[LEFT]Οι πατριαρχικές δομές σε συνδυασμό με το κράτος και την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας έχουν αναλάβει επιτυχώς, να επιβληθούν στον τρόπο σκέψης μας. Τα ανδρικά εξουσιαστικά πλέγματα που έχουν κατακρεουργήσει πολλές φορές την γυναικεία επαναστατικότητα πλέον έχουν εκμηδενίσει κάθε απομεινάρι της. Σε μια κοινωνία που διευθύνεται από φαλλοκράτες επόμενο είναι να επικρατεί η εκμετάλλευση βία και ο καταναγκασμός. Τμήμα της ευρύτερης επικρατούσας καταπίεσης αποτελούν και οι σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα που δεν περιορίζονται μόνο στους οίκους ανοχής, στο trafficking, στα lifestyle περιοδικά και στον γάμο.
Η γυναίκα αφού υφίσταται πλύση εγκεφάλου απο νεαρή ηλικία σχετικά με τα ζητήματα της σεξουαλικότητας καλείται βίαια να ανταπεξέλθει στον υποτιμητικό ρόλο της συζύγου, της ερωμένης, της μάνας. Η σύζυγος αποτελεί διακόσμηση του σπιτιού, η ερωμένη παιχνίδι στα χέρια του άντρα, η μητρότητα είναι ένα μεθόδευμα ανδρικής καταπίεσης απέναντι στην γυναικεία χειραφέτηση, καθώς ο ρόλος της μητέρας στον καπιταλισμό είναι η ενασχόληση με τα παιδιά.(Σε μια ελεύθερη κοινωνία δεν θα υφίσταται καν οικογένεια καθώς η κοινότητα θα είναι υπεύθυνη για την ανατροφή των παιδιών απαλλάσσοντας τις γυναίκες απο το “καθήκον” που τους προσάπτει η πατριαρχία)
Ο ρατσισμός ενάντια στο θηλυκό γένος δυστυχώς έχει κάνει αισθητή την παρουσία του πολλές φορές στο εργατικό/κοινωνικό κίνημα ΄ απο τον μισογυνισμό του Προυντόν ως τις ηδονιστικές ηλιθιότητες του Βανεγκέιμ, το μπολσεβίκικο μισός κατά των ομοφυλοφίλων και τον άκρατο σεξισμό ορισμένων καστοριαδικών αυτόνομων (καθώς η υπεράσπιση της πορνογραφίας
? του βιντεοσκοπημένου βιασμού δηλαδή - θεωρείται κάτι το πολιτικά ορθό για τον κάθε μεταμοντέρνο). Μην ξεχνάμε επίσης τον βιασμό της αναρχοφεμινίστριας Andrea Dworkin απο τον τότε αναρχικό “σύντοφό” της.
Το “ελεύθερο” σεξ στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ελεύθερο , είναι μια κατάσταση αποξένωσης απο την γυναικεία επαναστατικότητα καθώς αποτελεί μια ρεφορμιστική προσέγγιση της ετεροφυλοφιλίας. Στον Μάη του 68 η σεξουαλική “απελευθέρωση” σχετιζόταν με την απαλοιφή του συναισθηματικών δεσμεύσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, καθώς οι σταθερές σχέσεις θεωρούντουσαν αστικές σύμφωνα με τους “επαναστάτες”, με λίγα λόγια μας βγάζουν απο την υπηρεσία της κουζίνας και μας βάζουν στην υπηρεσία του οργασμού. Δεν είναι τυχαίο πως τότε το όργιο (συλλογικός βιασμός) είχε αναχθεί σε “επαναστατική” πράξη.
Ο άντρας αφού καταλογίζει στην γυναίκα την φιλαρέσκεια την πιέζει να είναι όμορφη και να τον υπηρετεί σεξουαλικά εκμεταλλευόμενος την ασθενέστερη μυική της δύναμη. Αυτό γίνεται είτε με την δημιουργία προτύπων ομορφιάς, είτε με την μορφή της πορνείας, είτε με την ερωτική σχέση ανάμεσα τους. Μια σχέση που είναι ο νομιμοποιημένος βιασμός, η εκμηδένιση της γυναικείας αξιοπρέπειας με το σπάσιμο του παρθενικού υμένα, η εισχώρηση του πέους στον κόλπο ως βιαία επιβολή του ανδρισμού πάνω στο γυναικείο σώμα, διαδικασία ψυχοφθόρα και οδυνηρή για κάθε απελευθερωμένη γυναίκα. Το ανορθωμένο πέος ως όπλο μίσους και φορέας κυριαρχίας επιχειρεί να υποτάξει την γυναικεία επαναστατικότητα για χάρη της ανδρικής ικανοποίησης. Η γυναικεία εικόνα που επικρατεί στο μυαλό του άνδρα είναι η θηλυκή εκδοχή της χριστιανικής σταύρωσης, καθώς παρουσιάζεται ως μαζοχίστρια εσταυρωμένη για τις αμαρτίες της που αρέσκεται στο να την διαπερνά ο φαλλός κολπικώς όπως τα δόρατα των στρατιωτών (καταστροφή του υμένα,της φύσης), ή ακόμη χειρότερα πρωκτικώς (όπου το αρσενικό αντλεί την ηδονή με καθαρά σαδιστικό τρόπο.) Περιττό να αναφέρουμε ότι ο πεοθηλασμός, όπως και οι “αρετές” του σαδομαζοχισμού, της ηδονοβλεψίας και της επιδειξιμανίας αποτελούνε μαζί με την θέαση πορνογραφίας την κορύφωση της πατριαρχικής βίας (θέσεις που ασπάζονται ακόμη και μη ριζοσπάστριες φεμινίστριες).
Η ετεροφυλοφιλία ως σχέση κοινωνικά επιβαλλόμενη και μορφή βιασμού είναι ένα απο τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος. (λέω ριζοσπαστικό διότι έχουν κάνει και την εμφάνισή τους διάφορα ανύπαρκτα ανέκδοτα τύπου φιλικός προς το σεξ φεμινισμός ,κλπ) Η οργάνωση λεσβιακών ριζοσπαστικών αναρχοφεμινιστικών ομάδων είναι σημαντική μορφή αντίστασης και αναγέννησης της χαμένης γυναικείας επαναστατικότητας με σκοπό την δημιουργία μιας μητριαρχικής αναρχικής κοινωνίας ισότητας κι ελευθερίας. Η άρνηση σύναψης ερωτικών σχέσεων με το άλλο φύλο αποτελεί πράξη απαλλοτρίωσης καθώς επίσης και η καταστροφή της “σεξουαλικότητας” (διαδικασία υθιφαλλικής δημιουργίας) που αποτελεί ξεπέρασμα του ρόλου της ερωμένης και ανατροπή της πατριαρχικής επιβολής. Η αντιερωτική και η “μη εμφανίσιμη” γυναίκα είναι η χειραφετημένη καθώς η σεξουαλικότητα αποτελεί προϊόν πατριαρχικού τρόπου σκέψης.
Ο βιασμός (είτε ως πράξη ετεροφυλοφιλίας, είτε με την ωμή και αγριότερη μορφή του) έχει εγκατασταθεί στην τέχνη. Από τον κλασικισμό (όπου η γυναικεία μορφή παρουσιάζεται εξιδανικευμένη ερωτικά) έως τον σουρεαλισμό που είναι ενδεχομένως η πιο μισογυνιστική περίοδος της τέχνης καθώς εκεί το αρσενικό έχει το “ελαφρυντικό” της «ελευθερίας» της γραφικής οπτικοποίησης του υποσυνείδητου και τον ντανταϊσμό όπου ορισμένες φορές τον γυναικείο σώμα υποβιβάζεται ως μέσο προβολής της “επαναστατικότητας” ορισμένων (βλέπε ορισμένα έργα του Ντυσάν). Η τεστοστερόνη λοιπόν μας απειλεί και εικαστικώς…
Στην λογοτεχνία παρατηρούμε ότι ο βιασμός έχει την μεγαλύτερη αποδοχή, απο τις φρικαλεότητες του Ντε Σάντ και μέχρι τον μισογυνισμό των μπίτνικς και τις υβρεολογίες του “δικού μας” Εμπειρίκου. Στον κινηματογράφο εκτός από την καταγραφή του (η γνωστή τσόντα) και τα ελεϊνά πρότυπα της καπιταλιστικής κουλτούρας υπάρχουν δυστυχώς και απόπειρες πορνογραφημάτων που τυγχάνουν μαζικής αποδοχής απο άτομα του “χώρου” (π.χ. σαδομαζοχιστική προσέγγιση του Βunuel, φαλλοκρατικές σκηνές του Lynch, προσβλητική αντιμετώπιση της γυναίκας σε ταινίες του Νικολαϊδη, κλπ)
Η καταστροφή της πατριαρχίας όσον αφορά τις σεξουαλικές σχέσεις επιτυγχάνεται με την καταπολέμηση της ετεροφυλοφιλίας και των πολιτισμικών της προϊόντων. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε το λάθος ορισμένων “φεμινιστριών” που θεωρούσαν επαναστάτριες τις πρώιμες ρεμπέτισσες χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το ότι ήταν όμορφες και ερωτοτροπούσαν όποτε το ήθελαν. ΜΕΓΑ λάθος! Με το να είσαι όμορφη για να θες να κάνεις έρωτα με ένα αρσενικό δεν σε απελευθερώνει αντίθετα σε αλλοτριώνει σεξουαλικά. Η γυναικεία χειραφέτηση όπως την εννοούμε δεν έχει σχέση ούτε με τις μινι φούστες, ούτε με το αντριλίκι και την μαγκιά των ρεμπετών, ούτε με την σεξουαλική “επανάσταση”. Επαναστατώ σεξουαλικά ως γυναίκα σημαίνει απορρίπτω και καταπολεμώ τιςπατριαρχικές και καπιταλιστικές δομές εξουσίας που επιβάλλονται απο κράτος, κοινωνία και ανδροκρατία με κυριότερους εκπρόσωπους τους την ομορφιά, την ετεροφυλοφιλία και την κουλτούρα του βιασμού σε όλες τις εκφάνσεις της. (Σχετικά με την στάση μας απέναντι σε “γυναίκες” που υπερασπίζονται την σεξουαλική καταπίεση δηλώνοντας είτε συνειδητά ετεροφυλόφιλες, είτε πόρνες από επιλογή είτε αρέσκονται σε θέαση πορνογραφίας και απόλαυση συμμετοχής σε σαδομαζοχιστικές σχέσεις (ή αντίστοιχες πρακτικές πατριαρχικού ερωτισμού) δηλώνουμε ξεκάθαραότι είμαστε αρνητικά τοποθετημένες απέναντί τους)
“Η πορνογραφία είναι η θεωρία, ο βιασμός η πρακτική” Robin Morgan
Μια διευκρίνηση για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις: το φύλο το θεωρούμε κοινωνικό δημιούργημα της πατριαρχίας- οπότε όταν αναφερόμαστε στον άνδρα δεν αναφερόμαστε στο γένος
Αναρχοφεμινιστική Ριζοσπαστική Ομάδα Αθηνών[/LEFT]
[CENTER]Υπερ πορνογραφίας
Στα αυτιά των περισσοτέρων οι λέξεις «πορνογραφία» ή «πορνογράφημα» ακούγονται ως βρισιές. Οι επίσημοι φορείς (η Εκκλησία, η Εκπαίδευση, το Κράτος) όλων των χωρών του κόσμου τις λογαριάζουν για κάτι «μιαρό» και «διαβολικό», συνώνυμο με την «έκλυση των ηθών» και άρρηκτα συνδεδεμένο επερχόμενη «τιμωρία των αμαρτωλών». Τα «Ιερά Βιβλία» των μονοθεϊστικών θρησκειών βρίθουν από λογείς κατάρες και φριχτές απειλές προς κάθε εκδήλωση ελεύθερου ερωτισμού. Τα Σόδομα και τα Γόμορρα της Παλαιάς Διαθήκης αφανίζονται από τον «Θεό», στην χριστιανική Αποκάλυψη μια τρομακτική λιμνη της φωτιάς περιμένει «τους πόρνους και τους μοιχούς» - για να μην μιλήσουμε για το Κοράνι και το Ισλάμ, που θεωρεί αμαρτία ακόμη και την δημόσια θέα του γυναικείου προσώπου. Και όποιος τολμήσει να υπαινιχτεί πως ο θρύλος του Ναζωραίου είναι στον πυρήνα του μια ερωτική, αντιεκκλησιαστική (δηλαδή ανοιχτή, δίχως προαπαιτούμενα) παραβολή, που διαστρεβλώθηκε από τους φασίστες των αιώνων, ευθύς γίνεται ένας ακόμη «μιαρός» -κι ας πασχίζει η ζωγραφική τουλάχιστον εφτά αιώνων για το ενάντιο. Ετούτος ο «μιαρός» στον καιρό του Τζορντάνο Μπρούνο καίγονταν στο κέντρο της Ρώμης. Στον καιρό του Καζαντζάκη έμπαινε στις λίστες των «αντιχρίστων» που τηρούσαν οι Εκκλησίες ? «ορθόδοξες» και «καθολικές». Ας σκεφτούμε τι θεωρήθηκε πορνογραφία μέσα στους αιώνες: σχεδόν ολόκληρη η αρχαία ελληνική τέχνη, ένα μεγάλο κομμάτι της αναγεννησιακής ζωγραφικής (ας πούμε η Αναδυομένη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, η Γαλάτεια του Ραφαήλ Σάντσιο ή ακόμη και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος του Καραβάτζιο), μα και ορισμένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνήματα των αιώνων (ο Αριστοφάνης, ο Οβίδιος, ο Πετρώνιος, ο Βοκάκιος, ο Ζολά, ο Τζόις ? και, για να φτάσω στις μέρες μας, ο Εμπειρίκος). Και οι εξουσίες (θρησκευτικές και κοσμικές) πάντοτε φρόντιζαν για την απαραίτητη καταστολή οποιασδήποτε εκδήλωσης ερωτικής ελευθερίας, ακριβώς γιατί γνώριζαν πως τούτη η ελευθερία βρίσκεται στον αντίποδα της ισχύος τους. Στον καιρό της εικόνας η λεγόμενη «πορνογραφία» πήρε μια πιο συγκεκριμένη μορφή: η αναπαράσταση της σεξουλικής πράξης έφερε στο προσκήνιο μια τεράστια βιομηχανία με εξίσου τεράστιο κοινό. Στους προαιώνιους επικριτές της «πορνογραφίας», προστέθηκαν και όσοι λέγουν πως η κινηματογραφημένη σεξουαλική πράξη είναι μια εμπορική δικαιοπραξία με σκοπό το κέρδος και όχι την ηδονή ή και όσοι υποστηρίζουν πως η ευρεία χρήση της πιθανότατα να εθίσει τους ανθρώπους σε ψηφιακές ερωτικές εμπειρίες. Φυσικά τούτες οι απόψεις διαφορίζονται από τις κατάρες των λογής «ταλιμπάν»: ωστόσο πιστεύω πως είναι πολύ επικίνδυνο να βάζουμε διαχωριστικές γραμμές στα κίνητρα των ανθρωπίνων πράξεων που γινονται με ελεύθερη βούληση (δηλαδή με δυνατότητα επιλογής). Επίσης πιστεύω πως η εξοικίωση με την σεξουαλική πράξη μας φέρνει κοντύτερα στην πραγματοποίησή της. Και πως είναι καλύτερο να βλέπουν οι άνθρωποι πορνοταινίες και να ερεθίζονται, παρά φοβούνται «λίμνες της φωτιάς» που καίνε του «αμαρτωλούς» στην φριχτή «Κόλαση». Να το πω καθαρά: είμαι υπερ της πορνογραφίας ? εφόσον φυσικά τηρείται το αυτονόητο δικαίωμα της ελεύθερης συναίνεσης των όσων συμμετέχουν σε αυτή. Και θεωρώ ελπιδοφόρο πως στην νεοθρησκόληπτη Αμερική του Μπους, τριάντα συγγραφείς και καλλιτέχνες (ανάμεσά τους ο Σαλμάν Ρουσντί, ο Γκορ Βιντάλ, ο Λου Ριντ και πολλοί άλλοι) συμμετέχουν με κείμενα τους σε μια έκδοση-μανιφέστο υπερ της πορνογραφίας. «Ο βαθμός ελευθερίας και πολιτισμού μιας κοινωνίας κρίνεται από τη θέλησή της να αποδεχτεί την πορνογραφία» γράφει ο Ρουσντί. Νομίζω πως έχει δίκαιο. Όσο περισσότερο λατρεύεται το σώμα, οι εκστάσεις του και οι εκκρίσεις του, τόσο λιγότερο ισχυροί είναι όσοι, παντοκράτορες και ποιμενάρχες, λογαριάζουν τους ανθρώπους για ιδιοκτησία τους και σπέρνουν τον φόβο. Αλλιώς: όσο περισσότερο ερεθίζονται οι άνθρωποι από ανθρώπους, τόσο πιο ελεύθεροι είναι από τους «Μπαμπούλες», από τα σκιάχτρα, από τα «Θηρία που έρχονται στην ακροθαλασσιά». Και αυτό δεν είναι λίγο ? είναι πάρα πολύ.Θανάσης Τριαρίδης
(Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής, στις 03-10-2004.)[/CENTER]
Ένα αντιπορνογραφικό άρθρο της φεμινίστριας Andrea Dworkin από το 1981
[LEFT]Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΣΤΗ
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΒΙΑΜου πήρε ένα χρόνο να δημοσιεύσω αυτό το άρθρο σε πετσοκομμένη
μορφή στη Newsday, μια ημερήσια εφημερίδα του Long Island στη
Ν. Υόρκη. Οι Times του Λος ?ντζελες δημοσίευσαν την παρακάτω εκδοχή, πιο κοντά σ’ αυτό που εγώ είχα γράψει. Το χειρόγραφο έχει χαθεί κι έτσι αυτή είναι η πιο πλήρης εκδοχή που υπάρχει. Στο Οχάϊο οι “Αδερφές της Δικαιοσύνης” καταστρέφουν βιβλιοπωλεία ενηλίκων σε αστραπιαίες επιθέσεις. Στη Μινεσότα, λίγες εκατοντάδες γυναίκες κάναν γυαλιά-καρφιά ένα βιβλιοπωλείο ενηλίκων και κατάστρεψαν το στοκ. Στην Καλιφόρνια, σε δεκάδες σούπερ-μάρκετ, το Hustler περιχύνεται με μαύρο μελάνι τυπογραφείου από μήνα σε μήνα. Στον Καναδά, φεμινίστριες φυλακίζονται επειδή βάλαν βόμβα σε υποκατάστημα μιας αλυσίδας πορνομάγαζων. Στη Μασσαχουσέτη μια γυναίκα έριξε μια σφαίρα στο παράθυρο ενός κλειστού βιβλιοπωλείου που πουλάει πορνογραφία. Ένα πρότυπο μη-βίαιης πολιτικής ανυπακοής είναι ο “Πανεθνικός Ξεσηκωμός Ενάντια στο Penthouse”, που διοργάνωσαν οι λαμπρές ακτιβίστριες Nikki Kraft και Melissa Farley. Γυναίκες εισβάλλουν σε βιβλιοπωλεία, ειδικά της αλυσίδας B. Dalton, που είναι ο μεγαλύτερος διανομέας του Penthouse στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ξεσκίζουν περιοδικά ώσπου να συλληφθούν. Ξεσκίζουν και Playboy και Hustler, αν βρίσκουν κι από αυτά. Υποστηρίζουν την πράξη τους ως προστατευόμενο πολιτικό λόγο. Έχουν συλληφθεί στο Des Moines, στο Dubuque, στην Iowa, στο Cedar Rapids, στο Cedar Falls, και στην Coralville στην πολιτεία της Iowa. Στο Lincoln και στην Omaha στην πολιτεία της Nebraska. Στην Santa Cruz, στο Davis, και στο San Jose στην πολιτεία της California. Στο Madison και στο Beloit στην πολιτεία του Wisconsin. Στη MInneapolis της Minnesota. Στο St. Joseph στο Missuri. Στην Provincetown της Μασσαχουσέτης. Στο Durham στη Β. Καρολίνα. Στο Rock Island και στο Chicago του Illinois. Σ’ ένα τρικάκι γράφουν: “Εν αναμονή της επόμενης δράσης. Δεν θα σωφρονιστούμε από τις φυλακίσεις”.Τον περασμένο Φλεβάρη, τρεις γυναίκες - η Linda Hand, η Jane Quinn και η Shell Wildwomoon - εισέβαλαν σ’ ένα μαγαζί στο Hartford του Κοννέκτικατ και χύσανε ανθρώπινο αίμα πάνω σε βιβλία και βιντεοταινίες που απεικόνιζαν σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και παιδιών καθώς και σ’ ένα οπλοστάσιο από μαστίγια και ντίλντο με μεταλλικά εξογκώματα.
Το μαγαζί “Τα Γυμνά Δεδομένα” κατ’ όνομα πουλάει εσώρουχα. Ένα “δωμάτιο φαντασίας”, στην πίσω πλευρά του μαγαζιού φιλοξενεί το προαναφερθέν στοκ. Αρκετές φορές το χρόνο, στις γιορτές, γίνεται ένα παρτάκι στο δωμάτιο φαντασίας. Καθώς οι άντρες πίνουν σαμπάνια που παρέχει η διεύθυνση, γυναίκες μοντέλα ποζάρουν και βολτάρουν μπροστά στις σεξουαλικές εξαρτύσεις ντυμένες με εσώρουχα που το αντρικό κοινό διαλέγει από το στοκ του μαγαζιού.
Η Hand, η Quinn και η Wildwomoon οργάνωσαν διαμαρτυρία ενάντια στην χριστουγεννιάτικη εκδήλωση. Προσπάθησαν να σταματήσουν το πάρτυ τη μέρα του αγίου Βαλεντίνου περιχύνοντας αίμα. Κατηγορήθηκαν για εγκληματική βλάβη, κακούργημα που επισείει πιθανή φυλακίση 5 ετών και 5000 $ πρόστιμο, καθώς και για παράνομη είσοδο και καταπάτηση, πταίσμα που επισείει πιθανή φυλάκιση 1 έτους.
Οι τρεις προετοίμασαν μόνες την υπεράσπισή τους. Ισχυρίστηκαν ότι έδρασαν προκειμένου να εμποδίσουν ένα μεγαλύτερο έγκλημα - τη σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και παιδιών. Ότι τα εν λόγω εμπορεύματα συνεισέφεραν κατά υλικό τρόπο στη σεξουαλική βία κατά γυναικών και παιδιών. Ότι η κοινωνία έχει μεγαλύτερη υποχρέωση να προστατεύσει τις ζωές των γυναικών παρά τα ντίλντο. Εντός της μεγάλης παράδοσης της πολιτικής ανυπακοής έβαζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα πάνω από το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια γραμμή υπεράσπισης προβαλόταν για λογαριασμότων γυναικών και εναντίον της πορνογραφίας μέσα σε αίθουσα δικαστηρίου. Οι τρεις αθωώθηκαν.
Κατέθεσα σαν μάρτυρας υπεράσπισης, ως ειδικός στην πορνογραφία. Για πρώτη φορά βρισκομουν να ερωτώμαι κατόπιν όρκου αν, κατά τη γνώμη μου, η πορνογραφία συνιστά παράγοντα πρόκλησης βίας κατά των γυναικών.
Μισώ αυτή την ερώτηση γιατί η πορνογραφία ΕΙΝΑΙ βία κατά των γυναικών: των γυναικών που χρησιμοποιούνται στην πορνογραφία. Όχι μόνο υπάρχει μια ακριβής συμμετρία στις αξίες και στις συμπεριφιρές στην πορνογραφία και στις πράξεις καταναγκαστικού σεξ και κακοποίησης, αλλά συνάμα σε μια κατά φύλο διχοτομημένη κοινωνία οι άντρες μαθαίνουν για τις γυναίκες και το σεξ μέσα από την πορνογραφία. Το μήνυμα που μεταφέρεται στους άντρες είναι ότι οι γυναίκες απολαμβάνουν την κακοποίηση. Ολοένα και περισσότερο η έρευνα αποδεικνύει ότι ο συνδυασμός σεξ και βίας -καθώς και η αντίληψη που βρίσκεται στην καρδιά της πορνογραφίας, ότι οι γυναίκες ευχαριστιούνται την κακοποίηση- διδάσκει στους άντρες και την φιλοδοξία για βία και την στρατηγική.
Όμως πέρα από την εμπειρική μελέτη υπάρχει και η απόδειξη της προσωπικής μαρτυρίας. Οι γυναίκες τολμούν, τουλάχιστον μέσα στην ασφάλεια των φεμινιστικών ομάδων, και καταθέτουν τον ρόλο που έπαιξε η πορνογραφία στις δικές τους εμπειρίες σεξουαλικής κακοποίησης. Μια δεκαεννιάχρονη γυναίκα κατέθεσε στη δίκη του Hartford ότι ο πατέρας της κατ’ εξακολούθηση χρησιμοποιούσε πορνογραφικό υλικό καθώς τη βίαζε και την βασάνιζε για μια περίοδο χρόνων. Μίλησε ακόμα και για ένα δίκτυο φίλων του πατέρα της, συμπεριλαμβανομένων γιατρών και δικηγόρων, που κακοποιούσαν την ίδια και άλλα παιδιά. Ένας από αυτούς τους γιατρούς παρείχε ιατρική περίθαλψη στα παιδιά για αν μην αποκαλυφθούν οι πράξεις.
Ιστορίες σαν κι αυτή δεν είναι απλά αλλόκοτες ή υποβλητικές. Έχουν αρχίσει να εμφανίζονται με αυξημένη συχνότητα στην φεμινιστική φιλολογία. Το να τις απορρίπτει κανεις είναι σαν να απορρίπτει τις ζωές των θυμάτων.
Ο βαθμός της άρνησης, ειδικά εντός των ελευθεριακών κύκλων, να πιστέψει κανείς ότι η πορνογραφία έχει κάποια πραγματική σχέση με τη σεξουαλική βία, είναι εκπληκτικός. Οι ελευθεριακοί πάντα πίστευαν στην αξία και στη σημαντικότητα της εκπαίδευσης. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με την πορνογραφία, μας ζητούν να πιστέψουμε ότι τίποτα το πορνογραφικό, γραπτό είτε εικαστικό, δεν έχει επιμορφωτική επίδραση σε κανέναν.
Η αναγνώριση του γεγονότος ότι η πορνογραφία κάτι πρέπει να διδάσκει δεν υποβάλλει κάποιο αναπόφευκτο συμπέρασμα: δεν υποθάλπει αυτή καθαυτή την λογοκρισία. Απαιτεί όμως να δόσουμε κάποια προσοχή στην ποιότητα της ζωής, στο περιεχόμενο της πορνογραφίας. Και ακόμα περισσότερο, όταν η σεξουαλική βία κατά των γυναικών προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημίας, απαιτεί να τεθούν σοβαρά ερωτήματα για την λειτουργία και την αξία ενός υλικού που διαφημίζει μια τέτοια βία και την κάνει ταυτόσημη με την ηδονή.
Έιναι “σεμνότυφο”, “καταπιεστικό”, “λογοκρισία” ή “φασισμός” να ζητάμε τα ανθρώπινα δικαιώματα να συμπεριλαμβάνουν τα δικαιώματα των γυναικών ή να επιμένουμε ότι οι γυναίκες που βιάζονται, δέρνονται ή εξαναγκάζονται σε πορνεία αποστερούνται τα πλέον θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους; Οι “υπερασπιστές της ελευθερίας” ενδιαφέρονται πραγματικά μόνον για την ελευθερία των δραστών της σεξουαλικής βίας;
Εδώ στις ΗΠΑ είμαστε τόσο περήφανοι για την ελευθερία μας, αλλά οι γυναίκες στις ΗΠΑ έχουμε χάσει έδαφος ακόμα και στο ζήτημα του να ελέγχουμε την σεξουαλική πρόσβαση στο ίδιο μας το κορμί. Εδώ έχουμε ένα σύστημα κυριαρχίας στο οποίο ο βιασμός εντός γάμου θεωρείται έγκλημα μόνο σε τρεις πολιτείες (New Jersey, Nebraska και Oregon). Και είναι το ίδιο σύστημα κυριαρχίας που παραβλεπει την πορνογραφία που εξυμνεί το βιασμό και τον ομαδικό βιασμό, το δέσιμο, το μαστίγωμα και το καταναγκαστικό σεξ κάθε είδους. Σ’ αυτό το ίδιο σύστημα κυριαρχίας υπάρχουν κάπου 28 εκατομμύρια κακοποιημένες γυναίκες. Στο κάτω κάτω που πάνε όλοι αυτοί οι μεθυσμένοι άντρες όταν αφήνουν τα "δωμάτια φαντασίας; στο σπίτι πάνε, στις γυναίκες και στα παιδιά.
Οι γυναίκες που έχυσαν αίμα πάνω στο υλικό του μαγαζιού στο Hartford αντιμετώπισαν τα αληθινά “γυμνά δεδομένα”: ότι η πορνογραφία είναι επικίνδυνη και αποτελεσματική προπαγάνδα που υποθάλπει τη βία κατά εύκολων στόχων -γυναικών και παιδιών.[/LEFT]
Εκτός από το θέμα της πορνογραφίας, θίγεται και το θέμα του φεμινισμού.
)
