Κατάλαβα τι εννοείς. Κι αυτή η απόφαση πάρθηκε απόλυτα συνειδητά από αυτούς που δε θέλαν να βλέπουν τους κόπους τους (δηλαδή το να χτίζουν από το 0 αυτοοργανωμένους συναυλιακούς χώρους) να γίνονται “σκαλοπάτι” για κάποιες μπάντες ώστε μετά ν’ απολαβάνουν ροκσταριλίκια. Έχει σημασία το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πάρθηκε αυτή η απόφαση. Μπορεί κανείς να διαβάσει μία πολύ-πολύ καλή και κατατοπιστική περιγραφή του (από κάποιον έζησε τα γεγονότα “από μέσα”) εδώ:
ακόμα δεν έχει ζητήσει έστω μια συγγνώμη. ούτε από την ξένη μπάντα που τον έψαχνε 2 μήνες, ούτε από την εγχώρια που τους έκραξε και από πάνω γιατί ζήτησαν τα αυτονόητα.
Συγγνώμη, αλλά μόνος του τα προκαλεί. ας έλεγε “σορρυ λάθος”, θα πηγαίναμε όλοι παρακάτω. και ξαναλέω, δεν είναι μεμονωμένο.
Ακόμα υπάρχει από κάποιους. Εκτός αν είναι μπάντες από το εξωτερικό, εκεί όλα καλά. Ευτυχώς όντως δεν υπάρχει ομοφωνία.
Πριν ξεκινήσω, να πω πως υπάρχει σε 2μιση ώρες κάλεσμα υπεράσπισης του πάρκου Δρακόπουλου, γιατί περνάει στα χέρια ιδιωτικής εταιρείας. Οι χώροι μειώνονται, αλλά ξανά δεν είναι της παρούσης.
Αρχικά, τοποθετήθηκα έτσι γιατί μου φάνηκε εντελώς απόλυτο το δίλημμα που έθεσες, ξέρεις τις απόψεις μου, δεν θα σου πω και κάτι καινούριο, ούτε διαφωνούμε κάπου όπως το θέτεις.
Ας πούμε πως προσωπικά δεν βλέπω την ίδια καταγγελτική και σκληρή κριτική για αυτοοργανωμένες προσπάθειες οι οποίες δεν σέβονται τις μπάντες που καλούν με τις συνθήκες διεξαγωγής. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και μιλάω και για το “επίδικο” της κατάργησης απόστασης διοργάνωσης με το κοινό, που συνήθως, ειδικά από τη μεριά του κοινού, μένει στα λόγια, γιατί και εκεί η ανταλλαγματική σχέση δεν σπάει πάντα.
Ας πούμε επίσης, πως θεωρώ δικάιωμα του καλλιτέχνη να επιλέξει να αποδόσει το έργο του όπου και όπως θέλει, ικανοποιώντας και τις δικές του εσωτερικές απαιτήσεις, και χρέος του, αν λογίζεται ως πολιτικοποιημένος, να υπερβεί το δίλημμα παίζοντας και σε αυτοοργανωμένους χώρους οι οποίοι ικανοποιούν, σε λογικά πλαίσια τις προδιαγραφές που θέτει, αλλά και επικοινωνούν το πολιτικό μήνυμα που τον εκφράζει. Για να δίνει την ευκαιρία και στον κόσμο που δεν μπορεί να πληρώσει να τον δει, άσχετα αν μερικές φορές ούτε τον βλέπει ούτε τον ακούει σε τέτοια λάιβ.
Όπως επίσης, και να ορίσει τι μέρος του βιοπορισμού και του πνευματικού του κόπου του καταλαμβάνει η τέχνη του (από τις εργατοώρες που χάνει για τις πρόβες, το κόστος ηχογράφησης, κλπ κλπ και όχι απλά τα μεταφορικά). Δεν μιλαω καν για κέρδος τώρα. Δεν θεωρώ με λίγα λόγια, μονοσήμαντο το ρόλο του καλλιτέχνη.
Επίσης, ενώ έχεις δίκιο σε όλα, έχει να κάνει και με το που απευθύνεσαι. Δεν θα αναλωθώ σε φθηνή απολογία του εισοδισμού, ούτε σε διαχωρισμούς καλού και κακού αφεντικού, αλλά για μένα το στοίχημα δεν είναι οι μπάντες μόνο να έρθουν στο DIY, ειδικά στο μέταλ, ξέρεις πως το βλέπουμε και με το MS, και όχι μόνο, και πολύ καλύτερα από μένα, αλλά και το κοινό να πολιτικοποιηθεί, να μην βλέπει σε μπάντες απλά τη μουσικούλα, ειδικά αν αυτές έχουν και άλλη στάση. Αυτό το κοινό, έχει κάποια χαρακτηριστικά. Και όχι, δεν είναι πάντα έτοιμο, δυστυχώς.
Μεγάλη συζήτηση, αλλά για αυτό το λόγο μπορείς και να επιλέξεις που θα παίξεις και που δεν θα παίξεις χωρίς να εξευτελιστείς, και η ανακοινωση της μπάντας για αυτό ήταν εξαιρετική. Δεν μπλέκεται πάντα ένας ατζέντης ή ένας “επώδυνος συμβιβασμος φθηνής κοστολόγησης της τέχνης”, που αν γίνω σκληρός, αυτή κοστολογείται με άλλους τρόπους και σε DIY φεστιβάλ.
Οπότε περιχαράκωση, για μένα είναι το echo chamber και το “από εμάς για εμάς και τους δικούς μας”. Προφανώς στις εποχές του streaming αυτό καταρρίπτεται, απλά δεν μπορώ τις λογικές καθαρότητας. Δεν θεωρώ πως τις εκφράζεις εσύ, απλά πλέον, με όσα συμβαίνουν, βλέπω έναν ρομαντισμό (χωρίς διαρκή αυτοκριτική) απέναντι στον μπαμπούλα και μια αδυναμία ερμηνείας των σημερινών συσχετισμών.
Αυτά μέσες άκρες. Ελπίζω να έγινε σαφές τι εννοώ υπέρβαση για μένα. Και ναι, πλέον οι δυνατότητες είναι πολύ καλύτερες και περισσότερες μπάντες στηρίζουν τέτοιους χώρους.
Η απάντηση, για μένα σε αυτά ειναι προφανώς η αυτοοργάνωση, αλλά συμμετοχικά από όλες τις πλευρές της κοινότητας και όχι μόνο από τις μπάντες με τον Χ τρόπο (απλά παίζουμε εκεί) και από το κοινό μόνο με την τσέπη του ή απλώς την παρουσία του για μπύρες.
Δημιουργείς δεσμούς και εξαπλώνεις δίκτυα επικοινωνίας και αλληλεγγύης.
Και φυσικά, μακριά και εδώ και παντού, από λογικές ανάθεσης.
Το χειροτερο δεν ειναι οτι εκανε μαλακια που τους αφησε ξεκρεμαστους (οκ κατι μπορει να ετυχε, ναι), δεν ειναι οτι δεν ζητησε συγγνωμη αλλα αυτη η πραγματικα εξοργιστικη νοοτροπια “σου κανω και χαρη, απολυεσαι”. Δεν ξερω τι φαση και αν εχει δωσει δικαιωματα στο παρελθον αλλα απο αυτο που διαβαζω εδω ειναι πραγματικα απαραδεκτος.
Με αυτά και με κείνα, κοντεύει 20.00 και ο κόσμος ρωτάει στο event αν και πότε θα βγουν οι IT. Καμιά απάντηση ακόμα. Τόσο αυτοκαταστροφική επικοινωνιακή πολιτική σε event (συναυλία ή ότι άλλο), δεν μπορώ να ξαναθυμηθώ.
Αποστόλη, γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν ισχύει το «εκεί όλα καλά». Αυτό που συμβαίνει είναι ότι δεν μπορείς να κρίνεις με τα ίδια κριτήρια μπάντες που προέρχονται από ένα διαφορετικό πολιτιστικό και ιστορικό background. Οι έννοιες «D.I.Y.», «αυτοοργάνωση», ακόμα και «κίνημα», έχουν πάρει ένα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο στις χώρες που οι καταλήψεις έχουν δώσει τη θέση τους στα «house projects», τα κοινωνικά κέντρα λειτουργούν με κρατικές επιδοτήσεις και αναγκάζεσαι να πληρώνεις 2 ευρώ (!) για ν’ αποκτήσεις μία αναρχική αφίσα. Μόνο στην Ελλάδα (ίσως και στη Λατινική Αμερική, δεν είμαι σίγουρος) η κριτική στο εμπόρευμα και το θέαμα έχει φτάσει σ’ αυτόν τον βαθμό, δηλαδή στη μη-συνδιαλλαγή με τα media, στην αντικατάσταση της υποχρεωτικής εισόδου με την οικονομική ενίσχυση μέσω «κράνους» κλπ. Συνεπώς θα ήταν άτοπο το ν’ απαιτήσει κανείς από μπάντες από το εξωτερικό να έχουν υιοθετήσει μία οπτική στα πράγματα με την οποία ίσως να έρχονται αντιμέτωποι για πρώτη φορά. Το ίδιο ίσχυε και στα 90’s και για μπάντες από ελληνική επαρχία.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω πως το post μου σχετικά με τους Yovel δεν ήταν «καταγγελτικού» χαρακτήρα (σε περίπτωση που πιάνεσαι από αυτό, αν και μάλλον όχι). «Προτρεπτικού» ήτανε. Από εκεί και πέρα, αυτό που λες δεν ισχύει και τόσο. Μάλιστα, αν εννοήσουμε την «καταγγελτική κριτική», όπως λες, ως κάτι το δημόσιο (του τύπου ανακοίνωση από κάποιον χώρο: «οι τάδε είναι μαλάκες, γιατί παίζουν σε μαγαζιά»), αυτό δεν ισχύει καθόλου. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν μπάντες επιδιώκουν να παίξουν σε κάποιους αυτοοργανωμένους χώρους και τρώνε άκυρο, αυτές συνήθως γκρινιάζουν μετά ακόμα και δημόσια (βλέπε Agnes Vein και μάλιστα ενώ ήταν φρέσκια η εκκένωση της Villas ή προσφάτως οι Mass Culture με τις ανεκδιήγητες δηλώσεις κι ειρωνείες τους στο rockway.gr). Το ανάποδο, εν τω μεταξύ, δηλαδή η σκληρή (αυτο)κριτική προς τις D.I.Y. προβληματικές από τους ίδιους τους χώρους, πολλάκις έχει συμβεί και μάλιστα δημόσια. Εμείς όταν (κατά γενική ομολογία) χαντακώσαμε τους Dyspnea στον ήχο, βγήκαμε στο μικρόφωνο κι απολογηθήκαμε γι’ αυτό στον κόσμο. Στην Κοζάνη πριν κάποια χρόνια στέκι έκραξε δημόσια με γραπτή ανακοίνωση το ίδιο το κοινό του (που, καταλαβαινόμαστε, σε μία επαρχιακή πόλη μάλλον οι περισσότερο γνωστοί/φίλοι είναι) επειδή δε στήριξε το κουτί οικονομικής ενίσχυσης. Κείμενα σε fanzines έχουν βγει (επώνυμα ή μη, συλλογικά και ατομικά), χοντροί τσαμπουκάδες έχουν παίξει εν ώρα live κ.ά. Δεν ισχύει το ότι περνάνε «στο ντούκου» τα κακώς κείμενα των αυτοοργανωμένων lives -το ακριβώς αντίθετο.
Το τελευταίο που αναφέρεις, βέβαια (κρίνοντας κι από μία πλειάδα posts όλα αυτά τα χρόνια σ’ αυτό το forum), είναι αχρείαστη μπηχτή γιατί το ίδιο ακριβώς μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί κι εσένα εμπορικό live, όπου κάθε φορά νιώθεις έρμαιο της «τύχης» και των εμπνεύσεων του μαγαζιού ή του ηχολήπτη, και μάλιστα έχεις πληρώσει και τη «συνεισφορά» σου.
Στα παραπάνω που αναφέρεις, σαφώς κι ο κάθε «καλλιτέχνης» έχει «δικαίωμα» να επιλέγει ό,τι έχει στο κεφάλι του για το έργο του, αλλά μήπως με τον ίδιο τρόπο σκέψης και οι αυτοοργανωμένοι χώροι δεν έχουν το ίδιο «δικαίωμα» να θέσουν ό,τι «κανόνα» κατεβάσει η κούτρα τους; Ή μήπως και τα άτομα που συντηρούν αυτούς τους χώρους δε θα ‘πρεπε να έχουν το ίδιο «δικαίωμα» στην κοστολόγηση του κόπου τους, της ευφυίας τους, των εργατοωρών που ρίχνουν σ’ αυτά τα projects ή του ρίσκου που παίρνουν απέναντι σε κράτος και φασίστες (π.χ. στο εξωτερικό αυτό συμβαίνει); Καταλαβαίνεις ότι μία επιχειρηματολογία επί των «δικαιωμάτων» δε μας πάει και πολύ μακριά (κι αυτό ισχύει κάθε φορά που αυτά τα αναθεματισμένα «δικαιώματα» μπαίνουν σε οποιαδήποτε κουβέντα). Αν θέλουμε να βγάλουμε κάποια άκρη, ας μιλήσουμε με όρους πλαισίου, οράματος, σκεπτικών, περιεχομένων, όπως θες πες το. Ας μιλήσουμε με όρους συμφωνιών και μη-συμφωνιών.
Για τα λοιπά που λες, βρίσκω εντελώς ανεδαφικά (πλέον) τα περί echo chamber, καθαρότητας και preach to the converted που λες, όταν εδώ και 25+ χρόνια οι αυτοοργανωμένοι συναυλιακοί χώροι ή ομάδες αυξάνονται εκθετικά (σε φάση όταν εκκενώνεται ένας ξεφυτρώνουν άλλοι δύο), D.I.Y. lives (με εκατοντάδες ή και χιλιάδες κόσμο) μπορεί να γίνονται και 2-3 στην ίδια πόλη μέσα σε μία εβδομάδα, η αυτοοργανωμένη έκφραση έχει ξεφύγει από τα στενά όρια του hardcore punk και πλέον αφορά hip-hop-άδες μέχρι grunge-άδες και κλασική μουσική δωματίου, στήνονται δομές σε πανελλήνια βάση για επικοινωνία μεταξύ όλων αυτών των χώρων, mainstream μέσα αναγκάζονται ν’ αναφερθούν σε τέτοιες μπάντες (εννοώ ότι δεν το επιζητούν οι ίδιες) γιατί πολύ απλά είναι ένα φαινόμενο που δεν μπορείς να το αγνοήσεις, μπάντες από το εξωτερικό είναι defacto ότι θα περάσουν από 4-5 πόλεις όταν έρχονται (ενώ παλιά αυτό ήταν πολυτέλεια) κλπ. κλπ. Όλα αυτά δε θα μπορούσαν να υπάρχουν με τον τρόπο που υπάρχουν αν η αυτοοργανωμένη σκηνή ήταν περίκλειστη κι αφορούσε 4-5 «καθαρές» μπάντες. Το D.I.Y. εμπνέει κόσμο να συμμετέχει σε αυτό και να το αναζωογονεί, όπως και οι καταλήψεις εμπνέουν κόσμο να τις επισκεφτεί, γιατί πολύ απλά του δίνουν μία διαφορετική προοπτική από τη σαπίλα που κυριαρχεί τριγύρω -κάτι που το πιάνεις κατευθείαν στον αέρα όταν επισκεφθείς έναν τέτοιο χώρο ή αν συμμετάσχεις σ’ ένα τέτοιο live. Αυτός ο αέρας, αυτό το vibe που λέμε, είναι διαφορετικός από τα clubs ή τις εκθεσιακές gallery γιατί δημιουργείται κι αναπαράγεται με άλλους όρους και για άλλο σκοπό. Εγώ προσωπικά (συμμετέχοντας μέσα στα χρόνια κι απ’ τα 3 πόστα, του «κοινού», του μέλους συναυλιακής ομάδας και μέλους μπάντας) ποτέ δεν κατάλαβα την ευκολία με την οποία κάποιοι νιώθουν τόσο άνετα τη μία στιγμή με τις πράξεις και την παρουσία τους να ενισχύουν ένα κλίμα διαμεσολάβησης, ανάθεσης, διαχωρισμού και θεάματος, και την άλλη το ίδιο εύκολα να συμμετέχουν σε κάτι που προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να τσακίσει αυτό το κλίμα. Δεν το καταφέρνει πάντα, προφανώς, αλλά ο σκοπός είναι αυτός και οι όποιες προβληματικές λύνονται στην κίνηση.
Νιώθω πως μου απαντάς σε πράγματα (με παραδείγματα) που μοιάζει να έθεσα ως “πάγιες” και “γενικές” προβληματικές του DIY και οτι του έκανα επίθεση πως είναι “περιχαρακωμένο” και το θεωρώ εν μέρει λίγο άδικο, αλλά θα επανέλθω για κάποιες διευκρινήσεις, γιατί μιλάω για επιμέρους και περιστασιακά ζητήματα απου θεωρώ πως κατά κύριο λόγο, ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα, και ειδικα για το ρολο του καλλιτεχνη στην κοινωνια, και ειδικά Αθήνα αν θες, έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Σου αξίζει μια πιο αναλυτικη απαντηση, θα επανελθω.
Ωστόσο να ξεκαθαρίσω ότι αυτά τα προβληματικά ζητήματα που (υποθέτω ότι) εννοείς, εγώ δεν τα θεωρώ “περιστασιακά” ή “επιμέρους” -όντως υπάρχουν και κάποια μάλιστα είναι διαχρονικής φύσης. Απλά η διαφορά είναι ότι αυτά είτε μπορεί ν’ αποτελέσουν αφορμή μιας συνολικής ακύρωσης του τύπου “τι μιλάτε κι εσείς, αφού και μπύρες πουλάτε και μια χαρά ροκσταριλίκια πουλάνε οι πάνκηδές σας, άρα άιντε μη μας τα λέτε και πολλά και καταργήστε τους περιορισμούς στις μπάντες”, είτε είναι αφορμή να διορθωθούν όλα αυτά προς μία κατεύθυνση προώθησης των D.I.Y. προταγμάτων, όχι πισωγυρίσματος. Για όσους, τέλος πάντων, επιθυμούνε κάτι τέτοιο, γιατί από την άλλη υπήρξαν και προσπάθειες πριν καμιά δεκαριά χρόνια από Αθήνα μεριά σε fanzines και χώρους να την πάνε αλλού τη φάση -ιστορικά, βέβαια, ηττήθηκαν απ’ ό,τι φαίνεται.
Εχθές εν τέλει το παρολίγον φιάσκο σώθηκε, και είδαμε μία καταπληκτική περφόρμανς. Οι ΙΤ ήρθαν, τσέκαραν ήχο, έπαιξαν, και όλα αυτά μέσα σε τρελή βιασύνη, και στενό διάγραμμα. Ο ήχος ήταν τσίτα, αλλά καθαρός, και παικτικά ήταν όλοι σε πολύ καλή φόρμα, στα όρια του να μην ξέρω ποιον εν τέλει ξεχωρίζω, τον ντράμερ που πρόκειται για πραγματική μηχανή πολυρυθμίας, τον κιθαρίστα που τραγουδούσε ενώ έπαιζε κάτι αδιανόητες δυσαρμονίες στην κιθάρα, ή τον μπασίστα που ήταν ο ορισμός του “ταύρου εν υαλοπωλείο” (όπως υποδηλώνει, μάλλον, και η μάσκα του;). Παίξανε κάπου λιγότερο από μία ώρα, αλλά κάθε δευτερόλεπτο ήταν ιδιαίτερο.
Καλύτερη εντύπωση της βραδιάς, βέβαια, ο πολύ προσγειωμένος χαρακτήρας τους, το πόσο προσιτοί ήταν οι άνθρωποι παρά την ταλαιπωρία, και το πόσο τρόλια είναι, με κάτι πόζες που έπαιρναν κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Όσο λακωνικοί ήταν επί σκηνής - δεν είπαν ούτε μία κουβέντα ανάμεσα στα κομμάτια - άλλο τόσο ευδιάθετοι και ομιλητικοί ήταν μετά. Ο ντράμερ, μάλιστα, μου είπε ότι μόλις ολοκληρωθεί το τουρ έχει προγραμματίσει δισκογραφική συνέχιση με την έτερη μπαντάρα του, τους Titan To Tachyons! @Aldebaran
Την επόμενη φορά που θα έρθουν, κάντε χάρη στον εαυτό σας και πάτε
Μιλάμε για μπαντάρα με τρελό hype εκτός Ελλάδας. Δεν έχω μπορέσει να τους δω σε δυο φεστιβάλ (Roadburn και Damnation) επειδή στα αντίστοιχα venues δεν χωρούσε άλλος κόσμος… και στο Temple ήσασταν, πόσοι, 200 άτομα;
Κι αν ήμασταν… Πολύ καλοί live, και πιστεύω ότι ο μπασίστας θα μπορούσε να σκεφτεί την πιθανότητα για άταστο, ο τρόπος που παίζει το σηκώνει πάρα πολύ - όλο slides έκανε σε ένα κομμάτι
Πιο πολύ για τους ΤtT σε έκανα tag, όμως, δεν ξέρω πόσα άτομα μοιράζονται την συμπάθειά μας για αυτό το γκρουπ
