Αναφέρθηκε μέσω μσνικής συζήτησης.
Άξιζε να ποσταριστεί εδώ πιστεύω.
Δεν παραθέτω το όνομα του συνομιλητή…(γιατί δεν έχω πάρει τα δικαιώματά του:p )
Ο χρήστης … λέει:
προχθες Ο χρήστης … λέει:
ενα παιδι λεει στη καθηγητρια Ο χρήστης … λέει:
“κυρια επειδη εδω με το νικο εχουμε μια κοντρα κ βαλαμε στοιχημα να οδηγησει οποιος κερδισει το αμαξι του αλλου” Ο χρήστης … λέει:
αυτος λεει οτι φορατε στρινγκ κ εγω λεω οχι,φορατε Ο χρήστης … λέει:
χαχαχααχ Ο χρήστης … λέει:
αυτο ειναι καφριλα μαλακα Ο χρήστης … λέει:
μπροστα σε ολη τη ταξη Ο χρήστης … λέει:
βασικα στη μιση Ο χρήστης … λέει:
ειμασταν καμια 7 ατομα μεσα οι αλλοι εξω ηταν κ ετρωγαν Ο χρήστης … λέει:
καφρος Ο χρήστης Snowblind λέει:
και κεινη τι ειπε? Ο χρήστης … λέει:
ε κατι μουρμουρισε Ο χρήστης … λέει:
αχου βλακειες κ κατι τετοια Ο χρήστης … λέει:
δεν νευριασε παντως Ο χρήστης … λέει:
αυτο με παρεξενεψε
Με αφορμή διάφορες “παρεξηγήσεις” (σε πολλά εισαγωγικά) γύρω απο το πως εννοεί κάποιος το χιούμορ και πως όχι, και γύρω απο αυτό που λέμε “πειράγματα”, ας πω και γω μια γνώμη (δεν έχω γράψει ως τώρα!)
Θυμάστε στο δημοτικό (και όχι μόνο) τους συμμαθητές μας εκείνους που πήγαιναν και έδιναν φάπες στον συμμαθητή τους με τα γυαλάκια και μετά έσκαγαν όλοι μαζί στα γέλια? Αυτό είναι παιδική καφρίλα. (τα παιδιά είναι συχνά ανελέητα όσο αφορά τη συμπεριφορά τους). Αυτά τα παιδιά γελάνε με αυτό, το βρίσκουν αστείο.
Ο συμμαθητής τους με τα γυαλάκια όμως όχι. Προτιμάει να τραβήξει μόνος στη γωνιά του. Ή, να γελάσει σα χαζός (για να μη φαίνεται οτι είναι “αντικοινωνικός”).
Αρκετοί απο αυτούς τους παιδικούς κάφρους διατηρούνε αυτή την “αίσθηση του χιούμορ” και όταν πια γίνονται μεγάλα παλικάρια. Χιούμορ γι’ αυτούς σημαίνει να σκαρώνουν αστεία σε βάρος του άλλου και να γελάνε με αυτά. Και οι άλλοι οφείλουν να αποδεχτούν κιόλας αυτή τη μορφή “χιούμορ”.
Αυτό εννοώ εγώ όταν λέω “κακή καφρίλα”. Εγώ δε γελάω με αυτά.
Υπάρχει και η “καλή καφρίλα”. Αυτή συχνά τη γουστάρω και συχνά γίνομαι μέρος της… Χοντροκομμένα, συχνά σοκαριστικά αστεία και πράξεις, που δε γνωρίζουν όρια… μέχρι όμως τον σεβασμό του άλλου δίπλα σου. Γι’ αυτό και αυτού του τύπου τα αστεία τα φυλάω για τους φίλους μου, και τους δικούς μου ανθρώπους γενικά. Γιατί μεταξύ μας γνωριζόμαστε και τη βρίσκουμε και ξέρουμε ο ένας τα όρια του άλλου… Η καφρίλα αυτή είναι το αντίστροφο του καθωσπρεπισμού, και σε ένα βαθμό τη θεωρώ σημαντική… αρκεί να λαμβάνεις πάντα υπόψη σου και τον άλλο που έχεις απέναντι σου, όπως είπα.
Τέλος, υπάρχει και εκείνη η μορφή χιούμορ που για μένα είναι η σημαντικότερη. To δημιουργικό χιούμορ, που επιφέρει πηγαίο γέλιο στον κόσμο, χωρίς απαραίτητα να στηρίζεται σε “εύκολα” ρητά, και ναι, πιστεύω συνδέεται με την εφυία του άλλου. Και η εφυία είναι πολλών ειδών, ανάμεσα στις οποίες είναι και η συναισθηματική νοημοσύνη. Να μπορείς να αφουγκραστείς με άλλα λόγια τον συναισθηματικό κόσμο του άλλου, ποιές είναι οι αντοχές, τα όρια του, τι τον κάνει να είναι χαρούμενος, τι όχι…
παιδιά οι καφρίλες είναι αστείες και κυρίως όταν αφορούν παραποίηση στίχων,θέλετε να σας δείξω τι έγραψε ένας φίλος μου πάνω στο simple man?(αλλά δεν θα φάω μπαν:p)
)