Buzzer beater της χρονιάς. Clutch, Purple και ολίγον AOR με Jean Paul στα τύμπανα:

Φέτος μπορώ να πω ότι άκουσα πάρα πολύ μουσική, για αυτό και η μεγάλη λίστα παρακάτω

• Fire! Orchestra - Arrival : Eίναι το άλμπουμ που με κέρδισε και με εξέπληξε περισσότερο από όλα τα άλλα. Με εξέπληξε διότι, οι Fire! χωρίς την ορχήστρα πάντα μου άρεσαν, τα άλμπουμ τους με την ορχήστρα με κούραζαν πολύ εύκολα, ενώ αυτό, όχι μόνο δεν με κούρασε αλλά δεν το χορταίνω

• Devin Townsend - Empath : Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν αυτού του απίστευτου τύπου, αλλά τι δισκάρα είναι αυτή!

• Leprous - Pitfall : Τι να πρωτογράψεις για τον δίσκο και την μπάντα γενικότερα? Τους έχω πολύ ψηλά από το Bilateral, το Pitfall όμως χτύπησε τις πολύ ευαίσθητες χορδές μου.

• Mark Lanegan - Somebody’s Knockin : Είμαι φανμποι, καμία αντικειμενικότητα.

• Lingua Ignota - Caligula : Συνεχίζει να μας κερνάει φρίκες

• Chelsea Wolfe - Birth of Violence : Φανμποι αλερτ Νο2

• Soen - Lotus : Στην αρχή με ξένισε γιατί μου παρα-ακουγόταν σαν το Lykaia, αλλά στην τελική που είναι το κακό?

• Misþyrming - Algleymi : ο ΒΜ δίσκος της χρονιάς για εμένα

• Bethlehem - Lebe Dich Leer : αγαπημένοι-βλαμμενοι

• Hexvessel - All Tree : Φανμποι αλερτ Νο3

• Pile - Green And Gray : Πολύ ωραία ανακάλυψη (θενκς του @eviL). SubPop-ιζει και αυτό πολλές φορές μου είναι αρκετό , πηγαίνοντας και προς τα πίσω στην δισκογραφία τους, είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα.

• Russian Circle - Blood Year : Δισκάρα-Μπαντάρα! Αυτό.

• The Murder Capital – When I have Fears : Post Punk δίσκαρος

• Waste Space Orchestra - Syntheosis : Η μεγαλύτερη κωλοτούμπα της χρονιάς…δυσκολεύτηκα να το καταλάβω πολύ στην αρχή, αλλά με κέρδισε απόλυτα στην πορεία.

Θα μπορούσα να βάλω στην λίστα τα παρακάτω, αλλά δεν τα έχω ακούσει αρκετά ακόμα.

Swans - Leaving Meaning
E-L-R – Mσnaed
(DOLCH) - Feuer
Bent Knee - You know What They Mean
Matana Roberts - Coin Coin Chapter Four Memphis
Oiseaux-Tempête - From Somewhere Invisible

Ε, όχι ότι δεν το ξέραμε ήδη αλλά θα ρίξεις πολύ γέλιο με την 15άδα μου σε λίγες μέρες!
Έχει 7 δίσκους που ανέφερες!

Τα έχω μαντέψει ήδη τα 7 αλλά δεν θα ληκάρω την λίστα σου πριν την ώρα της

Πολλα απο τα παραπανω θα τα δουμε στις περισσοτερες λιστες Ειναι πολλα που ακομα δεν εχω ακουσει !

Το τοπ-5 μου:
Soen - Lotus Συνεχίζουν στην (απολύτως πετυχημένη) πεπατημένη του Lotus -το οποίο επίσης ήταν στα κορυφαία μου ακούσματα για το 2017- και δε βρίσκω κανένα λόγο να γκρινιάξω.
Brutus - Nest Punk ενέργεια, post ήχοι και αισθητική και μία φοβερή φωνάρα σαν κερασάκι στην λαχταριστή τούρτα.
Misþyrming - Algleymi και για εμένα το BM αλμπουμ της χρονιάς καθότι οι…
Borknagar - True North θυμίζουν περισσότερο progressive μπάντα με black metal επιρροές πλέον. Α, και τα φωνητικά του Simen είναι ίσως τα καλύτερα της πλούσιας καριέρας του.
Blut Aus Nord - Hallucinogen, ηχητικά το θεωρώ κοντά στην τριλογία του Memoria Vetusta, βασισμένο επίσης στην ατμόσφαιρα και μελωδία, με λίγο περισσότερα ψήγματα (όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος του) ψυχεδέλειας. Ευπρόσδεκτος ο πρωταγωνιστικός ρόλος της lead κιθάρας (δικαίως) με τα φωνητικά σε συνοδευτικό ρόλο.

Τα υπόλοιπα:
Critical Defiance - Misconception To thrash album της χρονιάς για μένα, αγνό, τίμιο, παλιάς κοπής, από το οποίο έχασαν στο νήμα οι…
Possessed με το Revelations of Oblivion …και ο μόνος λόγος είναι πως το…
Black Arts and Alchemy του/των Hellripper είναι EP και όχι πλήρες άλμπουμ (δείγμα εδώ), ειδάλλως θα ήταν (ψηλά) στο τοπ-5 μου.
Mgła - Age of Excuse καμία έκπληξη εδώ, συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το επίσης αγαπημένο Excercises in Futility. Ο Darkside είναι μάλλον ο καλύτερος drummer στον κόσμο.
Alcest - Spiritual Instinct διάβασα πολλούς απογοητευμένους, μάλλον το ταρακούνησαν τα απόνερα του Kodama, ωστόσο συνεχίζω να απολαμβάνω τους Alcest και ας μην επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους σε κάθε τους κυκλοφορία.
Chevalier - Destiny Calls Καλοπαιγμένο, νοσταλγικό epic/heavy/speed metal στα χνάρια των Omen και των Brocas Helm. Δείγμα.
White Ward - Love Exchange Failure Πολλοί τους παρομοιάζουν με τους Deafheaven (προφανώς λόγο post black), εμένα μου θυμίζουν περισσότερο τους Νορβηγούς Shining σε κατατονικά.
Rammstein. Tο αποτέλεσμα δικαιώνει την προσμονή. “Creativity without losing their fundamentals” διάβασα κάπου και συμφωνώ.

Γενικά δεν ακούω πολλούς νέους δίσκους κάθε χρόνο , φέτος θεωρώ ότι κάτι άκουσα για τα δεδομένα μου

Ορίστε η λίστα μου με εκείνα που μου άρεσαν περισσότερο από αυτά τα λίγα που άκουσα

1. Atlantean Kodex - The Course of Empire
2. Enforcer - Zenith
3. Leprous - Pitfalls
4. Critical Defiance - Misconception *** ευχαριστώ ρε @Alejandro.m , πραγματικά
5. Sacred Reich - Awakening
6. Devin Townsend - Empath
7. As I Lay Dying - Shaped By Fire
8. Rival Sons - Feral Roots *** πέρυσι είχαμε Graveyard , φέτος αυτό . Άντε και του χρόνου
9. The Devil and the Almighty Blues - Tre
10. Green Lung - Woodland Rites *** Ευχαριστώ ρε Rocking.gr , και τις ανούσιες ( ;; ) λίστες σου τι θα 'κανα χωρίς εσένα . Εδώ έχουμε να κάνουμε με σπουδαία πράματα . Απευθείας στη λίστα μου

ΥΓ : έχω σημαντικές εκκρεμότητες ακόμα. Να ακούσω ( ξανά ) hypno5e , year of the goat , smoulder , traveler , Tanith . Παίζει να αλλάξει η λίστα

Ήταν πολύ καλή χρονιά.Σίγουρα θα έχω δίσκους του 2019 και στα top της δεκαετίας.Για φέτος πάντως πάμε…χωρίς σειρά προτεραιότητας…

Orodruin - Ruins Of Eternity
Traveler - Traveler
Leprous - Pitfalls
Rival Sons - Feral Roots
In Aevum Agere - Canto III
Fvneral Fvkk - Carnal Confessions
Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell
Helloween - United Alive
Brutus - Nest
Devin Townsend - Empath

78247629_569768470255358_1922828563174653952_n2048×1412 289 KB

Φετινή 20άδα, αν δεν αλλάξει κάτι μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Δυνατή χρονιά, ειδικά στο underground.

Να αφήσω και αυτό εδώ το late entry έπος…

Nocturnalia - III: Winter

Ωραία εποχή αυτή με τις λίστες, γίνεται καλή επανάληψη, βρίσκουμε και πράγματα ενδιαφέροντα να περάσουν όμορφα οι πρώτες μέρες του νέου έτους… Καλή χρονιά η φετινή πολλοί δίσκοι και τρύπιες τσέπες… Έχουμε και λεμε:

A.O.T.H

knocked loose-a different shade of blue

Ξεκάθαρα και με διαφορά ότι καλύτερο την περσινή χρονιά, οι πιτσιρικάδες από το Κεντάκι δεν αφήνουν τίποτα όρθιο…

#2-5
2.pangaea-vespr
3.rammstein-rammstein
4.fever 333-strenght in numb333rs
5.enterprise earth-luciferous

#6-10
6.left behind-no one goes to heaven
7.cloak-the burning dawn
8.tool-fear inoculum
9.soen-lotus
10.slipknot-we are not your kind

#11-20
11.cattle decapitation-death atlas
12.bring me the horizon-amo
13.lindemann-f&m
14.cult of luna-a dawn to fear
15.counterparts-nothing left to love
16.while she sleeps-so what
17.killswitch engage-atonement
18.opeth-in cauda venenum
19.stray from the path-internal atomics
20.baroness-gold and grey

Nα πω και τα δικα μου με μια επιφυλαξη μηπως βγει τιποτα καλο μεχρι τις γιορτες. Γενικα ακουσα αρκετα πραματα φετος, αλλα λιγοι δισκοι μου αρεσανε ολοκληροι. Μαλλον μονο τα 3 πρωτα της λιστας μου. Οι υπολοιπες θεσεις ειναι λιγο πιο χυμα και βασιζονται σε εντυπωσεις, ατμοσφαιρα και μεμονωμενα τραγουδια

1. Atlantean Kodex - The Course of Empire Στανταρακια και για την δεκαετια μαζι με τον προκατοχο του
2. Thronehammer - Usurper of the Oaken Throne Αρχετυπικο ματωμενο πεδιο μαχης καπου στην τουνδρα, ενω απο κατω σειονται οι τεκτονικες πλακες…
3. Orodruin - Ruins of Eternity Πολυ ομορφο γλυκοπικρο doom
4. Nocturnus AD - Paradox Aπολαυστικο
5. In Aevum Agere - Canto III To Tales of Creation των φτωχων
6. Gothic Stone - Haereticus Empyrium Dooμιζον χεβυ με ιταλοχορορ συνθια κ τραγοουδιαρη τον πρωτο των Doomsword. Ολα τελεια, αλλα θα ηθελα καλυτερες συνθεσεις. Ελπιδοφορο
7. Smoulder - Times of Obscene Evil and Wild Daring Το Sword Woman παραμενει τεραστιο επος για μενα. Καθοτι και λιγο ντουμομονοχνωτος θα πω οτι αν κυριαρχουσε αυτο το υφος στα τραγουδια τους και οχι και οι τρουιλες, τοτε θα ημουνα τρελος για την παρτη τους.
8. Old Sorcery - Strange and Eternal Πολυ ωραιο dungeon synth που σε σημεια με παραπεμπει στις μουσικες του HeroQuest k του Shadow of the Beast
9. DÖ - Αstral Death Cult Massive γκρουβυ σαικεντελικ μπλακιζον σλατζοντουμ
10. Megaton Sword - Niralet Και μονο για το Vulva of the Nightfall , που ναι το ιδανικα δυστροπο ιδιαιτερο επικο ακουσμα για μενα, μπαινουν δικαιωματικα. Ελπιδοφοροι κ αυτοι.
11. Ordos - The End Περιεργο σκατοψυχο στοουνεροντουμ που με μαγνητιζει με την περιρρεουσα ατμοσφαιρα του
12. Capilla Ardiente - The Siege Μ αρεσε πολυ ο ηχος. Επισης σε σημεια, και αυτο ειναι μεγαλο κοπλιμαν, μου θυμισανε Solitude Aeturnus του Through The Darkest Hour. Απλα και με αυτους δεν τρελαθηκα συνθετικα
13. Helvetets Port - From Life to Death Γραφικο παλιομοδιτικο χεβυ, αλλα καποια τραγουδια τους μου αρεσανε πολυ. Πχ
14. Merlin - The Mortal Εσκασε απο το πουθενα και ειχε στιγμες που μου αρεσανε πολυ. Υπνωτιστικα παρανοικο ελαφροροκοντουμιζον ακουσμα. Κομματαρα με ωραιο σαξοφωνο
15. Blood Incantation - Hidden History of the Human Race Eντυπωσιακος δισκος. Αν το χα ακουσει πιο πολυ θα το χα και πιο ψηλα σιγουρα.
16. Obsequiae - The Palms of Sorrowed Kings Πολυ ομορφη μουσικη. Μεσαιωνικες νοστλαγικες ατμοσφαιρες. Θα προτιμουσα διαφορετικα φωνητικα. Και αυτο θα το χα πιο ψηλα πιστευω αν ειχε βγει νωριτερα
17. Diplodocus - Slow and Heavy Κατι αντιστοιχο με τους Old Sorcery. Παλιακο dungeon synth…η οπως λενε και οι ιδιοι dino synth
18. Fvneral Fvkk - Carnal Confessions Να πω την αμαρτια μου περιμενα μου αρεσει περισσοτερο. Μου θυμιζει πολυ τους Isole. Eνα υφος που μ αρεσει, αλλα δεν με ενθουσιαζει.

Σαν μπονους θα αναφερω και δυο φετινες κυκλοφοριες που τα ισοπεδωνουν ολα διαχρονικα
Into Glory Ride Imperial Edition MMXIX και Hail To England Imperial Edition MMXIX

Α καλαααα…ξεχασα το Rammstein. Πολυ ωραιος δισκος. Σιγουρα στην δεκαδα μου

Μια δυνατή 12άδα και κατ’ αλφαβητική σειρά:

Arch/Matheos - “Winter Ethereal”: Υπέροχος δίσκος με υπέροχες συνθέσεις και υπέροχες συνεισφορές από όλους τους μετέχοντες, μηδενός εξαιρουμένου. Δίχως να θέλω επουδενί να υπονομεύσω τους δύο τελευταίους Fates δίσκους, η έμπνευση του Jim σε αυτό εδώ και το ντεμπούτο είναι πλουσιοτάτη. Ο δε Arch, απομακρυνόμενοι από μύθους περί επικής συνέχειας του “Awaken the Guardian” αποδεικνύεται, για μένα, υπεράνω του ιδανικού για να ανταποκριθεί στο παρόν.

Brutus - “Nest”: Όσο δεν καταφέρνουν να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο άλλο τόσο δημιουργούν μία τόσο δυνατή έλξη να θέλεις να τους ακούς ξανά και ξανά. Καταιγιστικοί και μοναδικοί. Και αυτό το “Sugar Dragon” εμπεριέχει μέσα του όλα τα σύμπαντα του post ήχου.

Caldera - “Tephra”: Όταν κάτι τέτοιοι δίσκοι σκάνε από το πουθενά, χωρίς να είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτό που συμβαίνει είναι από τις πιο ωραίες μουσικές εμπειρίες. Δεν έχεις τίποτα να πεις πριν για να προϋπαντήσεις κάτι και αφού το ακούσεις, προτιμάς να το ξανακούσεις και μετά να αναφερθείς σ’ αυτό. Πολύ δυνατό ντεμπούτο και μακάρι τα παιδιά να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να συνεχίσουν.

Dold Vorde Ens Navn - “Gjengangere I Hjertets Mørke”: Αν αφήσουμε στην άκρη από που προέρχεται ο καθένας τους και μείνουμε μόνο στο τι έκαναν μέσα σε αυτό το ΕΡ, τα πράγματα θα είναι πιο καθαρά. Μαζεύτηκαν, τα έβαλαν κάτω και είπαν “θέλουμε να γράψουμε αυτά τα τραγούδια, έτσι κι έτσι”. Το ότι ο Vik ακούγεται σαν τον Aldrahn δεν είναι καθόλου μα καθόλου αρνητικό. Τουναντίον, δείχνει το πόσο εύρος έχει να μουσικοποιεί σκέψεις.

Electric Litany - “Under A Common Sky”: Δίσκος απαλός, σιωπηλός, χρωματιστός και μεγαλειώδης. Αξίζει και με το παραπάνω κάθε εγκωμιαστικός λόγος για χάρη του, αν και στο τέλος καμιά λέξη και κανένας λόγος δε θα είναι τόσο αναγκαίος όσο το να ακούγεται ο ίδιος.

Leprous - “Pitfalls”: “Rage for Order”, “Promised Land”, “A Pleasant Shade of Grey”, “Shadows of the Sun”, “The Art of Navigating by the Stars” και η λίστα συνεχίζεται φτάνοντας μέχρι σήμερα στο “Pitfalls”. Παρά τις όποιες απόψεις μας - αποδοχή του δίσκου και μη - το ένα και σημαντικό δεν αλλάζει, ούτε και καταργείται. Οι Leprous κυκλοφόρησαν κάτι άνευ προηγουμένου για τους ίδιους και το ήθελαν, το είχαν ανάγκη. Δεν νοιάστηκαν για το τι θα πούμε. Από την άλλη πλευρά, δείχνουν το αυθεντικό progressive που δεν κλείνεται σε λεκτικές γραμμές. Ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από τη συγκεκριμένη μπάντα.

Mother of Millions - “Artifacts”: Το “Sigma” είναι μια κορυφή, ένας εσωστρεφής δίσκος που δεν εξαντλείται, αλλά δίνει πάτημα για μια συνέχεια. Η μπάντα είχε αρκετές επιλογές, εκ των οποίων η μία που ακολούθησαν ήταν να γράψουν κάτι που να ακούγεται τόσο όμορφο και που να μην καταλήγεις να κάθεσαι και να το συγκρίνεις με τον προκάτοχό του. Εν πρώτοις, φαίνεται κάτι λίγο, αλλά εν τέλει είναι αρκετό για να το ευχαριστιέσαι.

Mother Turtle - “Three Sides to Every Story”: Λοιπόν, η συγκεκριμένη μπάντα θα μπορούσε να τα είχε παρατήσει κι εμείς - οι λίγοι - να αναλωνόμασταν στο ότι ήταν φτιαγμένοι για μεγαλύτερα και ότι οι καιροί τους αδίκησαν και άλλες τέτοιες ιστορίες (να 'χαμε να λέγαμε). Οι Mother Turtle είναι ζωντανοί επειδή θέλουν να παίζουν μουσική. Είναι ζωντανοί επειδή είναι ανήσυχοι και η ανησυχία τους γίνεται γαλήνη πάνω στο πεντάγραμμο. Είναι ζωντανοί επειδή δε μπορούν να επαναπαύονται στο παρελθόν κι ευγενικά “αφήνουν στην άκρη” τρία μέλη τους για να βγει αυτός ο δίσκος, Tech καταστάσεις, όχι αστεία.

Opeth - “In Cauda Venenum”: Η μπάντα πήρε το χρόνο της, δε βιάστηκε και δημιούργησε αυτό το άλμπουμ. Παρότι δεν πρόκειται να ξανακούσω το “Sorceress” οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν αναγκαίο για να βγει κάτι, ας πούμε, πιο φρέσκο και ανθηρό. Χωρίς να έχω ιδέα τι μουσική ακούει ο Mikael απ’ όλο τον κόσμο και τη χώρα μας, χαίρομαι που κάθε φορά στο “Lovelorn Crime” συναντώ ορχηστρικά σημεία από το “Χαμόγελο της Τζοκόντα”. Όσο για το “All Things Will Pass”…

Soen - “Lotus”: Είναι εξίσου σημαντικό με όλα τα παραπάνω να κυκλοφορούν δίσκοι σαν αυτόν εδώ που τα τραγούδια του να είναι τόσο τραγουδιστά. Συναισθηματικοί όσο δεν πάει και προσωπικά μ’ αρέσει πάρα πολύ που τους αποδίδω στοιχεία των Madrugada. Έχω φίλο που του πρότεινα το δίσκο και τους ερωτεύτηκε όσο κανέναν άλλον καινούργιο δίσκο που έχει ακούσει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Syberia - “Seeds of Change”: Δε θα πω ψέματα ότι έναν τέτοιο δίσκο μετά το ντεμπούτο των we.own.the.sky τον περίμενα γενικά. Να είναι ηρωικός, κιθαριστικός, ευθύς και με μία ροκ διάθεση, όπου το σύνολο των τραγουδιών να λειτουργούσε σαν πυροτέχνημα. Αυτό το καταφέρνουν οι Ισπανοί και με κερδίζουν συνέχεια.

We.own.the.sky - “Home”: Μετά από το ντεμπούτο περίμενα πώς και πώς το διάδοχό του. Δεν είναι καθόλου καθαρόαιμος post rock δίσκος, αλλά νομίζω ότι κάνουν ό,τι έκαναν και οι maybeshewill ειδικά με το “Fair Youth” - δίνουν ένα άλλο χρώμα για το τι μπορεί να είναι το post rock. Εξαιρετικοί και αυτή τη φορά σε προκαλούν να δώσεις άλλο χρόνο για το δίσκο.

η λίστα από το ωραίο μπλογκ του καραολίδη για το 2019, έντονα μη μεταλλική όπως πάντα, αλλά όλο και κάποιος μπορει να ακούσει κάτι που δεν ήξερε, οπότε, κέρδος.

Πολλές καρδιές για το νο3

@Aldebaran θενκς για το Helium horse fly το είχα στα υπόψιν αλλά το είχα αφήσει στην άκρη, ευκαιρία να το «πιάσω»

Σου άρεσε τόσο πολύ το Kayo Dot? Δεν μπορώ να πω το ίδιο δυστυχώς.

Μου πήρε αρκετές ακροάσεις για να ξεδιπλωθεί αλλά ναι, μου άρεσε πάρα πολύ το ‘‘Blasphemy’’. Έχει και πάρα πολύ ωραίο concept.
Helium Horse Fly…παραμιλάω με αυτό το γκρουπ!

Παραδόξως συμφωνώ με το ροκινγ, κοίτα να δεις. Feral Roots για εμένα, τοπ οβ ποπς και δεκαετίας μην πω. ;p Και δεν ξέρω και πώς να περιγράψω σε πόσα επίπεδα με συγκινεί αυτή η μπάντα και πόσο χτίζεται μέσα μου. Νιώθω σαν το 15χρονο που ανακάλυψε τους ζεππελιν. Τους αγαπώ, γκρουπικιετς, καλά να ναι τα παιδιά. <3

Χωρίς ρανκινγκ, με πολύ πρόχειρη σκέψη και χωρίς να έχω ακούσει πολλά “μαστ”, μερικές φετινές δισκάρες που μου έρχονται
Motorpsycho - The Crucible
Blut aus Nord - Hallucigen
Phil Judd - Flightless Bird
Tedeschi Trucks Band - Signs
The Magpie Salute - High Water II
Chris Robinson Brotherhood - Servants of the Sun
Big Business - The Beast You Are

Αν τα βάλω κάπως κάτω και εγκαίρως, θα επανέλθω πιο οργανωμένη

Ορίστε και το είχα πει ότι ο δίσκος των TΟΟL είναι ο κορυφαίος δίσκος για το 2019.