Χάρης και Πάνος

Τους ξέρετε όλοι. Σε κάποιους αρέσουν, σε άλλους όχι. Ορισμένοι βλέπουν σ’ αυτούς ένα απο τα μεγαλύτερα ονόματα της εγχώριας μουσικής σκηνής που αναδείχτηκαν τη δεκαετία του '80. Άλλοι τους θεωρούν υπερεκτιμημένους. Υπάρχει κόσμος που τον αγγίζουν με τα τραγούδια τους και τα θεωρεί διαχρονικά, σε άλλον πάλι φαίνονται αδιάφορα.

Ποιά είναι η δική μας γνώμη? Εγώ πάντως ανήκω σε εκείνους που βρίσκει μεγάλη αξία σε άλμπουμ όπως τα Ζεστά Ποτά και τα τραγούδια τους θα του φέρνουν πάντα στο νου καλοκαίρια και παραλίες…

Της Αγάπης Μαχαιριά http://youtube.com/watch?v=64HZO5Gb_ok

H Μοναξιά του Σχοινοβάτη http://youtube.com/watch?v=NVmJzHuu0gs

Καλό Ταξίδι http://youtube.com/watch?v=kS90gE_CXuM

Νύχτωσε Νύχτα http://youtube.com/watch?v=zNJNKUFU2RE

Oκ εχουν μερικα πολυ αξιολογα κομματια αλλα δεν ειμαι και fan…Kαλυτερο κομματι τους πιστευω ειναι το μην γυρισεις…

Μεγάλη αγάπη:)
Μεγάλη και η συμβολή τους στην εγχώρια μουσική σκηνή…
Η μπαλάντα του Φάνη,Έλα στ’όνειρο μου,Η μοναξιά του σχοινοβάτη,Προσωπικές οπτασίες,Για ένα κομμάτι ψωμί…μέχρι και τον τελευταίο δίσκο του Πάνου με τον Μάνο Ξυδούς,όμορφες στιγμές και όμορφα μουσικά ταξίδια…

Θεοί στο είδος τους! (Έντεχνο νομίζω έτσι? )

Είχα τη τύχη να δώ και λάιβ μια φορά τον Πάνο, απίστευτη φωνή. Καταπληκτικές συνθέσεις.

Γέλα πουλί μου, Του έρωτα, Μια βραδιά στο λούκι κλπ κλπ, όλα ένα κι ένα!

Νύχτες δίχως όνομα, νύχτες χωρίς σκοπο…

Βαρεμαρα.

Μαζι με τον Παπακωνσταντινου ειναι απο τους Ελληνες που ακουω και βγαζω καντηλες…

νταξει τρωγονται μωρε…μερικα τραγουδακια τους τα ακουω ευχαριστα…

Δυο χρόνια είχα να σε δω
Και σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή
Κερνούσες ούζα και κονιάκ στο καφενείο
Και τα καλά σου φόραγες σαν να 'τανε γιορτή

Δεν ήσουνα φαντάρος για να σου πω καλός πολίτης
Μα ούτε και που γιόρταζες για να σου πω χρονιά πολλά
Τρελάδικο και φυλακή δυο χρόνια κι έξι μήνες
Ήπια το ούζο κι είπα γεια χαρά

Το ξέρω ζήτησες δουλειά σε χίλια δυο αφεντικά
Κι όλοι ζητούσανε να δουν συστάσεις, προϋπηρεσία
Μα μόλις είδανε κι αυτοί πως είχες κίτρινο χαρτί
Σε διώξανε σαν το σκυλί κι ούτε σ’ αφήσανε να πεις
Μια δικαιολογία

Και είπες στην αρχή καλά κι αλλού εζήτησες δουλειά
Κι αλλού ξανά κι αλλού τα ίδια και τα ίδια
Μα ήσουν άτυχος πολύ γιατί έπεσες και σ’ εποχή
Που όλοι σφίγγαν το λουρί κι εσύ είχες κίτρινο χαρτί
Κι αυτό το χρώμα ξέρεις φέρνει αλλεργία

Κι ερχότανε κι ο πυρετός κάθε που νύχτωνε
Σε τυρρανούσε καλοκαίρι και χειμώνα
Κι είναι μαρτύριο τρομερό το βίτσιο αυτό το βρομερό
Που σου ‘μαθε στη φυλακή
εκείνος ο ψηλός απ’ τη Δραπετσώνα
σου λείπει η σκόνη η λευκή, το ξέρεις πως δεν φταις εσύ
φωτιές σου καίνε το κορμί,
κουτάλι και βελόνα

Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί
Καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που ‘πεφτε
Σαν χιόνι απ’ το ταβάνι
Και μέχρι να σου βγει η ψυχή δεν θα ξεχάσεις μια στιγμή
Κάποια βραδιά στη φυλακή φωνές και κλάματα
Κι είπανε τ’ αλλο το πρωί στο δεκαπέντε το κελί
Ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο το Φάνη

Κι όταν σε βρήκαν παγωμένο στο κελί σου
Είπαν αυτός είναι απ’ ώρα πια νεκρός
Και κάποιος έτρεξε τηλέφωνο να πάρει
Πέντε βδομάδες τώρα υπόφερες το ξέρω
Το ξέρω σου 'λειψε η σκόνη η λευκή
Και μού 'λεγες εκεί ξανά δε θα γυρίσω
σιχάθηκα τις νύχτες τις λευκές
Σαν άνθρωπος κι εγώ θέλω να ζήσω

Δυο χρόνια είχα να σε δω
Και σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή
Κερνούσες ούζα και κονιάκ στο καφενείο
Και τα καλά σου φόραγες σαν να 'τανε γιορτή

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ’ αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες -“μα τι τρέχει;”
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά

Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ’ το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ’ αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ’ έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου 'χεις κάνει

Είδα πολλούς που ζήσανε για πλάκα
είδα και άλλους που το πήραν σοβαρά
και τραβηχτήκανε και άσχημα τραβιούνται
και το πληρώσανε στο τέλος ακριβά

Με τα μαύρα ρούχα, αμίλητοι καπνίζουν, οι φίλοι
κι ονειρεύονται να φύγουν μακριά
οι φίλοι που δε βρήκανε τίποτα ν’ αγαπήσουν
που δεν πιστεύουν τίποτα, κανέναν, πουθενά

Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή
[SIZE=“2”]
Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
[/SIZE]
θα περιμένω άλλες μέρες, θα περιμένω άλλες μέρες
θα περιμένω άλλες μέρες…

Αυτός είναι ο Χάρης και ο Πάνος. 8)

Aκριβώς το ίδιο.
Επίσης μαζί με τον ακατανόμαστο συνηθίζουν και να λένε δημόσια άποψη για οτιδήποτε και αυτό έχει καταντήσει πολύ κουραστικό.

Γιατί είναι κουραστικό να έχει κάποιος άποψη και να εκφράζεται δημόσια για κάτι?

Για μένα δεν είναι όποιος έχει άποψη και μάλιστα τεκμηριωμένη κάτι που και ο Χάρης και ο Πάνος έχουν καλά θα κάνει να την καταθέτει…
Τώρα για τον Χάρη και τον Πάνο τι να πει κανείς???
Απλά ας σωπάσουμε και ας απολαύσουμε την μουσική τους πέρασαν 23 χρόνια από τα ΖΕΣΤΑ ΠΟΤΑ και ένας ΦΑΝΗΣ δεν ξαναγράφτηκε δυστυχώς…
Οι περισσότεροι από σας είστε μικροί ηλικιακά και δεν θυμάστε την επανάσταση που έφερε στην ελληνική μουσική ο παραπάνω δίσκος στα μέσα της δεκαετίας του 80 με παραγωγό τον μοναδικό Μανώλη Ρασούλη.
Με συντροφέουν από τότε εντός και εντός των ελληνικών συνόρων έχω κλάψει ερωτευτεί χωρίσει ξανασμίξει με τα τραγούδια τους έχω βρει τα νοήματα της ζωής μου στους στίχους τους και τους ευχαριστώ απλά που υπάρχουν…
ΥΓ Ellanor σου δίνω τις θερμότερες ευχές μου για το Πάσχα αλλά δεν έπρεπε να μου το κάνεις αυτό πασχαλιάτικα όχι τον ΦΑΝΗ

ε ενταξει…και μονο που αρκετα κομματια τους εχουν παραμεινει διαχρονικα 20 χρονια μετα,χωρις να παιζονται απο τα ραδιοφωνα και γενικα απο τα ΜΜΕ σημαινει πως ειναι σημαντικο γκρουπ…

μ αρεσουν αρκετα…

Ο Χάρης τι απέγινε αλήθεια? Έχω ακούσει οτι έμπλεξε με ναρκωτικά και εξαφανίστηκε. Αληθεύει?

Δε ξέρω ούτε γω για τον Χάρη, θυμάμαι πάντως που τους είχα δει ζωντανά λίγα χρόνια πριν και τους 2, στο ΟΑΚΑ, στην τελευταία τους κοινή συναυλία (η οποία και κυκλοφόρησε σε cd αργότερα). Απο τη στιγμή που έλεγαν πως ήταν η τελευταία τους συναυλία, σημαίνει πως ήξεραν και οι ίδιοι πως δε θα συνεχίσουν μαζί. Κάτι για προβλήματα υγείας απο την πλευρά του Χάρη είχα ακούσει, μόνο αυτό όμως.

(πάντως ο Χάρης είχε δώσει ρέστα σ’ εκείνη τη συναυλία).

@Μάμμυ, thanks, καταλαβαίνεις καλά και συ πάντως πως κάποια πράγματα είναι διαχρονικά, όσο και αν “πονάνε” ίσως, γι’ αυτό και πρέπει να τα μνημονεύουμε… 8)

όχι ρε.
συμμετείχε στους δίσκους του Πάνου ενώ έκαναν μαζί το best of με επανεκτελέσεις όλων των κομματιών:wink:

Όχι ρε παιδιά προς Θεού δηλαδή απλά αποφάσισε να απέχει από λάιβ τίποτε αλλο

Ellanor αν θυμάμαι καλά την έχουμε ξανακάνει αυτή τη κουβέντα πριν από μήνες σε άλλο θρεντ πάλι με αφορμή τους Κατσιμίχες. :slight_smile:
Με κουράζει να ακούω ανθρώπους να “μου κάνουν μάθημα” για θέματα που πιθανότατα να μην τα γνώρίζουν καν τόσο καλά όσο εγώ, μόνο και μόνο επειδή είναι γνωστοί μέσω της τέχνης τους και έτσι βρίσκουν “βήμα”.
Ασφαλιστικό, εκπαίδευση, μετανάστευση, πόλεμος, οι ίδιοι γνωστοί καλλιτέχνες θα βγουν να παίξουν live και να προβάλουν τη μουσική τους για “καλό σκοπό”. Θα υποστηρίξουν πάντα δε απόψεις που έχουν ρεύμα…
Με κουράζουν οι Κατσιμίχες, οι Τσακνής-Μαχαιρίτσας, ο “ακατανόμαστος”, ο Λαζόπουλος όταν “σοβαρέυει”, ο Bono, ακόμα και ο Neil Young (τον οποίο ως τραγουδοποιό έχω σε τεράστια εκτίμηση και δεν συγκρίνω καν με τους προαναφερόμενους) όταν ξεκινάει το κήρυγμα υπέρ των Αμερικάνων αγροτών και αγορεύει (μέτρια δυστυχώς…) επί 10 λεπτά στη μέση συναυλίας… :stuck_out_tongue:

Όπως είπε ο μεγάλος Frank Zappa, που επίσης διατύπωσε δημόσιο λόγο όταν χρειάστηκε αλλά για την λογοκρισία, ένα θέμα που επηρέαζε άμεσα τους καλλιτέχνες:

Έτσι το βλέπω εγώ…:slight_smile:

Εγώ τα θυμάμαι σαν χθες Rock and Roses αλλά ποτέ δεν ψήθηκα. 8)
Θυμάμαι καθηγητές στο σχολείο να μας βλέπουν με κιθάρες και να μας κάνουν παραγγελιές “Ρίτα, Ριτάκι” :?

Πάντως καταλαβαίνω και σεβομαι αυτό που γράφεις πως σε συνδέουν βιώματα με τον συγκεκριμένο δίσκο. Αυτό είναι κάτι που σε όλους μας συμβαίνει, κάποιοι δίσκοι μπορεί να σημαίνουν πράγματα για εμάς ειδικά που δεν είναι προφανή στους άλλους. Είναι μέρος της ομορφιάς της μουσικής.

Μακάρι πολλοί να είχαν τα τραγούδια του “ακατονόμαστου” :wink:

Mule, καταλαβαίνω όσα λες. Είναι ίσως θέμα οπτικής του καθένα. Για μένα αυτό που λέμε “καλλιτέχνης” (όπως και αυτό που λέμε “διανοούμενος”), με λίγα λόγια οι πνευματικές μορφές ενός τόπου, οφείλουν να έχουν λόγο. Και ιστορικά αν το δούμε μόνο, σκεφτείτε πόσες τέτοιες μορφές έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα κοινωνικά δρώμενα. Αρκεί αυτός ο λόγος που έχουν να είναι ουσιώδης. Δε το βλέπω απλά “η τέχνη για την τέχνη”.

Όντως, έχουμε ξαναπεί πάνω στο θέμα, και αν θυμάμαι είχα υποστηρίξει πως δεν είναι πάντα οι απόψεις με “ρεύμα” εκείνες που στηρίζουν. Πιο σωστά θα προτιμούσα να τις πω “αντιπολιτευόμενες απόψεις”. Το να συμφωνούμε ή όχι μαζί τους είναι άλλο θέμα. Και ναι, ούτε εμένα μου αρέσουν οι λαικισμοί… ούτε συμφωνώ με οτιδήποτε λέει κάποιος καλλιτέχνης, μόνο και μόνο γιατί το είπε αυτός (πρόσφατο παράδειγμα οι δηλώσεις Θεοδωράκη, που μου φάνηκαν προβληματικές).

Απο κει και πέρα, το πρόβλημα για μένα είναι το ότι οι περισσότερες μορφές του χώρου δεν έχουν λόγο, όχι το οτι έχουν. Το κυρίαρχο ρεύμα δεν είναι να έχει λόγο ένας καλλιτέχνης, αλλά να μην έχει. Φαντάζεστε τη Βανδή ή τον Ρέμο να εκφράζονται για τα κοινωνικά δρώμενα?? Αυτοί πολύ καλά κάνουν και “σκάνε και παίζουν την κιθάρα” τους… (τι παίζουν δηλαδή, ποιά κιθάρα, @ρχίδια παίζουν, τέλος πάντων…). Επίσης θεωρώ πολύ σημαντικό το είδος του λόγου που επιλέγει ένας καλλιτέχνης (το ξαναλέω, δε μου αρέσει ο λαικισμός).

Να πω τέλος ειδικά όσο αφορά τους Κατσιμιχαίους πως οι άνθρωποι είναι έτσι κι αλλιώς σπουδαγμένοι, με πανεπιστημιακή παιδεία, έχουν αν μη τι άλλο ένα πολιτισμικό υπόβαθρο τέτοιο που τους δίνει κάθε δικαίωμα να έχουν άποψη… Απο κει και πέρα, είναι θέμα τελικά (όπως το βλέπω εγώ) αν συμφωνούμε με την άποψη αυτή ή όχι. :slight_smile:

Μακάρι πολλούς να τους έλεγαν Πόπη; :wink: :lol: :stuck_out_tongue:

Το η “τέχνη για την τέχνη” σε σχέση με το “η τέχνη για την κοινωνία” είναι ένα πολύ παλιό δίλημμα. Σε κάποιο βαθμό είναι ψευτο-δίλημμα γιατί δεν είναι ανάγκη οι καλλιτέχνες να πολωθούν στη μία ή στην άλλη κατεύθυνση: Σε συνθήκες όπου υπάρχει ένα μεγάλο, “χοντρό” θέμα που παιδεύει μία ολόκληρη χώρα ή κοινωνία, όπως ήταν η χούντα εδώ, το Βιετνάμ και τώρα το Ιράκ στην Αμερική, δεν περιμένω από τους καλλιτέχνες να αδιαφορήσουν και να δηλώνουν απασχολημένοι με την τέχνη τους κατά τον ίδιο τρόπο που ο Χριστόδουλος δήλωνε αφοσιωμένος στις σπουδές του…
Από την άλλη στην Ελλάδα φτάσαμε στο άλλο άκρο, να έχει ο Τσακνής εβδομαδιαία στήλη στην Ελευθεροτυπία. Γράφει ο Τσακνής ένα τραγούδι την εβδομάδα; Δεν ξέρω, πάντως αρθρο μισής σελίδας σίγουρα γράφει. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να θεωρείται η μουσική ή η αρθρογραφία το κύριο του επάγγελμα… Και όταν οι “παρεμβάσεις” του καλλιτέχνη είναι τόσο τακτικές, μοιραία καταπιάνονται και με ζητήματα που δεν είναι τόσο σημαντικά… Αυτό είναι που κουράζει.
Συμφωνώ με αυτό που γράφεις πως τελικά το είδος του λόγου που επιλέγει ένας καλλιτέχνης είναι που κάνει τη διαφορά. Θα προσέθετα και τις αφορμές που παίρνει για να εκφράσει λόγο.

Σχετικά με το “ρεύμα”: :Exεις δίκιο πως οι καλλιτέχνες αυτοί συντάσσονται συμήθως με “αντιπολιτευόμενες απόψεις” με την έννοια πως αντιτίθενται σε αυτά που προτείνει η εκάστοτε κυβέρνηση. Όμως συντάσσονται με απόψεις που υποστηρίζουν ένα Status Quo και αντιτίθενται στην οποιαδήποτε μεταβολή του (σωστή ή λάθος). Η υπεράσπιση του Satus Quo δεν είναι πράξη αντιπολίτευσης (όχι με την κομματική έννοια του όρου) Π.Χ. όλοι τους είναι πρόθυμοι να πάιξουν σε συγκεντρώσεις που διοργανώνουν η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ. Όμως κανείς τους δεν έχει το θάρρος να βγεί και να υποστηρίξει πως έχουμε περισσότερους δημόσιους υπάλληλους από όσους χρειαζόμαστε σε αυτή τη χώρα και παρ΄όλα αυτά οι δημόσιες υπηρεσίες δεν λειτουργούν ούτε 8 ώρες την ημέρα για το κοινό, ταλαιπωρούν τους πολίτες και είναι σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένες, γιατί αυτόματα θα γίνει “αντιδημοφιλής” στην ΑΔΕΔΥ και θα χάσει την ευκαιρία να προβάλει την μουσική του και να “χτίζει” κοινό στις εκδηλώσεις του συγκεκριμένου φορέα. Δεν βλέπω καμμία “επανάσταση” στην στάση των καλλιτεχνών σε αυτές τις περιπτώσεις…:-k

Για τους mainstream Έλληνες “καλλιτέχνες”, Ρέμο, Βανδή κλπ. είναι ακριβώς όπως τα γράφεις. Άσε, καλύτερα που δεν μιλάνε…
Η “μουσική” τους είναι ήδη αρκετά κακή από μόνη της.