AlteredCourse ηρθε και απο λαρισα…
αλλα λογο υγειας δεν μπορω να μεινω σε μια αιθουσα χωρις να με πιασει μια ψιλοτρελα…
και ηθελα να παω ρε πουστη μου…
οποιος μπορει ας παει…
στην εκπομπη στο ετ-1 που ειναι για το θεατρο εδειξε καποια κομματια και ηταν ολα τα λεφτα…!!
Σαν “εναλλακτική”, μπορείς να διαβάσεις το βιβλίο.
Κάπου το πέτυχα και ως e-book, αν ενδιαφέρεσαι. Αλλά σίγουρα δεν συγκρίνονται τα e-books με τα αυθεντικά.8)
το εχει ο κολλητος μου.
με ομπρέλες δηλαδή όλη η πρώτη σειρά :lol::lol:
Η ομάδα “Ιππόκαμπος”, το νεοσύστατο παρακλάδι της Νοσταλγίας που πλαισιώνεται από φοιτητές μη δραματικών σχολών και διαπρέπει τόσο στην υποκριτική όσο και σε διάφορους τομείς παραγωγής, παρουσιάζει την πρώτη της επαγγελματική δουλειά με τίτλο “Siren Song”, μια ζωντανή εγκατάσταση που θα ξεναγήσει τους θεατές στους κόσμους της “Μεταμόρφωσης” του Φ. Κάφκα και του “Μπίλλυ Μπαντ” του Χ. Μέλβιλ.
Στη ?Μεταμόρφωση? του Φ. Κάφκα, ο Γκρέγκορ Σάμσα ξυπνάει ένα πρωινό από εφιαλτικό όνειρο, και βρίσκεται στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε μια πελώρια κατσαρίδα. «Τί μου συνέβη;» σκέφτεται. Πάντως δεν είναι όνειρο. Στη ?Μεταμόρφωση? ο Κάφκα περιγράφει, μέσα από το βλέμμα του Γκρέγκορ, τις σχέσεις του με τα υπόλοιπα μέλη της μεσοαστικής οικογένειας του και την αποδοχή τους, ή μη, μπροστά στην διαφορετικότητα που βιώνει ως ένα σουρεαλιστικό εφιάλτη.
Στο ?Billy Budd?, ο H. Melville πραγματεύεται την ιστορία ενός ναύτη κατά την διάρκεια των Ναπολεοντίων πολέμων και την σχέση αυτού με το πατρικό υποκατάστατο που ανακαλύπτει, όντας ορφανός, στο πρόσωπο του καπετάνιου. Κορυφώνεται με την σύγκρουση των δύο και το δραματικό τέλος, μεταφέροντας μία δομή μικρής κοινωνίας στο κατάστρωμα του «Αδάμαστος».
Το ?Siren Song? πρόκειται για μια ημιδιαδραστική και σύνθετη παράσταση. Το κοινό θα έρθει αντιμέτωπο με ένα διαφορετικό τρόπο θέασης και θα έχει την ευκαιρία να συνυπάρξει μέσα στην ατμόσφαιρα του έργου και να μοιραστεί την εμπειρία της πραγμάτωσής του.
************************** Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Γιώργος Σίμωνας
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτης Λαμπής
Ομάδα ηθοποιών: Έλενα Βασιλοπούλου, Παναγιώτης Λαμπής, Παναγιώτης Λογοθέτης, Τάσος Μαλλής, Νίκη Νίκα, Ντιάνα Παπαναγιωτάκη, Μαρία Ραυτοπούλου, Μπέττυ Σαράντη, Δημήτρης Τσάλτας
Σκηνογραφία: Τάσος Μαλλής, Δημήτρης Τσάλτας
Κοστούμια - Μακιγιάζ: Νίκη Νίκα, Ντιάνα Παπαναγιωτάκη
Μουσική: Στάθης Νταφαλιάς
Φωτογραφία: Παναγιώτης Λαμπής
Stage management: Παναγιώτης Λογοθέτης, Μαρία Ραυτοπούλου
Box office: Μπέττυ Σαράντη
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Έλενα Βασιλοπούλου
Υπεύθυνη παραγωγής: Θάλεια Πορτοκάλογλου
Παραστάσεις: Δευτέρα- Τετάρτη 29/11- 1/12 & Δευτέρα- Τετάρτη 6/12-8/12
"Ονειροδρόμιο", Αγαθάρχου 4-6, Ψυρρή
Ώρες λειτουργίας: 21:30-23:30 (η είσοδος στον χώρο θα επιτρέπεται από τις 21:30 μέχρι τις 21:50 και η διάρκεια παραμονής του κοινού θα είναι ελεύθερη)
Γενική Είσοδος: 8 ευρώ
Κρατήσεις εισητηρίων: 210 3245788nostalghiatheaterco@yahoo.gr
http://nostalghia-theatre.blogspot.com
Στηρίζουμε Nostalgia Team και φυσικά ότι άλλο προκύπτει από αυτή.
Θα πάω το Σάββατο να δω την παράσταση “Συμπέθεροι απ’τα Τίρανα”. Θα με πάνε/πληρώσουν δηλαδή, γιατί σιγά μην πλήρωνα να πάω από μόνη μου να δω κωμωδία 
Καναν Κάφκα θα προτιμούσα αλλά δεν έχω λεφτά…οπότε θα πάω σ’αυτήν εδώ και ο θεός βοηθός. Θα επανέλθω με κριτική. Μπορεί τελικά ν’αξίζει τον κόπο, you never know…
εγώ θέλω να δω το sleuth
με Κιμούλη και Μαρκουλάκη…απλά και μόνο για να δω πως το αποδίδουν μετά τον τιτανομέγιστο Michael Caine…:p:p
Για τους Συμπέθερους απ’τα Τίρανα λίγα έχω να πω…
Κλασσική ελληνική κωμωδία με όλα τα κλισέ μαζεμένα και αναφορές προσώπων της tv. Οι ηθοποιοί δεν ερμήνευαν αλλά γκάριζαν σε σημείο που με εκνεύρισε. Γέλασα ελάχιστες στιγμές και την περισσότερη ώρα σκεφτόμουν αν έπρεπε να σηκωθώ διακριτικά και να την κάνω…μόνο που καθόμουν πρώτη σειρά Δεν ξαναπάω σε ελληνική κωμωδία κι ας μου βάλουν πάλι το εισιτήριο.
[B]Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα (F. Lorca ) : [/B]
Το τρίτο μέρος της τριλογίας που συνέθεσαν η Γέρμα και ο Ματωμένος Γάμος … Θεματολογία : η καταπίεση 5 κορών , από την μητέρα τους , που τις κρατάει έγκλειστες στο σπίτι , σε μια μητριαρχική και συντηρητική κοινωνία …
…Δεν εμφανίζεται άντρας στην παράσταση … 8 γυναίκες … ( 5 κόρες , μάνα , υπηρέτρια και μια τρελόγρια )… Παιχτικά , δεν είδα κάτι ιδιαίτερο …περίσσοτερο , την κλασσική υπερβολή που συναντάς στα δράματα … Μ άρεσε η μουσική , αν και ήταν πολύ διακριτική , η σκηνοθεσία και ο χώρος του θεάτρου που περικυκλώνει τη σκηνή και από τις 4 πλευρές … Παρ ότι , στηρίζεται σε κλασσικό έργο ( δεν το έχω διαβάσει , αλλά φαντάζομαι ότι θα ακολούθησαν το στόρυ ) , θα ήθελα να το λήξουν κανένα 20 λεπτο νωρίτερα … ότι υπήρχε να ειπωθεί , ειπώθηκε … δεν χρείαζεται να το κάνουν αρχαιοελληνική τραγωδία…
Συμπερασματικά , αν είσαι άντρας , θα πρέπει να απελευθερωθείς από τον ρόλο (:p) και να δεις το έργο λίγο πιο σφαιρικά ( συντηρητισμός , καταπίεση κλπ ) , γιατί αλλιώς δύσκολα να σε αγγίξει … Χρήσιμη , αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο πιστεύω …
Έχω ακούσει ότι είναι απίστευτο, και πως ο Κιμούλης είναι καταπληκτικός, παρόλο που δεν τον πολυχωνεύω. Το είδες τελικά? Είναι στα σχέδιά μου, αλλά λόγω έλλειψης παρέας και κινήτρου (=παρέας ) πάω θέατρο μία φορά στα δύο χρόνια, δυστυχώς.
Και η μία φορά ήταν χθες. Πήγα και είδα [B]Τα Ορφανά[/B] στο Θέατρο Νέου Κόσμου.
Ενώ η Έλεν και ο Ντάνυ απολαμβάνουν το όμορφο μοκροαστικό τους δείπνο, μπαίνει μέσα ο “περίεργος” αδερφός της Έλεν καλυμμένος με αίματα.
Το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ για να το περιγράψω είναι μία παράγραφος από το πρόγραμμα:
Ένα τέτοιο έργο είναι τα Ορφανά, που νομίζει ότι γράγτηκε για την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα κι άλλες τέτοιες γειτονιές, κυρίως στις μεγαλουπόλεις. Μέσα από μία “οικογενειακή” ιστορία, που ξετυλίγεται με στοιχεία θρίλερ, ξεπηδούν ένα πλήθος ερωτήματα: Τι σημαίνει να ζεις σε μία περιοχή όπου α;ισθάνεσαι ότι ανα πάσα στιγμή μπορούν να σου κάνουν κακό? Πόσο μας σκάβει ο φόβος και πού μπορεί να μας οδηγήσει? Τι είναι ο ρατσισμός και πότε χτυπάει την πόρτα μας? Μήπως προσπαθώντας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ενάντια στους “άλλους” κινδυνεύουμε να διαπράξουμε τα χειρότερα? Πού πηγαίνουν οι αρχές μας όταν είμαστε υπό πίεση? Και ποιον μπορούμε να προστατέψουμε καταπατώντας τις αρχές μας?
Δεν είμαι κριτικός θεάτρου οπότε δεν μπορώ να πω πολλά. Ξεκίνησε κάπως χλιαρά και αργά, στην αρχή είχα ψιλοεκνευριστεί και μάλιστα μου φαινόταν ότι οι ερμηνείες ήταν περίεργες, αλλά στην κλιμάκωσή του έγινε πολύ βίαιο - το ίδιο και οι ερμηνείες, οπότε νομίζω πως ήταν θέμα κειμένου.
Εγώ πάω θέατρο με ακόμα μικρότερη συχνότητα και με έπεισαν σχεδόν με το ζόρι να πάμε να το δούμε. Τελικά δικαιώθηκαν όσοι επέμεναν. 'Ηταν πολύ καλός ο Κιμούλης και παραδόξως μου άρεσε και ο Μαρκουλάκης… Το καλό ήταν ότι δεν είχα δει καμία από τις δύο ταινίες(ειδικά η παλιά πρέπει να είναι αριστούργημα) που έχουν γυριστεί οπότε πήγα ανυποψίαστος και δεν υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου καμία είδους σύγκριση με Λορενς Ολίβιε και Μαικλ Κέιν που είναι εξ ορισμού καταδικαστική για Κιμούλη, Μαρκουλάκη.
Για το Sleuth ψήνομαι και εγώ. Έχω δει το remake με τον Michael Caine και τον Jude Law στην τηλεόραση και μου άρεσε πολύ το στόρυ. Ακριβά πάντως τα θέατρα. Πάλι καλά που έχω ακόμα φοιτητικό
Σε ποιο θέατρο παίζει αυτό?
Eκει που έπαιζε και στην προηγούμενη παράσταση του ο Κιμούλης ( remake του Closer - έχει την ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου της χειρότερης παράστασης που έχω δει :roll: ) …Βουκουρεστίου κάτι είναι …
πριν κανένα μήνα είδα και το [U]Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου[/U] : Από τις πιο δυνατές ερμηνείες που έχω δει τελευταία, της Ν.Μεντή , πολλή μουσική … ( κατά κάποιο τρόπο , οι εμπειρίες της , καθρεφτίζονται κάθε στιγμή στα τραγούδια ( που έχει γράψει ) και ακούγονται απ τα ηχεία )… Γενικά το περιτύλιγμα σούπερ , απλά εμένα δεν με συγκινεί το περιεχόμενο … Αξιόλογη πάντως …
Για φέτος έχω ξεχωρίσει αυτές για να δω :
[B]1.[/B][U]Ο Θάνατος του Δαντόν[/U]
[B]2.[/B] [U]Μάουζερ[/U]
[B]3.[/B] [U]Θερμοκήπιο[/U]
[B]4.[/B] [U]Το Ημερολόγιο Της Άννας Φράνκ [/U]
[B]5.[/B] [U]Αμαντέους[/U]
Κάποιες δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα …
πήγα και το είδα τελικά χτες!! ήταν φοβερό, το συστήνω ανεπιφύλακτα…
ο Κιμούλης απίστευτος, κλέβει την παράσταση, αλλά και ο Μαρκουλάκης πολύ καλός…
είχε διαφορές από την ταινία που έχω δει (τη δεύτερη με Jude Law και Michael Caine)… και ήταν αρκετά κωμική ενώ το πρωτότυπο δεν είναι…
πολλές στιγμές γέλιου, από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει…
τώρα μένει να δω την πρώτοτυπη ταινία του '72 με Laurence Olivier και Μichael Caine :p:p:p:p
τις ΝΤΑΝΤΑΔΕΣ
με Καρακατσανη, Κωνσταντινου και Χρυσικακο
παρασταση γραμμενη επι χουντας
πολιτικο/κοινωνικο με χιουμοριστικο περιτυλιγμα για να μην κατσει πολυ βαρυ
για την εξουσια και την δυναμη που ασκει αυτη στους ανθρωπους
δυνατο και με νοημα
λιγο οι 2 πρωταγωνιστες μου φανηκαν γερασμενοι για ενα ρολο που τον ο ιδιος ο Καρακατσανης πρωτοεπαιξε πριν 40 χρονια…
Διάβασα καλές κριτικές για το παρακάτω:
Δεν έχω δει ακόμα την παράσταση, αλλά έχω διαβάσει το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε:
Το έργο παιζόταν και το φθινόπωρο. Το έχει δει κανείς;
Αν καταφέρω να το δω, θα επιστρέψω και με εντυπώσεις.
Είδα πριν κανα 2 μέρες το “Αίμα Κακό”
Μεταφορά αποσπάσματος από το βιβλίο “Μια Εποχή Στην Κόλαση” του Αρθούρου Ρεμπώ σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Άρη Ρέτσου.
Ήθελα να έχω διαβάσει το βιβλίο, μήπως κατανοήσω καλύτερα κάποια πράγματα.
Παίζει να 'μαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να κάνω περιγραφή τέτοιας ιδιόρρυθμης θεατρικής παράστασης, επίσης δεν έχω μεγάλη επαφή με το θέατρο (αν και θα το 'θελα) αλλά θα κάνω την απόπειρα.
Έχουμε έναν περφορμερ σε μορφή καρικατούρας,
μια εντελως μινιμαλ σκηνή,
προηχογραφημένα μέρη που άλλοτε παραπέμπουν σε τόπους μακρινούς και ξωτικούς όπως η Αφρική, άλλοτε ακούγονται σαν εσωτερικός μονόλογος (αφηγείται ο ίδιος ο Ρέτσος)
και κίνηση, αρκετή, ασταμάτητη κίνηση.
Κίνηση που παραπέμπει σε παγανιστικούς χορούς ή χορούς λάτρείας.
Κίνηση που φανερώνει λαγνεία για ελευθερίες που έχουν περιοριστεί από θρησκευτικές και πολιτικές εξουσίες.
Κίνηση παραστατική, που εννίοτε αποτυπώνει το λόγο, αλλά τις περισσότερες φορές γεννά προβληματισμούς στο θεατή που προσπαθεί να την ταυτίσει με τα όσα ακούει.
Θεματολογία που αιωρείται μεταξύ ρεαλισμού και ψευδαίσθησης
και ένα τέλος ανοιχτό, που στην ουσία δεν είναι τέλος και σε αφήνει με ακόμα μεγαλύτερους προβληματισμούς.
Είναι απ’ αυτές τις παραστάσεις που αν τυχόν τις δεις δεύτερη ή τρίτη φορά θ’ αντιληφθείς καινούριες πτυχές της.
Βέβαια το μειονέκτημα που έχει (εκτός της όποιας αντικειμενικής δυσκολίας) είναι ο κάπως κακός ήχος σε σημεία απαγγελίας, κατά τα οποία δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις και να κατανοήσεις ταυτόχρονα λόγο και κίνηση.
Όπως και να ‘χει πρόκειται για μια εναλλακτική, πειραματική, θεατρική προσέγγιση love or hate it. Μπορεί να προκαλέσει πολλά αρνητικά (ή επιφυλακτικά) σχόλια, οι θετικές εντυπώσεις που θ’ αφήσει όμως θα έχουν μακραν μεγαλύτερο αντίκτυπο.
αν τυχόν ενδιαφέρεται κανείς ανεβαίνει για 2 ακόμα παραστάσεις Τετάρτη και Πέμπτη, 26 και 27 Ιανουαρίου στο θέτρο ΣΦΕΝΔΟΝΗ.
[B][B][U]O Θάνατος Του Δαντόν[/U][/B] [/B]
Ένα έργο του [B]Georg Büchner[/B] σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού . Θεματολογικά τοποθετείται στη λεγόμενη [U]Περιόδο της Τρομοκρατίας[/U] που ακολούθησε τη Γαλλική Επανάσταση . Καθαρά πολιτικό το κείμενο, αλλά και με πολλές φιλοσοφικές / ανθρωπιστικές προεκτάσεις … Πολύ πυκνή η γραφή , που δύσκολα θα μπορέσεις να κατανοήσεις το περιεχόμενο βλέποντας απλά την παράσταση μια φορά . Σκηνοθετικά ο Λιβαθινός , άλλες φορές είναι απλός , άλλες πάλι προσφέρει εντυπωσιακά φτιαγμένες σκηνές . Μουσικά δεν μ εντυπωσίασε , παρ ότι υπάρχει live εκτέλεση από βιολί …
Υ.Γ. Να πω , πως η παράσταση δεν ολοκληρώθηκε λογω ασθένειας κάποιου απ τους ηθοποιούς , απλά εκανα την κριτική απ όσο είδα , μηπως ψηθεί κανείς να την δει , γιατί ειναι για λίγες παραστάσεις .
Το αγόρι που κλώτσαγε
Είδα τελικά το έργο και μπορώ να πω ότι έμεινα αρκετά ικανοποιημένη.
Τρεις νέες και άγνωστες ακόμα στο χώρο κοπέλες έχουν ασχοληθεί με την απόδοση-σκηνοθεσία-ερμηνεία του συγκεκριμένου βιβλίου (Το Αγόρι που κλώτσαγε Γουρούνια) στο θεατρικό σανίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πρόκειται για ένα “σκοτεινό” παραμύθι που με άφθονο καυστικό, μαύρο χιούμορ καταπιάνεται με τη δίψα του ανθρώπου για εξουσία, την υποκρισία των media αλλά και όλης της κοινωνίας, τη βία, τη νοσηρότητα του ανθρώπινου είδους.
Οι κοπέλες παίζουν με τα σώματά τους και τις κινήσεις τους, με τις εκφράσεις του προσώπου τους, με τη φωνή τους, εναλλάσουν τους ρόλους και τα πρόσωπα της ιστορίας μεταξύ τους, γίνονται τρία σε ένα, δίνουν όλο τους τον εαυτό, βάζουν και ελάχιστες δικές τους πινελιές ?που κολλάνε με το πνεύμα του έργου? και εν κατακλείδι, έχοντας διαβάσει και το βιβλίο, νομίζω πως δεν θα μπορούσε να αποδοθεί θεατρικά καλύτερα.
Θα γίνουν λίγες ακόμα παραστάσεις, οπότε αν κάποιος θέλει να το δει, μάλλον πρέπει να βιαστεί.
