Και αν δεν εχεις πικαπ?
τωρα που τελειωσαμε τα εορταστικα, ας πω και αυτα που νιωθω.
εγω πατνως δεν καταλαβαινω τις μπαντες τυπου Rival Sons. Στα αυτιά μου ειναι μουσικη που βαζει ο ηχοληπτης στο PA οταν στηνει η επομενη μπαντα.
Με - ομολογουμένως - μια ακρόαση, μου φανταζει ανευρο, αναμασημενο και δίχως κατιναπει ροκακι της γραμμης (τραινο που ουδεποτε θα παρω, ουτε στην οριτζιναλ εκδοση του), οποτε σιγουρα δεν ειναι για μενα.
Η λιστα ομως ειναι ωραια και με ποικιλια.
Το Fontaines DC δεν καταλαβαιινω καθολου βεβαια πως βρεθηκε στο 3. Ακομα και για κάτι που θα ηταν πολυ πιο κοντα στα ακουσματα μου, δε μου αρεσε ουτε λιγο. Φαντάσου δηλαδή να έβγαινε το IDLES φέτος, θα πήγαινε πρώτο;
Ραντεβου στις ξεχωριστες λιστες συντακτων.
6 Likes
Σε. Λατρεύω. Επιτέλους κάποιος το είπε!
1 Like
Πάρε πικάπ 
.
7 Likes
glenn hughes/tony iommi wannabeeδες οι rival sons να τα λέμε όλα 
Είχα ψάξει τους Rival Sons τότε που άνοιγαν για τους Black Sabbath. Δεν μου έκαναν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση και από τότε δεν ξανά ασχολήθηκα μαζί τους.
Για μένα ο καλύτερος δίσκος για το 2019 είναι το Fear Inoculum και σας το λέει κάποιος που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερος fan των Tool.
1 Like
Μπα, η συλλογή είναι σε CD και εκεί θα συνεχίσει.
Πλεον το να ξεκινήσω να παίρνω βινύλιο, θα ήταν 1) οικονομική καταστροφή 2) θα έβγαζε το fun της υποθεσης, καθότι ψυχαναγκαστικός, θα έπρεπε πρώτα να πάρω τα υπεργαμάτα αλμπουμ που έχω και μετά να συνεχιζα με πράγματα που δεν έχω. Ήδη δυσκολεύομαι μόνο που το σκέφτομαι 
5 Likes
been there, done that (still going on)
been there, done that (still going on)
2 Likes
Οπότε θα μπορούσα πολύ ανετα, αντι να παίρνω παίχνίδια για τον μεγάλο, να του πω (φωνή νταλικιέρη)“ακου ρε μαλακισμένο να μαθαίνεις λίγο” και να χρησιμοποιώ τις ζελατινες των δίσκων αντι για pampers στην μικρή.
Χμ, not bad.
4 Likes
Επισης, γιατι να ακους μουσικη σε χαμηλοτερη ποιοτητα.
1 Like
Βασικά, και τα δύο έχουν θέματα ποιότητας. Διαφορετικά προβλήματα το καθένα κι άρα όχι συγκρίσιμα. Συμπέρασμα: το live έχει την βέλτιστη ποιότητα και για να πας εκεί χρειάζεσαι τα λεφτά που γλιτώνεις αγοράζοντας το CD όπως κάνω εγώ
https://www.vox.com/2014/4/19/5626058/vinyls-great-but-its-not-better-than-cds
On topic:
Χαίρομαι για Rival Sons γιατί δείχνει πως δεν είμαστε λίγοι οι Tool Fans που δεν χαρήκαμε το 2019 με το νέο Tool. Νιώθω λιγότερο προδότης στην αγαπημένη μου μπάντα. Και σε κάθε περίπτωση, αν ένας δίσκος των Tool χρειάζεται 1+ χρόνο για να ωριμάσει μέσα σου και να τον εκτιμήσεις, τότε καλώς δε θα είναι στους καλύτερους δίσκους εκείνης της χρονιάς (ναι, ελπίζω ακόμη πως θα τον εκτιμήσω στο μέλλον όπως έκανα με το 10’000 days).
Από εκεί και πέρα, η προκατειλημένη μου άποψη είναι πως πολύ μου αρέσει όλη η φετινή 30αδα του rocking. Εξαιρετικός οδηγός ως προς το τι να ακούσουμε πρώτα από το 2019 εμείς που φέτος δε βρήκαμε τον χρόνο να ακούσουμε όσους νέους δίσκους ακούγαμε παλιότερα. Με το καλό να μας έρθουν οι ανασκοπήσεις και οι λίστες των συντακτών 
8 Likes
Η καινοτομία είναι ένα από τους παράγοντες. Η βαρύτητα που δίνει ο καθένας μας στους εκάστοτε παράγοντες είναι αρκετά υποκειμενικός, αλλά δεν θα έπρεπε από μόνος του να ορίζει την τελική κρίση κάποιου κατ’ εμέ.
Ένας παράγοντας που μετράει περισσότερο για μένα είναι τα τραγούδια. Και το “Feral Roots” έχει μερικά από τα καλύτερα classic rock τραγούδια των τελευταίων αρκετών ετών.
Επίσης, πατάνε σε παραδοσιακές δομές και ήχους, αλλά εγώ διακρίνω προσωπικότητα και όχι αντιγραφή (δεν θα τους συγκρίνω καν με καρικατούρες τύπου Greta Von Fleet).
Με αυτή την προσωπικότητα και τα τραγούδια καταφέρνουν να με κερδίζουν σε ένα ύφος που πλέον η συντριπτική πλειονότητα νέων μουσικών εδώ και πάρα πολλά χρόνια με κάνει να βαριέμαι αφόρητα. Οι Rival Sons, όμως, το κάνουν τόσο καλά - ειδικά σε αυτό το άλμπουμ - που με κερδίζουν με ευκολία.
Δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς για το προσωπικό μου γούστο (αυτά στις προσωπικές μας λίστες) αλλά το θεωρώ μια 100% άξια και αντιπροσωπευτική επιλογή για την rock μουσική του σήμερα.
6 Likes
Εμείς που κάνουμε προσωπικές λίστες;;; Στα καλύτερα του 19 ή εδώ ;;
Αν έχει και ροκ η λίστα εδώ, αλλιώς στο άλλο
1 Like
Αυτό είναι που πρέπει όλοι να κρατάτε στην άκρη του μυαλό σας σχετικά με όλες αυτές τις συγκεντρωτικές λίστες είτε είναι για μουσική είτε για σινεμά. Ο συντάκτης με τα πιο κοντινά σας γούστα στο αντικείμενο του περιοδικού είναι ένας και επομένως η συγκεντρωτική λίστα θα είναι όλο και πιο μακριά από τα προσωπικά γούστα αυτού του συντάκτη. Με τις προσωπικές λίστες μόνο έχει νόημα να ψάχνετε να ταυτιστείτε.
Αυτό που κρατάω εγώ από τις λίστες αυτές δεν είναι πως το Νο1 είναι το τάδε κι άρα είναι ανώτερο του Νο 30. Δεν ισχύει αυτό. Ίσως το Νο 30 να διδάσκεται στα ωδεία σε λίγα χρόνια: ποιος είμαι εγώ για να ξέρω; Πρέπει να δεχτώ όμως πως το Νο 1 έχει περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με το Νο 30 να αγαπηθεί ως δίσκος μέσα στον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας του από τον τυχαίο ροκά/μεταλά που μπορεί η αγαπημένη του μπάντα να είναι η οποιαδήποτε. Εγώ τις διαβάζω αυτές τις λίστες για να ενημερωθώ ως καταναλωτής κι όχι για να συμφωνήσω/διαφωνήσω. Το Leprous π.χ. δε το άκουσα: αλλά τώρα θα κάτσω να το ακούσω γιατί είναι Νο 2. Πριν επιμείνω στην προκατάληψη μου πως δε θα μου αρέσει, σώφρον θα ήταν να με αμφισβητήσω στο συγκεκριμένο δίσκο και να τον ακούσω. Αν δε μου αρέσει, πάλι Νο 2 θα έπρεπε να ήταν.
6 Likes
Όσον αφορά το debate βινύλιο cd, το ότι ένα άρθρο μπορεί να προβάλει πέντε επιχειρήματα βασισμένο σε τεχνικά χαρακτηριστικά που μπορεί να καταλάβουν μόνο ειδικοί, δεν σημαίνει ότι φανερώνει την απόλυτη αλήθεια. Κάλλιστα ένας τύπος με τεχνική γνώση μπορεί να αντιπαραβάλλει επιχειρήματα και εμεις ο απλός λαός να μην καταλάβουμε τίποτα.
Το θέμα είναι 1ον) τι σου αρέσει περισσότερο να ακούς και 2ον) και τι σου αρέσει να ακούς, υπό τον περιορισμό ότι υπάρχουν κακές παραγωγές cd και κακές παραγωγές βινυλίου.
Αν πάρεις μία πολύ καλά διατηρημένη 70s κόπια αμερικάνικη ή έστω αγγλική με καλή παραγωγή, και την συγκρίνεις με την επανέκδοση σε cd, ειδικά από τα 90s, μάντεψε ποιος κερδίζει. Ο λόγος είναι προφανής: Η ηχογράφηση έγινε αναλογικά και πέρασε σε αναλογικό μέσο, και μετά από 30 χρόνια πάει κάποιος να παρει τα master-ταινιες με την φθορά που συνεπάγεται, για να το μετατρέψει σε ψηφιακό. Ε, δεν γίνεται.
Υπό την λογική ότι σήμερα πουλάει πρώτα το digital μετά το βινύλιο και μετά το cd, κατά την γνώμη μου θα προσεχθεί το digital επειδή θα το ακούσει περισσότερος κόσμος, το βινύλιο επειδή θα το πληρώσει περισσότερος κόσμος, και το cd θα το γράψουν όλοι στα παπάρια τους.
Καλώς η κακώς, το βινύλιο δεν θα πεθάνει ποτέ μιας και έχει ζήσει πανω από 100 χρόνια συνολικά και κατάφερε να επιβιώσει έναν παρολιγον αφανισμό, ενώ το cd, παρότι το έχω αγαπήσει κι αυτό, καλά θα κανει και θα ψοφήσει, καθώς δεν προσφέρει πολλά περισσότερα από το digital, κυρίως όσον αφορά την ευκολία. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι οι εταιρείες αισχροκέρδισαν με το cd μέχρι αηδίας (είναι γνωστά τα κόστη). Βέβαια, ούτε τα τωρινά βινύλια με συνεπαίρνουν, με τιμή διπλάσια από αυτή που είχαμε συνηθίσει και πληθωρική λογική που τα κανει να μοιαζουν με εγκυκλοπαίδιες.
Σε μια κάποια αντιστοιχία, δεν μπορείς να είσαι αυθεντικός ροκάς και να μην παραδέχεσαι ότι το golden age της ροκ μουσικής είναι αυτό που πρεσβεύουν οι rival sons (οι οποίοι το κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον σήμερα), η ακόμη χειρότερα να είσαι ροκάς ή μεταλλάς και να μην αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να ακούς 80s 90s 00s χωρίς να ακούς 60s και 70s. Όπως επίσης ότι οι πειραματισμοί οι επιμιξίες και οι πρωτοπορίες όσο περνάνε τα χρόνια είναι όλο και πιο σπάνιο να βγάλουν πρώτης τάξως αποτέλεσμα. Βεβαιώς, το γεγονός δεν θα ξαναβγούν beatles, judas priest ή cure ξέρω γω, δεν σημαίνει ότι θα πεθάνει αυτή η μουσική, απλά θα συνεχίσει να έχει μια σεβαστή υπόσταση. Ηταν τεράστιο το άλμα που έγινε από τα 60s και μετά, ειδικα σε σύγκρισή με ότι μουσικές προηγήθηκαν.
6 Likes
Με όλη την αγάπη, αλλά αυτό το σχόλιο είναι ο ορισμός του Ok boomer… Ή στην δική μας subculture, ο ροκοπατέρας ή μεταλοπατέρας.
Προφανώς εαν είσαι “αυθεντικός ροκάς” (που δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό), αγαπάς αυτήν την μουσική και θα ψάξεις την ιστορία της.
Όμως αν ένα νέο παιδί σου πει “ρε μάστορα σέβομαι Led Zeppelin ή Beatles, αλλά δεν απολαμβάνω πραγματικά την μουσική τους όσο και να προσπαθώ, μου φαίνεται πολύ παλιά”, μπορείς να του πεις ότι δεν είναι “αυθεντικός ροκάς” ή ότι δεν αγαπάει αυτήν την μουσική; Δεν είναι κατανοητό αυτό;
Το golden age αυτής της μουσικής ήταν αυτό ιστορικά, αλλά αυτό επίσης μπορεί να μην μας ενδιαφέρει καθόλου, αλλά να ανήκει στα βιβλία της ιστορίας. Τι με νοιάζει εμένα η επιτυχία των ροκ σχημάτων στα 70s ή ξέρω γω του glam στα 80s, όταν εγώ την βρίσκω σήμερα με technical death metal και post progressive ας πούμε; Αυτά στην εποχή τους, τα άλλα στην δική μας.
Κατά την δική μου άποψη, μπορείς να ακούς 80s 90s 00s και 10s χωρίς να ακούς 60s και 70s. Εννοώ όχι χωρίς να δοκιμάσεις να ακούσεις και να ψαχτείς, αλλά χωρίς να πρέπει να σου αρέσει αναγκαστικά.
Υπό αυτήν την έννοια, η καθαρά προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι κρίμα να συζητάμε για κορυφή της χρονιάς για έναν φρέσκο και καλό δίσκο που παίζει όμως “το ροκ των 70s” όπως λες, κάτι που έχουμε ξανακούσει, όταν στην υποκουλτούρα και την μουσική μας αναπτύσσονται απίστευτα πράγματα και πειραματισμοί που ανήκουν στο σήμερα και παράγονται από ανθρώπους και με μουσική που κοιτάει στο σήμερα και στο αύριο. Άλλες οι ανησυχίες ενός μουσικού που πειραματίζεται στην εποχή μας…
3 Likes
Το διάβασες το σημερινό αφιέρωμά μας ή τυχαία το πέταξες;
Ναι, οφτοπικ ξέρω
1 Like
ok, θα παραδεχθώ ότι οι καποιες φράσεις (καταλαβαινουμε ποιες) ήταν τραβηγμένες. Απλά για να δώσω ένα παράδειγμα, είναι αδιανόητο για μένα να είσαι βαμμένος οπαδών των Manilla Road πχ ή οπαδός οποιουδήποτε σχήματος στα '80s και να μην έχεις ακούσει με συνέπεια και αφοσίωση πολύ '70s, μόνο και μόνο για να καταλάβεις καλύτερα τι ακούς και γουστάρεις τόσο πολύ. Για να καταλάβεις ρε αδελφέ τι άκουγε ο ανθρωπος που προσκυνάς και έβγαλε ότι έβγαλε. Και αν θες την γνώμη μου, δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να μην σου αρέσει καθόλου. Πως γίνεται να μην καταλαβαίνει ένας τύπος που ακούει μελωδικό death ότι οι beatles έχουν γράψει απίστευτες μελωδίες, να μην καταλαβαίνει καποιος που ακούει σύχρονο punk ότι οι MC5 έδωσαν το στυλ αυτού που ακούει; Σε αντίθετη περίπτωση είναι σαν να λες ότι την μουσική μας την έφεραν εξωγήνοι. Κακά τα ψέματα, το ροκ και το μεταλ είναι ένα αδιάκοπο συνεχές από τα 60s μέχρι σήμερα.
Επίσης, ακόμη και αν πιστεύεις σε οποιοδήποτε golden age συμφωνώ ότι δεν γίνεται να είσαι κολλημένος στο παρελθόν και να μην ζεις την εποχή σου, αλλιώς η μουσική που γουστάρεις θα μπει στο μουσείο, κι εσύ μαζί ταρυχευμένος. Αλλά μιας και μιλήσαμε για αφορισμούς, είναι αφοριστικό να λες ότι το rival sons δεν μπορεί εξορισμού να είναι καλύτερο από το leprous. Καλοδεχούμενος ο πειραματισμός αλλά δεν είναι και μονόδρομος, θα ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε. Άσε που πιστεύω ότι πλέον η πραγματική πρωτοπορία είναι όλο και πιο σπάνια, για να μην πω σχεδόν ακατορθωτη. το καλύτερο νεωτεριστικό που μπορεί να κανει κάποια μπάντα και να της βγει είναι να βρει έναν συνδυασμό που δεν τον έχει σκεφτεί κανένας άλλος. Πόσο εύκολο είναι να βγάλεις σήμερα κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα;
3 Likes
Συμφωνω αρκετα. Ειδικα το παραδειγμα Manilla Road κ γενικοτερα του επικου μεταλ ηχου με εκφραζει πολυ. Ολοενα κ πιο συχνα η επιθυμια μου για τετοιου ειδους συναισθηματα ικανοποιειται απο 70ς ακουσματα παρα απο συγχρονες κυκλοφοριες. Το ιδιο κ για αλλα ειδη. Η αγαπη μου πχ για τους Shadow Gallery μου ανοιξε τα αυτια για ενα σωρο υπεροχα 70ς pomp rock επη. Εν κατακλειδι δεν νομιζω οτι υπαρχει ηλικια στην μουσικη κ σιγουρα εχει πολυ ενδιαφερον να “μελετας” την πορεια της.
4 Likes