Χμ… Το 1ο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Images and Words των Theater… Λόγω του γεγονότος ότι είχα ακούσει διθυραμβικά σχόλια για το συγκεκριμένο προσπάθησα, και μάλιστα τα κατάφερα, να το ακούσω 2 φορές… Πραγματικά, ήταν από τα πιο βαρετά λεπτά της ζωής μου…
Υγ. Σε λίγο θα ακούσω, θα επιχειρήσω, το “De Mysteriis Dom Sathanas”… Κάποια κομμάτια που είχα ακούσει δεν μου άρεσαν, αλλά θα δούμε…
Δεν νομίζω…
Βασικά ακούω προσεκτικά κάποιον δίσκο, από την αρχή μέχρι το τέλος αρκετές φορές για να έχω σχηματίσει μία κάποια γνώμη, αλλά αν δεν μου αρέσει τότε απλά θα φάει σκόνη…
Ghost Reveries απο Opeth.Δεν το εχω καταφερει ακομα να το ακουσω ολο.Επισης το Spaghetti Incident απο Guns οπου οι διασκευες ειναι χαλια μαυρα.
δηλώνω έθερμος οπαδός των paradise lost και όμως έδωσα πολύ χρόνο να καταλάβω την αξία του drakonian times αλλά καλύτερα έτσι (και το γενικεύω) γιατί έναν δίσκο τον νιώθεις και τον καταλαβαίνεις καλύτερα απότι να τον πάρεις δεδομένο σαν καλό…
αχ κι εγω μολις πρωτοακουσα το ντρακονιαν ειπα τι βλακεια ειναι αυτο, αλλα ενταξει μετα αρχισα να ακουω πιο πολυ paradise lost και καταλαβα την αξια του δισκου!
με νιώθεις και σε πάω!!!
Συμφωνώ με το Μάνο.
Δε θα πιεστώ να ακούσω κάτι που δε μ’αρέσει καθόλου, απλά μερικές φορές χρειάζεται να δώσεις κάποιες ευκαιρίες ακόμα. Συχνά δεν είναι ότι δε μας αρέσει κάτι καινούριο, αλλά μας παίρνει κάποιο χρόνο να το συνηθίσουμε.
Κυρίως το είχα πάθει με Blind Guardian που άκουγα ας πούμε το Mirror Mirror και ήθελα να σπάσω το pc, αλλά μετά πέρασα μια ωραία Blind Guardian φάση…
Το ίδιο και με Pain of Salvation, τα περισσότερα τους κομμάτια θέλουν λίγο καιρό για χώνεψη, όπως αυτά του One Hour By the Concrete Lake.
Επίσης, υπάρχουν πολλά κλασικά όπως Judas Priest, Black Sabbath, που πέρα από τα πολύ γνωστά κομμάτια δεν έχω δώσει ακόμα ιδιαίτερη σημασία στα υπόλοιπα, αλλά όταν μου έρθει θα τους δώσω μια ευκαιρία ακόμα. (Δεν πειράζει που πέρασαν 5-6 χρόνια για να το κάνω αυτό ) Δεν είναι ότι δε μου αρέσουν καθόλου, αλλά δεν είχα ως τώρα όρεξη να το κάνω. :-s
καλα κι εγω δε μπορουσα ευκολα ν’ακουσω blind αλλα μ’αναγκαζε η κολλητη μου που ηταν κολλημενη! τελικα μονο το καινουριο κι αλλο ενα καταφερα ν’ακουσω(νομιζω το nightfall in middle-earth)
Opeth - Blakcwater Park
Τη πρωτη φορα που το ακουσα ειπα “τι μαλακια ειναι δαυτη!!!”. Λεω ας του δωσω μια δευτερη ευκαιρια, παλι τα ιδια. Την τριτη φορα ομως αρχισε να αποκαλυπτεται σιγα σιγα η μαγεια.
Παντως δεν υπαρχει δισκος που να τον εχω ακουσει λιγοτερες απο 4-5 φορες (σε διαστημα μεχρι ενος μηνα) οποτε ουσιαστικα καθε δισκο που αρχικα δεν μου αρεσε, τον ξανακουσα. Απλα το Opeth ειναι η πιο χαρακτηριστικη περιπτωση.
Ειναι δυσκολο αν δεν εχεις συνηθισει στα μεγαλα διαρκειας τραγουδια και συνεχεια μουσικη με σχετικα λιγα λογια να ακουσεις Opeth.
Βασικα αν και τοτε ψιλοακουγα death, με χαλασαν τα brutal φωνητικα του Akerfeldt. Τωρα βεβαια τα λατρευω…
Ναι…το laterallus των Tool…προσπαθουσα να αγαπησω κατι πανω του αλλα εν τελει δν τα καταφερα…
το χαρισα σε μια φιλη…
ετσι ειναι ρε!!! ακου καλυτερα Brand x και θα δεις!! χαχαχαχα
αρκετες φορες, συνηθως οταν δεν ειμαι στο mood για το καταληλο ειδος, ενω μπορει να ειναι κατι που μου αρεσει ισως μου κακοφανει και μου ξυνισει. απλα δεν ταιριαζει να το ακουσω τη συγκεκριμενη στιγμη κι ετσι το αφηνω και πιεζω τον εαυτο μου να το ξανακουσει καποια αλλη στιγμη, πρωτου το σβησω τελικα. τελευταια αυτο συνεβη με τα νεα Behemoth και Xasthur, οπου και ειπα οτι οκ ειναι χαλια και δεν ευθυνομε εγω, αυτοι δεν βαλαν τιποτα καινουργιο στη μουσικη τους! παλι καλα που δεν γραφω reviews σε κανα zine γιατι θα ειχα προβλημα, ειδικα αμα εθαβα καποιο album. :lol:
Dream Theater.Αυτο το change of seasons…κομματαραααα αλλα μου παραδωθηκε με τα 1000 ζορια, ειναι και 23 λεπτα το ριμαδι…
Fates Warning… και δεν τα έχω καταφέρει ακόμα.
Επίσης με Opeth δεν τη πάλευα στην αρχή… Τώρα έχω κάπως καλύτερες σχέσεις… Με το Damnation τουλάχιστον…
σε καταλαβαίνω πόλυτα…στην ίδια φάση είμαι…
ένας λόγος που δεν πήγα και στο λάιβ τους…
προτείνετε από που θα αρχίσω ομαλά???
Mastodon…αν και πλεόν κάποια τραγούδια μου αρέσουν με τα φωνητικά δεν την παλεύω…
Παρόλα αυτά στο live ήταν άκρως πορωτικοί:D
Α pleasant shade of grey φυσικά 8)
Ή ακόμα καλύτερα, still life.