Aφησαν το στιγμα τους στην σκηνη (καλως η κακως… ) Το τραγικο βεβαια της υποθεσης ηταν οτι κατι τελειωμενοι Σκυλαδες δηλωναν ροκαδες απο το Λυωμενο παγωτο και μονο…:lol: (σιγα μην ηξεραν και αλλα…)Παρολαυτα ειχαν συμπαθητικα τραγουδια,ομορφες μελωδιες και σημερα ακούγονται σαν το soundtrack αναμνησεων και καταστασεων του μακρινου παρελθοντος…(Ο βασιλιας της σκονης τα σπαει παντως…)
Kαι το γεγονός οτι το ελληνικό ροκ είναι underground πλέον, δε σημαίνει οτι ξέφτισε ή ξερω γω τι.
επειδή τη δεδομένη στιγμή δεν έχω το χρόνο να καθήσω να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και κατόπιν να “κτυπήσω” τα πλήκτρα, καθώς τα Σπαθιά αποτελούν το αγαπημένο εγχώριο γκρουπ και θα μακρυγορήσω αρκετά, σας παραθέτω αυτούσιο ένα κειμενάκι που υπήρχε παλιότερα σ’ ένα μπλόγκι, και το 'χω σώσει στο πισι μου.
οι μπάντες που αγάπησα ήταν λίγες. οι ελληνικές μπάντες που αγάπησα ήταν δύο. η μία απ αυτές ήταν τα ξύλινα σπαθιά. δεν ξέρω αν ήταν οι στίχοι του Παύλου ή τα πλήκτρα του Βασίλη, σίγουρα πάντως ήταν τα ξύλινα σπαθιά ή κάτι τέτοιο.
ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τους κολλήσαν αυτή την ταμπέλα του ελληνικού ροκ, που βγάζει μια βρωμιά και μια παρακμή συνήθως έχει αρνητική σημασία. και οι στερο νόβα (η άλλη μπάντα από τις 2) ήταν ρόκ, με παρόμοια σημασία για μένα και τα σπαθιά ήταν ρόκ, γιατί ο ήχος τους, όταν πλέον ωρίμασε ήταν πιο ηλεκτρονικός παρά ροκ. ήταν και η εποχή που άκουγα radiohead, οι δύο μπάντες παίζουν παράλληλα στο κεφάλι μου. αλλά ακόμη και αυτή η ανωριμότητα του παυλίδη στον πρώτο και σε μερικά κομμάτι από τον δεύτερο δίσκο, που έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από τα μωρά στη φωτιά είναι αληθινή. είναι από τις μπάντες που οι στίχοι της με μεγάλωσαν αλλά μπορώ ακόμη να τους ακούσω και να βρώ ειλικρίνια σ’ αυτούς, πράγμα που δυσκολεύομαι να κάνω με άλλα ελληνικά συγκροτήματα.
εκείνο το βράδυ στο φεστιβάλ του συνασπισμού στην πάτρα θα έπαιζαν οι gyro gyro και μετά ο παυλίδης. μετά το πρώτο τραγούδι των gyro gyro άρχισε να βρέχει και έτσι σταματήσαν και άρχισαν να τα μαζεύουν. η βροχή δυνάμωνε, ο παυλίδης όμως ήθελε να παίξει. μας μάζεψε στο καμαρίνι 15 άτομα που περιμέναμε με μια κιθάρα και περάσαμε 3 ώρες τραγουδώντας. ένα από τα καλύτερα live.
αφορμή για να τα θυμηθώ όλα αυτά ήταν το ποστ του μιχάλη ε. και ένα review του space από ένα live των σπαθιών στο αγρίνιο το 2001, που σίγουρα τα λέει πολύ καλύτερα από μένα:
Το club λεγόταν Mod και δε δυσκολεύτηκα πολύ να το βρω…είχα ξεκινήσει νωρίς από την Πάτρα και στο Ρίο-Αντίρριο σκεφτόμουν κάτι μεγάλα φώτα που θα ανοίξουν κάποτε ένα τραγούδι των ξύλινων σπαθιών.Κι όλα θα’ναι σαν πρώτα…
Ο χώρος ήταν αρκετά μεγάλος,γεματος από κόσμο,και γύρω στις 23:00 τα σπαθιά(+mad max) ανέβηκαν στη σκηνή,και η συναυλία άρχιζε μα το λα δίεση της Ατλαντίδος…Σκέφτομαι καμία φορά τι είναι η Ατλαντίς…ή για να ‘μαι πιο ακριβής τι είναι η Ατλαντίς για τον καθένα,και πόσο θα χρειάζεται να κρατήσει κάποιος την ανάσα του για να φτάσει σε εκείνο το βυθό που ο Παυλίδης τραγουδά πως είναι κρυμμένη.
Τα χαμόγελα σκορπίζονταν στο χώρο,και μετά από μια αρκετά “ροκ” εκτέλεση του Τι περιμένουν,ακολούθησε μια αποθεωτική απόδοση του Παράξενου τραγουδιού,με την electronica ατμόσφαιρα να κάνει τον Παύλο να χορεύει μανιασμένα…και το Παράξενο Τραγούδι είμαι βέβαιος πως εκείνο το βράδυ δικαίωσε το όνομά του….φάνηκε σε όλους τόσο παράξενο…Η ελληνική κοινωνία είτε το θέλουμε είτε όχι είναι μικρή και ως επί το πλείστον στενόμυαλη,κι αν μη τι άλλο αδυνατεί να αποκαθηλώσει πρόσωπα και καταστάσεις.’Εχει κατά κάποιο τρόπο την τάση να “βαφτίζει” και να κολλάει ταμπέλες…κι έτσι το παράξενο τραγούδι ήταν τόσο παράξενο……
Στην εισαγωγή του βράχου ο Παύλος κάθισε στη σκηνή με γυρισμένη τη πλάτη, κάπνιζε αμέριμνος, και έπινε ήσυχα τη μπύρα του…Τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:α)η εισαγωγή του βράχου να κρατήσει αρκετά λεπτά με ένα όμορφα επαναλαμβανόμενο bass-line β)o κόσμος να τα χάσει γ)εγώ να ελπίσω πως θα κάτσει ως το τέλος της συναυλίας εκεί
αμέριμνος,οχι επειδή δεν ήθελα να τον ακούσω…ακριβώς το αντίθετο…επειδή ήθελα να τον ακούσω…αλλα τελικά σηκώθηκε και…στάθηκε ακόμα μια φορά στην άκρη του γκρεμού…
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη… πρώτο encore…το οποίο κράτησε ελάχιστα αφού το κοινό τραγουδούσε ρυθμικά την Αδρεναλίνη…και τα Σπαθιά ξανά στην σκηνή!Δε χρειάζεται να περιγράψω το πανδαιμόνιο που έφεραν οι πρώτες νότες της Αδρεναλίνης…ίσως όμως χρειάζεται να περιγράψω τα πρόσωπα που κοίταζαν το ένα το άλλο απορώντας και το πονηρό μου χαμόγελο στο άκουσμα των “trance” στιγμών της Αδρεναλίνης……χρειάζεται;
Ο Γκουνταρούλης πάντα πίστευα πως είναι μια μικρή ιδιοφυία…και κάθε φορά πού άκουω το Jungle City 06,το Έχεις ξανάρθει εδώ,και τα ελαφρώς αλλαγμένα(αλλά και τόσο ταυτόχρονα καινούργια) live πλήκτρα του Boundy ,νιώθω ότι δεν το πιστεύω άδικα…
Και μετά το υπέροχο καράβι ήρθε η σειρά της διαβολεμένης δισκέτας του “Τροφή για τα Θηρία” να δίνει το ρυθμο…και να μας απογειώνει όλους,κι αστράφτουν κάτω οι πόλεις…και πάνω οι πλανήτες……
Το αγρινιώτικο κοινό εντυπωσίασε καθώς και κατά τη διάρκεια του δεύτερου encore σύσσωμο τραγουδούσε τη Σιωπή…-Ευχαριστούμε…αλήθεια…ψέλιζε ο Παυλίδης…
Έπειτα από έντονη απαίτηση κι ύστερα από καιρό παίχτηκαν και πάλι οι Συμμορίες της ασφάλτου…-Ένα παιδί μου λεει από την αρχή της βραδιάς πως εδώ είναι η χώρα της Επαγγελίας:είπε ο Παύλος.Και ήχησαν έτσι ξανά στ’αυτια μου τα μαγικά λόγια:Ο ήλιος σου να με ξαναζεσταίνει…να μη φοβάμαι πια αυτό που δεν υπάρχει… Γιατί όμως έχω αυτό το προαίσθημα πως πάντοτε κάτι “δε θα υπάρχει”;
Ο Ναυαγός έκλεισε τη συναυλία.Ο mad max(πάλι ύστερα από “λαϊκή απαίτηση”) έκανε ένα συμπαθητικό σόλο κρουστών στην αρχή του τραγουδιου,κι ο Ναυαγός τελείωσε με μια διαστημική κορύφωση και τον Παυλίδη να τα δίνει όλα κυριολεκτικά….
http://death2peepingtom.net/2007/01/31/pare-me-mazi-sou/ < εδώ υπήρχε
κάπως έτσι νιώθω κι εγώ για τα Σπαθιά και τα βάζω καθώς με αντιπροσωπεύει πλήρως.
[I]βράχος_εναλλακτικοί στίχοι
Όταν κανείς τριγύρω σου πια
δε θα θυμάται τίποτα πια
τότε θυμήσου εσύ…
Πήγαινε βρες αυτούς ξανά(ή γύρισε πίσω στα παιδιά)
που περιμένουν κάποιον ξανά,
πες τους πως ήρθες εσύ…
Πήγαινε κι άσε τη ζωή να λιώνει
μέσα στα χέρια τους σα χιόνι…
Δες τα παιδιά τα Καλοκαίρια
κάνουν βουτιές κάτω α’π τα αστέρια…
Χτυπάγαν οι συναγερμοί εχτές,
χάθηκε μια άσπρη μηχανή εχτές,
τη βρήκαν το άλλο το πρωί…
Γύρω της πέταγαν πουλιά λένε,
δε θα τον πιάσουν ποτέ λένε,
πρέπει να ήσουν εσύ…
Επίσης νομίζω σε κάποιο live έχει πει:η μοίρα,θυμάμαι το άρωμα της…τις πόρτες του Παράδεισου που ανοίγανε μπροστά της…
[/I]
Eιναι ενα απ τα αγαπημενα μου γκρουπακια με τα τραγουδια των οποιων μεγαλωσα…
Εχουν βγαλει φοβερους δισκους με τον καλυτερο τους για μενα προσωπικα <<ΞΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ>>!
Ο συγκεκριμενος εχει κομματαρες οπως “Σιωπη” ειδη προαναφερθηκε, “τρενο φαντασμα”, “βασιλιας της σκονης”,“αδρεναλινη”…
Ακολουθει κατα προσωπικη μου αποψη ο δισκος “ΠΕΡΑ ΑΠ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ” με υπεροχα επισης κομματια…αξιζουν να αναφερθουν
“Καιν”,“φωτια στο λιμανι”,“εξορκιστης” και φυσικα το υπεροχο “ατλαντης”…
Αλλος υπεροχος δισκος αν και μικρος{περιλαμβανει μονο τεσσερα κομματια ειναι ο"ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΗΡΙΑ" ςε το “τωρα αρχιζω και θυμαμαι” να ξεχωριζει και να ακολουθει το’'χαθηκα"…
Απο εκει και περα επεσε πολυ ηλεκτρονικη μουσικη και πιστευω οτι αυτο "χαλασε " πολυ το γκρουπ…
Παντως θα ναι παντα στην καρδια μου μια τετοια μπαντα και πιστευω οτι οι κομματαρες που εχουν βγαλει δεν πιστευω ποτε οτι θα παψουν να ακουγονται…ΑΥΤΑ!!!
Αρχιζω αρνητικα μιας και το γκραντ οτελ ειναι κατα τη γνωμη ενα απο τα χειροτερα τους κομματια…δν μ αρεσει καθολου(κομπλεξ:p )…Γενικως παντως ειναι απο τα αγαπημενα μου ελληνικα γκρουπς…Θεωρω ισαξιους τους 2 πρωτους δισκους με τον δευτερο να κερδιζει στα σημεια(ατμοσφαιρα ας πουμε)…Εγραψαν(η μαλλον εγραψε,…) πολλα τραγουδια που θα μεινουν στην ιστορια του ελληνικου ροκ…Οι 2 μετεπειτα δισκοι δεν μ αρεσουν τοσο…Ειδικα ο τελευταιος:wink: …Ενταξει δεν ειμαι πολυ των πειραματισμων φαινεται…Παντως ο Παυλιδης σαν προσωπικοτητα μου βγαζει κατι το ψωνιστικο…δεν ξερω…και απο συνεντευξεις που εχω διαβασει…χμμμ…:-k …κριμα που δεν τους εχω δει λαιβ…
Εμένα γενικώς το ελληνόφωνο rock των 90’s ποτέ δε με ενθουσίαζε, συμπεριλαμβανομένου των Ξύλινων Σπαθιών. ‘Νταξ’, πέρα από 2-3 ευχάριστα κομμάτια- hit- άκια τίποτα παραπάνω.
Για εμένα είναι το δεύτερο καλύτερο ελληνικό συγκρότημα μετά τους αξεπέραστους Τρύπες. Τους έχω συνδυάσει με την εφηβεία μου. Γύρω στο 1997 με 1998, πρώτες εποχές του Ατλαντίς δηλαδή, ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Με θυμάμαι στις καταλήψεις στο σχολείο μου, το 2ο Περιστέριου να σκάω με μπλούζα τους και να ακούω στο γουόκμαν μια κασέτα που έγραφε ελληνικό ροκ αλλά στην πραγματικότητα η μία πλευρά της ήταν γεμάτη με την θρησκεία που λεγόταν Τρύπες και η άλλη με αυτούς. Τους είδα δυο φορές, μία στους Stones και μία στο θέατρο Φοίνικα. Μεγαλώνοντας ήρθαν άλλα ακούσματα και τα τραγούδια τους άρχισαν να ακούγονται στα αυτιά μου ξεπερασμένα, πράγμα που δεν έγινε ποτέ με τους Τρύπες. Πλέον τραγούδια όπως ο “Βασιλιάς της σκόνης”, το “Λιωμένο παγωτό”, το “Ξεσσαλονίκη”, το “Αφού σου το’πα” κ.τ.λ. μου μοιάζουν χαζοροκάκια. Για να το πω διαφορετικά αν τα Ξυλινά Σπαθιά έβγαζαν σήμερα αυτά τα τραγούδια δεν θα ασχολιόμουν καν μαζί τους. Υπάρχουν πάντως δύο δίσκοι τους που τους έχω εκτιμήσει τώρα ενώ τότε δεν τους είχα δώσει και πολύ σημασία. Για εμένα η στροφή στον πιο ηλεκτρονικό ήχο που έκαναν με το “Μια ματιά σαν βροχή” και εν συνεχεία με το “Τροφή για τα θηρία” είναι και η καλύτερη φάση τους. Θυμάμαι όταν τα είχα ακούσει τότε έλεγα “πάει, χάλασαν τα Σπαθιά”. Πλέον θεωρώ αριστουργήματα (χωρίς υπερβολή) τα κομμάτια από αυτά τα δύο άλμπουμ. Με το “Τροφή για τα θηρία” χτυπιέμαι ακόμα που και που όταν με πιάνει ενώ το “Μια ματιά σαν βροχή” άμα το βάλω στο CD player το ακούω ακόμα ολόκληρο και συνεχίζω να ανατριχιάζω με τους στίχους πολλών κομμάτιων.
Για να ανακεφαιώσω. Για εμένα η πορεία τους χωρίζεται σε δύο μέρη. Την καθαρόαιμη ροκ περίοδό τους και την πιο ηλεκτρονική της. Ο Manson21 στα 13 με 16 του προτιμούσε κάργα την πρώτη περιοδό τους και σνόμπαρε την δεύτερη. Ο τωρινός Manson21 κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Aπό τις καλύτερες μπάντες των 90s γιαμενα.
Αγαπημένο αλμπουμ μου το Ξεσσαλονίκη…
απλα μια απο τις πιο αναγνωρισμενες και ‘‘καλες’’ ελληνοφωνες μπαντες.και μια απο τις αγαπημενες μου…
Κορυφαία μπάντα…το ''Ένας κύκλος στον Αέρα ‘’ πιστεύω είναι ένα απο τα καλύτερα Ελληνικά album που έχω ακουσει ποτέ…
Eιναι καποια τραγουδια τους που πραγματικα τα ακουω καμια φορα ακομα κ τωρα. Η σωστη κινηση του παυλιδη ηταν το γεγονος πως διελυσε το συγκροτημα την καταλληλη στιγμη,οταν το ελληνικο ροκ αρχιζε να παιρνει για τα καλα την κατιουσια.
Aλλαζει Προσωπα η θλιψη
Πήγε κανείς στο χθέσινο live του Παυλίδη στο Gagarin ;
Σιγα τα αιματα
Aν και εχουν ενα καλο.Ολες οι μπαντες τοτε αντιγραφαν αυτους,τωρα τους ονειραμα που ειναι ασφαλως χειροτεροι
Εχω την αισθηση οτι και να μην πηγε καποιος απο εμας οτι μαλλον θα ηταν οπως ολα τα live του παυλιδη,σουπερ.
Πάντως στον Σταυρό του Νότου δεν μ’άρεσε…
Δεν σ’αρεσε επειδη δεν σαρεσει γενικως ο παυλιδης η επειδη δεν επαιξε καλα?:-k
Τί λες ρε;!!! Είμαι τρελος για Παυλίδη! Βασικά δεν μ’άρεσε ο χώρος. Δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Το προηγούμενο καλοκαίρι που τον είδα στο Ελληνικό (μαζί με Κρίνα και last drive) ήταν μια χαρά.
Κάτι με χαλάει στην προσωπική του καριέρα ρε γαμώτο… Κάτι δεν μου αρέσει στα τραγούδια του…Έχει η φύγει η έμπνευση κατά την γνώμη μου…
ειχα σε μγαλη εκτιμιση τον παυλιδη αλλα καποια τραγουδια απο τα σπαθια ( αδρεναλινη) ειναι κλεμμενα απο τον Salvador(μωρα στη φωτια) και μαλιστα στα δικαστηρια ο Παυλιδης εκανε την παπια για τα δικαιωματα…τελικα δικαιωθηκε ο Salvador…
Ευχαριστούμε για την ενημέρωση…