Φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον. Μπορείς να δώσεις κάποιες πληροφορίες όπως μέρες και ώρες, τιμές κλπ;
Βρίσκονται όλα στο pm σου 
Εγω σημερα, μιας και ηταν η παγκοσμια ημερα θεατρου και οπως καθε χρονο τα εισιτηρια σε καποιες παραστασεις ηταν δωρεαν, ειδα το “Φαουστ-η αναζήτηση” του Γκαιτε, μια παρασταση που παρουσιασε η θεατρικη ομαδα Bald Theatre του ΑΠΘ. Πολυ καλό σε γενικες γραμμες, δυσκολο να το δεις (ε γκαιτε ηταν) και επειδη ο χωρος δεν ηταν ακριβως αυτο που λεμε θεατρο με τα καθισματα οπως πρεπει κτλ, δεν το ευχαριστηθηκαμε οσο επρεπε και σταβολεμιασαμε για να βλεπουμε καλα απο εκει που βρισκομασταν. Δεν ειχα ξαναδει κατι παρομοιο και ηταν πολυ καλη φαση χωρις ομως να ξετρελαθω.
ο εβδομος σταθμος στο Θεατρο στο ρουφ
του Τριβιζα
η πρωτη του παρασταση για ενηλικους
πολυ καλο
ειχε φαση καθως παιζει σκηνικο πριν καν ξεκινησει η παρασταση
παιρνεις διαβατηριο
γινεται ελεγχος
ακουγωνται ανακοινωσεις
μετα μπαινεις στο βαγωνι οπου διαδραματιζεται το εργο
κατα διαστηματα το βαγωνι κουνιεται
πολυ γαματη φαση
η παρασταση τωρα ηταν ενα παραμυθι για ενηλικες (τι αλλο θα μπορουσε να εγραφε ο Τριβιζας??)
με αρκετες αλληγοριες
ολο το κλιμα ηταν πολυ ιντερακτιβ
με πολυ χιομουρ, μουσικη και χορο
η νεαρη ηθοποιος ηταν απιστευτα ομορφη
η ελληνιδα λιβ ταιλερ
λιγο τα καθισματα ητανε αβολα
και καποια προηχογραφημενα μερη δεν ακουγωνταν καλα
αλλα αξιζε ολο το σκηνικο!!!
στο ιδιο θεατρο παιζεται και η πρωτη παρασταση του Ρωμα
Πριν κάμποσο καιρό είδα “το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν” με την Πέγκυ Τρικαλιώτη…Πολύ ωραίο έργο και πολύ καλοί όλοι στο ρόλο τους, κάπως αγχωτικό, όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενες σελίδες, αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια. Το μόνο που μου έσπασε τα νεύρα είναι ότι πήγα Κυριακή και ήταν και ένα σχολείο (:?) το οποίο δεν έβγαζε το σκασμό και τα χαζά μικρά δεν έκλειναν το κινητό τους με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι ηθοποιοί. Πόσο ζώα πια?:blow:
Είδα μια πολύ καλη, αλλά, δε θυμάμαι πως τη λέγαν και ποιοί παίζαν και που ήταν. Αλλά πολύ καλό Play.
ναι την ειδα και γω αυτην, γαμησε…
Ειδα κι αυτο επισης
ΑΙΜΑ ΚΑΚΟ του Αρη Ρετσου, βασισμενο σε αποσπασμα του “Μια εποχη στην κολαση” του Ρεμπω.
http://www.theaterinfo.gr/theatreplays/theatrecriticism/2008/aimakako/index.html
Είχα δει το Εχθροί εξ΄αίματος του Αρκά. Πολύ καλό (τώρα νομίζω τελείωσαν οι παραστάσεις). Με βαθιά μηνύματα και κοινωνικές προεκτάσεις (όπως όλα του Αρκά άλλωστε)
Λοιπόν…
Οι τελευταίες παραστάσεις π είδα ήταν “Ο Ματωμένος Γάμος” του Λόρκα και “Ο Βασιλιάς Ληρ” του Σαίξπηρ, και τα 2 πριν λίγο καιρό στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη. Το πρώτο ήταν χάλια γιατί το τρέλαναν στους εκσυγχρονισμούς και χάθηκε η ουσία, ενώ το δεύτερο ήταν φοβερό, με εξαιρετικό Νικήτα Τσακίρογλου στο ρόλο του βασιλιά και γενικά καλές ερμηνείες και ωραία ζωντανή μουσική υπόκρουση metal! Ναι metal, ούτε κάν hard rock, είμαι βέβαιος 
(άν και αυτό το στοιχείο ενόχλησε λίγο κάτι ηλικιωμένους πιουρίστες, αναμενόμενο φυσικά… )
Α επίσης παρακολούθησα ακόμα πιό πρόσφατα μια εξαιρετική “Μήδεια” του Ευριπίδη από τη θεατρική ομάδα της Καισαριανής όπου έπαιζε μια φίλη μου! 8)
Σήμερα είδαμε το Loot από την θεατρική ομάδα nostalgia. Πάρα πολύ καλή μεταφορά, τα παιδιά ήταν πάρα πολύ ωραία. Αξίζει. Δίνω και λίγες info…
Γιορτάζοντας τα δέκα της χρόνια στα θεατρικά πράγματα της Αθήνας, η ομάδα “Νοσταλγία” παρουσιάζει απο 18 Ιανουαρίου την μαύρη φάρσα του Joe Orton, Loot, στο νέο πολυχώρο της πόλης Six D.O.G.S.
Στο σπίτι μιας φαινομενικά αξιοπρεπέστατης βρετανικής μεσοαστικής οικογένειας, το πένθος για το θάνατο της οικοδέσποινας δεν εξελίσσεται ακριβώς με τον πιο πρέπον και αναμενόμενο τρόπο… Σατανικές νοσοκόμες, βλάσφημοι ληστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ένα βουνό χαρτονομίσματα που δεν βρίσκει μέρος να κρυφτεί, δημιουργούν ντελιριακές καταστάσεις και μακάβριες ανατροπές σε μια πανέξυπνη παρωδία ιστορίας μυστηρίου.
Το έργο αυτό του Joe Orton, πάντα επίκαιρο και πολιτικό, λειτουργεί σαν μια σάτιρα της ίδιας της ανθρώπινης φύσης: της απληστίας, της μικρότητας, της τάσης προς το έγκλημα και το χάος, της αυθαιρεσίας της εξουσίας, της τυφλής υποταγής.
Όλα αυτά βέβαια δοσμένα με καυστικό χιούμορ από το πραγματικά αναρχικό ταλέντο του Orton. Σαν αυθεντικός φαρσέρ, στην σύντομη και θυελλώδη καριέρα του διακήρυξε πως η κωμωδία είναι όπλο πιο επικίνδυνο από την τραγωδία («εξού και οι τύραννοι την υποβλέπουν» έλεγε) όπως και οι λέξεις πιο δραστικές από το πράττειν. Χαρακτηρίστηκε «Όσκαρ Ουάιλντ των 60?s» αλλά ακόμα και σήμερα είναι εντυπωσιακό πόσο εύστοχα παραμένουν τα καταιγιστικά σε δράση έργα του, που μοναδικά ισορροπούν ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.
Ο συγγραφέας Ο Joe Orton υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους θεατρικούς συγγραφείς. Γεννήθηκε το 1933 στο Λέστερ, πρωτότοκος γιος μιας εργατικής οικογένειας. Κατόρθωσε παρ? όλα αυτά να εισαχθεί με υποτροφία στην Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου, όπου και γνωρίστηκε με τον μετέπειτα σύντροφό του Κένεθ Χάλιγουελ.
Στις 9 Αυγούστου 1967, κατά τη διάρκεια ενός καβγά, ο Joe Orton δολοφονήθηκε με 8 σφυριές στο κεφάλι από τον εραστή του Κένεθ Χάλιγουελ, ο οποίος στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Το 1987 η ζωή του έγινε ταινία από τον Στίβεν Φρίαρς με πρωταγωνιστές των Γκάρι Όλντμαν και τον Άφρεντ Μολίνα.
Η “Νοσταλγία” ιδρύθηκε το 2000 από τους σκηνοθέτες Γιώργο Σίμωνα και Τώνια Ράλλη και τον συνθέτη Στάθη Νταφαλιά. Μέσα στα τελευταία δέκα χρόνια δημιούργησαν ένα ιστορικό που περιλαμβάνει από πρωτότυπα θεατρικά έργα (Πελώρια Μάτια, The Frontman) μέχρι κλασική πρόζα (Μαρά/Σαντ, O Εραστής) και περφόρμανς (Klein, 10.15 Σάββατο Βράδυ).
Η ομάδα έχει συνεργαστεί με έναν μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών στην πορεία της ( ηθοποιούς, τεχνικούς, εικαστικούς, γραφίστες, video artists κ.α.) προσπαθώντας να ανανεώνει και να εμπλουτίζει το υλικό που δημιουργεί. Χωρίς μόνιμη στέγη, έχει επισκεφτεί πολλά θέατρα και πολυχώρους στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα με παραστάσεις και happenings.
Με το “Loot”, την 14η παραγωγή της, η Νοσταλγία αποφάσισε να γιορτάσει τα 10α της γενέθλια ανεβάζοντας μια κωμωδία, κάτι που δεν συνηθίζει. Όχι γιατί δεν της αρέσει το γέλιο κάθε άλλο αλλά γιατί το υλικό που έχει τραβήξει το ενδιαφέρον της μέχρι τώρα ήταν πιο σκοτεινό, πιο υπερρεαλιστικό, πιο ουράνιο. Το “Loot” εκτός από μια ανανέωση στην δράση της αποτελεί παράλληλα φάρσα, κοινωνικό σχόλιο αλλά και μια αντίδραση στους σκοτεινούς καιρούς που διανύουμε.
Οι συντελεστές
Μετάφραση: Τώνια Ράλλη
Σκηνοθεσία: Τώνια Ράλλη -Γιώργος Σίμωνας
Παραγωγή: Εργαστήρι Καλλιτεχνικής Δημιουργίας «Νοσταλγία»
Σκηνικά-Κοστούμια: «Νοσταλγία»
Φωτισμοί: «Νοσταλγία»
Μουσική: Στάθης Νταφαλιάς
Παίζουν οι ηθοποιοί Νατάσα Ζαγκλή, Αντώνης Μπαμπούνης, Δημήτρης Γ. Παπαδάτος, Δημήτρης Θ. Παπαδάτος, Γιώργος Σίμωνας
Info
Τι: Παράσταση "Loot "
Που Πολυχώρος Six D.O.G.S, οδός Αβραμιώτου, Μοναστηράκι,
Πότε κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 21:00
Τηλ. 210 3210510
Από 18 Ιανουραρίου έως 28 Μαρτίου
ξερεις αν παιζεται ακομα;Αν ναι,που κ με ποιους ηθοποιους;
Λοιπον φέτος είδα :
Tα Ματια Τέσσερα : Πυρπασοπουλος , Καμπεριδης , Κολοβος , Κλ. Γρηγοριαδης .
Με αφορμή τα Δεκεμβριανα , θίγει θέματα που αφορούν την εκμετάλλευση της επικαιροτητας απο τα media , θέματα δικαιοσύνης , καταχρησης εξουσιας κλπ κλπ . Πυρπασοπουλος , Καμπεριδης τελειοι , ο Γρηγοριαδης ποοολυυυ μετριος ( καποια στιγμη τον ειχε αντικαταστησει και ο Καραμιχος ) … Την παράσταση ντύνει μουσικα το Τοxicity apo SOAD … Aπλή , περιεκτικη και ρεαλιστική … Σιγουρα η καλύτερη που έχω δει φέτος .
Οι ράγες πισω μου : Χ.Ρωμας , Θ.Ανδρουτσου , Α.Κολοβος , Δ.Καρατζιας
Ο Ρωμας σε ρόλο ενος μετριοπαθη τυπάκου , που περναει απαρατηρητος και γινεται αντικειμενο εκμεταλλευσης . Κατά τ άλλα , οι άλλοι παίζουν αρκετούς ρολους , θιγωντας ζητήματα που φτάνουν απο τα θυματα του " lifestyle της Μυκόνου " μέχρι γραφικότητες του στρατου κλπ … Το εργο εναλλάσσεται συνεχως απο αστειο σε ανθρωπινο και το αναποδο . Πραγματικά ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ ο Α.Κολοβος !! Πολυ καλή παρασταση γενικά .
Shoot / Get Treasure/ Repeat
Η παράσταση ειναι στο Μεταξουργειο , σ ενα κτίριο που μοιαζει εγκαταλελειμμένο… Συνόδευει και 3 εκθεσεις φωτογραφιας απο παιδιά στν Αργεντινή , Ιρακ κ Ιραν νομιζω… Ποολυ alternative φάση … H παράσταση γίνεται στο ισόγειο/υπόγειο … σ εναν χώρο με πολυ μεταλλο … θυμίζει Matrix … πολύ κλειστοφοβική η παρασταση , σε συνδυασμό με τον χώρο , σε καποια σημεια ανώμαλη ( με την καλή εννοια ) , σε πολλά άλλα βαρετή . Μ αρεσε τρελά επίσης ,οι πολύ εναλλακτικές σκηνοθετικές επιλογές τύπου " μπαίνει ο ηθοποιος , απο πόρτα που βγάζει στον δρόμο " κα πολλά … Σε άλλο χώρο θα ήταν μέτρια , σ αυτον ήταν εμπειρία 
Αυτή που μένει να δω φέτος ειναι το Το Κτηνος Στο Φεγγάρι . Αν και θεματολογικά το Ροτβαιλερ ειναι που με ψηνει εδώ και ένα χρόνο , αλλα οι κριτικες ειναι μέτριες .
Φέτος το θέατρο με έχει χάσει :lol: Με έχουν φάει οι συναυλίες 
Εγώ είδα το Τρίτο Στεφάνι του Ταχτσή που το ανέβασε το Εθνικό. Αρκετά μεγάλη παράσταση (σε διάρκεια) και κουράστηκα προς το τέλος. Όσοι βλέπατε και τη σειρά θα ξέρετε και τους ήρωες και την υπόθεση. Εγώ δεν την έβλεπα και στην αρχή έπαθα ένα σοκ με τα πολλά ονόματα. Αλλά άξιζε για τις ερμηνείες της Μεντή και της Κομνηνού. Είναι και οι δυο φοβερές.
Η άλλη παράσταση στην οποία πήγα είναι το Συμπόσιο Περί Έρωτος του οποίου σκηνοθέτης ήταν ο Λιγνάδης (έπαιζε κιόλας). Περίεργη παράσταση…πρέπει να είσαι πολύ ψαγμένος, να σου αρέσει η ποίηση κλπ. διαφορετικά δυσκολεύεσαι να την παρακολουθήσεις. Ένα άλλο περίεργο με αυτή την παράσταση ήταν ότι πριν μπεις έδιναν ποτήρι με κρασί το οποίο έπινες την ώρα της παράστασης :drunk:
Εγώ πάλι είδα το “Θείο Βάνια” στο Εθνικό και απογοητεύτηκα οικτρά.
Το είχαν μετατρέψει σε μιούζικαλ με οικολογικές ανησυχίες και νευρόσπαστες ερμηνείες. Και κατανοώ την πρόθεση του σκηνοθέτη, αλλά όταν έχεις ένα τόσο πλήρες κείμενο στα χέρια σου, δεν χρειάζεται να βάλεις τους πρωταγωνιστές να χορέψουν τσα τσα σαν μαριονέτες ή να παίζουν τόσο νευρικά για να μεταδώσεις το νόημα.
Δείτε το Loot θα περάσετε καλά
Το θείο Βάνια τον είχα δει παλαιότερα, αλλά σε κανονική εκτέλεση χωρίς νεωτερισμούς
για δώσε περισσότερες πληροφορίες
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ποστ πιο πάνω δεν το βλέπεις καλέ???:p:p
#-o#-o στραβωμάρα και να πεις ότι ήταν και μικρό :lol::lol:
Ανεβαίνει πάλι το Εχθροί εξ αίματος, τελευταίες παραστάσεις 3-8 Μαϊου στο θέατρο Badminton.
Είχα δει την παράσταση πριν κανα 2 χρόνια στο θέατρο νέου κόσμου και ομολογουμένως μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.
Παραθέτω μέρος από κείμενο του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου (σκηνοθέτη της παράστασης), γιατί ναι, η πλειοψηφία γνωρίζει τον αρκά μέσα από κόμικς, ναι έχει καυστικό/μαύρο χιούμορ, όπως όλα του αρκά, αλλά, μιλάμε για θεατρικό έργο. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν λίγο…
Είναι παράξενος ο κόσμος αυτού του έργου και όχι μόνο επειδή έχουμε να κάνουμε με τα όργανα ενός ανθρώπινου οργανισμού. Αυτά τα όργανα αυτονομούνται, σκέφτονται, μιλάνε, έχουν πρόσωπο. Δε σκεφτόμαστε, ούτε ανησυχούμε εμείς γι’ αυτά. Δε μας τρομάζουν. Αντίθετα μας συμφιλιώνουν με τους φόβους μας. Το σκοτεινό γίνεται οικείο, το μαύρο χιούμορ ξανοίγει και είναι παράξενη η θεατρικότητά του και κρυφή. Πως κινούνται αυτά τα όργανα, πως μιλάνε, πως είναι το πρόσωπο και το σώμα τους?
Στα κόμικς, και έχοντας στο νου σου τα σκίτσα του αρκά, μπορείς να φανταστείς έντερα με κεφάλι, χέρια και πόδια και από πάνω το γνωστό μπαλονάκι με τα λόγια. στο θέατρο όμως αυτές οι εικόνες χάνουν τη γοητεία τους, γιατί απλούστατα αυτό το έργο δεν είναι κόμικς και δε σε οδηγεί πουθενά αυτός ο δρόμος, τουλάχιστον εμένα. Αν όμως το δεχτείς σα σύμβαση θεατρική, μπορεί να λειτουργήσει η φαντασία σου και τότε μπορείς να παίξεις.
Με τρεις ηθοποιούς και τίποτα άλλο, χωρίς τεχνολογικές ενέσεις, μόνο με τα σώματά τους. Πάνω σ’ ένα πατάρι, που μετατράπηκε εδώ* σ’ ένα τεράστιο στρώμα."
*θέατρο νέου κόσμου
info: http://www.badmintontheater.gr/show_event.asp?eid=69
όσοι πιστοί… και μη :roll:
Ps: τίκετ: 20 γιούρο/ 15 φοιτητικό
Ωπ,τωρα ειδα το θρεντι,δεν τοχα παρει χαμπαρι…
Δεν παω ποτε θεατρο,γτ δεν την παλευω και πολυ,δεν τοχω γενικα,με πιανουν και κατι νευρικα τις λιγες φορες που εχω παει και δεν μπορω να σταματησω…
Προχτες εσπασα παραδοση ετων και πηγα Εθνικο και ειδα ‘‘Τιτος Ανδρονικος’’ του Σεξπηρ,με Χατζησαβα κτλ…
Καλουλι ηταν,η σκηνοθεσια ψιλομετρια βεβαια,αλλα οι ηθοποιοι στο μεγαλυτερο μερος τους αρκετα καλοι,με 3-4 να ξεχωριζουν ανετα…αυτος ο Χατζησαβας ρε γμτ,ωραιος τυπας κτλ,αλλα πολυ χλεπα και σαλιο οταν φωναζει…
Επισης,σαν εργο ειναι γενικα τουμπανο-το ειχα διαβασει πιο μικρος και ειχα δει και μια αρκετα καλη μεταφορα του στο σινεμα με Αντονι Χοπκινς-…πολυ αιμα βεβαια,ακρωτηριασμοι,βιασμοι,θανατοι,κανιβαλισμοι και λοιπα ομορφα και μεταλ\m/…
Συμπαθητικα κουστουμια επισης,που παρεπεμπαν σε σημεια σε Post-apocalyptic καταστασεις(αν και η εικονα του Γοτθου Βαρβαρου,να μουγκριζει και να κραταει μια Kayser μπυρα και να πινει,με εκανε να ζοριστω να μην σκασω στα γελια-ειχα και Στεφανοπουλο μπροστα μου και παραλιγο να κλοτσησω το καθισμα του:p)
Συμπαθητικο εν τελη,αλλα οχι κατι που θα μου μεινει στη πορεια…επισης,ποσο αθλια μου ακουγονται εργα του Σεξπηρ στα ελληνικα…γμστ δλδ…