Δύσκολα μπορούν όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν (μερικοί ναι, όλοι δύσκολα) χωρίς κάποιο σύστημα πίστης, είτε μιλάμε για χριστιανισμό, είτε για ινδουισμό, είτε για το δωδεκάθεο, είτε για τα ζώδια, είτε για την πίστη στην αταξική κοινωνία! Ίσως, λέω ίσως, να έρθει κάποτε μια εποχή που οι άνθρωποι δε θα έχουν ανάγκη τη θρησκεία, αλλά αυτό δεν είναι κάτι εύκολο.
Όταν η θρησκεία συμπορεύεται με την εξουσία όμως και μετατρέπεται σε οργανωμένο κρατικό θεσμό, όταν απο εκκλησία γίνεται Εκκλησία, προκύπτουν προβλήματα - μια αναδρομή στην ιστορία είναι αρκετή για να το δείξει αυτό.
Θυμάμαι απο το πρόσφατο ταξιδάκι μου στο Παρίσι τα αντιφατικά συναισθήματα που μου προκάλεσε η επίσκεψη μου στη μεγαλοπρεπέστατη Sacre Coeur, τη Βασιλική της Ιερής Καρδιάς του Χριστού, μια πανέμορφη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Απο τη μία η μεγαλοπρέπεια, η ομορφιά, και η ιδιαίτερη αίσθηση που νιώθεις όταν βρίσκεσαι μέσα… Και απο την άλλη οι μεγάλες αφίσες με την εικόνα του Πάπα, ο οποίος έλεγαν θα επισκεφτεί το Παρίσι τον επόμενο καιρό. Και δίπλα τους διάφορα ταμεία για δωρεές και οικονομικές προσφορές.
Aν το προβλημα της σημερινης ελληνορθοδοξης εκκλησιας ειναι ο ορος “εξουσια” και οχι “θρησκεια”, τοτε να λεμε ευτυχως! Το θεμα ειναι οτι η εξουσια διαφθειρει, οποτε το προβλημα με τον ορο “εξουσια” μεταπηδα και στον ορο “θρησκεια”…
Διαφωνω. Δε βρισκω γιατι η θρησκεια πρεπει να υπαρχει? Μηπως ανεκαθεν ο ρολος της θρησκειας σε καθε κοινωνια ειναι να τυφλωνει και να πολεμα το διαφορετικο και την ελευθερη βουληση του καθενα? Δε βρισκω το λογο για τον οποιο χρειαζεται, την στιγμη που η ιστορια μας δειχνει γιατι φοβιζε (ή και φοβιζει) πολυ κοσμο.
Συμφωνω. Ο ανθρωπος αναζητα κατι ανωτερο απο αυτον, ισως λογω της ανασφαλειας του (?) ποιος ξερει. Παντως, πιστευω πως οσο η επιστημη προχωρα, τοσο λιγοτερος κοσμος νιωθει την αναγκη να ακολουθει μια θρησκεια.
Βακ, η έννοια “ανθρώπινος πολιτισμός” είναι (καλώς ή κακώς) ιστορικά συνυφασμένη με τον όρο “θρησκεία”. Από τα Ζιγγουράτ των Σουμερίων, στο Θεό-Ήλιο Φαραώ, στο Μαντείο των Δελφών, στον Πάπα, στη Τζιχάντ, πάντα σε κάθε ισχυρό πολιτισμό υπήρχε και ένα εξίσου ισχυρό Ιερατείο που κανόνιζε τις “βρωμοδουλειές”. Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτιση. Επίσης, όμως δεν αμφισβητείται, οτι ήταν και καθοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη της “προσωπικότητας” του εκάστοτε Πολιτισμού.
Τους τελευταίους αιώνες, ο άνθρωπος όντως “ωρίμασε”, αλλά δεν ξέρω σίγουρα αν η ανθρωπότητα είναι ακόμα έτοιμη να αποβάλλει πλήρως τη θρησκεία…
Τώρα όχι, είναι απλά αδύνατον. Ύστερα απο αιώνες, ίσως, και εφόσον δεχόμασταν πως ναι, οι άνθρωποι είναι δυνατόν να εξελίσσονται και να μην είναι “παντού και πάντα οι ίδιοι”. Αν και πάλι, δύσκολα. Αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θρησκεία θα υπάρχει πάντα. Σίγουρα είναι και ψυχολογικοί οι λόγοι (αξεπέραστες οι αναλύσεις του Φρόυντ για την χριστιανική ειδικά θρησκεία). Είναι και το γενικότερο “μυστήριο” που περιβάλλει το σύμπαν και την ύπαρξη γενικότερα (στο οποίο η επιστήμη δεν πάει απαραίτητα κόντρα).
Δε θα με ενοχλούσε να υπάρχει θρησκεία, αν και συχνά οι θρησκείες είναι ο απλός τρόπος να απαντηθούν πολύπλοκα φιλοσοφικά ερωτήματα - και εμένα πάντα μου άρεσε η φιλοσοφία. Έχει και πολύ ενδιαφέρον να συγκρίνουμε τις θρησκείες μεταξύ τους, να παρατηρούσαμε τα κοινά και τις διαφορές που έχουν ως προς το θεωρητικό τους υπόβαθρο. Και ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον έχει η ιστορική αναδρομή στις θρησκείες, όπου και παρατηρούμε το φαινόμενο να μετατρέπονται σε Θεσμούς και Εξουσία πάντα κάτω απο ιδιαίτερες και συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες…
Η θρησκεία εχει ως σκοπό να ορίζει το "ατελές " του ανθρωπου…
Όσο η επιστήμη δε μπορεί να νικήσει τον θάνατο ,τόσο θα υπάρχει η θρησκεία…θα δίνει ελπίδα και θα οδηγεί συνειδήσεις…
Εχετε δίκιο πως είναι θέμα εξουσίας που οι ιδιοι οι άνθρωποι εκχωρούν στην εκκλησια…πχ το απαράδεκτο “αλάθητο” του Πάπα…
Χαίρει διευκολύνσεων φορολογικών και νομικών γιατι οποιαδηποτε διενεξη με εκκλησιες πχ θα σημαινε διενεξη με μια συλλογική συνείδηση…Ας ελπίσουμε οι επόμενες γενιές αν οχι πιο αφυπνισμένες τουλάχιστον να είναι πιο κριτικές απάναντι στο θέμα θρησκεία…και μάλλον να πιστευουν πιο πολύ στις δυνατότητες του ανθρώπου…
Η Εκκλησία είναι υπέροχη. Σκεφτείτε μόνο τον πλούτο της αρχιτεκτονικής, απο τις γοτθικές αψίδες στις μεγαλοπρεπείς ρωμαιοκαθολικές βασιλικές, απο τα γραφικά ορθόδοξα ξωκκλήσια στα νησάκια, στην αίσθηση του δέους που σε καταλαμβάνει στο εσωτερικό των μεγάλων εκκλησιών, το πλουμισμένο με ψηφιδωτά και αρωματισμένο με θυμιάματα… Σκεφτείτε τα έργα τέχνης, μια Καπέλα Σιξτίνα, τους ασύλληπτα όμορφους τρούλους με τη μπαρόκ αισθητική, τα αγάλματα που φαίνονται σαν αληθινά… ή ενδεχομένως την αυστηρή ομορφιά του βυζαντινού ρυθμού, όπως αυτή αναδεικνύεται σε μια Άγια Σοφια για παράδειγμα…
Τι να λέμε τώρα, η Εκκλησία ως οικοδόμημα βαδίζει παράλληλα με την Ιστορία της Τέχνης εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περίπου…
Γιατί κατα τ’ άλλα η Εκκλησία ως κρατικός θεσμός είναι γ@μησε τα.
Με κάλυψες απόλυτα… και να προσθέσω ότι κάπου είχα διαβάσει ότι στον Μεσαίωνα οι καρδινάλιοι κι οι (πλούσιοι) ιερείς, για να δικαιολογήσουν την πολυτέλεια των ναών και των ενδυμάτων τους, είχαν αντιστοιχήσει κάθε αρετή σε ένα πολύτιμο πετράδι, πχ το ρουμπίνι συμβόλιζε και καλά την ηρεμία και την υπομονή… Καταλαβαίνετε τι σπατάλη χρήματος γινόταν αλλά και πώς φαινόταν αυτό στον φτωχό λαό…
Ειδικά τον Μεσαίωνα η Εκκλησία αντιπροσώπευε την απόλυτη εξουσιαστική Αρχή, που κόντραρε στα ίσια τους βασιλιάδες και άρχοντες της εποχής… Είχε και τη θετική του (ας πούμε) πλευρά αυτό, υπο την έννοια οτι η Εκκλησία φρόντιζε για την (όποια) εκπαίδευση έπαιρναν οι νέοι, καθώς και για την διαφύλαξη ορισμένων πολύ σημαντικών φιλοσοφικών κειμένων απο την αρχαιότητα, καθώς και για κάποια μορφή φιλανθρωπίας… Αλλά ό,τι και να λέμε, το Στάτους Κβο παρέμενε αλώβητο για εκατοντάδες χρόνια…
Ο μεγάλος πανικός βέβαια έγινε με την εμφάνιση του προτεσταντισμού, ο οποίος αντιμετώπισε το εκκλησιαστικό καθηστημένο της εποχής… Και το επακόλουθο ήταν ορισμένοι απο τους πιο αιματηρούς πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πόλεμοι ανάμεσα σε θρησκείες…
Και όμως… Τίποτα από αυτά που λέω δεν έρχεται σε αντίθεση. Το να είσαι άθεος δεν αποκλείει πως μπορείς να θαυμάζεις τον Χριστό για την ζωή του και την επαναστατική, σχεδόν αναρχική για την εποχή φιλοσοφία του. Βέβαια δεν πιστεύω πως ήταν γιός του Θεού (άλλωστε δεν νομίζω να υπάρχει θεός) αλλά ένας απλός άνθρωπος χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή του. Το ότι ένας καλός χριστιανός όμως πρέπει να είναι αντίθετος με την εκκλησία είναι δεδομένο. Αν ο Χριστός ήξερε πως όλη η φιλοσοφία του θα μεταμορφωνόταν σε αυτό που το έχει μεταμορφώσει η εκκλησία, αν ήξερε πως άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την νοοτροπία του παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποι του, αν ήξερε πως τόσος κόσμος μάλιστα το δέχεται αυτό τότε δεν νομίζω να άνοιγε ποτέ το στόμα του.
Αφου οπως λες, δεν πιστευεις οτι υπαρχει θεος και ο Χριστος αρα δεν ηταν γιος του, μπορεις να μου βρεις ιστορικες πηγες που αναφερουν το Χριστο? Εκτος απο τις αγιες γραφες.
