Θέατρο - παραστάσεις που είδατε ή θα δείτε

Άλλες Τέχνες
#181

[B]Αχ αυτά τα φαντάσματα[/B]

Γενικά είμαι της γνώμης ότι το θέατρο δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος από τη ζωή. Πάντα έχεις κάτι να κερδίσεις. Γι’αυτό και το βράδυ μου είναι κερδισμένο συνολικά. Αλλά για συγκεκριμένους λόγους.

Τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί. Χαραλαμπόπουλος - ας μη γελιόμαστε βέβαια, παίζει συγκεκριμένα πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο πάντοτε. Αλλά είναι πολύ εκφραστικός και η όλη του στάση απέναντι στη φάση και στην τέχνη είναι πολύ ηθική και ειλικρινής. Σερβετάλης - σε έναν όχι ιδιαίτερο ρόλο, με τρομακτική κίνηση όμως πάνω στη σκηνή όπως είπε και ο δόκτωρας πιο πάνω. (Η φάση που μπαίνει στην καταπακτή είναι λες και δεν έχει κόκκαλα ο τύπος.) Αγορίτσα Οικονόμου - συγκρατήστε αυτό το όνομα, την είχα τσεκάρει και στους “Όρνιθες” το καλοκαίρι και η τύπισσα είναι άρρωστη. Ταλέντο για μεγάλους ρόλους πραγματικά.

Εξαιρετική σκηνοθεσία. Ξηγημένα πράγματα, ο τύπος είναι μάστορας. Το έκανε και στους “Όρνιθες”, το έκανε και τώρα.

Αλλά.

Το έργο, σαν έργο και όχι σαν παράσταση-ανέβασμα, είναι κακό. Άθλιο. Σε κάνει να απορείς γιατί τόσο ταλαντούχοι συντελεστές διάλεξαν κάτι τέτοιο για να ανεβάσουν. Αφελέστατοι συμβολισμοί, βαρετοί διάλογοι, τίποτα που να σε κρατήσει. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο θεωρείται “μεγάλο” ή “κλασσικό” (δε νομίζω βέβαια), αλλά για μένα τίποτα. Επίσης να αναφέρω ότι η Φαίη Ξυλά είναι ΟΧΙ ηθοποιός. Δεν έχω δει χειρότερο αγγούρι στη ζωή μου. Ούτε καν τη Τζίνα Αλιμόνου σε εκείνο το σήριαλ με τον Πασχάλη Τσαρούχα. Γελάει ο κόσμος.

Όπως είπα και στην αρχή όμως, ποτέ κανένας δεν έχασε από το θέατρο οπότε μην προτιμήσετε καφέ αντί για αυτή την παράσταση. [SPOILER]Το πολύ, προτιμήστε κάποια άλλη παράσταση.[/SPOILER]

#182

[B][U]Ο παππούς έχει πίεση[/U][/B]

Έχοντας δωρεάν πρόσκληση , αποφάσισα να δω τέτοιου είδους κωμωδία , μετά από καμιά 15ετία :stuck_out_tongue: Η ιστορία δεν έχει μεγάλη σημασία , είναι η κλασσική διαδικασία με όλα τα ευτράπελα , να εμφανίζονται μέσα σε ένα 2.5 ώρο… Ερμηνευτικά πιστεύω ξεχωρίζει η Ελ. Κωνσταντινίδου , ενώ οι ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη, με κάποιες να είναι αρκετά πετυχημένες (τώρα είδα ότι το χει γράψει η Δημ. Παπαδοπούλου). Κατά τ’ άλλα όταν πάει να σοβαρέψει ή να πολιτικοποιηθεί , γίνεται αφελής και απλοποιεί , ενώ δεν λείπουν και κάποιες μικροαστικές αναφορές που μπορεί και να ενοχλήσουν (τις οποίες το κοινό αγάπησε βέβαια… όπως ο “ύμνος στην οικογένεια” ). Δεν έλειψαν πάντως Led Zeppelin , Doors , Pink Floyd κλπ ως soundtrack , ενώ σφάζει η ατάκα σε τραγούδι των P.F “τι βλακείες τραγουδάς , πιάσε ένα Χατζηγιάννη” :p… Συμπερασματικά δηλαδή , αν σας κάτσει πρόσκληση , πηγαίνετε , δεν είναι πάτος …

#183

Έχει δει κανείς τον Δήμιο του έρωτα του Γιάλομ με Καλογεροπούλου-Χατζησάββα; Είναι για limited αριθμό παραστάσεων και λόγω εξεταστικής μάλλον πρέπει να πιστολιάσω μάθημα για να πάω. Όμως θέλω σαν τρελή να ακούσω κριτική.

#184

«[B]Ο Δήμιος του Έρωτα[/B]»
[I]σε σκηνοθεσία Κ.Γάκη στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης[/I]
Μάλλον έφυγα απογοητευμένος, όχι τόσο για την μέτρια διασκευή του βιβλίου όσο για τον απαράδεκτο Χατζησάββα, τόσα λάθη και σαρδάμ ούτε σε πρόβα Η Καλογεροπούλου παίζει την 70χρονη ασθενή, τίποτα ιδιαίτερο αλλά τη σκέφτομαι πάντα σαν αυτή που έβλεπα στο παιδικό θέατρο τέλη 70ς (και που για χρόνια μόνο με αυτό είχε σχέση)
Σκηνοθετικά ο Γάκης προσπάθησε να περάσει 1-2 κόλπα, μία κούκλα/μαριονέτα στο ρόλο του συζύγου (παρόμοια φάση με το Όταν Εκλαψε ο Νιτσε) το οποίο φαντάζομαι γίνεται για να μειωθεί και το κόστος. Υπήρχαν και 2 νεότεροι ηθοποιοί, ο Χρ. Παπαδόπουλος στο ρόλο του παλιού θεραπευτή και η Έλ. Γεροδήμου που κλέβει την παράσταση, ήταν πάνω στη σκηνή μαζί την Καλογεροπούλου και μέσα από φιγούρες αλλά και ατάκες/κείμενο/τραγούδι έδειχνε το πώς ένιωθε η ασθενής στο παρελθόν (το οποίο διηγείται στην ουσία το πρωταγωνιστικό ζευγάρι)

Σε άλλες διασκευές αυτο τον μήνα:
«[B]Ο Άνθρωπος Της Βροχής[/B]»
[I]του Νταν Γκόρντον σε σκηνοθεσία Δ.Λιγνάδη στο θέατρο Γκλόρια[/I]
Ο Γιάπης μαθαίνει για το θάνατο του πλούσιου πατέρα του με το δικηγόρο να του ανακοινώνει ότι τα λεφτά τα παίρνει άλλος (ο αυτιστικός αδερφός του για τον οποίο δεν είχε ακούσει ποτέ). Οπότε σκάει μύτη στο ίδρυμα για να τον βρει?
Πρόκειται για διασκευή της κλασικής ταινίας με Κρουζ/Χόφμαν που εδώ γίνεται από τους Χατζηπαναγιώτη και Στάνκογλου, πολύ καλές ερμηνείες και από τους δύο.
23 χρόνια μετά δε θυμόμουν πολύ καλά την ταινία και αυτό βοήθησε να μη μπαίνω σε διαδικασία σύγκρισης.
Το μόνο ξενέρωμα έχει να κάνει με τις ταξιθέτριες που σου κουνάνε τα ψηλά στη μούρη σου ζητώντας το φιλοδώρημα με το ζόρι!!

?[B]Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος[/B]?
[I]Του Νίκου Τσιφόρου σε σκηνοθεσία Π.Ζούλια στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης[/I]
ΟΚ, όταν στο οριτζιναλ έχεις Τζένη Καρέζη τα πράγματα είναι δύσκολα και η Παπουτσάκη τα βρηκε σκούρα αν και προσπάθησε, είναι εγκυος βέβαια με αποτέλεσμα να προσέχει (λίγες κινήσεις κτλ) Ανάλαφρο θέμα, από απλά ευχάριστο έως βαρετό το αποτέλεσμα. Στα συν το χαμηλό εισιτήριο και τα δωρεάν για ανέργους (κάθε μέρα)

#185

Στο Εθνικό Θέατρο
[B]To Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα[/B]
[B]Eugene O’Neill[/B]

Αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ, ο στρατηγός Έζρα Μάννον επιστρέφει στο σπίτι του, στη Νέα Αγγλία. Όμως στην οικία των Μάννον, με το σκοτεινό παρελθόν και την νοσηρή σχέση με τη ζωή, υπάρχουν πολλές ανοιχτές πληγές. Η παθολογική αγάπη της γυναίκας του Έζρα, Κριστίν Μάννον, για τον γιο της Όριν, η προβληματική της συμβίωση με την κόρη της Λαβίνια, και η παρεμβολή ενός τρίτου προσώπου στη ζωή τους διευρύνουν τον κύκλο μίσους, εκδίκησης και καταστροφικού έρωτα, που ήδη εμποτίζει το παρελθόν της οικογένειας και θα ολοκληρωθεί μόνο με την τιμωρία όσων εμπλέκονται σε αυτόν.

Ο Γιουτζήν Ο?Νηλ, επεξεργάζεται τον μύθο της Ορέστειας και τον μεταγράφει σε μια σύγχρονη τριλογία, αποκαλύπτοντας τη διαβρωμένη εικόνα της αστικής τάξης που κρύβεται πίσω από ένα άψογο προσωπείο. Το οικοδόμημα που συντηρείται από τον πουριτανισμό και μια άκαμπτη ηθική στάση ζωής κλονίζεται σταδιακά και συμπαρασύρει όσους παγιδεύονται μέσα σ’ αυτό. Οι ήρωες νευρωτκοί, απελπισμένοι και εν τέλει αδικαίωτοι, καταδικάζονται στη λήθη και τη σιωπή. Το πληθωρικό αυτό υλικό της τριλογίας επεξεργάζεται και συμπυκνώνει σε ενιαία παράσταση ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Χουβαρδάς και, με τη συνεργασία ενός σημαντικού συνόλου πρωταγωνιστών, παρουσιάζει στην Κεντρική Σκηνή ένα από τα σημαντικότερα έργα του 20ου αιώνα.

Εντάξει, το κείμενο είναι κλασσικό, έχει μυρωδιά αρχαίας τραγωδίας, θα είναι αναμενόμενα καλό.
Το κλου ήταν φυσικά η σκηνοθεσία, η οποία δίχασε εντελώς την παρέα.
Εντελώς μινιμαλιστικά σκηνικά και πολύ στυλιζαρισμένο στήσιμο και έμφαση στην κινησιολογία των ηθοποιών. Εντυπωσιακά κοστούμια.
Τα βασικά στοιχεία που εισήγαγε ο σκηνοθέτης σε σπόιλερ

[SPOILER]Η όλη εμπειρία του θεάτρου έγινε διαμεσολαβημένη, με τους εξής τρόπους:

  • Υπήρχαν τέσσερεις αφηγητές/θεατές/ χορός, οι οποίοι ξεκίνησαν καθισμένοι ανάμεσα στο κοινό και λειτουργούσαν ως καταλύτες στη ροή της παράστασης. Διάβαζαν από το κείμενο την περιγραφή των σκηνών και των σκηνικών, καθώς σκηνογραφία ουσιαστικά δεν υπήρχε. Μπορεί να σχολίαζαν. Ή να μόρφαζαν. Ή, σε ένα σημείο, να μίλαγαν στο κινητό. Λειτουργούσαν ως ενδιάμεσοι ανάμεσα στο εδώ -είμαι καθισμένος σε ένα θέατρο και βλέπω μία παράσταση- και στο εκεί -είμαι μέσα στην πραγματικότητα της παράστασης-. Στα σημεία της μεγάλης ψυχολογικής έντασης, όπου κόβονταν οι σκηνές, παρενέβαιναν.
  • Με την κεντρική σκηνή να πλαισιώνεται ουσιαστικά από τρία μεγάλα πανιά και να έχει στημένες κάμερες χειρός, ένα μεγάλο μέρος των διαλόγων των ηθοποιών γινόταν με τα πρόσωπά τους να φαίνονται στα πανιά, τραβηγμένα μέσα από τις κάμερες.
  • Τα πρόσωπα του έργου (και όχι οι 4 “θεατές”) είχαν μικρόφωνα. Ουσιαστικά μιλούσαν πολύ σιγά, ακόμη και ψιθυριστά.[/SPOILER]

Απολύτως συγκλονιστικές ερμηνείες. Το δίδυμο Καριοφυλλιά Καραμπέτη/ Μαρία Πρωτόπαππα ήταν απίστευτο. Ειδικά η Μαρία Πρωτόπαππα έπαιζε με όλο της το σώμα. Δεν έμοιαζε με άνθρωπο, έμοιαζε με πορσελάνινη κούκλα.
Μετά από όοοολα αυτά, εγώ πρέπει να πω πως την χάρηκα την παράσταση, πολύ μάλιστα. Δεδομένου ότι στην προηγούμενη παράσταση του ίδιου σκηνοθέτη είχα φύγει στη μέση, νομίζω αυτό είναι μεγάλη πρόοδος :stuck_out_tongue:

#186

Παραστάσεις τελευταίων μηνών… Με τη σειρά που τις είδα…

[B][U]Πατέρας (Α.Στρίντμπεργκ)[/U][/B]
[B]Παίζουν:[/B]Γ. Φέρτης, Μ. Ψάλτη, Έρ. Μαλικένζου, Φ. Καστρής.
O μισογύνης Στρίντμπεργκ, παρουσιάζει τον ανταγωνισμό μεταξύ αντρόγυνου να γίνουν το κεφάλι της οικογένειας, να επηρεάσουν τη σκέψη της κόρης τους κ.ο.κ… Λιτό σκηνικό, ωραία κοστούμια. Παλαιού τύπου παράσταση(δεν οφείλεται μόνο στους 60+ χρονών θεατές, που θα συναντήσεις:p). Το παίξιμο των ηθοποιών έχει τη θεατρικότητα και την υπερβολή άλλων ημερών, υστερώντας σε ρεαλισμό. Δεν το λέω ως κακό, αφού ο Φέρτης παραδίδει πολύ μεστή ερμηνεία και η Μ.Ψάλτη τις καλύτερες ερμηνευτικές στιγμές της παράστασης(όταν δεν το υπερ-δραματοποιεί).

[B][U]Οι Ζωές Των Άλλων (Α. Οστερμάιερ)[/U][/B]
[B]Παίζουν:[/B] Άν. Μάσχα, Μ. Μαυροματάκης, Φ. Μουρατίδης, Κ. Μπερικόπουλος, Γ. Συμεωνίδης
Μεταφορά της ομώνυμης ταινίας που είχε βραβευτεί με Όσκαρ. Ίσως και τα καλύτερα σκηνικά που 'χω πετύχει σε παράσταση. Η παράσταση γίνεται σ’ένα χώρο στο Θησείο που θα μπορούσε να 'ταν αποθήκη, οινοποιείο ή κάτι τέτοιο, οι θέσεις είναι στο ίδιο επίπεδο με την πλούσια και μεγαλή σκηνή γεμάτη από γραφεία , βιβλία, έγγραφα, γραφομηχανές κλπ. που σε μεταφέρουν πλήρως στην εποχή εκείνη. Υπερ-πετυχημένο και το cast της παράστασης σε όλους τους ρόλους.

[B][U]Ulrike[/U][/B]
[B]Παίζουν:[/B]Μ. Σκουλά, Μ. Μηλάτος, Δ. Βλαγκοπούλου
Η ζωή της Γερμανίδας επαναστάτριας/ακροαριστερής/αγωνίστριας(ο σχολιασμός είναι ανάλογος της οπτικής) Ulrike Meinhof. Πλήρως πολιτικό το κείμενο, δίνει λίγο και τα τεκτενόμενα της εποχής , έχει και μετα-μοντέρνα στοιχεία ala David Lynch, γενικά δυσνόητη αν ταξιδέψει το μυαλό σου… Η παραβολή στο τέλος δίνει και τις σκέψεις των συντελεστών για την Ουλρίκε.

[B][U]Ο Κάφκα συνομιλεί με την Γκούντρουν Ένσλιν[/U][/B]
[B]Παίζουν:[/B] Αντ. Ταμβακάς, Δ. Καλαχώρα.
O Kαφκικός “καλλιτέχνης της πείνας” συναντά την (επαναστάτρια/ακροριαστερή/αγωνίστρια) Gudrun Ensslin , co-leader της RAF (όπως και η Ulrike Μ. - info by wiki). To πρώτο μέρος με τον Κάφκα μ’ άρεσε πιο πολύ, κυρίως οι σκηνοθετικές επιλογές (έχοντας και το αβαντάζ του δυστοπικού κόσμου που έτσι κι αλλιώς πλάθει ο Κάφκα). Το μέρος της G.E. είναι ένας πολιτικός μονόλογος που δεν με άγγιξε ιδιαίτερα. In any case, κάθε προσπάθεια σε αυτό το πλαίσιο,είναι αξιέπαινη απ’ τα παιδιά.

#187

Αφού επιστρέψαμε στον πολιτισμό, είδαμε και μια θεατρική παράσταση χτες:

[CENTER][SIZE=“4”]“Go!”[/SIZE]

420×596
[/CENTER]

H Θεατρική ομάδα «Συν Αθηνά?» παρουσιάζει το GO!
Mία παράσταση που συνδυάζει σύγχρονες μορφές τέχνης και τεχνολογίας (θέατρο, video art, ηλεκτρονική και live μουσική, φωτογραφία, εικαστική σκηνογραφία) στον εκθεσιακό χώρο του CAMP! στο κέντρο της Αθήνας από 19 Μαρτίου κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 9.30μμ.
Το GO! διαδραματίζεται ανάμεσα σε 4 καλλιτέχνες που βρίσκονται άνεργοι εν μέσω κρίσης. Η τελματώδης κατάσταση στην οποία έχουν επέλθει προβάλλεται με χιούμορ και ευρηματικότητα. Η λέξη ?go? λειτουργεί ως έναυσμα και γίνεται ο καταλύτης ανατρέποντας την πορεία των χαρακτήρων.
Η μουσική της παράστασης περιλαμβάνει παραγωγές των sequence theory project με τις ηλεκτρονικές δυναμικές τους ατμόσφαιρες καθώς και τη ζωντανή ερμηνεία της Μελεντίνης .
Με τη μέθοδο του Live Art Theatre (ζωντανό θέατρο), το οποίο υπηρετεί σκηνοθετικά τα τελευταία χρόνια η Αθηνά Παππά, οι θεατές ενσωματώνονται στη διαδραστική εξέλιξη της πλοκής.
Μία αναπαυτική θεατρική παράσταση για μη επαναπαυμένους θεατές.

πληροφορίες : [B]http://campoint.gr/?p=4320[/B]

Έξυπνη, πρωτότυπη θεματολογία σε ένα καλογραμμένο έργο που σε ρουφάει χωρίς να το καταλάβεις.
Προσωπικό και με έναν εξομολογητικό χαρακτήρα, πραγματεύεται ζητήματα καθημερινά που απασχολούν όλους στις μέρες μας.
Ξεκινά με αρκετές χιουμοριστικές στιγμές, αλλά και με διαδραστικά σημεία μεταξύ ηθοποιών και θεατών σπάζοντας έτσι γρήγορα τον πάγο, για να περάσει στο πιο γκρίζο μέρος της παράστασης με το δράμα και τις ιστορίες κάθε πρωταγωνιστή και να καταλήξει μέσα από τους προβληματισμούς και τα ερωτηματικά σε ένα αισιόδοξο φινάλε.
Άρτιες ερμηνείες από μια πολύ δεμένη ομάδα ηθοποιών, με έξυπνα σχεδιασμένες σκηνές, παύσεις, βιντεοπροβολές, μουσική επένδυση αλλά και ζωντανή εκτέλεση τραγουδιών που συμπληρώνουν άψογα την πλοκή.
Μια πολύ καλή παράσταση που μέσα από μια λιτή, σύγχρονη προσέγγιση καταφέρνει να αγγίξει, να συγκινήσει, να ζορίσει και να περάσει αβίαστα και χωρίς υπερβολές τα μηνύματά της.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα !

Οι παραστάσεις συνεχίζονται μέχρι 29/05.

#188

“Τα ραδίκια ανάποδα”

Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο

Θεός ο ηθοποιός… Απίστευτο γέλιο… Πόσο μάλλον για “one man stand” παράσταση.

:respect:

#189

Καθότι τρελή φαν του Λένου Χρηστίδη, έπεσε στα μάτια μου αυτό:

>>>>[B][U]https://www.facebook.com/events/197724847043972/?ref=3[/U][/B]

#190

Σήμερα μόλις έμαθα ότι στις Σέρρες έχει Διεθνή Πανεπιστημιάδα Θεάτρου με συμμετοχές ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων (προφανώς). Σήμερα είδα το έργο “Μια Κωμωδία” του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε μία διασκευή από την θεατρική ομάδα του τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πολύ καλή δουλειά έκαναν τα παιδιά με τον πρωταγωνιστή στο ρόλο του Πλούτωνα να κλέβει την παράσταση αν και σε όλα τα παιδιά αξίζουν συγχαρητήρια. Πολύ ωραία παράσταση που φάνηκε ότι ήταν καλά δουλεμένη, με πολύ καλό συγχρονισμό και ρυθμό αλλά και με ωραία, καυστικά μηνύματα όσον αφορά τη φύση του ανθρώπου.

Οι εναπομείνασες παραστάσεις είναι οι εξής για όποιον ενδιαφέρεται:

[B]Κυριακή 02/06[/B] - ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ Α.Π.Θ. Θεατροπαιδαγωγική Ομάδα της Παιδαγωγικής Σχολής του Α.Π.Θ. Paedagogus Ludens «Μένω ή Φεύγω;»

[B]Δευτέρα 03/06 [/B]- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ DIJON ΓΑΛΛΙΑΣ «Το κυνήγι των αρουραίων» (La chasse aux rats) του Peter Turrini

[B]Τρίτη 04/06 [/B]- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΣΕΡΒΙΑΣ - NIS «Η ληστεία της 3ης Μαΐου» των Nikola Jovanovic & Marko Rasic

[B]Τετάρτη 05/06[/B] - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ BLAGOEVGRAD ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ «ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ-GYPSIES» του Alexander Sergeyevich Pushkin

#191

Απόψε ήταν, θεωρητικά, η τελευταία παράσταση της [B]Αντιγόνης[/B] από τις [B]“Ψυχών Μορφές”[/B] στο Στούντιο Λήδρα στην Πλάκα. Διότι όπως έμαθα τελικά οι παραστάσεις (μόνο Σαββατοκύριακο μέχρι τώρα) θα συνεχιστούν μέχρι και το Νοέμβρη. Αυτό, λογικά, δύο πράγματα συνεπάγεται:
Πρώτον, ότι η προσπάθεια αυτή έχει ζήτηση. Και για να έχει ζήτηση, σημαίνει ότι απέκτησε μια αξιοσημείωτη φήμη τελευταία, και κυρίως μέσω word of mouth, αφού έχει διαφημιστεί ελάχιστα και το ανέβασμά της έχει γίνει με πολύ μικρό μπάτζετ.
Δεύτερον, ότι έχετε κι άλλοι την ευκαιρία να πάτε να τη δείτε.

Και ναι. Να πάτε να τη δείτε.
Όχι επειδή είναι απαραίτητα η καλύτερη Αντιγόνη που μπορεί να έχει δει ποτέ κανείς, αλλά κυρίως επειδή είναι μια προσπάθεια που αξίζει να στηριχθεί. Έχουμε και λέμε: οι ηθοποιοί που συμμετέχουν είναι αποκλειστικά νεαρής ηλικίας (κάτω των τριάντα όλοι). Φρέσκο πράγμα. Το μάτι τους γυαλίζει, οι φωνές τους πάλλονται. Το έργο φιλοξενείται σ’ ένα μικροσκοπικό θεατράκι κρυμμένο κάπου στην Πλάκα. Σκηνικά και κοστούμια εντελώς μινιμαλιστικά - όλο το βάρος δίνεται στο κείμενο. Και το όλο εγχείρημα στηρίζεται ουσιαστικά μόνο από το Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Πολύ καλή η Αντιγόνη, ακόμα καλύτερος ο Κρέοντας και ένας χορός-αριστούργημα, που πρέπει να πλησιάζει πολύ κοντά στην αυθεντική αισθητική του χορού της αρχαίας τραγωδίας - χωρίς όμως να αντιγράφει τα εργαλεία του. Οι περισσότεροι ηθοποιοί (συμπεριλαμβανομένου του σκηνοθέτη Ανδρέα Ζαχαριάδη στο ρόλο του Κρέοντα) εμφανίζονται με μάσκες κατασκευασμένες με πρότυπο τις γνωστές χρυσές νεκρικές μάσκες της μυκηναϊκής εποχής. Έτσι (αφού οι συγκεκριμένες μάσκες είναι ανέκφραστες, σε αντίθεση με τις κλασσικές αρχαίες θεατρικές μάσκες) βασίζονται αποκλειστικά στις φωνές τους και τις κινήσεις των σωμάτων τους προκειμένου να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους. Και το αποτέλεσμα είναι τέλειο.

Μην αφήσετε αυτή την παράσταση να τελειώσει χωρίς να την προλάβετε.

[SPOILER][/SPOILER]

#192

[B]“Βρικόλακες” του Ερρίκου Ίψεν[/B] στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας

Δυστυχώς, όχι. Παρά τις προσδοκίες των ονομάτων τόσο για το ανέβασμα όσο και για το έργο, μόνο ο μεγάλος Γιώργος Κέντρος ανταποκρίθηκε απόλυτα -στο ρόλο του Γιάκομπ Έκστραντ- με μια ερμηνεία στιβαρή και έμπειρη. Μπέτυ Αρβανίτη απαράδεκτη στο ρόλο της μάνας, με over the top θεατράλε εξάρσεις που θύμιζαν λίγο Λάμψη (όχι του Κιούμπρικ), ενώ μπορώ να πω ότι κάτι με χάλασε και στο κείμενο - το οποίο όμως δεν έχω διαβάσει και μπορεί απλά να ήταν η απόδοση του.

Βαρετό - δυστυχώς.

#193

Καλησπέρα σε όλους! Είμαι καινούριος στο forum και μ’αρέσει πολύ το θέατρο! Πρόσφατα είδα μια πολύ εναλλακτική παράσταση η οποία ονομάζεται Δεσποινίς Μαργαρίτα από τη θεατρική ομάδα Άφαντοι. Το αυθεντικό έργο είναι ένας μονόλογος, όπου η δεσποινίς Μαργαρίτα είναι μια δασκάλα που μέσα από τα μαθήματα που διδάσκει στους μαθητές της περνάει διάφορα κοινωνικά μηνύματα. Αυτό το μονόλογο τα παιδιά τον μετέτρεψαν σε χορικό και το αποτέλεσμα ήταν αξιόλογο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα!

#194

Που ανεβαίνει φίλε;

#195

εγώ έχω να σας προτείνω κάτι λίγο διαφορετικο…
https://www.facebook.com/events/1019030434894000/

Οι AHERUSIA και η θεατρική τους ομάδα, παρουσιάζουν την τραγωδία:
“ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ~Εφτά αρχές στο να είναι κανείς ανίκητος”

ημερομηνίες παραστάσεων:
05-07, 12-13-14, 19-20-21 Μαΐου
ώρα έναρξης: 21:00
Γενική Είσοδος 12€

Θέατρο της Ημέρας
Γεννηματά 20, Αθήνα τκ 115 24
(στάση Metro Πανόρμου, έξοδος “Χαντζηκωνσταντή”)
τηλέφωνο επικοινωνίας-κρατήσεων 210692 9090

Κείμενο, σκηνοθεσία, παραγωγή, σκηνικά, σχέδιο κοστουμιών~ Γιώργος Βορέας Μελάς
Κινησιολογία~ Μαρία Στεφανίδου Maria Stefanidou
Βοηθός κινησιολόγου~ Joanna David
Κοστούμια~ Ευαγγελία Ζορμπά
Οργάνωση παραγωγής~ Αλίκη Σαρακατσάνου
Aliki Arcania Sarakatsanou

Προμηθέας~ Γιώργος Χατζηκυριάκος
Έξαρχος~Δημήτρης Κατσιδονιώτης Dimitris Katsidoniotis
Πρώτη~Γιούλη Παπανελοπούλου Giouli Papanelopoulou
Χορός~ Θεόφιλος Βλάχος, Joanna David, Βίκυ Δρίβα Vicky DRiva, Ευαγγελία Ζορμπά, Χριστίνα Καραγρηγορίου, Πάνος Νίκιας Panos Nikias, Γιώργος Ποιμενίδης George Pime, Κατερίνα Παπασωτηρίου-Χατζηκυριάκου.

Μουσικοί επί σκηνής(AHERUSIA):
Γιώργος-Βορέας Μελάς George Melas (Voreas Faethon)~κιθάρα/φωνή,
Δημήτρης Χαραμής Jim Haramis (Drakhon)~μπάσο/φωνή,
Θοδωρής Μανίκας Tho Manikas (Tho)~κρουστά/φωνή,
Παντελής Πολύζος Pantelis Polyzos (Chaeronios)~κρουστά.
Τεχνικός:
Σηφάκης Γιώργος

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ~ Λίγα λόγια για το έργο…
Ο Προμηθέας χαρίζει στους Ανθρώπους την Φωτιά και τον Λόγο και τους βλέπει να προκόβουν καθώς εγείρονται από το Χάος. Η Ανθρωπότητα συντάσσεται με τους Αθανάτους, στους πολέμους ενάντια στο σκότος, μα γρήγορα, το γειτόνεμα με τους θεούς, θα κάνει τους Ανθρώπους να ποθήσουν την αθανασία και την παντοδυναμία των θεών, ενώ παράλληλα θα τους κάνει να μισήσουν την θνητότητα, την βραχυβιότητα και την εν γένει φθαρτή τους φύση. Γρήγορα η τάση αυτή των Ανθρώπων θα τους οδηγήσει στον φόβο και στην κάθε αποτρόπαιη πράξη που ο φόβος μας οδηγεί καθώς μας δεσμώνει.
Ο Προμηθέας τότε, θα ορκίσει τους υπόλοιπους Αθανάτους να πάψουν την συναναστροφή τους με τους θνητούς ενώ παράλληλα αλυσοδένεται στον βράχο, “ενδυόμενος” τον πόνο και την στέρηση, θέλοντας να δώσει ένα σκληρό μάθημα στην Ανθρωπότητα ωθώντας την να αναζητήσει ξανά το σεβασμό προς την ίδια της την φύση.
Εδώ ξεκινά και η ιστορία του έργου, που περιγράφει το αβέβαιο ταξίδι των Ανθρώπων στην συνείδηση και την φρικτή μαρτυρία του ευεργέτη Τιτάνα στον βράχο.
Άραγε οι κοιμώμενοι θα αφυπνιστούν τελικά; Ο φόβος είναι απλά μια επιλογή…

Το έργο αποτελεί μια σύγχρονη προσέγγιση στην ερμηνεία του μύθου του Προμηθέα, μέσα από το πρίσμα της κριτικής του φαινόμενου του Μετα-ουμανισμού ενώ βασίζεται μυθουργικά τόσο στο Προμηθεύς Πυρφόρος, όσο και στο Προμηθεύς Δεσμώτης. Γραμμένο κυρίως στην Αλεξανδρινή ελληνική διάλεκτο, όπου αποτέλεσε την πρώτη οικουμενική γλώσσα της αρχαιότητας, συνδυάζει το αρχαίο ελληνικό δράμα, το μουσικό θέατρο, το κινησιοθέατρο, το χοροθέατρο, την παραμυθιακή αφήγηση και την video art, δημιουργώντας μια ψυχαγωγική μορφή επικοινωνίας που μέσα στην εκφραστική της πολυποικιλότητα, προσπαθεί να επανα-φέρει το θεατή αντιμέτωπο με την υπαρξιακή του αναζήτηση, την χαμένη από καιρό σε αυτές τις εποχές του φόβου και της έκδηλης συναισθηματικής αβεβαιότητας.

Η μουσική, όπως και το κείμενο, είναι πρωτότυπη, βασισμένη στο τρίτο δίσκο του γνωστού folk σχήματος AHERUSIA, με τίτλο PROMETHEUS~Seven Principles On How To Be Invincible. Η μουσική εκτελείται ζωντανά επί σκηνής από το ίδιο το συγκρότημα.

#196

Πριν 2 εβδομάδες είδα το παρακάτω.

Ωραία παράσταση, “ύμνος” στην ανεκτικότητα και την αποδοχή της διαφορετικότητας. Η παράσταση δεν είναι πολύ “βαριά” και κυλάει ευχάριστα και αβίαστα. Δεν είναι να απορεί κανείς που στο κοινό υπήρχαν πολλοί γονείς με τα παιδιά τους.

Πραγματικά αξιοθαύμαστη η ερμηνεία του πρωταγωνιστή.

#197

Δεν ήξερα που αλλού να το βάλω, αλλά ΕΡΧΕΤΑΙ Ο JIMMY CARR ΕΛΛΑΔΑ!

Είναι από τους αγαπημένους μου κωμικούς, με ειδικότητα στα one liners και γενικά ρίχνει το πιο “με το γάντι” και τέρμα βρετανικό καφριλίκι που υπάρχει εκεί έξω.

Εγώ δυστυχώς θα είμαι έξω, οπότε κάπου θα τον δω έξω, αλλά… μην το χάσετε!

5 Likes
#198

Ειδα το “Αξυριστα Πηγουνια” και μου αρεσε παρα πολυ. Αγγιζει trafficking, παττιαρχια, σχεσεις εξουσιας προσωπικες και επαγγελματικες, πολυ δυνατο. Ειναι του ιδιου που εχει γραψει και το “Αγριος Σπορος”, για οποιον το ειχε δει.

Μου ειχε λειψει το θεατρο.

#199

Παλιό θέμα λίγο, αλλά γιατί να μην το ξαναφέρουμε αφού μας κάνουν τη χάρη και λειτουργούν ακόμη τα θέατρα. Λοιπόν, λέω να πάω Moby Dick γιατί παίζει ο Αιμιλιανός

Δεν ξέρω πως μπαίνει στο συγκεκριμένο σημείο που θέλω να ακούσετε σορρυ :sweat_smile:
3:58
Αυτή η φωνή :star_struck:

#200

This post was flagged by the community and is temporarily hidden.

2 Likes