Μια δυνατή 12άδα και κατ’ αλφαβητική σειρά:
Arch/Matheos - “Winter Ethereal”: Υπέροχος δίσκος με υπέροχες συνθέσεις και υπέροχες συνεισφορές από όλους τους μετέχοντες, μηδενός εξαιρουμένου. Δίχως να θέλω επουδενί να υπονομεύσω τους δύο τελευταίους Fates δίσκους, η έμπνευση του Jim σε αυτό εδώ και το ντεμπούτο είναι πλουσιοτάτη. Ο δε Arch, απομακρυνόμενοι από μύθους περί επικής συνέχειας του “Awaken the Guardian” αποδεικνύεται, για μένα, υπεράνω του ιδανικού για να ανταποκριθεί στο παρόν.
Brutus - “Nest”: Όσο δεν καταφέρνουν να ανακαλύψουν κάτι καινούργιο άλλο τόσο δημιουργούν μία τόσο δυνατή έλξη να θέλεις να τους ακούς ξανά και ξανά. Καταιγιστικοί και μοναδικοί. Και αυτό το “Sugar Dragon” εμπεριέχει μέσα του όλα τα σύμπαντα του post ήχου.
Caldera - “Tephra”: Όταν κάτι τέτοιοι δίσκοι σκάνε από το πουθενά, χωρίς να είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτό που συμβαίνει είναι από τις πιο ωραίες μουσικές εμπειρίες. Δεν έχεις τίποτα να πεις πριν για να προϋπαντήσεις κάτι και αφού το ακούσεις, προτιμάς να το ξανακούσεις και μετά να αναφερθείς σ’ αυτό. Πολύ δυνατό ντεμπούτο και μακάρι τα παιδιά να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να συνεχίσουν.
Dold Vorde Ens Navn - “Gjengangere I Hjertets Mørke”: Αν αφήσουμε στην άκρη από που προέρχεται ο καθένας τους και μείνουμε μόνο στο τι έκαναν μέσα σε αυτό το ΕΡ, τα πράγματα θα είναι πιο καθαρά. Μαζεύτηκαν, τα έβαλαν κάτω και είπαν “θέλουμε να γράψουμε αυτά τα τραγούδια, έτσι κι έτσι”. Το ότι ο Vik ακούγεται σαν τον Aldrahn δεν είναι καθόλου μα καθόλου αρνητικό. Τουναντίον, δείχνει το πόσο εύρος έχει να μουσικοποιεί σκέψεις.
Electric Litany - “Under A Common Sky”: Δίσκος απαλός, σιωπηλός, χρωματιστός και μεγαλειώδης. Αξίζει και με το παραπάνω κάθε εγκωμιαστικός λόγος για χάρη του, αν και στο τέλος καμιά λέξη και κανένας λόγος δε θα είναι τόσο αναγκαίος όσο το να ακούγεται ο ίδιος.
Leprous - “Pitfalls”: “Rage for Order”, “Promised Land”, “A Pleasant Shade of Grey”, “Shadows of the Sun”, “The Art of Navigating by the Stars” και η λίστα συνεχίζεται φτάνοντας μέχρι σήμερα στο “Pitfalls”. Παρά τις όποιες απόψεις μας - αποδοχή του δίσκου και μη - το ένα και σημαντικό δεν αλλάζει, ούτε και καταργείται. Οι Leprous κυκλοφόρησαν κάτι άνευ προηγουμένου για τους ίδιους και το ήθελαν, το είχαν ανάγκη. Δεν νοιάστηκαν για το τι θα πούμε. Από την άλλη πλευρά, δείχνουν το αυθεντικό progressive που δεν κλείνεται σε λεκτικές γραμμές. Ό,τι καλύτερο έχω ακούσει από τη συγκεκριμένη μπάντα.
Mother of Millions - “Artifacts”: Το “Sigma” είναι μια κορυφή, ένας εσωστρεφής δίσκος που δεν εξαντλείται, αλλά δίνει πάτημα για μια συνέχεια. Η μπάντα είχε αρκετές επιλογές, εκ των οποίων η μία που ακολούθησαν ήταν να γράψουν κάτι που να ακούγεται τόσο όμορφο και που να μην καταλήγεις να κάθεσαι και να το συγκρίνεις με τον προκάτοχό του. Εν πρώτοις, φαίνεται κάτι λίγο, αλλά εν τέλει είναι αρκετό για να το ευχαριστιέσαι.
Mother Turtle - “Three Sides to Every Story”: Λοιπόν, η συγκεκριμένη μπάντα θα μπορούσε να τα είχε παρατήσει κι εμείς - οι λίγοι - να αναλωνόμασταν στο ότι ήταν φτιαγμένοι για μεγαλύτερα και ότι οι καιροί τους αδίκησαν και άλλες τέτοιες ιστορίες (να 'χαμε να λέγαμε). Οι Mother Turtle είναι ζωντανοί επειδή θέλουν να παίζουν μουσική. Είναι ζωντανοί επειδή είναι ανήσυχοι και η ανησυχία τους γίνεται γαλήνη πάνω στο πεντάγραμμο. Είναι ζωντανοί επειδή δε μπορούν να επαναπαύονται στο παρελθόν κι ευγενικά “αφήνουν στην άκρη” τρία μέλη τους για να βγει αυτός ο δίσκος, Tech καταστάσεις, όχι αστεία.
Opeth - “In Cauda Venenum”: Η μπάντα πήρε το χρόνο της, δε βιάστηκε και δημιούργησε αυτό το άλμπουμ. Παρότι δεν πρόκειται να ξανακούσω το “Sorceress” οφείλω να παραδεχτώ ότι ήταν αναγκαίο για να βγει κάτι, ας πούμε, πιο φρέσκο και ανθηρό. Χωρίς να έχω ιδέα τι μουσική ακούει ο Mikael απ’ όλο τον κόσμο και τη χώρα μας, χαίρομαι που κάθε φορά στο “Lovelorn Crime” συναντώ ορχηστρικά σημεία από το “Χαμόγελο της Τζοκόντα”. Όσο για το “All Things Will Pass”…
Soen - “Lotus”: Είναι εξίσου σημαντικό με όλα τα παραπάνω να κυκλοφορούν δίσκοι σαν αυτόν εδώ που τα τραγούδια του να είναι τόσο τραγουδιστά. Συναισθηματικοί όσο δεν πάει και προσωπικά μ’ αρέσει πάρα πολύ που τους αποδίδω στοιχεία των Madrugada. Έχω φίλο που του πρότεινα το δίσκο και τους ερωτεύτηκε όσο κανέναν άλλον καινούργιο δίσκο που έχει ακούσει τα τελευταία πέντε χρόνια.
Syberia - “Seeds of Change”: Δε θα πω ψέματα ότι έναν τέτοιο δίσκο μετά το ντεμπούτο των we.own.the.sky τον περίμενα γενικά. Να είναι ηρωικός, κιθαριστικός, ευθύς και με μία ροκ διάθεση, όπου το σύνολο των τραγουδιών να λειτουργούσε σαν πυροτέχνημα. Αυτό το καταφέρνουν οι Ισπανοί και με κερδίζουν συνέχεια.
We.own.the.sky - “Home”: Μετά από το ντεμπούτο περίμενα πώς και πώς το διάδοχό του. Δεν είναι καθόλου καθαρόαιμος post rock δίσκος, αλλά νομίζω ότι κάνουν ό,τι έκαναν και οι maybeshewill ειδικά με το “Fair Youth” - δίνουν ένα άλλο χρώμα για το τι μπορεί να είναι το post rock. Εξαιρετικοί και αυτή τη φορά σε προκαλούν να δώσεις άλλο χρόνο για το δίσκο.
