κανονικά πρέπει να ανοίξουμε topic γι αυτό…
13 Likes
Συγνώμη λέει Sacred reich?
αχα!
1 Like
Σχολασα κ μολις μπηκα στο λεωφορειο της επιστροφης για σπιτι.Μονο που δεν χοροπηδησα.Τι φαση???Οντως sacred reich?
Tι Sacred Reich λεει εκει; Γεμιζω ντεποζιτο.
5 Likes
Το πιο σοβαρό φεστιβάλ της χρονιάς, προχωράμε
4 Likes
Δυνατο. Παω καθε χρονο. Αγαπημενο φεστιβαλ
7 Likes
Τσοντάρω κι εγώ…
Ωραίο φεστιβάλ ακούγεται…
Πώς πάει κανείς εκεί χωρίς ΙΧ; Βάζει κάνα γραφείο τίποτε πούλμαν; Να μπορεί να πιει κανείς άφοβα μια μπύρα παραπάνω δλδ.
Σε προηγουμενα μισθωνανε λεωφορειο, οποτε παιζει κ τωρα. Λογικα θα βγαλουν δελτιο τυπου. Αξιζει πολυ εκει
2 Likes
Ανοίξτε ενα, βαλτε αν θελετε και τα δελτια τυπου οταν βγουν, να μην ψαχνει αλλού όποιος χρειαστεί πληροφοριες.
μάλιστα κυρία…
Πρεπει να εχει κ καμπινγκ εκει κοντα.Θυμαμαι το αναφερανε κ στα παλαιοτερα φεστιβαλ.Για οποιον ψηνεται για 2ημερο.
Πήγε κανείς χθές dropkick να μας πει εντυπώσεις;
Ναι. Φλασμπακ σε συνθήκες συναυλίας 90s. Στο παρκινγκ του ΟΑΚΑ, σε ένα μικρό χώρο περιφραγμένο με κοντεινερ που όριζαν το venue. Οι θεατές με κάποιου είδους δυσκολία ουσιαστικά αποκλεισμένοι από την παρακολούθηση (ενδεικτικό, τύπος με πατερίτσες και σπασμένο πόδι δίπλα μου, από τη διοργάνωση το μόνο που μάλλον του χορήγησαν ήταν πλαστική καρέκλα λαϊκής για να μπορεί να κάθεται). Μπύρες έμαθα τελείωσαν σε κάποια φάση. Καμιά 25αρια χημικές τουαλέτες. Ούτε ίχνος σκιάς. Χώρος παντελώς ακατάλληλος - πεζούλι στο οποίο άνετα έπεφτε κάποιος. Ερασιτεχνική διοργάνωση, δεν έσκαγα σε καμία περίπτωση πενηντάευρω (με πρόσκληση μπήκα 
)
Κόσμος κάνα τετραχίλιαρο θα λεγα, πολλά πιτσιρίκια και έντονο φασαϊίστικο στοιχείο. Πήγα στην αρχή των VIC, οκ, δυναμικοί και κάπως αδιάφοροι για μένα. Dropkick δυνατοί και όπως πάντα σε βάζουν κατευθείαν στο κατάλληλο mood. Ήχος αρκετά δυνατός, όχι κρύσταλλο αλλά ικανοποιητικός. Αυτό που μου κανε εντύπωση ήταν τα υψηλά πριμα. Σετλιστ έτσι κι έτσι, παίξαν ουσιαστικά μιαμιση ώρα, την πλειονότητα από τα τραγούδια του νέου δίσκου (8 από τα 12) - και ένα καινούργιο (που δεν έχει εκδοθεί ακόμα, θα βγει τον Σεπτέμβρη. Όπως ανακοίνωσε ο Casey (λολ λάθος, εντιτ), τότε σκοπεύουν να βγάλουν τον πρώτο από τους δυο δίσκους που έχουν ήδη ετοιμάσει με συνθέσεις βασισμένες σε στίχους του Woodie Guthrie, τους οποίους τους έδωσε άδεια να χρησιμοποιήσουν η εγγονή του αν θυμάμαι σωστά) που μάλιστα παίχτηκε 2 φορές γιατί το κατέγραφαν για να συμπεριλάβουν σκηνές στο βιντεοκλιπ που ετοιμάζουν. Αναπόφευκτα, δεν είχε πολλά παλιά, κάτι που δεν έδειξε να επηρεάζει τη διάθεση του πλήθους, ο χορός και η καλή διάθεση επικρατούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια του λαιβ. Αναμενόμενος χαμός στα τρια τελευταία τραγούδια.
4 Likes
Πηγε ενας συναδελφος χθες κ μας ελεγε για το λαιβ.Ανεφερε οτι ειχε κοντεινερ αλλα θεωρησα φαση εξω απο τον χωρο κ δεν εδωσα σημασια.Ρε οντως εκαναν το παρκινγκ συναυλιακο χωρο???Τα ιδια εχουμε παλι δλδ.Μας γραφουν στα παπαρια τους.Ακριβες μπυρες κ νερα.Μετριο ηχο περα απο dropkick επισης.Τεσπα,ελπιζω να περασε καλα οποιος πηγε
Όχι απλά καλά, πέρασα τέλεια. Γκρουπ εγγύηση για live! Ευτυχώς είχε κόσμο και θα μας ξανάρθουν σύντομα.
1 Like
https://www.facebook.com/photo/?fbid=1034322027471714&set=a.111109839792942
«Ρε μπαμπά, να σε ρωτήσω κάτι». Ρώτα, όσο προλαβαίνεις. «Σε όποια συναυλία πάμε, είμαι το μοναδικό παιδί. Σίγουρα επιτρέπεται να μπαίνω σε συναυλίες;» Σε ενδιαφέρει αν είσαι παράνομη ή αν θα μπεις; «Τι εννοείς;» Ξέρεις τι εννοώ. Δεν σε πειράζει που κατεβάζουμε μουσική, δεν σε πειράζει που κατεβάζουμε ταινίες, αλλά μας σπας τα νεύρα όποτε πάμε να περάσουμε πεζοί με κόκκινο δίχως να έχει αυτοκίνητο σε ακτίνα χιλιομέτρου. Είναι η κουβέντα για τη σχετικότητα της παρανομίας που κάνουμε αυτό τον καιρό. Οπότε, ξαναρωτάω, αν μπεις στη συναυλία θα σε ενδιαφέρει αν μπήκες νόμιμα ή παράνομα; «Όχι, εγώ απλώς θέλω να μπω». Το ξέρω, παιδί μου είσαι.
Με μεγάλη μου χαρά είχα αγοράσει δύο εισιτήρια για τους Dropkick Murphys από το πρωί. Της μπάντας που από την αρχή της καραντίνας παίζουμε σπίτι μάλλον σε μεγάλη συχνότητα, δεν ξέρω πώς μου έκατσε. Ίσως το good feeling, την εποχή που όλα ήτανε μαύρα, έβαζα DM και κάναμε ό,τι κάναμε στις πρώτες καραντίνες, δηλαδή τίποτα δεν κάναμε, αλλάζαμε καναπέδες και ταινίες, αλλά πάντα με μουσικό background. Έκαναν και τα Καραντίνα Live δωρεάν, τότε που κανείς δεν έπαιζε πουθενά, τους αγάπησα περισσότερο. Κι ακόμα πιο πολύ τους αγάπησα όταν βγήκε το Turn Up That Dial -με τη μία, έγινε ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Ω, κατάντια για έναν παλαίουρα όπως εγώ, να ακούω μια μπάντα είκοσι χρόνια και να βγάζουν δέκατο δίσκο και ο αγαπημένος μου να είναι αυτός ο δέκατος, δηλαδή να μην φτύνω ένα «ρε δεν βγαίνει μουσική όπως παλιά», ένα «ρε ξεπουλήθηκαν κι αυτοί», έστω ένα «ρε σαν τα πρώτα τους δεν έχει». Σβήσ’ τα όλα, μπορώ να ακούω το Good as Gold και το Smash Shit Up στο ριπίτ. Εντάξει, όχι όλα.
Η Χουλιγκάνα από την πρώτη στιγμή που άκουσε πως θα έρθουν οι DM στη Θεσσαλονίκη άρχισε αυτά που ονομάζω «ό,τι κι αν κάνεις, το έχω κάνει πριν τριάντα χρόνια». Δηλαδή πλαγιοπετωπικό πρήξιμο, με μίξη παρακάλια, εσάνς απειλών και συγκαλυμμένη αίσθηση «ούτε που με νοιάζει αν θα με πάρεις μαζί σου, αλλά αν δεν με πάρεις θα σου ροκανίσω τη μαγκούρα στα ογδόντα σου που ακόμα θα το θυμάμαι». Δεν μάσησα, δεν μασάω από τέτοια, έχω δει είκοσι πέντε κύκλους South Park και η μαμά του Cartman είναι ο οδηγός για το γιατί δεν πρέπει να υποκύπτεις σε οποιαδήποτε επιθυμία των παιδιών σου. Την είχα ρωτήσει «τι γράφετε στις 15», περιμέναμε, τελικά βγήκε το πρόγραμμα των εξετάσεων, αλλά εγώ ακόμα περίμενα να μου πει, το είδα το πρόγραμμα, δεν μου έλεγε, τη ρώτησα «ρε συ, τι γράφετε στις 15 τελικά», δεν είμαι σίγουρη και τέτοια. Φυσική και Αγγλικά έγραφε, ήταν η μοναδική ημέρα των εξετάσεων με διπλό μάθημα, δηλαδή απαγορευτικό, πώς να έρθει σε τέτοιο live και το άλλο πρωί να σέρνεται που θα έχει να γράψει δύο φορές. Άρχισε να πετάει κάτι δήθεν άσχετα, «τελικά τα μόνα εύκολα είναι η Φυσική και τα Αγγλικά από όσο βλέπω την ύλη, όλα τα υπόλοιπα θέλουν διάβασμα, αλλά αυτά τα δύο εντάξει, τα γράφω και σήμερα, δίχως να ανοίξω βιβλίο, πανεύκολα». Υποτίθεται πως τα παιδιά ξεπερνούν τους γονείς, αλλά αυτή από υποκριτική δεν το έχει -εγώ ήμουν γεννημένος απατεώνας, κάπου χάθηκε το γονίδιο, ίσως στη διασταύρωση με τη μαμά που είναι καλός άνθρωπος, ίσως.
Φτάσαμε παραμονή της συναυλίας, στο σπίτι όλο και έπαιζαν οι DM, εναλλάξ με τους Muse που τώρα πρέπει να μάθει όλους τους στίχους πριν πάμε Αθήνα, να τους τραγουδάει, λέει, γιατί της τη σπάει που όλοι τραγουδάνε και αυτή κοιτάζει. «Αύριο θα γυρίσω σπίτι, θα διαβάσω Φυσική και Αγγλικά μέσα σε δυο ώρες και μετά θα βαριέμαι όλη μέρα». Μα καλά, εσύ δεν είσαι που θέλεις να μένεις μόνη και χαίρεσαι όταν μένεις μόνη επειδή βάζεις τέρμα μουσική και δεν σε ενοχλούμε; «Ναι, αλλά αύριο θα βαριέμαι». Αύριο συγκεκριμένα; «Ναι, αύριο δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν θέλω να κάτσω σπίτι». Μάλιστα. Ήρθε το αύριο. Βεβαιωθήκαμε πως έχει διαβάσει, την ενημέρωσα πως θα πάμε μαζί. Δάκρυα χαράς. Ναι, αλλά δεν τα ξέρεις όλα τα τραγούδια. «Μου φτάνει να παίξουν το Rose Tattoo». Θα τo παίξουν. «Στείλε μου ποια θα παίξουν, να τα ακούσω μια φορά πριν φύγουμε. Setlist, αποστολή, παραλήφθηκε. Άντε, πάμε.
Στρίβει το 31 προς το Principal κι εμείς δεν έχουμε ιδέα πως αν είχαμε πάρει το 10 θα πηγαίναμε από Μοναστηρίου και θα είχαμε πνιγεί, μαζί με τους κακόμοιρους που βρέθηκαν στη μέση της αστικής λίμνης που δημιούργησε ο σπουδαίος μας, καινοτόμος δήμαρχος. Αντιθέτως, πήγαμε σε ένα ζωντανό μνημείο σύγχρονης τέχνης, που απείχε 300 μέτρα από το venue, τη Μητέρα Τερέζα, το οποίο της είχα προλογίσει ως «η καλύτερη καντίνα της πόλης». Πατρικές υπερβολές, αλλά οκ, καμιά φορά για το παιδί σου κάνεις αμαρτίες. Με το φαΐ στο χέρι και τις μύγες τιμητικό άγημα περπατήσαμε ως την είσοδο, όπου μας περίμενε ένα mural του Βασίλη Καρρά. «Ποιος είναι αυτός;» Ένας σκυλάς. Και θυμήθηκα πως έχω ιστορία και γι’ αυτό, δηλαδή σιγά που δεν θα είχα, θυμάσαι τότε που είχαμε πάει στο Χωριό της Ειρήνης και ήταν να γίνει η συναυλία αλλά είχε βρέξει και έγινε μέσα, σε μια αίθουσα για γάμους; «Θυμάμαι». Ε, δικό του ήταν το μέρος. Και συνέχισα με την ιστορία, που έχει γκρίζα σημεία νομικής φύσης και δεν είμαστε να τη δημοσιεύουμε. Αλλά τελείωσε το φαΐ, τελείωσε και η ιστορία, πάμε να μπούμε.
Μπαίνουμε και επιβεβαιώνω πως ο μπαγάσας ο Απόστολος είχε δίκιο. Όντως, είχε αλλάξει το venue. Εμείς θα πηγαίναμε στους Λαζαριστές, όπως έγραφε το εισιτήριο και κάθε άρθρο εκείνης της μέρας -ευτυχώς μας πρόλαβε και μας έστειλε σωστά. Ποιος ξέρει πόσοι πήγανε λάθος και μετά έτρεχαν, μέσα στις λιμνοθάλασσες του κέντρου της πόλης, ανάμεσα στα φλαμίνγκο και τους αργυροπελεκάνους της Δωδεκανήσου, στο Δέλτα των Λαδάδικων με την πλούσια, σπάνια πανίδα. Όχι πως ένας βετεράνος σαν εμένα, που έχω κρεμάσει δύο πανιά στο άδειο Κατσάνειο και περίμενα επί δύο ώρες να βγει ο Κλιφ Λέβινγκστον και ευτυχώς πέρασε ένας μπάρμπας τζάνιτορ να μου φωνάξει «τι κάνεις εσύ εδώ», «περιμένω τον ΠΑΟΚ», «δίπλα παίζει ο ΠΑΟΚ, στο Ιβανώφειο», που έχω πάει σε Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο να δω τον Κόρφα, τον Μάτζικ και τον Σκροπολίθα και το ματς γινόταν λίγο πιο πέρα, στη Λάρισα, ένας τύπος που έχει κάνει τρόπο ζωής το «αμάν, σε λάθος μέρος/μέρα ήρθα» δεν μασάει από τέτοιες λεπτομέρειες, αλλά ήταν και το παιδί, ταλαιπωρημένο, με μία Μητέρα Τερέζα στο στομάχι και άγχος αν είναι παράνομο ή όχι να μπει σε τέτοια συναυλία, ευτυχώς που μας γλίτωσε ο άνθρωπος και άρχισα πάλι να τον συμπαθώ κάπως, γιατί μετά την τελευταία μας συνάντηση, που μου είχε ρίξει κάτι πατατάκα με ντιπς και με είχε λερώσει να πούμε, δεν τον πολυχωνεύω από τότε.
Παράνομο ή όχι, μπήκαμε. 80 ευρώ. Ξαλάφρωσα όταν τα πλήρωσα, έπρεπε να δώσω κάτι στους τύπους που μου έκαναν τόση παρέα δυο χρόνια κι εγώ, που αγόραζα κάποτε ολόκληρες δισκογραφίες από κάθε μπάντα που γούσταρα, τώρα ο μόνος τρόπος για να ξεπληρώσω τους μουσικούς είναι να πηγαίνω στις συναυλίες τους. Προχωρήσαμε λίγα μέτρα, ορίσαμε το κλασικό σημείο συνάντησης «αν τύχει και χαθούμε», αν και την τελευταία φορά που είχα μπει στο Principal κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, καθώς οι Replicunts έπαιζαν με κοινό 12 άτομα και πώς να χαθείς, φτάσαμε στο σημείο «ούτε μπροστά, ούτε πίσω» για να κάνουμε scouting τι μας παίρνει και τι όχι, αράξαμε. Και τσουπ, δίπλα μας, δεύτερο παιδί. Πάω να της πω «να, επιτέλους, ήρθαμε σε συναυλία και υπάρχει κι άλλο παιδί, δεν θα είσαι μόνη σου» και πριν το ξεστομίσω χαιρετιούνται, τα λένε, είναι συμμαθητές. Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ, όχι, εσύ τι δουλειά έχεις εδώ, ωραία ατμόσφαιρα. Κοίτα να δεις. «Τι ώρα βγαίνουν οι Rumjacks», στο πρόγραμμα γράφει οκτώ, θα βγουν οκτώ και δέκα. «Πώς το ξέρεις», το ξέρω. Αλλά δεν με πολυενδιαφέρει, κάπως μου κάθεται στραβά ο τραγουδιστής, έχω έτσι μία απέχθεια για τη φωνή και το στιλ του, δεν ξέρω, οκέι, θα τους ανεχτώ. Για να τους κουβαλάνε οι Murphys, κάτι θα ξέρουν.
Και βγαίνουν οι Rumjacks και άιντε τι μας βρήκε έτσι από το πουθενά. Ρε, αυτοί είναι καλοί. Ρε, ο τύπος τραγουδάει κανονικά, δεν γκρινιάζει όπως στα βίντεο που έβλεπα τόσες μέρες. Ρε, αυτοί γαμάνε. Ρε, κάτσε να τσεκάρω τι παίζει, κινητό κρυμμένο χαμηλά, Wikipedia, άλλαξε ο τραγουδιστής, διώξανε τον χτικιάρη που με χαλούσε, ντομέστικ βάιολενς, βάιολενς αγκένστ μέμπερς οφ δε μπαντ, βάιολενς αγκένστ μέμπερς οφ δε κρου και τα γράφω έτσι επειδή έτσι της τα διάβαζα, δηλαδή ο τύπος (ο χτικιάρης) δεν ήταν καλό παιδί, τον σούταραν, πήραν αυτόν, αυτός είναι σούπερ. Και η μπάντα σούπερ. Και ο ήχος, το κοινό, το πολύχρωμο, όμορφο, γελαστό, ελπιδοφόρο κοινό των live, όλη η κατάσταση είναι όπως πρέπει να είναι. Με έφερα στο μυαλό ως δωδεκάχρονο, στη θέση της, μια συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Δημοτικό Γήπεδο Καβάλας, τετρακόσιες ποντιακές βραδιές και ό,τι γάμους πρόλαβα, αυτός ήταν ο απολογισμός μου στα δώδεκα. Κι αυτή βλέπει Rumjacks, θα δει Murphys, είδε Madrugada, είδε VIC, είδε Ενδελέχεια-Magic de Spell-Υπόγεια Ρεύματα, είδε Παυλίδη, είδε τον νονό της δεκαεπτά φορές, θα δει Muse και ποιος ξέρει τι άλλο θα δει τώρα που μπήκε στην εφηβεία και άρχισαν τα live και κάνω δύο δουλειές και μια μέρα θα έρθει να γκρινιάξει «πουθενά δεν με πήγες, έχω τραύματα».
Μας ψιλοσακάτεψαν οι Rumjacks, μας διέλυσαν οι Dropkick Murphys. Μεγάλο το γλέντι, πραγματικά ασταμάτητο, αν και κάθε τόσο ανησυχούσα πώς θα βγάλει μόνος του ο Ken ολόκληρο live -δεν μασάει τίποτα, τελικά. «In Athens we had fuckin’ fireworks, tonight we’ll do it the old-fashioned way», μας ενημέρωσε όταν άρχισαν να παίρνουν πλάνα για το (εντελώς γαμάτο) «99», το οποίο μια μέρα πριν στην Αθήνα είπε πως λέγεται «Two Sixes Upside Down» και να δούμε πώς θα πάει αυτό, θα έχουμε το σουβλάκι-καλαμάκι, το στρογγυλό-στρόγγυλο, τώρα θα έχουμε τα εννιάρια με τα ανάποδα εξάρια να μαλώνουμε με τους Αθηναίους. Οι οποίοι Αθηναίοι είχανε, λέει, πυροτεχνήματα κι εμείς τη βγάλαμε έτσι σκέτοι, με τα φώτα της σκηνής, μια ζωή αδικημένοι από τα κέντρα των αποφάσεων.
Στο «Rose Tattoo» την είδα πραγματικά ευτυχισμένη. Αλλά έχει δυο μέρες που ακούει μόνη της, συνεχόμενα, το «Good as Gold». Από συναυλία σχεδόν τριών ωρών, της έμεινε ακριβώς αυτό που έπρεπε να της μείνει: «You lift me up, you bring me down / You make our whole world go around»
16 Likes