http://www.asimos.gr/
http://www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=102&name=Nikolas_Asimos
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=499
[SPOILER] Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία (11-5-1987)
“Είμαι πληνθέτης. Όπου οι άλλοι τοποθετούν συν και λέγονται συνθέτες, εγώ τοποθετώ πλην”.
Νικόλας Άσιμος, 38 χρονών. Γράφει τραγούδια (μουσική και στίχους), τα τραγουδάει σχεδόν όλα ο ίδιος και τα εκδίδει σε δική του παραγωγή σε κασέτες. Πρόσφατη “αυτοπαραγωγή” του η κασέτα “Στο Φανάρι του Διογένη”, όπου τραγουδά κι η Σωτηρία Λεονάρδου, η πρωταγωνίστρια του “Ρεμπέτικου” του Κ. Φέρρη. Επίσης πέντε τραγούδια του ακούγονται στον καινούργιο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου “Χαιρετίσματα”. Οργίλος (“Ο βιασμός μου είναι η βία της απάθειάς σας”) και τρυφερός (“Αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά”), φιλόσοφος (“Κάθε στιγμή είναι τελευταία. Χρειάζεται να κάνεις το καλύτερο: να είσαι άψογος και ταπεινός”) και φιλότρελος (“Με κατηγόρησαν ότι είμαι γρήγορος. Αν ήμουν πιο αργός θα τα είχα καταφέρει”) ο Νικόλας Άσιμος είναι - όπως λέει ο ίδιος - αυτοεξόριστος. Διαφορετικός. Συλλέκτης άγριου ξύλου, χουντικού (φοιτητής ων, με τις καταλήψεις στα υπόγεια της Φιλοσοφικής Σχολής της Θεσσαλονίκης) και μεταπολιτευτικού (επέτειος Πολυτεχνείου, δικτατορίας κ.α.), επισκέπτης μερικές φορές ευαγών ψυχιατρικών ιδρυμάτων, ο αυτοδίδακτος Άσιμος (έμαθε μουσική μόνος του παίζοντας για ένα διάστημα μέρα νύχτα κιθάρα) πρωτοεμφανίστηκε το ’71 σ’ ένα μπαρ στο Λευκό Πύργο. Τραγούδια τολμηρά, αντικομφορμιστικά (“Ο παπάς”, “Οι τιράντες”, “Αχ Μαρία” κ.α.) τα οποία θα συνεχίσει να λέει και να γράφει, όπως αργότερα στην Πλάκα, στην “Πέμπτη Εποχή” με το Θανάση Γκαϊφύλια και τον Πάνο Τζαβέλα. Ερέθισμα αυτής της συζήτησης για μας, ήταν το άκουσμα για πρώτη φορά των τραγουδιών του, των καινούριων αλλά και παλιότερων. Ένας ποικιλόμορφος μουσικός ήχος (μπαλάντες, ροκ, λαϊκά, κ.α.) κι ένας πικρός σαρκαστικός στίχος, που βάλλει εναντίον του κατεστημένου. Υπάρχει ακόμη στον στίχο του μια απελπισμένη γενναιότητα, ένας πληγωμένος ή ανεκπλήρωτος έρωτας. (“Είναι πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς”, “Παραδόξως αγαπάω εμένα όπως εσένα”, “Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις”, το παλιό τρυφερό “Παπάκι” που τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου κ.α.). Τον Άσιμο, που ζει μόνος του σαν σύγχρονος Διογένης σ’ ένα πιθάρι-δωμάτιο 2Χ3, τον συναντήσαμε στο μαγαζί που έχει φτιάξει τα τελευταία χρόνια μπροστά από το “σπίτι” του (βιβλία, αφίσες, παιχνίδια), στην οδό Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια. Δυο μέρες πριν μας είχε φέρει στην εφημερίδα τη μουσική πραμάτεια του, κρατώντας επίσης μαζί του μια απόχη με τον πλανήτη (μια υδρόγειο σφαίρα) που προσπαθεί από καιρό…να σώσει. Χειμαρρώδης, αχαλιναγώγητος στη συζήτηση, με λογοπαίγνια, χιουμοριστικούς αφορισμούς και εκλάμψεις, τα βάζει με όλους και με όλα. Μη τον πάρετε στα σοβαρά αλλά ούτε και στα αστεία. Αφουγκραστείτε τον.
Αναλαμβάνω την ευθύνη, να μου κάνει μήνυση όλος ο ελληνικός λαός, αν υπάρχει.
Γιατί;
Έχω σκοπό να διαλύσω το έθνος, μπας κι αποκτήσει συνείδηση.
Γιατί βγάζεις τα τραγούδια σου σε κασέτες σαν αυτοπαραγωγός; Δεν τα βρίσκεις με τις εταιρίες;
Με στήνουν, με κοροϊδεύουν. Όλοι κοιτάνε να φάνε το ζουμί από μένα. Γι’ αυτό όλα, ακόμα κι ο μοναδικός δίσκος που έχω βγάλει με σήμα το βουβάλι, δική μου παραγωγή είναι. Τον έδωσα για εκμετάλλευση στο υποκατάστημά μου στη “Μίνως”.
Είσαι περιθωριακός; Αισθάνεσαι λίγο Διογένης, όπως αυτός της κασέτας σου;
Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει περιθώριο. Το ‘χει φάει ο…πράσινος πετροφάγος. Ό,τι λέω το ‘χω κάνει. Έχω γίνει ο ίδιος ο Διογένης. Όχι μονάχα στα λόγια μα στην πράξη και στο είναι.
Τι αμφισβητείς, τι ψάχνεις μέσα από τα τραγούδια σου;
Γυρεύω “ανυπότακτες ματιές”, όπως λέω σ’ ένα απ’ αυτά.
Ακούγονται στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση;
Πολεμάω μ’ έναν άνθρωπο που είναι μεγάλος μου εχθρός, τον άνθρωπο που ελέγχει τα δίκτυα. Αλλά όταν τον βρήκα στο δρόμο, κατάλαβα ότι είναι γεννημένος μπούφος κι όχι μπούφος μέσα στον μπούφο όπως είμαι εγώ.
Υπάρχουν διάφορα είδη μουσικής στα τραγούδια σου. Πως τα συνδυάζεις όλα αυτά;
Όλες οι μουσικές είναι ένα κι ένας καλλιτέχνης όταν είναι τίμιος και καθαρός έχει δικαίωμα να περνάει μ’ οποιαδήποτε μουσική θέλει - αν μπορεί και να τη φτιάξει - μηνύματα στον κόσμο. Απλώς δεν έχω τα μέσα να τα κάνω όπως θέλω.
Έχεις τόσα όργανα, τόσους μουσικούς σ’ αυτά. Τους πληρώνεις ή έρχονται αφιλοκερδώς;
Τους έχω πληρώσει και με το παραπάνω εκτός από δύο τρεις που είναι εντάξει παιδιά, έρχονται αφιλοκερδώς, όπως π.χ. ο Θύμιος Παπαδόπουλος. Μια τέτοια παραγωγή σε λεφτά, άσε τον κόπο και την υπερεργασία, την πληρώνω δέκα φορές παραπάνω από οποιαδήποτε εταιρία. Δεν εξαπάτησα κανένα, ό,τι έχω πει το έχω κάνει.
Επιβιώνεις με τη μουσική; Πως τη βγάζεις;
Με εκατομμύρια χαμαλίκια από άλλες δουλειές. Μέχρι φούσκες για τα πιτσιρίκια πουλάω.
Στους στίχους σου υπάρχει σαρκασμός αλλά και τρυφερότητα. Πέρα από την εξουσία υπάρχει κι ο έρωτας. Πως συνδυάζεται στην ψυχοσύνθεσή σου;
Δεν βρέθηκε ποτέ καμιά γυναίκα να μ’ αγαπήσει κι ούτε να μου κάνει καμιά δουλειά.
Τι δουλειά;
Ένα αυγό τηγανητό, ας πούμε. Μ’ έχουν εκβιάσει όλες μέχρι θανάτου. Γιατί όλες είναι σκλάβες γεννημένες, προτιμάνε τα χαρέμια. Γι’ αυτό παν απ’ τη μια με τους παπάδες και την άλλη με τους δερβισάδες. Είναι πουλημένες.
Σ’ ενοχλεί ότι είσαι άγνωστος στο ευρύ κοινό;…Άσημος εμπορικά;
Είμαι ο πιο εμπορικός απ’ όλους. Αν υπάρχει μια συνωμοσία γύρω μου, είναι γιατί φοβούνται τη δύναμή μου. Όλοι είναι βολεμένοι και με νομίζουν ίδιο μ’ αυτούς, μπας και τους φάω τη θέση. Η συνέντευξη που δίνω δεν απευθύνεται σε κομπλεξικούς. Δεν θα φάω τη θέση κανενός. Τον πλανήτη προσπαθώ να ελευθερώσω. Να διαλύσω όλες τις πολεμικές βιομηχανίες, να γκρεμίσω τα τρελάδικα και να κάνω τις εκκλησίες μαγειρεία.
Εκτός από κριτική κάνεις και αυτοκριτική;
Πάντα αυτοσαρκάζομαι. Τον εαυτό μου τον έχω αυτοκρίνει όσο κανένας άλλος.
Σε τι πιστεύεις;
Στη γενεσιουργό αιτία που τη θυμήθηκε κι εκείνος ο Παρμενίδης που είχε πει: “Εν το παν”. Όλα τα γενεαλογικά δέντρα Εβραίων, Πόντιων, Θιβετιανών, Ινδών, όλες οι θρησκείες, ανατολικές και δυτικές, βόρειες και νότιες, που βασίζονται όμως σε γενεαλογικά δέντρα και σε φοβερή αλληλεγγύη, προσπαθούσαν να βρουν τον έναν, τον ελευθερωτή. Είτε Χριστός λεγόταν, είτε Βέγγος. Αλλά είμαι πιο αρχαίος απ’ αυτούς, γιατί ξέρω ότι το σύμπαν είναι μια τελεία, η οποία γίνεται γραμμή. Γι’ αυτό μια τελεία να τελειώνει, μία γραμμή τα ξαναρχίζει. Η γενεσιουργός αιτία δεν είναι καν η Εύα, ούτε ο Αδάμ. Γιατί υπήρξαν κότες κι όχι ελευθερωτές.
Υπάρχουν κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι που σε επηρέασαν ;
Προσπάθησα να καταλάβω τον Ηράκλειτο, τον Διογένη, τον Παρμενίδη, τον Οιδίποδα, τον Διγενή Ακρίτα.
Κι ο πατέρας του αναρχισμού ο Μπακούνιν;
Μπακούνιν, Μαρξ, Λένιν είναι μούμιες, όπως όλοι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι Φαραώ.
Νιώθεις ριγμένος, ξένος με τους συνανθρώπους σου;
Σε εκατό μαγαζιά έχω δουλέψει και δεν έχω πάρει φράγκο. Έχω τρέξει σε εκδηλώσεις για τον κάθε κυνηγημένο κι αδικημένο και δεν έχω ακούσει καλή κουβέντα. Τώρα ο εαυτός μου αγωνίζεται να θεραπεύσει τις τελευταίες του πληγές που έχουν μείνει.[/SPOILER]
[SPOILER]Αποσπάσματα από το βιβλίο του Άσιμου “Αναζητώντας Κροκανθρώπους”
Όταν πλακώσει ο θάνατος αρχίζει η καταγραφή της ζωής. Κι έτσι κυκλοφορούν τα βιβλία. Το καλό με μένα αλλά και το ζόρι είναι που ξέρω συνειδητά το θάνατό μου και μαζί με την καταγραφή της πεθαμένης ζωής, μπορώ να καταγράφω και το θάνατο μου.
Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θα ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θα 'μαι εγώ πια. Θα ‘ναι αυτή η μάσκα που φορούν στους πεθαμένους. Όσους τους χρησιμοποιούν μετά το θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν υπάρχουν. Όσο υπήρχα με φοβόσουν. Όσο υπήρχα δε με άντεχες. Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μη με διάβαζες ποτέ. Είναι καλύτερο ν’ αγοράσεις ή να κλέψεις ένα μπλουζάκι με την φάτσα μου επάνω τυπωμένη. Κι ας σου φαίνεται γελοίο. Κι ας μου φαίνεται γελοίο.
Θέλεις να πατάς σταθερά. Σ’ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες. Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο αλλά πάντα στα ρηχά. Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες. Kι ας μη γυρνώ τον κόσμο.
Δεν υπάρχει σύμπαν, υπάρχουν μόνο στιγμές, συμπαντικές στιγμές. Αν φτάσεις στην ακινησία, μπορείς παντού να ταξιδέψεις.
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου 'λεγα μωρό μου εκείνο το πρωινό δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος. Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο, κακώς έχεις νομίσει. Για μένα δεν υπάρχει κόσμος. Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο.
Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα. Ουχί Ασίμος-ουδεμία σχέση έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ. Τώρα θα μου πεις γιατί το “Άσιμος” με γιώτα
Γιατί όταν λέμε “ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής…” η λέξη “άσημος” παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα. Ενώ το “Άσιμος” είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί ο επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου".
Τα ζώα μπορεί να φωνάζουνε και να πλακώνονται στις μπουνιές. Ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν τη σπιουνιά, τους μπάτσους, ή άλλα συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές, πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων που δεν είναι δυστυχώς ζώα.
Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή. Η κοινωνία των γυναικών το ίδιο. Ζήτω η κοινωνία των παιδιών και των ζώων, όχι όλων. Αυτών που δεν έχουν αποχτήσει ακόμη ανθρώπινες συνήθειες.
Θα μπορούσα να 'χα πράξει αλλιώς και να μην υπήρχε το χαμαλίκι. Αλλά το ξέρω τότε δε θα μπορούσα τίποτα να κανω. Γιατί δε θα ήμουνα εγώ. Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους κάλπικους φονιάδες. Γιατί θα ήμουν σαν εσάς τους φοιτητές, τους κώλους και τους χέστες. Γιατί θα ήμουνα και εγώ σαν τους αριστερούς, σαν τους “αναρχικούς” και τα πρεζόνια. Γιατί θα ρούφαγα ακόμα από τη μαμά και τον μπαμπά. Γιατί θα ρούφαγα τους γύρω. Γιατί στα λόγια θα ‘μουνα ο πρώτος του χωριού ο γκραντεπαναστάτης. Γιατί θα ήμουν σαν και εσένα πούστη. Γιατί θα ήμουν σαν και σένα φεμινίστρια κουφάλα. Γιατί θα τάθελα όλα και γω δικά μου. Γιατί θα μ’ ενδιέφερε να μη μου πέσει η μύτη. Γιατί θε να ‘χα το ‘να πόδι εδώ και τάλλο απ’ την άλλη. Γιατί στο πρώτο ζόρι θάχα να καταφύγω σ’ αυτούς που μου 'ναι ξένοι και δικοί. Γιατί θα ήμουν κόσμος, κόσμος μες τον κοσμάκη. Γιατί δε θάμουνα εγώ.
Το προτιμώ το χαμαλίκι.
Δεν έδωσα σε άλλον τα κλειδιά ούτε του σπιτιού μου, ούτε της καρδιάς μου. Αρνήθηκες να τα πάρεις.
Φοβήθηκες μήπως σου ξεκλειδώσω τη δική σου καρδιά.[/SPOILER]
