Τυχαιο ηταν, μια απο τις δυο ημερες ψαχναμε. Επιλεξαμε Παρασκευη επειδη ειχε δυο θεσεις πιο κοντα στο κεντρο ξερωγω, θα μπορουσε ευκολα να ειναι αναποδα. Κριμα, πλακα θα ειχε.
1 Like
Το ειδα την Κυριακη που μας περασε. Ειναι εξαιρετικο και ο θιασος καταπληκτικος. Ειδικα ο Χρυσοστομου. Και το εργο εχει γραφτει το 1941, οταν δηλαδη δε φαινοταν με την καμια οτι ο Χιτλερ θα εχανε τον πολεμο.
2 Likes
Τον Αρτούρο Ούι τον είδα πέρσι τα Χριστούγεννα και ήταν η καλύτερη παράσταση που έχω δει τα τελευταία 3-4 χρόνια.
Σε μια εποχή που χρησιμοποιούμε αφειδώς βαρύγδουπες εκφράσεις και επίθετα σε υπερθετικό βαθμό, το έργο αυτό ήταν κυριολεκτικά καθηλωτικό. Κι αν θέλουμε να τη συνδυάσουμε και με τη φύση του φόρουμ, ένιωσα ότι είδα (κι άκουσα) ένα χεβι μέταλ έπος 
Προφανώς ο Γιώργος Χρυσοστόμου κλέβει την παράσταση με την ερμηνεία του. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πόση ενέργεια καταναλώνει κάθε νύχτα (και μάλιστα, νομίζω, υπάρχουν και διπλές παραστάσεις!) για να ερμηνεύσει τον ρόλο αυτό, όπως το κάνει.
Η ένταση της φωνής του, η εκφορά του λόγου του, η σχεδόν αλάνθαστη άρθρωση του σε μια παράσταση που ο πρωταγωνιστής, πραγματικά, φτύνει τις λέξεις πολλές φορές με ρυθμό πολυβόλου, ήταν όλα εντυπωσιακότατα.
Από εκεί και πέρα, προφανώς φανταστική η απαιτητικότατη χορογραφία.
Ανεβάζω τον πήχη ψηλά αλλά δεν έχω ενδοιασμούς. Παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε.
4 Likes
Δεν εχω πολλα λογια, εκτος απο το “τι ηταν αυτο;”. Δεν θυμαμαι να εχω δει κατι καλυτερο στο θεατρο, σιγουρα οχι τα τελευταια αρκετα χρονια. Αυριο ελπιζω να ανασυνταχθω και να μπορεσω να γραψω λιγα πραγματα. @GRACCHUS_BABEUF, πανδαισια!
4 Likes
Έρχομαι λοιπόν κι εγώ να επιβεβαιώσω ότι πρόκειται για πολύ δυνατό έργο, με σωστότατο V-Effekt (παραξένισμα όπως το μετέφραζε ο συχωρεμένος ο Θάνος) - ούτε με τα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) θύματα του γκανγκστερο-φυρερίσκου δεν ταυτιζόσουν…
Summary
…εκτός ίσως από τη χήρα Ντάλφιτ, εκεί προς το τέλος. Αλλά υποψιάζομαι ότι αυτό έγινε σκόπιμα. Πιθανώς ακόμα και σε μια παράσταση για την οποία μέχρι και ο ίδιος ο Μπρεχτ παίζει να έλεγε “ρε σεις, το μπρεχτίσατε και ψόφησε” έπρεπε να ακουστεί τελικά και η φωνή του θεατή. Γιατί αν δεν ακουστεί αυτή η φωνή, δεν μπορεί να αποκτήσει φωνή η συνείδηση.
Όσοι το σκέφτεστε, πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχουν ακόμα κάποιες παραστάσεις που δεν έχουν γίνει sold out, εκεί προς το τέλος του χρόνου. Όχι πολλές όμως.
2 Likes
Χθες βραδυ δεν υπήρχε ούτε μία θέση διαθέσιμη ως το τέλος του χρόνου, τώρα υπάρχουν έως και Ιανουάριο. Κάντε τον κόπο να το δείτε, εγώ σκέφτομαι να το ξαναδώ. Οι λόγοι:
Η παράσταση πέρασε νεράκι μέσα σε 1,5 ώρα, δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να έχω δώσει τόση πολλή προσοχή σε θέατρο. Η σκηνή είναι τέτοια που δεν θα είσαι συγκεντρωμένος σε αυτήν μόνο αν δεν σου αρέσει. Η steampunk αισθητική που μου έδινε, ήταν ένα έξτρα για εμένα.
Ο Χρυσοστόμου έφτυνε κυριολεκτικά τις λέξεις (έκανε ένα σαρδάμ προς το τέλος, αυτό ήταν όλο) σαν πολυβόλο (κλισέ, αλλά αληθινό), ο ιδρώτας και τα σάλια ήταν παντού. Σε κάποια στιγμή τον έπιασε βήχας από τον τρόπο που χρησιμοποιούσε τη φωνή του. Η διαδικασία με την οποία “ψήλωσε” στη διάρκεια του έργου, ήταν μοναδική. Μου άρεσε σαν ηθοποιός όσες φορές τον είχα δει στην τηλεόραση, αλλά εδώ έδειξε πολλά ταλέντα.
Ο θίασος ήταν συγκλονιστικός, η ταχύτητα των αλλαγών ιλιγγιώδης. Και το φοβερό, υπήρχαν λίγες στιγμές όπου σε ένα τέτοιο έργο, (χαμο)γελούσες. Δεν είχα ιδέα για το έργο πριν πάω, οπότε έπαθα @montecristo: βγήκα έξω και χρειάστηκα ένα τεταρτάκι για να καταλάβω τι με χτύπησε. Τελείωσε η παράσταση και το κοινό είχε σαστίσει, κάναμε περίπου μισό λεπτό για να καταλάβουμε ότι είχε σφυρίξει λήξη.
Στο μόνο αρνητικό, με άφησε με μία ανεκπλήρωτη αίσθηση στο τέλος, ίσως περίμενα μία ολοκλήρωση που δεν ήρθε ποτέ. Ξαναλέω όμως, δεν γνώριζα το έργο και δεν ξέρω αν είναι έτσι στην αρχική του μορφή ή αν πρόκειται για την απόδοση του Μπινιάρη. Ωστόσο, δεν αφαιρεί τπτ από την τελική μου ετυμηγορία.
3 Likes
Για πες λίγο τώρα ρε Τζόνι, σαν να έχουμε δει την παράσταση παρέα και τη συζητάμε μετά έξω από το θέατρο:
Την ορίτζιναλ κινησιολογία του Ούι πώς την είδες; Πέτυχα κάπου παραλληλισμούς με Ριχάρδο Γ’. Εγώ βέβαια επειδή είμαι λαϊκός τύπος το “διάβασα” απλά ότι έκανε το πιθήκι 
2 Likes
Ρε συ, ακριβώς όπως το λες!
Κι εγώ για πίθηκο το έκοψα. Η σύζυγος είπε “άγριο ζώο”, που μπορεί να είναι πολύ πιο ταιριαστό. Ίσως όμως εγώ να έχω στο μυαλό μου τον πίθηκο λόγω των σκατοφασιστων, που πάντα τους βλέπω σαν πιθήκια (κρίμα τα ζώα).
Διάβασα κι εγώ για το Ριχάρδο, διάβασα και κάτι για καμπούριασμα, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν ισχύει αυτή η λεπτομέρεια. Φαντάζομαι ότι είτε είναι κάτι γνωστό -προκύπτει από τον Σέξπιρ απ’ ό,τι κατάλαβα- είτε το έχει μεταφέρει στον Τύπο ο Μπινιάρης ή ο Χρυσοστόμου ξερωγω και δημοσιεύτηκε στην πορεία.
Ο,τι κι αν ισχύει πάντως, είναι τρομερή η φυσική κατάσταση που απαιτεί η παράσταση. Θυμάμαι ότι είδα τον Βλάχο στον Τυχαίο θάνατο και είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο αθλητικός έπρεπε να είναι. Είχαμε παίξει αντίπαλοι στη μπάλα για κάποια χρόνια, θυμάμαι πόσο δυνατός και γυμνασμένος είναι. Όμως η φάση του Χρυσοστόμου, με ταυτόχρονη σχεδόν αλάνθαστη ομιλία, αλλαγή χροιάς και κίνηση πάνω-κάτω, μάλλον νίκησε τον Βλάχο.
2 Likes
Ισχύει ρε. Πάντα ο Ριχάρδος Γ’ ερμηνεύεται ως καμπούρης. Και όχι ως επιλογή του εκάστοτε σκηνοθέτη ή ηθοποιού ξέρω γω, είναι μέρος του χαρακτήρα στο κείμενο του Σαίξπηρ.
2 Likes
Ζήλεψα τρομερά με όσα γράφετε, ελπίζω να ανέβει η παράσταση και κατά εδώ πάνω.
Προτείνω ανεπιφύλακτα το “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” του Μίσσιου που βλέπω παίζεται στο Σύγχρονο Θέατρο, συγκλονιστικό, δεν μπόρεσα να πάω πέρυσι όταν ήρθαν και ευτυχώς το πρόλαβα φέτος.
3 Likes
Και που να το ξερω; Δεν τα πάω πολύ καλά με την Ιστορία, ο Σέξπιρ ειναι σαν το Βέλγιο (δεν υπαρχει 
) κι εγω δεν είμαι του θεάτρου. Γενικώς, είμαι άσΚετος.
Χαίρομαι όμως που το μαθαίνω. Έστω και έτσι, έστω και στα γεράματα 
Δεν ξέρω αν έρθει επάνω, αλλά αν έρθεις κάτω να δεις αν παίζεται. Μπορεί κι εγώ να έχω ενθουσιαστεί σαν μαθητούδι, αλλά είμαστε 5/5 σύνολο στα παραπάνω μνμ που έχουμε από πολύ καλή ως “τέλεια” άποψη. Δεν μπορεί να είμαι τόσο στόκος, ε; Πρόσεχε τι θα απαντήσεις, δες την υπογραφή μου
3 Likes
Τσκ τσκ τσκ
Βάλε ρε λίγο Βάρδο στη ζωή σου!
Δεν σου λέω να πας να δεις μέχρι και το Τρωίλος και Κρεσίδα ξέρω γω. Αλλά τουλάχιστον τα βασικά, Άμλετ, Οθέλλο, Μάκβεθ, Ριχάρδο(ους), Ρωμαίο - Ιουλιέτα κ.λπ.
1 Like
Έλα, το 'χω. Μην μας λένε και απολίτιστους.
3 Likes
Να, ορίστε. You’re half way there!
Μην κάνεις συνειρμό με βλάκα Μποντζόβι, σε έφαγα ε
1 Like
Γελασα λίγο πιο δυνατά από ό,τι έπρεπε!
1 Like
Είδα χτες στο εθνικό θέατρο την παράσταση “Goodbye, Lindita” του σκηνοθέτη Μάριο Μπανούσι. Πολύ ιδιαίτερη παράσταση, χωρίς λόγια, βασισμένη στα σκηνικά, τη μουσική και τους φωτισμούς, αλλά και στις performance των ηθοποιών. Το βασικό θέμα που διαπραγματεύεται είναι το πώς βιώνεται το πένθος στην παράδοση των βαλκανικών λαών. Όπως λέγαμε και με την παρέα μου, τελικά δεν κάνει μία ανάλυση συναισθημάτων, αλλά ένα σχόλιο πάνω στις παραδόσεις του πένθους και τη σύνδεσή τους με τη θρησκεία. Σίγουρα πρωτότυπη παράσταση, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως performance.
Μια και το επισκέφτηκα πρώτη φορά, να πω πως είναι πολύ ωραίος χώρος το Εθνικό Θέατρο. Ακόμη κι από τον δεύτερο εξώστη που καθίσαμε, απολαύσαμε το έργο.
To Goodbye, Lindita το ειδαμε περσι. Αλλα περα απο καποια ωραία ευρήματα στην σκηνοθεσία δεν μου αρεσε. Και εγω την θεωρω πιο κοντά σε performance παρα σε παράσταση.
1 Like
Πώς πήγε 
;
1 Like
Αλλάξαμε τα εισιτήρια λόγω covid παρέας και θα πάμε αυτήν την Παρασκευή το βράδυ
Θα ποστάρω afterwards εντυπώσεις και σχόλια
1 Like
Λοιπόν στο όφειλα @pantelis79 - και σε όποιον άλλον Τσιωλικό έχουμε εδώ μέσα τεσπά, μιας και την Παρασκευή το βράδυ πήγα στην Δημοπρασία, το μονόπρακτο που έγραψε ο Σταύρος Τσιώλης με τον Αργύρη Μπακιρτζή σαν πρωταγωνιστή κατά νου, πριν 10κάτι χρόνια - και το οποίο αφορά έναν τηλεοπτικό δημοπράτη, ο οποίος επί 55 λεπτά στέκεται μπροστά “στον φακό” με την πραμάτεια του και προσπαθεί να πουλήσει, σχολιάζοντας παράλληλα τα πάντα με το ιδιόμορφο ύφος και στυλ του δημιουργού του.
Η παράσταση είναι το απόλυτο must για τους Τσιωλικούς, αφού αρχικά μοιάζει σα να γράφτηκε στα τέλη του 90 -και την πιο αγαπημένη για πολλούς περίοδο του σκηνοθέτη. Το χιούμορ (σε σημεία σχεδόν δάκρυσα από το να σφίγγομαι μην ξεσπάσω σε δυνατά γέλια), η μελαγχολία, το δράμα, η σάτιρα, το ύφος, η ροή του λόγου κτλ, όλα "φωνάζουν Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά, Ας περιμένουν οι γυναίκες και Φτάσαμεε!, με μια μακρινή εσάνς του Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (και κυρίως την αντίστοιχη εκεί σκηνή της δημοπρασίας του φινάλε).
Ο Μπακιρτζής είναι ο ρόλος, ο οποίος αδιαπραγμάτευτα δεν μπορεί να παιχτεί από άλλον ηθοποιό- και ας ξεχνάει τα λόγια κάποιες φορές ή τα μασάει μέχρι να θυμηθεί την σωστή τους σειρά - όλα αυτά λειτουργούν somehow υπέρ του.
Στο φινάλε ο Μπακιρτζής έκατσε 10 λεπτά και μετά τα χειροκροτήματα μας έλεγε διάφορα για τον Τσιώλη, τη παράσταση, τη ζωή (!) κτλ - ήταν το απόλυτο κερασάκι στη τούρτα και το ιδανικό κλείσιμο μιας εξαιρετικής παράστασης.
Πέρασα τόσο καλά, που μετά πήγα για ποτά σε 3 (!) μαγαζιά του Μεταξουργείου και γύρισα 03.00+ σπίτι - και για όσους με ξέρουν, αυτό είναι κάτι περισσότερο από άθλος
Τώρα στο δια ταύτα συνέπεσα σε μια πολύ ωραία συγκυρία - είμασταν 80 άτομα στον μικρό χώρο του Baumstrasse και μερικά λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση (ήμουν 2η σειρά) έρχεται και κάθεται μπροστά μου ο Ζουγανέλης. Οκ ασχέτως συμπαθειών (δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής σαν άνθρωπος, για πολλούς λόγους) προφανώς αντιλαμβάνεται κανείς την σημαντικότητα να βλέπεις Μπακιρτζή και Ζουγανέλη δίπλα δίπλα, σε παράσταση του συγχωρεμένου Σταύρου Τσιώλη.
Στο τέλος κατέβηκαν και οι 2 στο μπαρ του 2ου ορόφου και άραξαν κανένα 40λεπτο, εμείς ήμασταν ήδη εκεί για ποτά (10 άτομα μαξ συνολικά στον χώρο) και για πολύ ώρα τρωγόμουν με τα ρούχα μου να τους πλησιάσω και να τους πω για το event που έχει σημαδέψει εμένα και τους 2 κολλητούς μου τα τελευταία 10 χρόνια (οκ apart του γεγονότος ότι έκαναν παιδιά έκτοτε που υποθέτω είναι λίγο πιο σημαντικό ) → δηλαδή πως για το bachelor του ενός, που ήμουν κουμπάρος, οργανώσαμε Μακεδονικό road trip - recreation όλου του “Ας περιμένουν οι γυναίκες” (πήγαμε καζίνο 36 κόκκινο, λίμνη Βόλβη στο ίδιο τραπεζάκι και στο ίδιο αναψυκτήριο για καφέ με λευκά μπουρνούζια και κο Καρρά στο ηχειάκι, απέκτησα το soundtrack με τεράστιο κόπο και απανωτά spam σε γνωστούς και μη που είχαν κάποια σύνδεση με την ταινία για να παίζει σε λούπα όσο ήμασταν στον δρόμο, παραλίγο από το πουθενά να πάθουμε απώλεια του ελέγχου τον παρορμήσεων όταν συν-πέσαμε στον ίδιο χώρο ετέρου γυναικείου bachelor κτλ κτλ κτλ, γενικά το καλύτερο 4ήμερο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς με φίλους που γνωρίζονται από παιδιά και αγαπάνε την ταινία αυτή/όπως και το σινεμά του Τσιώλη)
Εν τέλει κώλωσα - και το μετάνιωσα, αλλά τι να κάνεις, ίσως είναι καλύτερο να μείνει έτσι, ως κάτι πολύ πιο προσωπικό.
Αυτά, νομίζω τελείωσαν οι παραστάσεις - να ανέβει και ο Μπακιρτζής στη Καβάλα γιατί του έλειψε, από ότι μας είπε πολλάκις
(διακρίνεται λίγο και η καράφλα Ζούγα ακριβώς μπροστά)
6 Likes