να μ’ αρέσουν, αλλά τελικά τζίφος. Θυμάμαι ας πούμε όταν άκουσα το Tarkus των ELP στην πιο κατάλληλη εποχή, όταν δηλαδή έλιωνα μετά μανίας King Crimson, Genesis, Yes, Gentle Giant, Van Der Graaf Generator, Jethro Tull, Focus κτλ. Ήμουνα μες στην καλή χαρά ρε, σε φάση “πάμε τώρα ν’ ακούσουμε άλλη μια κλασσική δισκάρα του είδους, καλά ε δεν παίζει να μην το λατρέψω”. Κι όμως. Αυτό το πράγμα δε μου έλεγε απολύτως τίποτα, δεν πα να ξεσκίζονταν ο Emerson στα πλήκτρα, ο Palmer στα ντραμς, ο αγαπημένος (από King Crimson) Lake στο μπάσο. Κάτι δεν πάει καλά εδώ, σκεφτόμουνα, αυτό που συμβαίνει δεν είναι λογικό, οι ELP ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ Μ’ ΑΡΕΣΟΥΝ! Συνέχισα λοιπόν για κάμποσο καιρό να τ’ ακούω ξανά και ξανά, στην προσπάθεια να βρω τί ήταν αυτό που μου ξέφευγε. Η προσπάθεια έληξε άδοξα. Αφού βασάνισα καλά-καλά τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα ότι δε μου ξέφευγε κάτι, απλά είναι από τις λίγες φορές που κάτι που ανήκει σ’ ένα είδος μουσικής που κατά τ’ άλλα λατρεύεις, και θεωρείται και κλασσικό, απλά εσένα [U]δε σου κάνει.[/U] Τί να γίνει. “Άντε και γαμήσου”, είπα λοιπόν και πήγα παρακάτω. Παρόμοια περίπτωση και το πρώτο των OSI. Kevin Moore, Mike Portnoy, Steven Wilson στον ίδιο δίσκο; Ε κάτσε, αυτό δεν μπορεί να μην είναι ωραίο. Κι όμως, δεν είναι. Για μένα τέλος πάντων. Κάποια στιγμή το παράτησα κι αυτό.
Αν υπάρχει μια “κατηγορία” περιπτώσεων που δε βάζω ποτέ τον εαυτό μου σ’ αυτή τη διαδικασία “αυτοκαταπίεσης” προκειμένου να δώσω σ’ αυτό που ακούω όσο γίνεται περισσότερες ευκαιρίες, αυτή έχει να κάνει με συγκροτήματα που μετράνε δεκαετίες στην πλάτη και έχουν λίγο πολύ συγκεκριμένο ήχο, τον οποίο όμως κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν και να δοκιμάσουν κάτι άλλο. Ε εκεί όχι, δεν τα βασανίζω τ’ αυτιά μου γιατί θεωρώ ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το “καινούριο” δεν τους πάει και είναι “έπικ φέηλ” αλλαγή. Παράδειγμα, κάποιοι απ’ τους πρόσφατους δίσκους των Maiden και των Metallica. Ξέρω πολλούς που τους άκουσαν άπειρες φορές επειδή “είναι απαιτητικά ακούσματα, θέλουν πολλές ακροάσεις”. Σόρρυ μάστορα, εγώ δε θα πάρω. Το ότι είναι Maiden ή Metallica δε σημαίνει ότι ΠΡΕΠΕΙ να είναι καλό. Εσύ αφού δεν μπορείς να συμβιβαστείς μ’ αυτή την ιδέα, άκου τους όσο θέλεις. Εγώ πάω γι’ άλλα.
Ε αυτά λίγο πολύ.
πριν κανα δυο χρονια ειχα παρει το μλαντ ινσαιντ απο ουλβερ.τοτε ακουγα μονο μεταλ και θυμαμαι οτι δεν με ειχε αρεσει.καθολου ομως.μετα απο λιγο καιρο το ξανακουσα.τπτ παλι.ε παω και μια τριτη.του μπουστη λεω.και τοτε επαθα σοκ!απο το μεγεθος της δισκαρας.κατα καποιο τροπο πιεσα τον εαυτο μου να το ξανακουσει,γιατι επρεπε να ηταν καλο επειδη το ειχαν κανει οι ουλβερ.
αα και τα παλια τα χρονια οταν ημουν ενα αθωο ροκακι ειχα ακουσει πινκ φλοιντ και δν μου αρεσαν καθολου στη πρωτη ακροαση."μα για ΑΥΤΟΥς τοσος ντορος?"
που να ξερα<3
Έχω πιέσει πολλές φορές τον εαυτό μου με κάποια συγκροτήματα και δίσκους.Κάποιες φορές ανταμείφθηκα ,όπως με τους Beatles, τους Van Der Graaf Generator,τους King Crimson(ειδικά με αυτούς) και με δίσκους όπως τα tales from topographic oceans των yes ,το be των pain of salvation και το metropolis των dream theater.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν συγκροτήματα ή ακόμα και είδη ολόκληρα τα οποία όσο και να τα ακούω δεν… Για παράδειγμα έχω προσπαθήσει να ακούσω black metal αλλά μου άρεσαν πολύ λίγα πράγματα όπως το ντεμπούτο των arcturus. Eπιπλέον βαριέμαι απίστευτα το 10000 days των tool,καθώς και συγκροτήματα όπως οι Anathema.
Πάντως θεωρώ αρκετά σημαντικό το να πιέζεις τον εαυτό σου,γιατί έτσι θεωρώ πως ασχολείσαι πραγματικά με την μουσική.Και ας μην ξεχνάμε πως η έλλειψη αυτού του είδους ενασχόλησης από την καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου μπορεί να χαρακτηριστεί ένα αίτιο της κρίσης που περνά η μουσική στις μέρες μας.Οι άνθρωποι δεν θέλουν να πιέσουν τον εαυτό τους και έτσι αρκούνται στα εύπεπτα τραγουδάκια που παίζονται στο ραδιόφωνο.Πιεστείτε ,κάνει καλό…
[B]Τα πιο ομορφα αλμπουμ ειναι ολα αυτα τα οποια οταν τα πρωτο ακους δεν σε αγγιζουν. [/B]ειναι αυτα στα οποια τελικα ανακαλυπτεις την περισσοτερη ομορφια και το πιο πολυ νοημα.
Δεν μου εχει τυχει ποτε να πιστεω ομως για να ακουσω ενα αλμπουμ οταν βλεπω οτι δεν πηγαινει αλλο. Ομως παιζει το εξης. Απο την πρωτη στιγμη που ακουσα μουσικη στη ζωη μου, τελειως αυτοματα ο τροπος λειτουργιας μου ηταν να ακουω ολα τα καινουρια παρα πολλες φορες. Ισως αυτο ξεκινησε επειδη παλια δεν ειχα πολλα CD και δεν εκανα download φγυσικα (που κανω απο το 2007) οποτε επαναλαμβανα αναγκαστικα τα πιο πολλα σιντια πολλες φορες. αλλωστε με την πολλη επαναληψη ξεκινησε να μου αρεσει το μεταλ που πιο παλια ειχα απορριψει.
πλεον δεν υπαρχει σιντι που να το ακουσω λιγοτερες πο 20-30 φορες. ετσι πολυ απλα ευχαριστιεμαι στο επακρον τη μουσικη μου. φρικαρω βλεποντας ανθρωπους και εδω μεσα και αλλου να κρινουν τη μουσικη μετα απο 2 η 5 ακροασεις. υπαρχουν αλμπουμ που ακουγα για 4 μηνες και μετα αρχισαν να μου αρεσουν. και ειλικρινα συγκεκριμενο αλμπουμ το ακουγα 3-4 μηνες και πλεον το θεωρω οροσημο στα ακουσματα μου. αλλα πρεπει να πω οτι ακουω ΠΑΝΤΑ πολλα αλμπουμ μαζι και μπερδεμενα. ποτε ενα ενα. αυτο με κουραζει πολλες φορες. ετσι αναγνωριζω οτι ισως χανω την ομορφια μερικων αλμπουμ (οχι πολλα ωστοσο) που καλο ειναι να ακουγονται νον-στοπ, αλλα και αυτο το εχω ψιλορυθμισει καθως πλεον λιγο πριν σταματησω να τα ακουω, και αφου πρωτα τα εχω καταλαβει αρκετα, τα ακουω και νον στοπ καποιες φορες πριν πω την τελικη μου αποψη.
τελος να πω οτι σιγουρα υπαρχουν και καποια ατομα που εχουν τετοιο αυτι που τα πιανουν τα αλμπουμ απο την αρχη. εγω η δεν ειμαι ετσι, η δεν ειμαι ακομη σε αυτο το σημειο, ωστοσο θεωρω ευλογια το οτι ακομη και μετα απο τετοιο κοπο μου αρεσουν τοσο.
τα πιο κραυγαλεα αλμπουμ που μου αρεσαν λιγο η καθολου αρχικα αλλα τελικα λατρεψα μετα απο πολλα ακουσματα (θρας ντεθ ολα):
Vektor - Black Future
Suffocation - Pierced From Within
Septicflesh - Communion
Deicide - The Stench Of Redemption
Dying Fetus - Destroy The Opposition
εντιτ με αφορμη του απο πανω: γενικοτερα πιστευω το εξης: αυτο στο οποιο βοηθανε τα πολλα ακουσματα δεν ειναι τιποτα παραπανω απο το οτι μας βοηθανε να ξεδιαλυνουμε την πολυπλοκοτητα των κομματιων και να μπορεσουμε να τα αγαπησουμε για ολα τα μικρα “κολπακια” που εχουν (σολακια απο δω και απο κει, ενα τρεμολο στις κιθαρες, ενα γυρισμα στα ντραμς που παντα μας παιρνει το μυαλο κλπ) αλλα και για μια μελωδια πχ που απλως αργησε λιγο να μας “πιασει” γιατι ηταν χαμενη στο συνολο. δεν εχει νοημα καποιος να πιεζεται σε κατι που δεν ειναι πολυπλοκο -με βαση αυτα που εχει συνιθισει να ακουει παντα- γιατι τοτε θα το επιανε απο την αρχη. πχ αλλο ενας blackmetalας να ακουσει μαρντουκ και αλλο enslaved η deathspell omega. δηλαδη πολυ απλα ψαχτειτε λιγο με τις μπαντες και σε μπαντες που ειναι πιο “ποιοτικες” (ΕΓΩ ποιοτικες λεω αυτες που εχουν πιο πολυπλοκη μουσικ-δικο μου γουστο) δωστε αβερτα ακουσματα…
Πρώτα απ’ όλα Deadmeat, δε θέλω να σε σοκάρω αλλά μόνο εσύ και ίσως κάμποσοι ακόμα ακούτε μουσική μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή 3-4 μήνες ένα δίσκο για να τον αφομοιώσεις. Ακόμα περισσότερο, δε νομίζω να υπάρχει κανένας που ν’ ακούει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ένα δίσκο όλον αυτόν τον καιρό για τον ίδιο σκοπό.
Γενικότερη παρατήρηση: σωστό αυτό που λέτε ότι όταν ακούς ένα δίσκο με υπομονή συνήθως καλλιεργείς μια πιο στενή σχέση με τη μουσική σε σχέση με αυτά που επικρατούν σε μέηνστριμ επίπεδο. Αλλά κι εσείς ρε μη φτάνετε στο άλλο άκρο και λέτε ότι ΠΡΕΠΕΙ να μη σ’ αρέσει ένας δίσκος με τη μία για να μπορείς να φτιάξεις μια τέτοια σχέση μαζί του. Όταν λέμε ότι η μουσική είναι μία δεν εννοούμε ότι προσλαμβάνουμε το σύνολό της με τον ίδιο τρόπο! Εκτός κι αν εσείς χρειαστήκατε δεύτερη ακρόαση για να γουστάρετε το Highway to Hell ή το Painkiller ξέρω γω, οπότε πάσο.
έντιτ γιατί δεν πρόσεξα το έντιτ του αποπάνω (=Ρ): καλά τα λέει. Συνεπώς αυτό πάει κυρίως για τον Illuvatar.
ποτε δεν ειπα οτι καποιος πρεπει να “πιεστει” για να καταλαβει ενα αλμπουμ. κ αυτο για τους 3-4 μηνες ειναι ενα ακραιο παραδειγμα. επισης ξερω πολυ κοσμο που ακουει ενα ενα τα αλμπουμ π.χ. 5-10 φορες σε 1-2 μερες και αν του αρεσουν και αλλες αλλιως τους λεει “γεια”.
ειπα οτι εμενα που με φτιαχνει πολυ η πολυπλοκη μουσικη κλπ (δηλαδη τραγουδια χωρις κλασσικη δομη με ρεφρεν κουπλε μονο και με πολλες πουτανιες στον ηχο) οτι για να αφομοιωθει μια τετοια μουσικη (που ξαναλεω ΕΓΩ την θεωρω πιο ποιοτικη-καθως συνηθως εχει δουλευτει και παραπανω για να γινει) πρεπει να δωσει, συνηθως, καποιος πολλες ευκαιριες και πολλα ακουσματα.
by the way να πω οτι ενω θεωρω λιγο χαζο και λαθος καποιος να ταλαιπωρειται με ενα αλμπουμ αν βλεπει οτι δεν του αρεσει -αλλα νομιζει οτι πρεπει- θεωρω πολυ σημαντικο κανεις να μην ξεγραφει-βαζει στην ακρη μια μπαντα επειδη δεν του αρεσε ενα η 2 αλμπουμ της. εχει αποδειχθει οτι και οι πιο κουλοι, και οι πιο κακογουστοι ειναι ικανη -γιατι η μουσικη ειναι περιεργοπραγμα- να φτιαξουν εστω και ενα αριστουργημα…
Πότε είπα κάτι τέτοιο; Τόσοι δίσκοι υπάρχουν που μου έκαναν το “κλικ” με τη πρώτη,όπως το Seventh Son,το In The Court κτλ. Απλά αν κάτι σου φανεί περίεργο και πιστεύεις ότι έχεις κάτι να αποκομίσεις από αυτό πρέπει να του δώσεις πολλές ευκαιρίες.Και λέω κάτι γιατί δεν αναφέρομαι μόνο σε έναν δίσκο ή συγκρότημα,αλλά και σε ολόκληρο μουσικό γένος. Για παράδειγμα παλιά άκουγα death metal και έβγαζα σπυριά ,ενώ τώρα με υπομονή και ακροάσεις προσκυνάω συγκροτήματα όπως οι death,obituary,morbid angel,entombed κτλ.
Γράκχε ξαναλιώσε τους elp.
Μη τα λες ετσι αποτομα αυτα… Μου φαινεται κουλο να “αποθεωνεις” το Lateralus και να μην αντεχεις το 10000 Days. Οσο για τους Anathema δοκιμασε να ακουσεις τα πρωτα να δεις τη σαπιο-doom-ιλα που παιζαν τοτε (θ’αρεσει αφου γουσταρεις το Forest Of Equillibrium)
Δε θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο μαζι σου…:thumbup:
Στο κατω-κατω, συνηθως μουσικη που παιρνει χρονο να γραφτει/παιχτει θελει και χρονο για να “χωνευτει” [SPOILER](κυριως το prog)[/SPOILER]…
Άμα κάποιος κάνει 4 μήνες να γουστάρει ένα δίσκο τότε έχει πολύ κακή δυνατότητα αυθυποβολής.
Πάντως έχετε μπερδέψει λίγο το “πιέζομαι να γουστάρω κάτι” με το “δίνω ακροάσεις σε κάτι για να το αφομοιώσω”. Sorry αλλά ποιος ο λόγος να πιεστείς για κάτι? Το βάζεις 1-2-3 αν δεν έχεις βρει κάτι που να σου δώσει την αίσθηση ότι εκεί μέσα παίζει κάτι ενδιαφέρον σημαίνει 2 πράγματα, α) Δεν μου κάνει, β) Λάθος Timing οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το βάλεις κάποια άλλη στιγμή που θα είσαι σε άλλη φάση και το πιο πιθανό είναι να διαπιστώσεις τότε τι από τα 2 παίζει. Από την άλλη όταν βρίσκεις πράγματα που σε πάνε με τη μια στην αντιπέρα όχθη(τι αηδία είναι αυτή) τότε μάλλον δεν πολυαξίζει να σπαταλάς δευτερόλεπτα από την άθλια ζωή σου που προσπαθεί να βάλει σαβούρα μέσα της.
Δεν παίζει να ξανακάνω τέτοιο πράγμα στον εαυτό μου. :razz:
Πάνουλα κάνε μια γύρα στο φόρουμ και ρώτα τον κόσμο για τους Tool, θα διαπιστώσεις ότι η μεγάλη πλειοψηφία προσκυνάει Lateralus και ξενερώνει τη ζωή της με 10000 Gays!
…sorry, 10000 Days… 8)
Όπως έχει προαναφερθεί, μου έχει τύχει να δώσω εξτρα ευκαιρίες ακρόασης σε άλμπουμ, αλλά όχι, πότε δεν πιέστηκα να ακούσω κάτι επειδή έτσι πρέπει να έιναι ή επειδή ένιωσα μειονεκτικά που δεν το άκουσα και δεν το λάτρεψα ποτέ όπως όλοι οι άλλοι. Πχ οι αγαπητοί megadeth που δεν με συγκίνησαν ποτέ!
Παρόλαυτα. Ξέρω πως τόσο για τους μέγκαντεθ όσο και για άλλα συγκροτήματα πως ίιιισως βρεθεί στιγμή στην ζωή μου στο μέλλον που αυτόματα να “κολήσουν” και να ακούσω!!
Όπως έγινε με τουλ, και εξελίχθηκαν στο αγαπημένο μου συγκρότημα.
Κατατάλλα ποτέ με πίεση.
Σε οτι αφορα το χρονο που χρειαζεται για να αφομοιωσεις καποια ακουσματα και τις ευκαιριες που πρεπει να παρουν, εχω να παρατηρησω οτι και το this is our night του Ρουβα αν το ακουγες 4 φορες την ημερα οπως γινοταν τις εποχες που κατεβηκε Γιουροβιζιον, τελικα κατεληγες να το θεωρεις πιασαρικο ποπ χιτ (που δεν ειναι).
Αυτο που δεχομαι εγω σ’αυτο που λεμε ‘‘ακροασεις που δε λενε και πολλα μεχρι καποια στιμγη να σου αρεσει ο δισκος’’ ειναι οτι τις προηγουμενες φορες που τον ακουσε καποιος δεν ηταν σε θεση, για διαφορους λογους, να εκτιμησει αυτο που ακουγε