“Καρεκλες” του Ιονεσκο. Σημερα θα την παρακολουθησω και με εχει προιδεασει θετικα.
οποιος ενδιαφερεται για μερικες πληροφοριες εδω
http://www.ipolistonkosmo.gr/theater.php?selectgener=1&selection=1546
Είδα χθες στη Θεσσαλονίκη σε ένα μικρό θεατράκι το ‘Frozen’ της Bryony Lavery…
Να κάνω μια παρένθεση,και να πω πως είμαι βλάκας που δίνω χρήματα στο σινεμά,όταν κάθε φορά που πάω θέατρο με δικαιώνει πανηγυρικά…
Απείρως καλύτερη χρήση των χρημάτων το θέατρο για λόγους που άμα αναλυθούν χρειάζονται 5 κόλλες Α3.
σχεδόν 4 ώρες το έργο,έχει να κάνει με έναν σειριακό δολοφόνο/παιδόφιλο/βιαστή ο οποίος είναι στα χέρια της δικαιοσύνης,μιας γιατρού η οποία έχει αναλάβει την ανάλυση του μυαλού του,και την μητέρα ενός από τα θύματα…
Πολύ ψυχό η παράσταση,είχε πολύ δυνατές στιγμές,στιγμές στις οποίες τρόμαζες,στιγμές στις οποίες σε έπιανε σφίξιμο στην καρδιά,στιγμές ανατριχίλας…
Και soundtrack από ελληνική σαλονικιώτικη μπάντα με πολύ δυνατές ψυχεδέλειες,‘This is Nowhere’ το όνομα.
Θα βρω ευκαιρία να πάω και σε άλλα έργα στο προσεχές διάστημα,σίγουρα
Συμφωνώ όσο δεν πάει.
Εντάξει γενικά δεν πηγαίνω σινεμά και δεν πολύ βλέπω ταινίες,αλλά σίγουρα το θέατρο το επιλέγω πολύ συχνά και σίγουρα μαζί με την μουσική είναι οι δύο μεγαλύτερες και μοναδικές λατρείες όσο αφορά την τέχνη πάντα.(μυθιστορήματα,όπως έχω πει δεν πολύ διαβάζω επίσης:( )
Παρόλα αυτά έχω καιρό να παρακολουθήσω παράσταση και πρέπει να το κάνω σύντομα!!
το Υπογειο τους Οδου Coco
πολυ καλο
το συστηνω για να περασετε καλα
νεοι ηθοποιοι
σκηνοθετει ο Αντωνης Λουδαρος
εισοδος 15 ευρω με ποτο μαζι
πολυ ομορφος χωρος
στο θεατρο Διπυλον στου Ψυρρη
Χτες βράδυ [I][B]Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα[/B][/I]
πολύ καλό!!! 
Μπέζος-Τσαλίκη έδωσαν ρέστα!
ΤΟ ΕΙΔΑ! Η πιο πρόσφατη φορά που πήγα θέατρο, το Νοέμβρη ή τον Δεκέμβρη.
Δεν ξέρω αν το έχεις δει ως τώρα, πάντως εγώ πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Βρήκα τις ερμηνείες εξαιρετικές, Κιμούλης Θ Ε Ο Σ και με απόλυτη χημεία με Μαρκουλάκη, πολύ ζωντανή παράσταση. Η ταινία με τον Τζουντ ήταν ένα τίποτα μπροστά σ’ αυτό!
Ήμουν και πρώτη σειρά
-Χώρια που μετά πήγα και στα παρασκήνια και γνώρισα τον Μαρκουλάκη (συμπαθέστατος και τζέντλεμαν ακόμα και με μπουρνούζι!) αααχ είχα λιώσει… 
-
:D:D
πάρα πολύ καλή παράσταση!!!
Είδα κι εγώ το Σλουθ σήμερα.
Μαρκουλάκης καλύτερος από ότι τον περίμενα,να πω την αλήθεια.
Ωραίο σενάριο,πανέμορφη σκηνοθεσία,καλοδουλεμένο έργο.
Και φυσικά,ένας δυνατότατος Κιμούλης.
Χαρακτήρας κυνικός,τραγικά ειρωνικός,κωμικός, να αγγίζει την παράνοια.Πολύ εύστοχα εκτελεσμένος.
Ανανεώνω την υπόσχεση στον εαυτό μου την επόμενη φορά που θα υπάρχει δίλλημα κινηματογράφος-θέατρο να επιλέξω θέατρο.
Και μόλις σήμερα έμαθα ότι την επόμενη σεζόν θα συμπρωταγωνιστήσουν πάλι, αυτή τη φορά στην παράσταση [SIZE=“4”][B]ΟΘΕΛΛΟΣ[/B][/SIZE]. Φαινόταν πόσο το γούσταραν που συνεργάζονταν και η χημεία μεταξύ τους. Θα είναι άπαιχτοι, είμαι βέβαιη!! Είμαι ήδη εκεί!!!
:yahoo::yahoo:
καλή φάση! μαζί με την Καρύδη! στην εργάρα του Shakespeare:D:D:D:D:D:D
Η Καρύδη θα κάνει τη Δεισδαιμόνα…? :-s
Μου φαίνεται κάπως αταίριαστο είναι η αλήθεια.
Αλλά εδώ ο Κιμούλης θα είναι Οθέλλος, θα ήταν περίεργο να του βάλουν ένα πιπινάκι από δίπλα.
Επίσης αναρωτιέμαι πώς θα είναι πασαλειμμένος με φούμο!:lol::lol: <3
Είμαι και πολύ θεατρόφιλη. Επανήλθα
σήμερα είδα [B][U]αυτό[/U][/B]
και μ’ άρεσε πάρα πολύ. Είχα δει την ταινία με τον Μελ Γκίμπσον κ την Έλενα Μπόναμ-Κάρτερ που ήταν κι αυτή πολύ ωραία, αλλά όπως και να το κάνεις, το θέατρο έχει άλλη ενέργεια όπως και η μητρική γλώσσα (θαμπζ απ στη μετάφραση Γ. Χειμωνά).
Οι αντίστοιχοι Άμλετ και Οφηλία, γνωστοί από το Νησί, Χειλάκης και Δημητροπούλου ανταποκρίθηκαν επάξια στις απαιτήσεις, ιδιαίτερα η δεύτερη, που απέδειξε ότι δικαίως είναι χοτ ανερχόμενη.
Λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Πολλώνιο και το νεκροθάφτη, έδωσε ρέστα.
Με συνεπήρε. Η γενικότερη σκηνοθεσία ατμοσφαιρική, έξυπνο το κόνσεπτ με τις καρέκλες, κάτι χαζά προβληματάκια με τον ήχο που έπεφτε ανά διαστήματα -ΜΟΝΟ στον Χειλάκη κιόλας- να μην υπήρχαν κι όλα θα 'ταν όμορφα. Υποθέτω θα τα διορθώσουν, πρεμιέρα ήταν σήμερα άλλωστε.
[SPOILER]Ναι είχε και σελέμπζ. Κατερίνα Λέχου (ακόμα πιο κούκλα από κοντά και φουλ λεπτή), Μαρία Τσομπανάκη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Φέρτης, μπαμπάς Σμαράγδας Καρύδη κος Καρύδης (φλασιά, Ντίνο δεν τον λένε?!)[/SPOILER]
Να πάτε να το δείτε. Το βράδυ κύλησε όμορφα.
με έψησες!!! :):):)
[SPOILER]ναι Ντίνο τον λένε [/SPOILER]
[quote="“domino,post:112,topic:5942”]
Είμαι και πολύ θεατρόφιλη. Επανήλθα
σήμερα είδα [B][U]αυτό[/U][/B]
και μ’ άρεσε πάρα πολύ. Είχα δει την ταινία με τον Μελ Γκίμπσον κ την Έλενα Μπόναμ-Κάρτερ που ήταν κι αυτή πολύ ωραία, αλλά όπως και να το κάνεις, το θέατρο έχει άλλη ενέργεια όπως και η μητρική γλώσσα (θαμπζ απ στη μετάφραση Γ. Χειμωνά).
Οι αντίστοιχοι Άμλετ και Οφηλία, γνωστοί από το Νησί, Χειλάκης και Δημητροπούλου ανταποκρίθηκαν επάξια στις απαιτήσεις, ιδιαίτερα η δεύτερη, που απέδειξε ότι δικαίως είναι χοτ ανερχόμενη.
Λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Πολλώνιο και το νεκροθάφτη, έδωσε ρέστα.
Με συνεπήρε. Η γενικότερη σκηνοθεσία ατμοσφαιρική, έξυπνο το κόνσεπτ με τις καρέκλες, κάτι χαζά προβληματάκια με τον ήχο που έπεφτε ανά διαστήματα -ΜΟΝΟ στον Χειλάκη κιόλας- να μην υπήρχαν κι όλα θα 'ταν όμορφα. Υποθέτω θα τα διορθώσουν, πρεμιέρα ήταν σήμερα άλλωστε.
[SPOILER]Ναι είχε και σελέμπζ. Κατερίνα Λέχου (ακόμα πιο κούκλα από κοντά και φουλ λεπτή), Μαρία Τσομπανάκη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Φέρτης, μπαμπάς Σμαράγδας Καρύδη κος Καρύδης (φλασιά, Ντίνο δεν τον λένε?!)[/SPOILER]
Να πάτε να το δείτε. Το βράδυ κύλησε όμορφα.
[/QUOTE]
__Ναι, Ντίνο, και εκτός από πολύ ταλαντούχος και με μεγάλη ιστορία, είναι γλυκύτατος και πολύ ευγενικός.
__Χμμμ, τόσο καλή η παράσταση? Να την έχω στο νου μου! Το έργο υπεράνω κριτικής, η “ΔΙΑΣΚΕΥΗ” /“ΕΡΜΗΝΕΙΑ” του Χειμωνά υπέροχη, Χειλάκης πολύ-πολύ αξιόλογος και η Ευγενία που σε κάθε δουλειά ήταν όλο και καλύτερη, στο νησί πραγματικά ΕΣΚΙΣΕ, η εξέλιξή της είναι φανταστική.
θεατροφιλος και εδω!
περσι ειδα (2 φορες μαλιστα) το εξαιρετικο “Μαυρο Κουτι” του Γιώργου Ηλιοπουλου. Αυτου που επαιζε παλια στα Σκερτσακια. εξαιρετικο εργο, επικαιροτατο και με αρκετα νοηματα…
φετος ειδα το “Μια Φθινοπωρινη Ιστορια” το οποιο ηταν και αυτο αρκετα καλο. δεν μπορω να πω οτι πεθανα κιολας (για να το βαλω στα τοπ που εχω δει) αλλα ηταν απο τις πολυ καλες παραστασεις.
εχω και κωμοδιομαλακιες φυσικα αλλα δ νομιζω οτι κανενα αξιζει ιδιαιτερης αναφορας περα απο το Σεσουαρ για Δολοφονους που το ειδα περσι με τον Ζαχαρατο και ηταν πολυ καλο και ειχε τρελο γελιο…!
ειδα χτες ριχαρδο γ’ στην επιδαυρο… να πω την αληθεια δεν ειμαι κανας θεατροφιλος αλλα παω σε 3-4 παραστασεις το χρονο, για τον κεβιν σπεισι πηγα που ειναι απο τους αγαπημενους μου ηθοποιους… απιστευτος, ο ρολος του παει γαντι…χαλαλι οι 3 ωρες καθισμενος σε μη λεια πετρα, πιαστηκα…
κ το σεπτεβρη θα παω στην ειρηνη που ανεβαζει ο φιλιππιδης στο ηρωδειο…
Ειδα [U]τουτο[/U]
Απιστευτο, απιστευτο, απιστευτο. Οι ηθοποιοι ολοι κι ολοι 4, και οι 4 καταπληκτικοι. Εννοειται ξεχωρισε η Βαγενα με κατι μονολογους που σου εκοβαν τα ποδια, αλλα και ο “μεγαλος γιος”, Στεφανος Κοσμιδης λεει το λινκ, θα το πιστεψω λοιπον
Πολυ δυνατο και εφυγα με μια μινι καταθλιψη.
το γάλα το έχω δει παλιά με τον Κωνσταντίνο Παπαχρόνη (φοβερός ηθοποιός κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς) από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει!
__Το γάλα τολμώ να πω είναι ένα μικρό αριστούργημα ως κείμενο (Βασίλης Κατσικονούρης). ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ, έχει τη δύναμη στα σωστά χέρια (συντελεστών) να σε πετάει με δύναμη από την ατόφια συγκίνηση του αληθινού δράματος σε πραγματικά πηγαία ξεσπάσματα γέλιου, όπως και η ίδια η ζωή άλλωστε, αλλά μεγενθυμένα και συμπυκνωμένα σε θεατρικό χρόνο και κώδικες. Σπαραξικαρδιο, αστείο, απλό και βαθύ. Σπουδαίο σύγχρονο κείμενο.
__Εχω δει και τα δύο ανεβάσματα (εντελώς διαφορετικά -καλό αυτό). Εχει πέσει σε πολύ σωστά χέρια.
Σε μία από τις (δυστυχώς) σπάνιες επισκέψεις μου στο θέατρο, σήμερα πήγα στην τελευταία παράσταση του Άμλετ με τον Χειλάκη, στο θέατρο Μπάντμιντον. Και ο Lupin όλο και κάτι θα έχει να πει φαντάζομαι, γιατί θυμάμαι το χε δει το καλοκαίρι στο Ηράκλειο. Όσο για μένα, μπορώ να πω ότι βγήκα από την αίθουσα απόλυτα ευχαριστημένος. Πρέπει να ομολογήσω ότι λατρεύω το συγκεκριμένο σεξπηρικό κείμενο τόσο πολύ που ίσως και να είναι αδύνατον να μην περάσω έστω καλά σε οποιαδήποτε ελάχιστα αξιοπρεπή μεταφορά του, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι ιδιαίτερα δυνατή… παρ’ όλα αυτά έχω την αίσθηση ότι το ανέβασμα που είδα σήμερα δεν ήταν “τυπικό”, ότι είχε πράγματα να πει κι έναν κάποιον δικό του χαρακτήρα. Εκτίμησα πρώτα απ’ όλα απόλυτα το μινιμαλιστικό του ύφος, κάθως όλα τα τεκταινόμενα λαμβάνουν χώρα σε μια λιτή και απέριττη σκηνή, χωρίς στολίδια αλλά με πολύ όμορφο, ζεστό, απαλό και σε στιγμές επιβλητικό φωτισμό και με τους ηθοποιούς να φοράνε απλές ενδυμασίες οι οποίες από τη μία απέφυγαν το (για μένα) ξεπερασμένο αναγεννησιακό στυλ αλλά και από την άλλη δεν κύλησαν στο επιτηδευμένο, δραματουργικά άχρηστο κιτς της “μοντέρνας περιβολής”, λάθος στο οποίο επίσης έχουν πέσει κατά καιρούς διάφοροι που επιχείρησαν να “εκσυγχρονίσουν” τον Βάρδο… με λίγα λόγια, το “look” της παράστασης ήταν όσο “σύγχρονο” και ταυτόχρονα όσο “κλασσικό” έπρεπε.
Στο ζουμί τώρα: η ελληνική διασκευή του κειμένου, πρώτα απ’ όλα, ήταν για μέρα μια χαρά. Λίγο πολύ έκοψε όσα και όποια την έπαιρνε να κόψει ώστε να μην αλλοιωθεί το πρωτότυπο κείμενο, και όχι παραπάνω, και στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων η απόδοση κάποιων τρομερά δύσκολων στην απόδοση αποσπασμάτων του Σέξπηρ ήταν απόλυτα πετυχημένη ώστε το κείμενο να ακούγεται αρκούντως “ελληνικό”, στις δε κορυφώσεις του είχε να επιδείξει λαμπρές εμπνεύσεις. Τη γενική εικόνα του κειμένου θα την συνόψιζα στη φράση “μεστό και στο ψαχνό”.
Όσο για τις ερμηνείες, ήταν λίγο πολύ στο σύνολό τους απόλυτα ικανοποιητικές κι αυτές. Ξεχώρισα ιδίως τον ηθοποιό που έπαιζε τον Πολώνιο, δυστυχώς το όνομά του μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή αλλά το μπρίο με το οποίο ερμήνευσε τον “wretched, rash, intruding fool” ήταν πραγματικά απολαυστικό. Έξοχη και η κοπελιά που ερμήνευσε την Οφηλία, πάλι δεν ξέρω το όνομά της γαμώτεν αλλά ήταν spot on, δροσερή και ανέμελη, με την απαραίτητη τραγικότητα που επιβάλλει η ανάπτυξη του χαρακτήρα της, καμία σχέση με κάτι σιτεμένες “Οφηλίες” που έχουμε δει κατά καιρούς. Στο ύψος τους και οι υπόλοιποι ηθοποιοί γενικά. Όσο για τον πρωταγωνιστή… χμ, ομολογώ ότι είχα τις αμφιβολίες μου για τον Χειλάκη, αλλά τελικά μάλλον έπαιζε προκατάληψη και όχι κάτι παραπάνω. Τα πήγε μια χαρά ως “Δανός”. Η ερμηνεία των μοναχικών, τραγικών στιγμών του είχε μια ταιριαστά παγωμένη μελαγχολία, αλλά ο ηθοποιός ήταν αποκάλυψη κυρίως στις σουρεαλιστικές, κωμικοτραγικές στιγμές του Άμλετ. Τον βοήθησε κυρίως αυτή η ειρωνική χροιά της φωνής του, που αποδίδει τέλεια την σαρδόνια διάθεση του Άμλετ, αλλά και η πλήρως επιτηδευμένη τρέλα που έβγαζε και σε έπειθε ότι ο Άμλετ όντως κάνει τον τρελό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι… το κυριότερο βέβαια είναι στις δύο πλέον χαρακτηριστικές σκηνές που φανερώνουν αυτή την πλευρά του Άμλετ, δηλαδή εκεί που “τραμπουκίζει” λεκτικά τον Πολώνιο αλλά και στο “play within a play”, όλη η πλατεία κυριολεκτικά γαμήθηκε στα γέλια, μπα και λίγα λέω, εμένα και κάμποσους άλλους μας είχε πιάσει νευρικό! Το μόνο που θέλω από τον Άμλετ μου είναι λίιιιιιγο παραπάνω συναίσθημα, λίγη παραπάνω ένταση, αλλά ΟΚ, ίσως το λέω επειδή έχω δαγκώσει τη λαμαρίνα με τους διονυσιακούς/εκρηξιογενείς/υπερθεόθεους David Tennant και (κυρίως) Derek Jacobi στις περίφημες παραγωγές του BBC, κάτι βέβαια ούτως ή άλλως τρομερά δύσκολο να αναπαράγεται κάθε μέρα, οπότε κλάην. Κάτι ακόμα για τις ερμηνείες: χάρη και στο εξαιρετικό κείμενο, όπως ανέφερα παραπάνω, έβγαζαν σε στιγμές ένα απρόσμενο αλλά σε κάθε περίπτωση καλοδεχούμενο “αριστοφανικό” και αλλού “σοφοκλικό” vibe: ο ορισμός της ευχάριστης έκπληξης.
Συνολικά το στίγμα του συγκεκριμένου ανεβάσματος του Άμλετ ήταν ένας πραγματικά θεοσκότεινος Prince of Denmark, στο ύφος όχι τόσο του κλασσικού Άμλετ του Λόρενς Ολίβιε (όσοι τον έχουν δει άλλωστε ξέρουν ότι ο συγκεκριμένος προσωποποιεί περισσότερο την απόλυτη film noir version του Δανού), όσο της προ διετίας αριστουργηματικής (και προσωπικής αδυναμίας) παραγωγής του BBC που προανέφερα, με τον David Tennant και βέβαια τον “είμαι η υποκριτική η ίδια” Patrick Stewart. Και όταν λέω σκοτάδι φυσικά εννοώ ότι ο Άμλετ αποδόθηκε στις ακριβείς τραγικές του διαστάσεις, χωρίς ευτυχώς να παρασέρνεται σε μελοδραματισμούς, όπως φερ’ ειπείν η γνωστή κινηματογραφική μεταφορά του έργου από τον Kenneth Brannagh - όχι, εδώ η φάση ήταν “no hope, no future” κτλ., όπως πρέπει δηλαδή. Βοήθησε σ’ αυτό η φαεινή ιδέα να χρησιμοποιηθεί ως soundtrack μια μουσική με ηλεκτρικές κιθάρες και πότε-πότε ένα όμορφο πιανάκι, που θύμιζε ως και κάποιες στιγμές του Wall των Pink Floyd - niiiiiice. Ευτυχώς, επίσης, οι δημιουργοί της παράστασης είχαν την εξυπνάδα να μην αφαιρέσουν από το έργο τον υπαινικτικά πολιτικό του χαρακτήρα, βλ. τις σκηνές που αφορούν τον Fortinbras και το νορβηγικό στρατό, ίσα ίσα από μια άποψη τις τόνισε, ενώ στην καθοριστική εμφάνιση του στο τέλος ως “only nobleman alive” ο νορβηγός πρίγκηψ δεν έβγαζε αυτή την εκτός τόπου και χρόνου “μεγαλοπρέπεια” κάποιου υποτιθέμενου “ε ας βασιλέψω τότε εγώ στον ορφανό θρόνο της Δανίας, κλαψ λυγμ” τύπου, μέγα λάθος στο οποίο υποπίπτουν κατά καιρούς κάτι αδαείς σκηνοθέτες, αλλά μια υπεροψία του (έστω και de facto) κατακτητή και επικυρίαρχου που σου πάγωνε το αίμα. Σε συνδυασμό με το feeling του κατάμαυρου μέλλοντος που έβγαλαν οι γραμμές του finale, αυτή η πλευρά της παράστασης ήταν μάλλον που έκανε πολύ κόσμο, αποχωρώντας από την αίθουσα, να σχολιάζει “πολύ επίκαιρο”.
Κρίμα, μόνο, που δεν έχει πλέον νόημα να σας πω “πηγαίνετε να το δείτε”…