To ειχα παθει με Mastodon εως και το Blood Mountain. Πιεζομουν να μου αρεσουν αλλα …δεν. Τελικα εστρωσα με το τελευταιο. Μονο αυτο ακουω βεβαια.
Listening to: ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ - Εθνικά ιδεώδη
via FoxyTunes
To εχω ακουσει πολυ προσεκτικα και παντα σε αυτα τα 5 τραγουδια καταληγω- ανεξαρτητα αν ειναι hit-ακια ή οχι- δυστυχως το υπολοιπο αλμπουμ δε με συγκινει, προτιμω το εξαιρετικο Wish you where here!!!8)
Πιέστηκα αρκετά για Sieges Even και Threshold. Δεν το μετάνιωσα, ειδικά για τους δεύτερους, τους οποίους τους θεωρώ πλέον top.
Spock’s beard. Έλεος. Ταλαιπωρήθηκα, κουράστηκα, απόκαμα. Δεν τα κατάφερα.
Δεν μπορώ τους Yes. Σόρυ, αλλά δεν μπόρεσα παιδιά. Με την καμία.
@ faid85: To “the Wall” είναι βιωματικό άλμπουμ. Και για το δημιουργό του, αλλά και για τους ακροατές του από ένα σημείο και μετά.
Επίσης, ως concept, το προσλαμβάνεις καλύτερα ακούγοντάς το ολόκληρο.
Από κει και πέρα, εγώ π.χ. και μόνο το “Is There Anybody Out There” να ακούσω ανατριχιάζω.
Το ίδιο και από δω για Mastodon.
Ξεκινάμε από τέλος και γυρνάμε σιγά σιγά προς τα πίσω!
Εγώ με Mastodon απορούσα (και ακόμα απορώ) τι έβρισκαν όλοι στο ‘‘Leviathan’’ και δεν έβρισκα εγώ. Τίποτα ιδιαίτερο κατά τη γνώμη μου, και πολλά τα στοιχεία που με χάλαγαν (φωνητικά, παραγωγή π.χ.). Το ‘‘Blood mountain’’ δεν το άκουσα ολόκληρο, λίγες τζούρες που πήρα μου φάνηκε το ίδιο άσχημο. Ίσως τσεκάρω το ‘‘Crack the skye’’, αφού όλοι λένε ότι είναι τόσο διαφορετικό.
@faid
το οτι δε σε γεμισε εσενα το Wall δεν κανει τα περισσοτερα κομματια μετρια.-
Φλωρε !
Σκατοφλωρε !
Πιστεύω ότι αν δεις την ταινία “The Wall” θα εκτιμήσεις και τα υπόλοιπα κομμάτια.
Το καθένα έχει το ρόλο του σε αυτό το cd 
Η πρώτη μου επαφή με το prog metal ήταν δύσκολη. Αγόρασα και άκουσα το Images and Words και το Twillight in Olympus 6-7 φορές συνεχόμενα…
Επαθα υπερφόρτωση και είχα πονοκέφαλο για μερικές ημέρες :lol:
Τελικά όμως το πείραμα-πλύση εγκεφάλου ήταν επιτυχημένο και έγινα φαν του είδους αλλά και του art rock γενικά 8)
Tην εχω ηδη δει φυσικα…8) αλλα και παλι δεν σε κερδιζουν τα υπολοιπα κομματια, ισως να θελει χιλιαδες και οχι δεκαδες ακροασεις για να τα καταλαβεις:-k
χμ…εντάξει δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να σου αρέσουν όλα τα κομμάτια!είναι κάποια που σε αγγιζουν πολύ και κάποια λιγότερο ή και καθόλου!Εξαρτάται και από το άτομο κάθε φορά!
Λιγο με Thin Lizzy…
Δε μου πολυαρεσαν τοσο τα φωνητικα (σε στυλ) του Lynott, αλλα καπως προσαρμοζομαι.
Οταν παιζουν τετοια μουσικη, καποια στιγμη θα κολλησεις και θα αρχισουν να σου αρεσουν.
Ισως ειναι καλυτερα τα πραγματα αν ακουσω καποιο δισκο ολοκληρο, γιατι μεχρι τωρα εχω ακουσει μονο το Live And Dangerous.
Νταξ’, μη μασάς. Κι εγώ έτσι ξεκίνησα και μετά ψιλοδίστασα. Αλλά προχωράς άφοβα. Δεν υπάρχουν πολλοί καλύτεροι από δαύτους…
εγω εχω τεραστιο προβλημα με τους in flames απλα τους βαριεμαι… αντεχω μονο να ακουσω κανα 2 τραγουδια κ μετα αρχιζω να σκυλοβαριεμαι. προσπαθησα αρκετα να τους ακουσω αλλα δεν τα καταφερα
Γιατι να κανεις κατι τετοιο; Η μουσικη δεν ειναι εργολαβια, αντε να βγαλουμε τη δουλεια, ακους καποια δειγματα απο κατι, ενα δισκο, δυο δισκους, αναλογα με τις αντοχες και τον βαθμο απαλεψιας και μετα αναλογως το παρατας ή το ψαχνεις παραπερα.
Μου χει τυχει παντως με αρκετα γκρουπς να μην αντεχω ουτε το ενα κομματι να ακουσω μεχρι τελους, συνηθως λογω φωνητικων.
Εκτός αν έχουν Κβοστ ή Άλαν…
Μικρότερος το πάθαινα συχνά.
Βάλε κ τη μεταλχαμερική λογική του “είσαι βλαξ αν δεν ακούς κουηνσάηχ” ε κάπου πιεζόμουν.
Τώρα πιο συχνά μου συμβαίνει το αντίθετο. Ακούω κάτι, κι αν δε μου πει κάτι με τη μία, τον pool. Και μετά από κάνα χρόνο το ξανακούω και λέω “τι ΜΑΛΑΚΑΣ είμαι ρε!”:?
ε οι μαλακιες οπως με τους ΓΙΟΜΠ μια φορα γινονται!
και με ΜΙΝΣΚ το ίδιο έπαθα.
Και με Warhorse.
Κ αυτά είναι τα πρώτα που μου’ρχονται στο μυαλό. Στάνταρ θα’ναι 5-6 ακόμη.
Αη φυγε ρε. Δεν εννοω απαραιτητα τετοια φωνητικα. 
Γενικα αν δεν μ’αρεσει η φωνη σαν χροια, οπως σε πολλα aternative rock γρουπ π.χ.