Η επόμενη απογραφή πληθυσμού στην Ελλάδα θα γίνει το 2021. Επηρεασμένος από το συγκεκριμένο γεγονός (εξού και ο τίτλος), αλλά και από τους συχνούς προβληματισμούς στο forum όσον αφορά πόσο κόσμο μπορούν να “μαζέψουν” ορισμένες συναυλίες, παίρνω την πρωτοβουλία να δημιουργήσω ένα θέμα σχετικά με το πόσοι είμαστε τελικά οι “τρελοί” στην Ελλάδα εν έτει 2020 (οσονούπω).
Αναμφίβολα, το ζήτημα δεν αφορά αποκλειστικά τον προσδιορισμό ενός αριθμού, αλλά είναι πολύ πιο σύνθετο, καθώς ενέχει και “ποιοτικά” χαρακτηριστικά. Επίσης, υφίστανται μεγάλες διαφοροποιήσεις ανά ηλικιακές ομάδες (δηλαδή αναλόγως της εποχής που κόλλησε κάποιος το “μικρόβιο”).
Προσεγγιστικά, θεωρώ ότι η δυναμική μας ανέρχεται σε περίπου 40.000 - 45.000, αν κρίνουμε από τις “τεράστιες” συναυλίες που έχουμε δει κατά καιρούς. Ωστόσο, η πλειονότητα των events εμπίπτει στις “δυναμικές” των 50, 200, 500, 1.000, 2.500 και 12.000 - 15.000 ατόμων. Προφανώς, δεν συνυπολογίζω τους “φασαίους “Fear of the Dark”-ηδες και “Nothing Else Matters”-ακηδες ροκάδες/μεταλλάδες” που θα παραβρεθούν αποκλειστικά στους Maiden ή στους Metallica.
Επίσης, πώς “μετριέται” o μεταλλάς; Ο 40 - 45+ που έχει να ακούσει νέο υλικό από τη δεκαετία του ’90 και εξακολουθεί να ακούει τους ίδιους 100 - 150 δίσκους είναι λιγότερο πωρωμένος από έναν συνομήλικό του που το “τερμάτισε” το θέμα κι έχει ακόμα την κάψα να μαθαίνει; Ο 25 - 30 που έχει 50 αυθεντικά album και 1ΤΒ σκληρό δίσκο γεμάτο από μουσική συγκρίνεται με έναν 35+ ο οποίος αγοράζει ακόμα βινύλια, cd και dvd; Ο τύπος που δεν πηγαίνει σε συναυλίες αποτελεί κάτι λιγότερο εν συγκρίσει με αυτόν που έχει “λιώσει” όλους τους χώρους;
Προσωπικά, πιστεύω ότι το σημαντικότερο “ποιοτικό” στοιχείο είναι το αυτό το “σήκωμα” της τρίχας στο άκουσμα ενός metal riff (καταλαβαινόμαστε υποθέτω).
Θα έλεγα ότι μεταλλάδες ενεργοί, δηλαδή αυτοί που αγοράζουν συστηματικά μουσική ή πάνε σε συναυλίες ή και τα δυο, δεν πρέπει να είναι πάνω από 20.000 και νομίζω είμαι και πολύ αισιόδοξος.
Προφανώς χτίζονται ακόμα μεταλλάδες αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό από ότι πριν 20 χρόνια. Απλά μπες σε μια τάξη σχολείου και ρώτα "πόσοι ακούτε μεταλ εδώ μέσα; " αν σου απαντήσει έστω ένας σε 25 άτομα θα είναι θαύμα.
Ωραίο θέμα αυτό! Από τις περιπτώσεις που η αρχική ερώτηση δεν επιδέχεται ασφαλούς απάντησης αλλά λειτουργεί σαν έναυσμα για πιο “απλωμένη” κουβέντα.
Διότι, προφανώς ένας τέτοιος αριθμός δύσκολα προσδιορίζεται με ικανοποιητική προσέγγιση για τους λόγους που προαναφέρθηκαν και όχι μόνο.
Δηλαδή, πέραν της δυσκολίας της καταγραφής, δυσχερής είναι και ο καθορισμός των κριτηρίων επιλογής. Εκτός από τις σκιώδεις περιοχές που παρατέθηκαν στο αρχικό σχόλιο, πλέον υπάρχει και το ζήτημα ότι με την ευκολότερη και φθηνότερη πρόσβαση σε τόνους (ή μάλλον TB) μουσικής, πολύς κόσμος ακούει διάφορα είδη μουσικής.
Αυτό όμως που θεωρώ γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι έχει μεγαλώσει δραματικά ο μέσος όρος ηλικίας των ακροατών του metal στη χώρα μας. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στο ότι οι γενιές που ξεκίνησαν να ακούν στα 80’s και τα 90’s έχουν(-με) πια 25 - 30 - 35 χρόνια παραπάνω “στην πλάτη”, αλλά στο ότι πρακτικά δεν μπαίνουν νέοι ακροατές.
Δεν θα μιλήσω για τα live που πηγαίνουμε και βλέπουμε κυρίως “γκρίζα κεφάλια”, γιατί αυτό μπορεί να σχετίζεται και με τις μπάντες που παίζουν.
Θα πω όμως ότι από τις κουβέντες που έχω κάνει με παιδιά φίλων που βρίσκονται σε ηλικίες όπου ξεκινάει κανείς να ασχολείται, κατάλαβα το metal θεωρείται εντελώς uncool και είναι ψιλοανύπαρκτο στα σχολεία. Και η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι τώρα υπάρχει πιθανότητα κάποιος εκ των γονέων (ο μπαμπάς συνηθέστερα) να είναι /ήταν σχετικός με το χώρο και να μην φρικάρει αν το βλαστάρι του βγει… μέταλλο!
Εδώ, να σου πω εγώ που του την έχω κάνει την ερώτηση καιρό τώρα…στην τάξη του γιου μου 18 παιδιά …τα 4 κορίτσια… κανένα δεν ακούει!
Του λέω ούτε Maiden, Metallica, Scorpions, Bon Jovi??? Μου λέει μπορεί κάποιοι να τους ξέρουν αλλά σίγουρα δεν τους ακούνε!
Είναι γεγονός ότι το ραπ, χιπ χοπ, τραπ κτλ έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον των νέων. Το θέμα είναι γιατί το μεταλ και το ροκ κατ’ επέκταση έχουν μείνει τόσο πίσω.
Σύμφωνα με όσα αναφέρετε, από την επαφή σας με παιδιά στην προ-εφηβική κι εφηβική ηλικία, αποτελεί η διείσδυση του metal αποκλειστικά θέμα μόδας στην Ελλάδα του 2020;
Είμαι σίγουρος ότι κάθε παιδί θα βρεθεί μπροστά σε ένα κλασσικό hard-rock/metal άκουσμα κάποια στιγμή εντός της “κρίσιμης περιόδου”. Ρε γαμώτο, τι φταίει και δεν γίνεται το πλήρες “μπάσιμο”;
Ακόμα και οι Metallica, που είναι ενεργοί, στα μάτια ενός 15χρονου είναι παππούδες, όσο παππούδες ήταν στα νιάτα μας όλα αυτά τα μεγαθήρια της ροκ των 60s-70s. Πολύ δύσκολο λοιπόν ένας νέος να μπορέσει να ταυτιστεί.
Ζήτημα να είμαστε 20 χιλιάδες. Μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε και να νομίζουμε οτι είμαστε ο καλύτερος μεταλ λαός στις συναυλίες, οι πιο παθιασμένοι, οτι οι Metallica πάθανε πλάκα όταν παίξανε Ελλάδα και άλλα τέτοια φαιδρά.
Μάλλον άνοιξε το καλύτερο thread του φόρουμ. Ευκαιρία να τα βγάλουμε όλα στην φόρα!
Επιγραμματικά κάποιες παρατηρήσεις.
Δεν υπάρχουν σύγχρονα συγκροτήματα που να έχουν κάτι να πούν σε μεγάλο μέρος του κόσμου, αλλά και αυτά που υπάρχουν, είναι ζήτημα του πως και εάν φτάνουν σε αυτόν, ειδικά στους νέους.
Δεν ξέρω άλλο μουσικό ιδίωμα που να είναι πρώτιστο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που να το ακούνε. Θα μου πείτε είναι θέμα υποκουλτούρας και αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που πρέπει να γίνει. Γιατί πεθαίνουν οι υποκουλτούρες, ποιες οι αξίες τους, τι έχουν να πουν στο σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, αν τις εκμεταλλεύεται η βιομηχανία του θεάματος.
Ο κόσμος δεν θέλει escapism. Τα άλλα είδη που αναφέρατε μιλάνε στον νέο για την καθημερινότητα του. Το πανκ π.χ. που είναι γενικά νεκρό, έχει μεταφερθεί σε υπόγεια πλέον γιατί υπάρχει και μια γενικότερη καθίζηση του κόσμου ως προς την δράση, την κοινωνικοποίηση, την αντίδραση κλπ.
Οι σπουδαίοι του ροκ/μέταλ, οι θρύλοι, είναι πλέον σπουδαίοι της μουσικής βιομηχανίας, ένα περιφερόμενο υπέροχο καταναλωτικό προϊόν, που θέλουν όλοι να το δουν σαν εμπειρία, μιας και είναι ξεπερασμένοι από την εποχή τους.
Μετράνε το τι συναυλίες έχει την άνεση να δει ο καθένας, ενώ, για καλό ή κακό, ζούμε σε μια εποχή που σε κάποιους δεν φτάνει η καλή μουσικούλα για να επενδύσουν σε μια συναυλία. Αυτό, για μένα έχει να κάνει και με το ότι καταγράφουμε πλέον την ψυχαγωγία μας και δεν την ζούμε. Οπότε, το να πας και να γίνεις μέλος ως κοινό, μιας συναυλίας, δεν έχει την μορφή που είχε παλιά. Έτσι για μένα, το ροκ χάνει μεγάλη από την ορμή του. Φυσικά είναι και η οικονομική κατάσταση μέγιστος και καθοριστικός παράγοντας.
Μεταλλάδες για μένα δεν παράγονται πλέον, μόνο σε μικρή κλίμακα. Ευτυχώς το διαδίκτυο μας φέρνει σε επαφή με πολλή περισσότερη μουσική, ενώ η φύση των κυκλοφοριών, streaming κλπ, αναιρεί πολλές από τις αξίες της υποκουλτούρας, όπως συλλογή, ενίσχυση, μπλουζάκια κλπ. Σκεφτείτε πως πλέον θα πει κάποιος, άκουσα και 5 death metal δίσκους για φέτος, γιατί παρακολουθεί την μουσική αυτή γενικότερα, όχι γιατί νιώθει τον τρόμο και το δέος και τα παράγωγα της υποκουλτούρας ακόμη και του ιδιώματος. Ακόμη και από τους μεταλλάδες που υπάρχουν, πόσοι πλέον είναι αφοσιωμένοι σε 1 είδος μουσικής; Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό πάντως.
Αν μιλάμε για την Ελλάδα, που την τρέχουσα δεκαετία σχεδόν όλες οι σκηνές είχαν άνθιση αλλά στον νέο μαζικά δεν φτάνει αυτό, τότε έχει να κάνει και με εγχωριους παράγοντες.
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως το μέταλ και οι βασικές του αξίες είναι μάλλον ξεπερασμένες για τις ανάγκες και την ανατροφή ενός νέου σήμερα. Πλέον ο κόσμος, η αύξηση των “φασέων” που κράζουν αρκετοί και διαφωνώ, το βλέπουν ως άλλη μια εκδήλωση, άλλη μια πτυχή της προσωπικότητάς τους, μια διασκέδαση, κάτι πιο επιφανειακό, γιατί οι ρυθμοί είναι έτσι, η κοινωνία είναι διαφορετική (μπλουζάκια μπαντών σε αλυσίδες, ρούχων, μουσικές σε καθημερινές σειρές κλπ). Η ενημέρωση γίνεται πληροφορία, και η ψυχαγωγία γίνεται διασκέδαση και απόδραση.
Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε διαρκώς στο σύγχρονο μέταλ, μπάντες να κάνουν στροφή συνθετικά και στιχουργικά σε πολύ πιο επίκαιρα θέματα. Από τον επικό ήχο (Kodex, Smoulder) μέχρι το black metal (Dawn Ray’d κλπ). Δεν το πολιτικοποιώ, απλά έχει να κάνει πολύ με την σύνθεση των τωρινών κοινωνιών που σπρώχνουν κάποιους να πιάσουν μια κιθάρα να συνθέσουν, αλλά και τι θέλουν να πετύχουν με αυτό. Και φυσικά και με τα αρνητικά που φέρνει αυτό, π.χ. identity politics, και άλλα όμορφα που είναι οφ τόπικ.
Από την άλλη υπάρχουν συγκροτήματα δημιουργίες της μουσικής βιομηχανίας, όπως οι κάθε Babymetal (χωρίς να σημαίνει κάτι αυτό για την όποια ποιότητά τους).
Αυτά είναι κάποιες πολύ πρόχειρες σκέψεις, ίσως αν το αναλύσω παραπάνω να διορθώσω κάποιες παρατηρήσεις μου.
Οφείλει να αναφερθεί, ότι πέραν του ποπ και του τραπ, το ραπ που έχει ανέβει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όσο και αν μουσικά μπορεί να μην λέει πολλά, στιχουργικά λέει πιο πολλά στον νέο από το μέταλ.
Έχω ενστάσεις για το αν οι μεταλλάδες είμαστε όντως μουσικόφιλοι, ή απλά μας αρέσουν τα στοιχεία του μέταλ. Μεγάλη συζήτηση, δεν μπορώ να πάρω θέση. Το να πορώνεται ή όχι, κάποιος με ένα ριφ, έχει να κάνει και με όσα λέει ο Ακέφαλος, όσο και με το ότι η μουσική πλέον περνάει αλλιώς τα μηνύματά της και όχι με καθαρά μουσικούς όρους.
Δεν υπάρχει χρόνος να ακούσει κάποιος μουσική ως κύρια ασχολία. Δεν μεταδίδεται κιόλας αυτό, αφού δεν είναι κάτι έμφυτο.
Το να μιλήσεις για θάνατο, δράκους, ζόμπια, θρησκείες κλπ σε νέους σήμερα, είναι από άκαιρο (οι μισοί έχουν υποβόσκουσα κατάθλιψη ειδικά οι millenials) μέχρι και αστείο. Βλέπουν σειρές/ταινίες/παιχνίδια/ότι νά ναι με αυτά. Βλέπουν νόμους για βλασφημία και ενημερώνονται για σκηνικά παγκόσμιας εμβέλειας και προτιμάνε να γκρινιάξουν για μια θρησκεία στο σχολείο π.χ. παρά το να ακούσουν κρυφά Darkthrone. Θέλω να πω πολλά τα έχουν λυμένα και ενσωματωμένα και κανένα μέταλ δεν μπορεί να τους συγκλονίσει πλέον.
Έχει να κάνει και safe space. Άσε που σήμερα πολλά από όσα έλεγε το μέταλ και διεκδικούσε σαν υποκουλτούρα, πλέον δεν μπορεί να τα στηρίξει, σε μαζικό επίπεδο, μπορεί να τα προδίδει κιόλας.
Το μέταλ, είναι άλλη μια μουσική, δεν είναι κάτι επικίνδυνο. Το να πίνεις μπύρες και να αγοράζεις δίσκους, σε κάνει νέρντουλα πλέον στα μάτια τρίτων, που ο καθένας έχει κάθε κουλό χόμπυ που υπάρχει και όχι κάτι ξεχωριστό που συγκρούεται με την νόρμα, ανεξαρτήτως του τι ισχύει.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ‘‘μεταλλά’’ γιατί η λέξη παραπέμπει σε κάποιον που είναι ‘‘μόνο μεταλ’’ και δεν ακούει τίποτα άλλο.Πηγαίνω αρκετά σε συναυλίες και γενικά ξοδεύω αρκετά χρήματα για μουσική αλλά θα ακούσω οτιδήποτε μου ακούγεται γαμάτα στο αυτί.Το ότι συνήθως αυτό προκύπτει από κιθάρα,μπάσο,drums είναι άλλο θέμα.
Όσον αφορά τους νεότερους(γιατί και εγώ νέος είμαι ),για να συστηθεί το είδος χρειάζονται κάποιες μπάντες για να τους τραβήξουν. Για παράδειγμα χωρίς nu metal και pop-punk ίσως τα ακούσματα μου να μην είχαν εξελιχθεί όπως εξελίχθηκαν. Αυτό που θέλω να πω είναι πως χρειάζεσαι μεγάλες rock/metal μπάντες στο προσκήνιο.Χρειάζεσαι Avenged Sevenfold,Bring me the Horizon,Ghost και λιγότερους τρου γραφικούς ελιτιστές που γκρινιάζουν για το οτιδήποτε.
Προφανώς και δεν είμαστε το καλύτερο και πιο πωρωμένο metal κοινό του κόσμου. Για όσους βέβαια πρόλαβαν '90s και early '00s καταστάσεις (για '80s δεν ξέρω καν τι να υποθέσω), η εικόνα των “βαστοκινητάκηδων” στις συναυλίες προκαλεί ταυτόχρονα θλίψη και νοσταλγία.
Δεν ξέρω ρε παιδιά.
Πείτε με ρομαντικό, ονειροπόλο, ακόμα και γραφικό, αλλά αν αυτή η -“May the Force be with you”- γλυκιά και ζεστή αίσθηση της ακρόασης του metal δεν δύναται πλέον να ερεθίσει βαθιά εσωτερικά έναν έφηβο στην Ελλάδα (που είμαστε κατ’ εξοχήν συναισθηματικός και μελωδικός λαός), τότε απορώ τι παραπάνω στοιχεία έχουν τα υπόλοιπα “μοδάτα” είδη.
Προφανώς και δεν παραγνωρίζω τις συνθήκες της εποχής και την "fast-food" τάση ικανοποίησης των ψυχαγωγικών αναγκών. Ωστόσο, ένα τόσο ποικιλόμορφο είδος όσο το metal (που έχει και την "εύπεπτη" και "γρήγορη" πλευρά του) δεν μπορεί με την καμία να βρει ανταπόκριση; Και κώλους έχουμε, και drugs έχουμε, και δράκους έχουμε, και κοινωνικοπολιτικά έχουμε, και, και, και… Επίσης, συμφωνώ στο ότι δεν υφίσταται πια το "σκληροπυρηνικό" στοιχείο περί περιορισμού των μουσικών ακουσμάτων σε ένα είδος.
Αναφορικά με τον αριθμό μας, αν είμαστε γύρω στους 20.000, ποιοι είναι οι υπόλοιποι 10.000 - 15.000 που έχουν "συμπληρώσει" το κοινό σε συναυλίες όπως των Maiden και Sabbath;
Ως ακροατης hip hop εδω και πολλα χρονια μπορω να σου πω οτι το ραπ δεν μιλαγε παντα για κωλους .ΕΙδικα τα 80s και 90s. Εβγαινει ο μαυρος και ο καθε μαυρος και μιλαμε για το πονο του και πως περναει την ζωη στα γκετο . Η μπορει να ελεγε ενα τραγουδι οπου περιειχε κοινωνικα μηνυματα βλ, 2pac. Το ιδιο βεβαια με τα ναρκωτικα που ειχε και εχει το ραπ ειχε και η ροκ
Αυτό! Έχουν αλλάξει οι εποχές και πλέον ο ελεύθερος χρόνος που έχει ο τωρινός έφηβος για να ακούσει εμπεριστατωμένα μουσική (να ανοίξει booklet, να διαβάσει στίχους) είναι ελάχιστος ως μηδενικός. Τα βλέπω δυστυχώς από τον δικό μου… πρωί σχολείο, μεσημέρι φαί, λίγο διάβασμα, μπάσκετ ή φροντιστήριο μέχρι το βράδυ, μπάνιο, φαί, ύπνο! Στις 22-22.30 είναι ξερός! Οπότε δυστυχώς όταν αποφασίζει να ακούσει μουσική, ακουστικά, κινητό, YouTube και πάμε… και η πλάκα είναι ότι πολλές φορές δεν ακούν ολόκληρα τα τραγούδια. Στα 2-3 λεπτά αν δεν κάνει το “κλικ”, έφυγες, επόμενο!
Εγώ θυμάμαι ακόμα και όταν ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιο και"υποτίθεται" ότι διαβαζα, φόραγα τα ακουστικά. Τελείωνα και όταν δεν έβγαινα έξω, ξανά μουσική!
.