Με ενα προχειρο search ειδα οτι δεν υπαρχει thread για αυτη τη μπαντα!
Ποια ειναι η γνωμη σας?
Επισης ηθελα να ρωτησω αν κανεις απο εδω μεσα εχει δει κανενα live του Παυλιδη και να πει εντυπωσεις!!
Τα ξυλινα σπαθια ηταν ενα συγκροτημα που μαζι με τις τρυπες υπηρξαν απο τις πιο σημαντικες μπαντες στο ελληνικο ροκ,σιγουρα καποιοι θα τους πουν υπερτιμημενους,οτι ο παυλιδης εγινε οτι εγινε απο τα μωρα στη φωτια,για το αδρεναλινη που το πηρε απο αυτους,οτι ελα μωρε τους φλωρους τωρα με το λιωμενο παγωτο κλπ.
Τα ξυλινα σπαθια για την εποχη τους ηταν ενα πολυ καλο συγκροτημα που αφησε την δικη του σφραγιδα στο ελληνικο ροκ,για τον παυλιδη τι να πει κανεις,εξαιρετικοι στιχοι που σε αγγιζουν,φωνη που σε ταξιδευει,πολυ καλος σε αυτο εκανε και συνεχιζει να κανει με την σολο καριερα του που ειναι αρκετα πετυχημενη.Δεν ειναι τυχαιο αλλωστε οτι απο τοτε που διαλυθηκαν ο μονος που εχει μεινει στην επιφανεια και στο φως ειναι ο παυλιδης,ο γκουνταρουλης παρολο που εβγαλε το 2005 νεο CD δεν “ακουγεται” πουθενα,η ο τολιος αν θυμαμαι σωστα.
Ενταξει μπορει σημερα καποια κομματια να τα ακους και να σου φαινονται πολυ “παιδικα” οπως το λιωμενο παγωτο που εχει γινει απιστευτη επιτυχια ετσι(μεχρι κ ρουβας το λεει:p ), κομματια ομως οπως Φωτια στο λιμανι,Δεν εχει τελος,Αλλαζει προσωπα η θλιψη,Ριτα,Ο Εξορκιστης,Οτι θες εσυ,Ξεσσαλονικη,Βασιλιας της σκονης,Αδρεναλινη,Τρενο φαντασμα, Ατλαντις,Ο Καιν,Τι Περιμενουν,Ροδες,Bροχοποιος,Σιωπη,Τωρα αρχιζω και θυμαμαι,Παρε με μαζι σου ειναι πολυ ωραια τραγουδια.(Ξεχασα κανενα?
:lol: )
Η πιο μεγαλη στιγμη τους φυσικα ηταν στο rockwave τo 98 ως support στους rolling stones.
Το καλο ειναι οτι ο παυλιδης διελυσε την μπαντα την καταλληλη στιγμη,ηταν προνοητικος και καταλαβε οτι το ελληνικο ροκ ειχε αρχισει να παιρνει την κατιουσα.Οσο για τον Παυλο Παυλιδη εχει κυκλοφορησει 2 σολο αλμπουμ ,φυσικα σε διαφορετικο υφος και στυλ απο τον ηχο των σπαθιων.Mαζι με τους Β-Μovies ειναι τωρα απο οτι εχω διαβασει και τα πηγαινει αρκετα καλα.
YΓ Αερικο,Super Star,Το στοιχιωμενο σπιτι,Δεν ειμαι απο δω ωραια κομματια
Για live εχω ακουσει και διαβασει πολυ καλα λογια.
Ευχαριστω για τις πληροφοριες ρε αεακαρα!
Θα ψαξω και τα albums του Παυλιδη συντομα…
Οσο για τα Ξυλινα τα περισσοτερα απο αυτα που λες ειναι σωστα!
Εγω εχω την εντυπωση πως ο Παυλιδης ηταν ολη η μπαντα παντως!!
Μαζί με τις Τρύπες ανήκουν σε εκείνη τη γενιά ελληνικών συγκροτημάτων που λείπουν πολύ σήμερα. Εννοώντας μ’ αυτό όχι οτι θα πρεπε να συνεχίζουν, αλλά απλά οτι το ελληνόφωνο ροκ εδώ και χρόνια είναι θαμμένο άσχημα και δεν έχουν αναδειχτεί ονόματα όπως εκείνα στα '90ς…
Μου αρέσουν, και ζωντανά ήταν επίσης δυνατή αλλά και ταξιδιάρικη ταυτόχρονα μπάντα (είχα την τύχη να τους δω πριν λίγα χρόνια). Σίγουρα ο Παυλίδης είχε σημαντικό μερίδιο πάντως απο εκείνο που ήταν τα Σπαθιά.
Η Σιωπή, ένα από τα καλυτερά τους τραγούδια, το οποίο τα 'σπαγε live…
+1
Και γενικά, η φωνή του Παύλου είναι λες και έχει βγει από το βυθό της θάλασσας.
Respect στους τύπους8)
Νομίζω οτι είναι από τα ελληνικά συγκροτήματα που ξεχώρισαν. Κάποια κομμάτια τους μου αρέσουν πολύ. Και μάλιστα κάπως ανεξήγητα. Το Ατλαντίς για παραδειγμα, με συγκινούσε πάντα πολύ αλλά χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί…
Ποτε δε μ αρεσαν,εκτος ισως απο μια περιοδο της εφηβειας που ηταν cool ξερω γω να τους ακους γιατι παιζει να σε γουσταρε η Κουλα αν της τραγουδουσες τη "Φωτια στο λιμανι,"τους εβρισκα φριχτους στιχουργικα και παντελως αδιαφορους μουσικα με μια απιστευτα εκνευριστικη φωνη ως κερασακι στην τουρτα.
Φιλε hokam το σκεφτηκες καλα αυτο που ειπες στα bold?Εισαι σιγουρος οτι αυτο το λες για τον παυλιδη?Φριχτοι
στιχουργικα…οχι ρε φιλε.:-s Eνταξει σιγουρα το να μην αρεσει σε καποιον ενα συγκροτημα ειναι απολυτα λογικο,η να του ειναι αδιαφορο μουσικα,γουστα ειναι αυτα αλλωστε,αλλα εσυ τα ισοπεδωσες ολα.[-X
To να μην ακους καποιους επειδη τους ακουνε κι ασχετοι δεν κανει κατι. Μαλλον καταπιεζεις τον εαυτο σου με επιχειρηματα που δεν χρειαζονται στην μουσικη.
Αλλα αυτο για την στιχουργια δεν το καταλαβαινω… Μπορει να μην σ’ αρεσουν αλλα δεν μπορεις να μην παραδεχθεις οτι γι’ αυτο που κανουν ειναι τελειοι. Ειδικα ο στιχος ειναι το κατι αλλο.
Τεσπα. Αγαπημενος μου δισκος “Ξεσσαλονικη”. Τα πληκτρα, η ερμηνεια και ο στιχος με κερδιζαν παντα αλλα και το μπασο ηταν εξισου ωραιο. Ισως το συγκροτημα που εχω αγαπησει και αγαπαω πιο πολυ απ’ ολα. Πλεον δυσκολα να κρινω αντικειμενικα γιατι μ’ αρεσουν πολυ. Η δουλεια του Παυλιδη μετα την διαλυση δεν μπορω να πω οτι μ’ ενθουσιασε…
Τραγουδια που μ’ αρεσουν πολυ στιχουργικα…
Στο βραχο
[I]Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
κάποιος απ’ αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι[/I]
Σαν εσενα
Θα 'θελα να 'μουν σαν εσένα
περιστεράκι με τα φτερά του μαδημένα
να στέκομαι μετά τις Συμπληγάδες
και να κοιτάζω πώς περνούν του κόσμου οι φυγάδες
(αν και ολο το σαν εσενα παει καπως ετσι. διαλεξα εναν στιχο τυχαια.)
Εϊχα παρακολουθήσει ένα λάιβ του Παυλίδη. Ένα από τα κομμάτια που είπε ήταν και το “Ατλαντίς”. Ο χρόνος πάγωσε για λίγα λεπτά τότε…
Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα… Τολμώ να πω ότι ο Παυλίδης μου άρεσε περισσότερο από τον Αγγελάκα τότε… (ναι,ok,δεν συγκρίνονται) ίσως επειδή ήμουν ένα από εκείνα τα ανόητα κοριτσάκια που έπεφταν με το “Φωτιά στο λιμάνι”.(Εν αντιθέσει με τα σοβαρά και σοφιστικέ κοριτσάκια που άκουγαν στίχους Χαριτοδιπλωμένου και συνθέσεις Καλλιρη,αλλά εντάξει…)! Ας θεωρηθώ γραφική νοσταλγός αλλά μιλάμε για το soundrack της εφηβείας μου (κάποια πράγματα που μεγαλώνουν μαζί σου τίθενται υπεράνω κριτικής)…
Πάντως ειλικρινά τους ξεχώρισα για τους στίχους και την μελαγχολία στη φωνή του τραγουδιστή…
Παρεπιπτόντως αληθεύει ότι ο Παυλίδης έγραψε τη Σιιωπή για φίλο του τραγουδιστή (εποχή Μωρά στη Φωτιά) την κοπέλα του οποίου έκλεψε με αποτέλεσμα εκείνος ν’αυτοκτονήσει?
Ξεκινησαν καλα για να βαλτωσουν στην πορεια.
Οπως και η πλειοψηφια του ελληνοφωνου rock.
Δε μ’άρεσαν ποτέ. Ούτε το στυλάκι φωνητικών και στίχων κλπ που αντιγράφηκε κατά κόρον από ΚΑΘΕ νέο ελληνικό “ροκ” συγκρότημα που προωθούσε ο Atlantis. Εκείνη την εποχή ήταν αυτοί και οι Τρύπες στο προσκήνιο ως τα πιό δημοφιλή ροκ γκρούπς, αλλά στο μυαλό μου δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗ! Θεωρώ τους Τρύπες σαφώς ανώτερους.
προσωπικα τους θεωρω μετριους…τα τραγουδια τους δεν με αγγιζουν και το στυλ της φωνης του παυλιδη μου τη σπαει…εννοειτα πως δεν συγκρινονται με τρυπες…
Αδιάφοροι στα 2 πρώτα άλμπουμς, αν και δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το γεγονός ότι είχαν κάνει πολύ μεγάλο μπαμ. Τα δύο τέλευταία άλμπουμς τους πάντως είναι αρκετά καλά, και πολύ διαφορετικα από το γλυκανάλατο ροκ που παίζαν στην άρχη. Γενικώς η άποψη μου ήταν ότι πρόκειται για μία μέτρια μπάντα, που ήταν από αυτές που κάναν τις εταιρίες να ανακαλύψουν ότι υπάρχει ψωμί σε αυτό που ονομασαν “ελληνόφωνο ροκ”, με αποτέλεσμα να μπουν οι πολυεθνικές μες στο παιχνίδι και να το θάψουν. Πάντως τους είχα δει live κάποια στιγμή στο ξεκίνημά τους, στο θέατρο βράχων και ακόμα θυμάμαι τα κοριτσάκια να φωνάζουν “τελεία και παύλα, Παυλίδη είσαι καύλα”.
Παρεμπιπτόντως ο Παυλίδης δεν πήρε μόνο το Αδρεναλίνη από τα Μωρά στη Φωτιά, αλλά και “Γυναίκα” (Καβαλάρης του Τρόμου), “Σαλονίκη” (Ερώτηση Κλειδί - Ξεσσαλονίκη) όπου εμφανίζονται στο ντεμπούτο άλμπουμ των Ξύλινα Σπαθιά, κυρίως όσον αφορά το μουσικό μέρος των τραγουδιών, χωρίς την άδεια του Σ. Παπαϊωάννου - Σαλβαδόρ και χωρίς την αναγραφή του ονόματός του στη σύνθεση. Το συγκρότημα αυτό θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου ως απόδειξη για τον σνομπισμό του ελληνικού κοινού για τα πραγματικά διαμάντια της χώρας του και την προσκολληση του με εκείνες τις μουσικές που κατά καιρούς πλασάρονται από εταιρίες κλπ κάτω από την ταμπέλα “ελληνοφωνο ροκ”.
Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα αλλά η “Σιωπή” μου προκαλεί φοβερές ανατριχίλες και είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια γενικότερα για πολύ συγκεκριμένους προσωπικούς λόγους.
Ωραίο το ποστ του Παναγιώτη!
Για το “Σιωπή” τι να πει κανείς ρε, αναμνήσεις για μια ζωή γαμώτο.
Επίσης το λάιβ άλμπουμ τους είναι must have 8)
εχω το μια ματια σα βροχη και εχει μεσα κατι πολυ ωραια διαμαντακια.
Ειναι τ’ ατιμο!
Δεν εχουν βαλει βασιλια της σκονης και λιωμενο παγωτο γιατι - οπως λενε- δεν θελουν να τους συνδιαζουν μονο με αυτες τις επιτυχιες τους.
Τα σπαει λοιπον το live… To Γκραν Οτελ απλα υπεροχο.