Ωραία τα έθεσες, μαζί σου. Αν και προσωπικά, δε νομίζω ότι θα περίμενα από τον Φοίβο να γράψει κάτι στα της μουσικής μας. Ίσως και να μην του βγαίνει ή μπορεί και να του βγαίνει, αλλά να μην το θέλει ο ίδιος για τους χ-ψ λόγους - δικό του θέμα.

Νομίζω, ότι όσο μεγαλώνουμε και (θέλουμε να) ωριμάζουμε ως άνθρωποι, είναι ωραίο να συνειδητοποιούμε ότι το metal ως επανάσταση - που συνεχίζεται να δηλώνεται δυναμικά από κάποιους - δεν είναι κάτι που θα σε αναδείξει ως μοναδικό (ναι ξέρω, το πάω αλλού τώρα, αλλά με βγήκε να το συνδέσω με αφορμή τον Φοίβο). Αυτά τα περί “είμαστε μοναδικοί και ας μη μας θέλουν” πλέον μου ακούγονται αστεία, ενώ ως άνθρωπος - είτε ακούς metal, είτε όχι - έχεις μπροστά σου μια ζωή για να κάνεις ωραία πράγματα κι εκεί που έχεις τάλαντα, πούλα τα, όπως μας είχε πει κι ένας ιερέας της ενορίας μας.

Το ότι ακούω metal, άρα πρέπει να κάνω και κάτι που να συμβαδίζει με μια ιδεολογία που με δείχνει ότι είμαι επαναστάτης, είναι τραγικό από ένα σημείο και μετά. Και οι Ελευθεριάδηδες μπορεί να είναι ακόμη μεταλάδες, αλλά από κάποια στιγμή κι έπειτα βιοπορίζονταν μέσω ελληνικών χωρίων, ενώ είχαν ένα μικρό όνομα πίσω από τους Rage. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το έκαναν εξ ολοκλήρου αναγκαστικά μόνο και μόνο για να βγάζουν λεφτά και ότι δεν τους άρεσε καθόλου; Ας μη κρυβόμαστε, το να μπαίνεις σε έναν άλλο χώρο του αντικειμένου σου, που είναι η μουσική και όχι το metal αυτό καθαυτό, δε σε εγκλωβίζει, ούτε και σε εξαναγκάζει ελέω συνθηκών. Ακόμη και στα ελληνικά τραγούδια υπάρχουν σημεία μέσα, όπου τα drums ή το μπάσο π.χ., έχουν τη χάρη τους. Τι, δεν το χαίρονται οι μουσικοί τους; Ή μεγαλώνουν και κάθονται και αναλογίζονται “εγώ μεγάλωσα ως μεταλάς, τι κάθομαι και κάνουν σ’ αυτά τα αίσχη;”.

Και κάτι έτσι για φινάλε. Αρκετά από τα λαϊκά έχουν αξιοζήλευτη παραγωγή και στον τρόπο που αναδεικνύουν όχι μόνο το όνομα που προωθούταν εκείνη την εποχή, αλλά και τα όργανα που ολοκλήρωναν το μουσικό πλαίσιο για να βγει το γνωστό άσμα.

Παιδιά όλα σεβαστά, “γούστα είναι”, “ο καθένας ακούει ό,τι θέλει”, 'κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί" κλπ κλπ αλλά μέχρι στιγμής νομίζω ότι διαβάζω για καμιά αδικημένη υπεριδιοφυΐα που αν ζούσε στη Νορβηγία θα ήταν ο Γκαρμ των Ούλβερ αλλά δυστυχώς ζει στην Ελλαδίτσα μας και δίνει στο κοινό αυτό που θέλει για να μπορέσει να ζήσει, εντάξει, για τον Φοίβο λέμε που έχει προσφέρει ΤΟΝΟΥΣ από σκουπίδια. Ας έχει προπαραγγείλει και τον κατάλογο βινυλίων των Savatage, δεν ξέρω γιατί να έχει κάποια σημασία.

Ψόφο στον Χατζηνικολάου btw, δεν ξέρω αν είναι κι αυτός μεταλλάς και ίσως δικαιολογείται το πόσο σίχαμα έγινε για να μπορέσει να ζήσει.

Ωραίο και σωστά τοποθετημένο post @The_Black_League. Άλλωστε τα έχει πει και ο Γιαννάκης το μακρινό 1984 με άσμα το οποίο θαρρείς πως θα μπορούσε να φωτογραφίζει κατά κάποιο τρόπο την περίπτωση Φοίβου…:

"Μου ‘πανε μην μπλέξεις τα σκυλιά με τους ροκάδες
μα έτσι και δε δούλευα θα τρώγαμε παπάδες
έπιασα λοιπόν δουλειά σε μαγαζί…
Κι όταν οι αγρότες εκτονώνονταν και φεύγαν
έπαιζα τα σόλα που γι’ αυτά με αποφεύγαν
κι οι μπράβοι στέκαν και κοιτάζαν σαν χαζοί…

Έκανα αποστείρωση χρονάκια δεκαδύο
μέσα σ’ ένα γυάλινο οξυζενέ ωδείο
κόσμος ξεχασμένος, πιάνο κλασσικό.
Δεν είχα σπουδάσει σχεδόν τίποτα ως τώρα
μόνο της καρδιάς μου με συνέπαιρνε η φόρα
μα δεν έπαθα και τίποτα κακό…

Νοσταλγός του Rock 'N Roll…
Νοσταλγός του Rock 'N Roll…
Και μια δόση ιδιότροπη στη συνταγή…
Θέλει άνεμο, Rock 'N Roll…
Ανατολικό, Rock 'N Roll…
Μα στη Δύση να το φέρνουν οι ρυθμοί…

Τώρα μες στο studio σαν είμαι βυθισμένος
στον καινούριο ήχο τριγυρνώ απελπισμένος
έχοντας μια σχέση επαγγελματική…
Άλλα μου αρέσουν να τ’ ακούω κι άλλα όχι
μα το ηλεκτρόφωνο προσμένει σε κόχη
και με φέρνει πίσω σε μια πόλη μαγική…"

Κατ’ αρχάς, όντως, στα @@@ μας ο Χατζηνικολάου και οι αδιάφορες ερωτήσεις του και οι “αγιογραφίες” του. Κατ’ εμέ, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε μία συζήτηση του Φοίβου μ’ έναν μουσικό συντάκτη των “λημεριών” μας (θα διάλεγα Χρονόπουλο, για να πάρει “επικές” διαστάσεις το πράγμα), αναφορικά με την ιδιαίτερη περίπτωσή του. Να ακούγαμε περισσότερα επί των αμιγώς μουσικών, όσο και όσον αφορά την προφανή αντίφαση του πράγματος και τα όρια του δουλειά/πελάτες και της διασκέδασης.

Για τα άλλα που αναφέρεις, δεν διακρίνω να ειπώθηκαν κάπου (όχι κατ’ ανάγκη από εμένα, αλλά και από τους υπολοίπους).

Προσωπικά, διακρίνω στον Φοίβο έναν πανέξυπνο άνθρωπο, με σαφές πάθος για το rock/ metal, ο οποίος (όπως αναφέρεται στο video), επιχείρησε να κυνηγήσει τη φάση με την μπάντα του αρχικά, “τρώγοντας” την μία πόρτα μετά την άλλη (αναμενόμενη εξέλιξη στην Ελλάδα). Επίσης, είναι μάλλον προφανές ότι ο τύπος διεκδικούσε μια καριέρα στη μουσική παντί τρόπω, γι’ αυτό και α) άρχισε να μετατρέπει τον ήχο της μπάντας σε πιο εύπεπτα πράγματα, και β) δεν “προχώρησε” τις σπουδές του στην Νομική, έχοντας ήδη “στρωμένο” γραφείο από τον πατέρα του. Άρα, διακρίνοντας μάλλον ο ίδιος ότι έχει ταλέντο στο να γράφει ό,τι έχει πέραση στο ευρύ μουσικόφιλο κοινό στην Ελλάδα (ήτοι τα “σκουπίδια” που αναφέρεις), βιοπορίστηκε εξ αυτού (καθώς έκανε κι επιτυχίες σχεδόν άμεσα), βάζοντας τα στεγανά του ανάμεσα στη δουλειά (γράφω “ψυχρά”, σαν πλασιέ, τα κομμάτια που κάνουν επιτυχία, στοχευμένα πάνω στον κάθε τραγουδιστή / δεν επιτρέπω τροποποιήσεις και παρεμβάσεις / δεν αισθάνομαι κανένα δέος και φόβο μπροστά στον οποιονδήποτε Έλληνα τραγουδιστή συνεργάτη μου κ.ο.κ.) και τη διασκέδαση (ακούω αποκλειστικά metal / θα αισθανόμουν δέος και ανατριχίλα μόνο με κάποιον rock/metal τραγουδιστή από τα είδωλά μου κ.λπ.). Υπό την έννοια του επαγγελματισμού, ο τύπος σαφώς κρίνεται ιδιοφυΐα γι’ αυτά που πέτυχε στην Ελλάδα, ιδιαίτερα δε αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι περισσότερο του χρωστάνε, όσοι είπαν τραγούδια του, παρά το αντίστροφο. Εκεί θαρρώ πως εδράζεται και η ολίγον αφ’ υψηλού στάση του, καθώς και το “σφάξιμο με το βαμβάκι” που ρίχνει στους τραγουδιστές. Εν ολίγοις, γι’ αυτόν ήταν strictly business και μάλλον τα όρια του σεβασμού του με τους περισσότερους εντοπίζονταν στην etiquette της επαγγελματικής συνεργασίας, παρά στην αναγνώριση του καλλιτεχνικού τους μεγέθους (εξαιρώντας τον Πάριο και τον Βοσκόπουλο ίσως).

Βέβαια, η παραπάνω πορεία και στάση που υιοθέτησε ο εν λόγω ασφαλώς κι επιδέχεται κριτική. Επίσης, είναι προφανές το ότι για να τα λέμε και να αμπελοφιλοσοφούμε αυτήν τη στιγμή στο forum του rocking, το αισθητικό κριτήριό μας, καθώς και οι μουσικές μας προτιμήσεις απέχουν παρασάγγας από τα μουσικά πονήματα με τα οποία ο Φοίβος έγινε γνωστός και πλούσιος. Μακάρι να υπήρχε κάποιο δείγμα από τις rock/metal κασσετούλες που μετέφερε ο ίδιος στις εταιρείες, μόνο και μόνο για να λάβει την απόρριψη. Θα είχε ενδιαφέρον να τις ακούσουμε και ίσως να εντοπίζαμε και τον λόγο που στράφηκε στο λαϊκο-pop συνονθύλευμα για τα προς το ζην. Θα μου πεις, μα η σύνθεση μουσικής και η εν γένει ενασχόληση με αυτή μπορεί να γίνει μόνο υπό όρους αγοράς, προϊόντος, εταιρειών, επιτυχιών, συμβιβασμών κ.λπ.; Δύσκολο να απαντηθεί η ερώτηση με ναι/όχι, ακόμα και για τον δικό μας χώρο και τεράστια η συζήτηση. Επίσης, το να γίνεσαι εν γνώση σου και ιδία βουλήσει μέρος ενός συστήματος που κατά τ’ άλλα δεν σου προσφέρει απολύτως τίποτα ψυχικά, παρά μόνο υλικά; Δεν ξέρω, ρε γαμώτο. Αναντίρρητα, όπως προανέφερα, έχουν το μέγιστο σεβασμό μου όσοι το “παλεύουν” χωρίς συμβιβασμούς ή τουλάχιστον με συμβιβασμούς που δεν είναι τόσο ακραία αντιφατικοί, αλλά η εν Ελλάδι μουσική πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα σκληρή και αντίξοη.

Πάντως, παιδιά, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά αν μου αρέσουν 15-20 κομμάτια απ’ το ελληνικό 90’s pop ρεπερτόριο, αυτά είναι του Φοίβου (πράγμα που ανακάλυψα αργότερα, φυσικά).

Συγκίνηση.

εγω το βλέπω λιγο πιο γενικα το θέμα παιδιά.
Ας πάρουμε παράδειγμα τον εαυτό μου. ΠΛησιάζω τα 40, δουλευω σε μπαρ απο τα 18 μου, εχω μεγαλώσει με ροκ και μεταλ,αλλα τα μαγαζια στα οποία δουλευω παίζουν στην πλειοψηφια τους ελληνοποπ τραπ και λοιπές μπουρδες. Εγώ όμως ασχετα αν δεν την παλευω με την μουσική εκεινη την ώρα, ζω απο αυτα τα μεροκαματα.Εννοειται θα ηθελα να ακουω καθε βραδυ motorhead αντι για βερτη ή να βάζω ξερω γω μονο μπυρες αντι για κοκτεηλ με πολυχρωμους πουρεδες, αλλα πάνω απολα τα λεφτα. οκ κάποτε έλεγα μονο μεταλ γιατι ειναι η ζωη μας, αλλα τότε ημουν 15 και δεν ειχα ιδεα πως βγαινει το χρημα.
οποτε το τί γουστα έχει ο καθενας στην προσωπική του ζωη και διασκεδαση, δεν εχουν σχεση με την ρουτινα της δουλειας.
ετσι πιστευω οτι ειναι και ο συγκεκριμενος παραπανω στο βιντεο.
και εγω αν μπορουσα κ ειχα το ταλεντο του, μακαρι να εγραφα μουσικη για την κοκκινου, να με πληρωνει και το βραδυ να πηγαινω σπιτι κ να ακουω angelcorpse.

Αν τα γούστα του καθενός δεν έχουν καμία σχέση με τη δουλειά του τότε δεν καταλαβαίνω γιατί ξεκίνησε αυτή η κουβέντα για τον Φοίβο που οκ η δουλειά του είναι για τον πούτσο αλλά έχει γαμάτο γούστο που ακούει μέταλ ξέρω γω.

Εγώ τα πράγματα τα βλέπω εντελώς διαφορετικά και έχω άλλες απόψεις για τους καλλιτέχνες που αφήνω να μπουν στον κόσμο μου και να ταιριάξουν στην αισθητική μου, προτιμώ τον οποιονδήποτε Σάκη Τόλη ή τον Chuck, μια που έχεις και το ανάλογο άβαταρ.

Και τελευταίο παράδειγμα, τους need τους λατρεύω, έχω κλάψει κυριολεκτικά με τραγούδια τους. Αλλά όταν βλέπω τον Τζαβάρα να διαφημίζει τράπεζες ή τον Βογιατζή που έχει τραγουδήσει δίπλα σε έναν Ολίβα στο progpower να ανεβάζει περιχαρής φωτογραφία με γαρύφαλλα που του πέταξαν όταν τραγουδούσε με την Πέγκυ Ζήνα, σίγουρα δε σκέφτομαι “πω πω πρώτοι μάγκες”. Ας κάνουν ό,τι μπορούν για να ζήσουν οι άνθρωποι, επιλογές τους είναι, αλλά από μένα κανένα “ρησπέκτ”.

Μου φαινεται απιστευτα σουρρεαλ το οτι ολοκληρη η αποπανω κουβεντα για τον Φοιβο, τους Need, την δουλεια του καθενος σε ροκ και μεταλ μπαρακι, και ολα μα ολα οσα συνδεονται με καποιον τροπο στο οτιδηποτε εχει αναφερθει, κινουνται ολα υπο το πρισμα του αξιωματος οτι “το μεταλ ειναι ανωτερο” ή οτι “το μεταλ αξιζει μεγαλυτερο σεβασμο απο τις αλλες μουσικες”.

Το οποιο ειναι απλα αστειο απο οποια αποψη και να το δει κανεις.

Την είδα κι εγώ τη συνέντευξη με τον γλειωδη Χατζηνικολάου. Δεν είχα ξαναδεί το Φοίβο, φαίνεται ένας πανέξυπνος τύπος και 100% επαγγελματίας. Έχει γράψει πολλά ωραία κομμάτια (πχ το χαμένα είναι από τα πιο ωραία κομμάτια της εποχής και του στυλ του) αλλά κυρίως χαζοτραγουδα. Αλλά δουλειά είναι, κακό δεν κάνει σε κανέναν, ο κόσμος διασκεδάζει με τα τραγούδια του, όλα κομπλέ, άσχετο που είναι κομμάτι όλης αυτής της κουλτούρας που θεωρώ ότι οι περισσότεροι από εμάς ψιλό (ή πολύ) αντιπαθουμε. Γενικά συμπαθεστατος μου φάνηκε.

Εγώ πάντως μετά τις Προφητείες του, άρχισα ν’ ακούω μέταλ. Πόσο τυχαίο είναι αυτό;

Καθόλου ένοχη απόλαυση.

Σε ειχα κάνει κάπου ταγκ πριν κάνα 2 βδομάδες για Μάστερ Σεφ. Το βλέπουμε φέτος ή όχι?

Ωχ, συγγνώμη, τώρα πρόσεξα την ερώτηση.

Δυστυχώς, όχι. Ό,τι βλέπω αποσπασματικά από λούμπεν και Τζον Μάικ. Τα 2Κ είναι όλα τα λεφτά, ειδικά ο Κουτσόπουλος.

@Leper_Jesus γαμώ ήταν. Μπορεί να έχω να τ’ ακούσω κοντά εικοσαετία, αλλά παίζει να ήταν από τα πιο άρτια ποπ-ελαφρολαικά της εποχής.

Ε ναι.

Άλλος ακούει μέταλ, άλλος σκυλοπόπ, άλλος τραπ, άλλος τζαζ και πάει λέγοντας.

Το ίδιο είναι, ανάλογα πώς τη βρίσκει ο καθένας.

Δεν έχω δει την συνέντευξη ( αν έχει πει κάτι ξεκάθαρα αντίθετο από αυτό που θα πω), αλλά το να φτιάξεις μουσικη είναι μια σύνθετη διαδικασια, που για να γίνεται πολύ ψυχρά και συγχρόνως επιτυχημένα για τόσα χρόνια, το βρίσκω αδύνατο. Μια μικρή ικανοποίηση από την όλη διαδικασία την παίρνει, δεν υπάρχει περίπτωση. Και για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου κακό, ούτε βρίσκω κάτι μεμπτό σε αυτό.
Δηλαδή η εικόνα " είναι μεταλλας, δεν παίρνει ικανοποίηση από αυτά τα σκουπίδια, το κάνει μόνο για τα λεφτά", είναι γελοία. Για την ακρίβεια, ακόμα και να το έχει πει, δεν το πιστεύω.

Edit: να προσθέσω επίσης, ότι δεν βρίσκω τίποτα ανειλικρινές στην στάση του Φοίβου,σε σχέση με του Σάκη, που αναφέρθηκε πιο πάνω. Ο καθένας επιλέγει τι να κάνει. Δεν κάνει τον έναν ειλικρινή άνθρωπο και το άλλον υποκριτή. Ο καθένας επιλέγει τι θέλει να κάνει, ο Σάκης γουστάρει άλλα πράγματα, του βγήκαν και συνέχισε. Του Φοίβου ίσως να μην του βγήκε και να πήγε σε άλλα μονοπάτια. Και αυτό που έκανε, το έκανε καλά, όπως και ο Σάκης.

Το ακριβώς αντίθετο λέει στη συνέντευξη. Ότι ανατριχιάζει πολλές φορές όταν συνθέτει.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ανθρωπος που συνθέτει και έστω απλά δεν χαμογελάει με αυτό που έβγαλε( έστω ψυχικό χαμόγελο).
Πολύ αναμενόμενο αυτό που είπε και εξαιρετικά λογικό.

Δεν το έγραψα για τον Φοίβο αυτό το σημείο που παραθέτεις, ακριβώς επειδή έχοντας δει τη συνέντευξη τον άκουσα να λέει αυτό που σημείωσε ο Leper.

Στα υπόλοιπα που λες συμφωνώ απόλυτα, καθότι ασχολούμαι με τη μουσική εδώ και 25 χρόνια περίπου.

Συνεπώς, το ακόλουθο σημείο δεν το έφερε κανείς στην έως τώρα κουβέντα.